wasted είπε:
Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορίσμού είναι θεμελιώδες στον άνθρωπο, ;D και από τη στιγμή που εγώ θέλω να ονομάζω τον εαυτό μου ροκά, και τη μουσική μου ροκ, κανείς δε μπορεί να μου το στερήσει...
Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού δεν είναι θεμελιώδες στον άνθρωπο, αλλά ο μέσος έλληνας (και εγώ δηλαδή) νομίζουμε ότι είναι θεμελιώδες δικαίωμα του μέσου έλληνα. Μάλιστα η παρεξήγηση φτάνει μέχρις του σημείου του να μη θεωρούμε το δικαίωμα ως αυτονόητο ούτε καν για τον μη-μέσο έλληνα (π.χ. πως θα μας φαινόταν αν θύμιζα ότι ως "ροκάς" έχουν κατα καιρούς αυτοχαρακτηριστεί οι: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Κραουνάκης και συνάφι, Φοίβος, Βανδή κλπ

.
Οι χαρακτηρισμοί που έχουν κάποια σημασία δεν είναι αυτοί που αποδίδουμε στον εαυτό μας, αλλά αυτοί που μας αποδίδουν οι άλλοι - ευτυχώς δηλαδή διότι αυτό μας θυμίζει ότι πρέπει να πείσουμε για την ποιότητα και το ποιόν μας. Αλλιώς είμαστε απλά γραφικοί.
Και βέβαια, boukaw κάνεις απόλυτο λάθος να επιμένεις να βάζεις τον Ντύλαν και τον Σιδηρόπουλο στην ίδια πρόταση. Δεν είναι θέμα ιεραρχίας, αλλά (αβυσσαλέα) διαφορά κλίμακας. Ο Σιδηρόπουλος έχει βγάλει τρεις (

δίσκους, ενώ ο άλλος είναι active για τέσσερις δεκαετίες αφήνοντας κατά μέρος τις συνεργασίες του με τρίτους σα μουσικός ή παραγωγός ή συνθέτης κλπ. Εγώ προσωπικά έχω λιώσει στο πικαπ τους δίσκους του Σιδηρόπουλου (διότι στην Ελλάδα που μεγάλωσα ήταν προτιμότερο να ακούς Σιδηρόπουλο, παρά Αρλέττα) αλλά αυτό δε θολώνει τη κρίση μου.
Το υλικό του Σιδηρόπουλου δεν είναι κακό, αντίθετα σε μερικές περιπτώσεις είναι θαυμάσιο, αλλά το υλικό του Ντύλαν βρίσκεται πίσω από οτιδήποτε ακούμε και λέγεται "ροκ" (σχεδόν οτιδήποτε). Και σκέψου ότι έφτασε να τον ξέρει όλος ο πλανήτης σε εποχές όπου η πληροφόρηση δεν ήταν τόσο άνετη όσο σήμερα. Ο Σιδηρόπουλος δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τα πλαίσια (όχι της Ελλάδας που περιμένεις να πω...) της Αθήνας πριν η νεότερη γενιά τον πάρει μαζί της στα περιφερειακά πανεπιστήμια.
Κάτι σημαίνουν όλα αυτά, ναι;