Kατ'αρχήν να πω ότι μόλις ακούω το όνομα Rivera, νιώθω το αίμα μου να κυλάει πιο γρήγορα... ο Fleamail αν θυμάμαι καλά πρέπει να έχει έναν Quiana, όπως και ο Superfunk. To Xαριλατρόνιο ποιον έχει; Kάποιον πρακτικό Chubster/Pubster ισως ή μεγαλύτερο μοντέλο;
harilatron είπε:
Η άποψή μου σε σχέση με τα καθαρά/βρώμικα είναι η εξής: Τα βρώμικα, (από όπου και να προέρχονται) χαρακτηρίζονται από πολύ μικρότερη δυναμική περιοχή από τα καθαρά. Ενα βρώμικο (ας πούμε από ένα πετάλι) μπορεί να το "φέρεις" να ακούγεται ευχάριστα χωρίς ιδιαίτερο χρωματισμό από το στάδιο εξόδου.
Nαι, πράγματι, είναι επόμενο γιατί όσο περισσότερο είναι το gain τόσο περισσότερο κομπρεσσάρισμα έχουμε. Αλλά αυτό που έχω καταλάβει εγώ μέχρι σήμερα είναι ότι ορισμένοι ενισχυτές κάνουν
πολύ, μα πολύ αισθητό το στάδιο εξόδου τους, δλδ το χρωματισμό από τις τελικές λάμπες και από όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά του κυκλώματος πριν και μετά (cathode biasing, rectifiers, negative feedbacks κλπ).
Σε απλά ελληνικά, δίνουν το δικό τους ηχόχρωμα περισσότερο από άλλους κι αυτό μπορεί να σταθεί εμπόδιο, είτε γιατί "αγχώνονται" και γίνονται crunchy πιο γρήγορα, είτε γιατί οι τελικές χρωματίζουν με ένα πάρα πολύ συγκεκριμένο τρόπο τον ήχο, πχ οι EL84 έχουν τα γυαλιστερά ψηλά και το "τρίξιμο", οι EL34 έχουν τα πασίγνωστα μεσουψηλά που μόλις πιεστούν λίγο ουρλιάζουν Μαρσαλίλα από χιλιόμετρα κλπ.
Για να μην πολυλογώ, έρχεται ένα άλλο θέμα (που κι αυτό έχει συζητηθεί εδώ):
αν υπάρχουν ενισχυτές που λόγω της ουδετερότητάς τους (ή, αν προτιμάτε, της ιδιαιτερότητας της ηχητικής τους "υπογραφής")
ταιριάζουν καλύτερα με πετάλια. Εγώ πιστεύω πως ναι, υπάρχουν μερικοί που ταιριάζουν περισσότερο, κι άλλοι λιγότερο. Συνήθως οι φεντερικές 6L6GC έχουν το καλύτερο "υπόστρωμα" για την "παντρειά", αν και πολλοί ορκίζονται και στους Marshall ή πχ. στον Peavey Classic 30.
Θα τελειώσω τη λογοδιάρροια (συγγνώμη αλλά πλέον μιλάμε για το αγαπημένο μου θέμα!! ;D μετά τα σετάπ του J. Homme) λέγοντας ότι πολλοί αλλάζουν πρόσωπο εκεί που δεν το περιμένεις. Πολύ πρόσφατα άκουσα έναν απλό, παλιομοδίτικο Vox AC30 να βγάζει (με τη βοήθεια ενός ταπεινότατου Germanium OD της Electroharmonix) έναν από τους πιο άγριους και αλήτικους stoner ήχους που έχω ακούσει, κάτι που δεν θα περίμενα ποτέ από έναν Vox.