Τώρα που διασκεδάσαμε και γελάσαμε όλοι (μπρρρρ)' date=' νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πω ότι αυτή η ιστορία είναι απλά μία φανταστική ιστορία από εκείνες που κυκλοφορούν κατά καιρούς ώστε να δώσουν μία ελπίδα στον παν-κάφρο υπάλληλο γραφείου της μεγαλούπολης, ένα λόγο για να μην πάει άμεσα να κόψει το λαιμό του, συναισθανόμενος πόσο στράφι έχει πάει η μίζερη ζωή του.
Ο μόνος μαλάκας της ιστορίας είναι ο τύπος που θεωρητικά σκαρώνει αυτή τη φάρσα, σε βάρος δύο ανθρώπων που δεν ξέρει, που δεν είναι ένοχοι για τίποτε και που - θεωρητικά πάντα - ο ένας καταλήγει στο χώμα και ο άλλος στη φυλακή, και όλα αυτά για να κερδίσει ο τραγικός ήρωας της ιστορίας μας ένα χαμόγελο και μάλιστα από μακρυά.
Το ενδιαφέρον είναι αλλού: ότι διαβάζοντας την ιστοριούλα, όλοι μας (ακόμη και εγώ σε κάποιον βαθμό) τείνουμε να ταυτιστούμε με τον εγκληματία και όχι με τους αθώους τύπους. Περίεργο δεν είναι; Πόσοι από εσάς δεν έχετε κάποτε βάλει ένα "πωλείται" πάνω σε κάποιο όχημα; Θα θέλατε πραγματικά να έπαιρνε το τηλέφωνό σας ένας αληταράς και να σας κάνει αυτό το καψώνι; Πόσες μέρες θα περνάγανε μέχρι να ζητήσετε τη βοήθεια του ΟΤΕ ή της Αστυνομίας (ισχυροποιώντας το ρόλο τους στη ζωή σας) προκειμένου να απαλλαγείτε από τον αλήτη; Πόσοι από εσάς θα είσασταν πράγματι τόσο ανόητοι ώστε τελικά να ακολουθήσετε τις παραινέσεις του (αν δεν είχατε αλλάξει τηλέφωνο στο μεταξύ) και να πάτε να τον αντιμετωπίσετε στο γηπεδό του; Φαντάζομαι όχι πολλοί.
Και όμως, γελάμε με κάτι που δεν είναι αστείο αλλά εγκληματικό, βέβαιοι ότι εμείς (αν μπλέκαμε σε κάτι τέτοιο) θα είμασταν από τη μεριά του φαρσέρ ενώ είναι πολύ πιθανότερο ότι θα είμασταν από τη μεριά των θυμάτων. Μήπως είμαστε λιγουλάκι (πάλι μπρρρρ) καταπιεσμένοι; Μήπως έχει αρχίσει να μας φαίνεται η εγκληματικότητα απέναντι στους άλλους σαν "φυσιολογική" διαφυγή από τα καθημερινά μας προβλήματα; Τι να πω;
Περιμένω τόσες μέρες μήπως βρεθεί και κανείς να πει "ρε σεις, με τι γελάμε;" αλλά περιέργως τίποτε. Είδατε ο μιμητισμός τι δυνατή φάση είναι;[/quote']
8O
μα καλα τι ειναι αυτα που μας αναλυεις? μου θυμιζεις την μαμα ενος κολητου μου που παμε να της πουμε κανενα ανεκδοτο και μας λεεις κατι ατακες του στυλ " μα καλα ρε παιδια μου και τι ηθελε ο ποντιος τη γραβατα στην ερημο " και κατι τετοια αναλογα με το ανεκδοτο. αντε να γελασει μετα η γυναικα.
επισης σε πολλα θεματα απαντας σαν να εχεις το συνδρομο της "υποστηριξης της λιγοτερο ισχυρης αποψης" που το εχει και ενας φιλος μου και νομιζω μερικες φορες και εγω. δηλαδη αφηνεις να πουμε τις κοινες θνητες αποψεις μας και μετα παιρνεις φορα και μας λες οτι "κι ομως ο γαιδαρος πεταει", κλπ κλπ . Ειμαι σιγουρος οτι αμα λεγαμε αυτα που λες στην παραθεση , θα εβγαινες και θα μας την ελεγες που προσπαθουμε να αναλυσουμε και να εκλογικευσουμε μια χαριτωμενη αστεια φανταστικη ιστορια.
μετα μας λες οτι τεινουμε (μεχρι κι εσυ) να ταυτιστουμε με τον εγκληματια και οχι τους αθωους τυπους. αυτο δε περιμενα να το ακουσω απο ανθρωπο με το δικο σου συγγραφικο ταλεντο. φυσικα και ταυτιζομαστε με αυτον που θελει ο συγγραφεας , ή ο σκηνοθετης , κλπ Σε ποσες ταινιες ταινιες αλλωστε ειμαστε με τον κακο επειδη ετσι το θελει ο δημιουργος της? (γιαυτο αλλωστε μας εξασφαλιζουν και μερικα αλλωθι για την συνειδηση μας που εκανε αυτην την επιλογη , οπως και σε αυτην την ιστορια. πχ ο τυπος μας κλεβει το παρκινγκ οπότε καλα να παθει , κλπ κλπ)
(ειχα δεν ειχα την εκανα κι εγω την αναλυση μου.......)
φιλικα παντα (μη βιαστεις να με χαρακτηρισεις επιθετικο)
)
