1. Δεν μπορώ να ακούσω για πάνω από λίγα δευτερόλεπτα ην πλειονότητα της παραπάνω λίστας, για πολλούς λόγους. Ο κύριος είναι ότι η ενέργεια που βγάζουν δεν αντιπροσωπεύει αυτή της προσωπικότητάς μου, δεν νιώθω "γεμάτος" όταν ακούω reggaeton, bachatες, neo-pop beats, και copy-paste καψουροτράγουδα. Όχι γιατί είναι κακές παραγωγές, αλλά δεν μπορώ να συνδεθώ καθόλου μαζί τους.
Rant mode on// H περίπτωση πχ του reggaeton, είναι κάτι που με εκνευρίζει - να ακούω τον ίδιο ρυθμό για 3 λεπτά χωρίς καμμία απολύτως εναλλαγή, και μετά το επόμενο κομμάτι να είναι το ίδιο με (ίσως διαφορετικές συγχορδίες. Όχι. Delete. Θάνατος. Δεν αντέχω άλλο reggaeton, και μουσικά δεν έχει πλέον να προσφαίρει τίποτα στην ανθρωπότητα. Όλα τα ίδια λένε, όλα τα ίδια ακούγονται. Αν θέλει να χορέψει κάποιος, υπάρχουν. Αλλά μη βγάζετε καινούργια. Φτάνει. ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ REGGAETON.
2. Υπήρχαν πάντα άλλα μέσα που προωθούσαν καλλιτέχνες κάθε είδους, και πάντα υπήρχαν καλοί και κακοί, είτε εκεί που υπάρχει προβολή, είτε underground. Έβαλα κάπου στη μέση γιατί το Self-publishing έχει δώσει ευκαιρίες σε κάποιους που παλαιότερα δεν θα είχαν καν τρόπο στο να βγουν παραέξω.
3. Μουσικά υπάρχουν κάποια διαμάντια, αλλά μιλάμε για απειροελάχιστες εξαιρέσεις. Οι παραγωγές ναι, είναι καλές, αλλά ΜΟΥΣΙΚΑ, συνθετικά, αρμονικά, μιλάμε για ένα συνεχόμενο copy/clopy paste μεταξύ παλαιών και νέων, "σίγουρων" συνθέσεων που δε γίνεται να πάνε λάθος.
Καταλαβαίνω βέβαια ότι, και δε γίνεται συνέχεια να γράφουμε αριστουργήματα, αλλά και ότι ο μέσος ακροατής δε θέλει κάτι πολύπλοκο. Σίγουρα δε μπορεί όλος ο κόσμος να ακούει prog και jazz, και γιατί το αυτί δεν είναι εκπαιδευμένο, αλλά και γιατί δε θέλουν, ούτε έχουν ανάγκη να είναι. Στον κόσμο αρέσει το απλό, το γρήγορο και αποδοτικό. 3 λεπτά, κούνα το, σπάσ'το, κλάψε που σε χώρισε, πιες και χώρεψε μέχρι το πρωί, γίνε λιώμα, ταυτίσου, και πάμε παρακάτω. Το δέχομαι, αλλά δεν είναι για μένα προσωπικά.