Άβυσσος η ψυχη του ανθρωπου ή .......Καλλιτέχνες;

[leon7pap]

Φιλε trolley δεν εννουσα αυτο ακριβως(και τα ψιλοσιχαινομαι και γω ολα αυτα)...αλλα τωρα που το σκεφτομαι αυτοι πρεπει να εχουν λιγοτερες πιθανοτητες να τιναξουν τα πεταλα απο καποιον που ειναι ολη μερα μεσα μονος του...

 

[Trolley]

Αν πιάσουμε το θέμα της τσόντας θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα. Δηλαδή στην εποχή του ίντερνετ, πιο πιθανό είναι να βρεις ύποπτες για ψυχική διαταραχή συμπεριφορές σε δείγμα ανδρών που δε βλέπουν τσόντες, παρά σε αυτούς που βλέπουν.

Μπααα...  δεν ισχύει.

Κατά τ' άλλα και περί αυτών που γράφει ο Λάκης για τον εαυτό του, παραθέτω τη γνωστή ρήση του Καρλ Γιουνγκ "Φέρτε μου έναν φυσιολογικό να τον θεραπεύσω".

Αυτό έγραψα, ότι υπάρχει επιπολαιότητα στη σύγχρονη ψυχολογία και ενθαρρύνεται η ιδέα ότι ο φυσιολογικός χρειάζεται θεραπεία, όχι το αντίθετο. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι πρόκειται για σαρκασμό, αλλά είναι επιπέδου Ανίτας Πάνια.

Αλλά μια που εξερευνούμε τα όρια της παθολογίας στις ψυχικές διαταραχές, ο γενικός κανόνας είναι ότι η κατάσταση αρχίζει να θεωρείται παθολογική όταν οι όποιες συμπεριφορές/συνήθειες/συμπτώματα εμποδίζουν τον άνθρωπο από το να ζήσει μια τυπική ζωή. Εν ολίγοις του είναι πολύ δύσκολο ή και αδύνατο να εργασθεί, δεν μπορεί να συνάψει ερωτικές σχέσεις, δεν μπορεί να βγει απ' το σπίτι του, δεν μπορεί να κοινονικοποιηθεί κλπ. Και όλα αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ναι, αλλά αυτά είναι αποτελέσματα. Αυτό που σοκάρει (sic) είναι ότι έχουμε ελάχιστη επίγνωση των αιτιών.

Φιλε trolley δεν εννουσα αυτο ακριβως(και τα ψιλοσιχαινομαι και γω ολα αυτα)...αλλα τωρα που το σκεφτομαι αυτοι πρεπει να εχουν λιγοτερες πιθανοτητες να τιναξουν τα πεταλα απο καποιον που ειναι ολη μερα μεσα μονος του...

Το κατάλαβα και συμφωνώ, απλώς εξήγησα τους πολύ ιδιωτικούς λόγους για τους οποίους εγώ (και άλλοι, όλοι φίλοι μου) αποφεύγουμε το πολύ "έξω".

 

[leon7pap]

Αν πιάσουμε το θέμα της τσόντας θα πάει πολύ μακριά η βαλίτσα. Δηλαδή στην εποχή του ίντερνετ, πιο πιθανό είναι να βρεις ύποπτες για ψυχική διαταραχή συμπεριφορές σε δείγμα ανδρών που δε βλέπουν τσόντες, παρά σε αυτούς που βλέπουν.

Κατά τ' άλλα και περί αυτών που γράφει ο Λάκης για τον εαυτό του, παραθέτω τη γνωστή ρήση του Καρλ Γιουνγκ "Φέρτε μου έναν φυσιολογικό να τον θεραπεύσω".

Αλλά μια που εξερευνούμε τα όρια της παθολογίας στις ψυχικές διαταραχές, ο γενικός κανόνας είναι ότι η κατάσταση αρχίζει να θεωρείται παθολογική όταν οι όποιες συμπεριφορές/συνήθειες/συμπτώματα εμποδίζουν τον άνθρωπο από το να ζήσει μια τυπική ζωή. Εν ολίγοις του είναι πολύ δύσκολο ή και αδύνατο να εργασθεί, δεν μπορεί να συνάψει ερωτικές σχέσεις, δεν μπορεί να βγει απ' το σπίτι του, δεν μπορεί να κοινονικοποιηθεί κλπ. Και όλα αυτά για μεγάλο χρονικό διάστημα.

+1000

 

[Trolley]

Ενδιαφέρον, πάντα είχα την απορία σχετικά με το ποιον τρόπο επιλέγει κάποιος να αυτοκτονήσει. Στην προκειμένη περίπτωση γιατί αποφάσισε να κρεμαστεί και όχι π.χ. να πέσει από το μπαλκόνι ή να πάει από υπερβολική δόση.

"Εκείνου που είναι να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει", λέει μία παροιμία.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν ξέρουμε την απάντηση.

 

[Jazzjoker]

Αυτό έγραψα, ότι υπάρχει επιπολαιότητα στη σύγχρονη ψυχολογία και ενθαρρύνεται η ιδέα ότι ο φυσιολογικός χρειάζεται θεραπεία, όχι το αντίθετο

Ναι σε πολύ μεγάλο βαθμό έτσι είναι. Δηλαδή μαζί με το ταμπού που ακολουθεί τις πραγματικές περιπτώσεις, το όλο θέμα είναι και λίγο τρεντ. Όπως ανέφερα και παραπάνω, ειδικά στα ανώτερα στρώματα ανεπτυγμένων κοινωνιών, υπάρχει σχεδόν πάντα και ένας ψυχολόγος ("θεραπευτής" ή "αναλυτής" στις ΗΠΑ) ο οποίος χρησιμοποιείται και ως σύμβουλος γάμου, ιερέας, φίλος, φαρμακοποιός και διάφορα άλλα. Είναι χαρακτηριστικό δε ότι για αυτή την trendy χρήση, προτιμούνται ψυχολόγοι, θεραπευτές, αναλυτές κλπ και όχι ψυχίατροι. Με άλλα λόγια δε θέλουμε γιατρούς γιατί εκεί σοβαρεύει το πράμα κι εμείς δεν είμαστε άρρωστοι απλά θέλουμε να είμαστε σωστοί άνθρωποι.

 

[leon7pap]

Ναι, αλλά αυτά είναι αποτελέσματα. Αυτό που σοκάρει (sic) είναι ότι έχουμε ελάχιστη επίγνωση των αιτιών.

Αν ειναι αυτα που μας ειπαν οι γιατροι (2)...δηλαδη κληρονομικοτητα η εσφαλμενο dna σαν αιτια...και καποιο περιστατικο η ΤΙΠΟΤΑ...σαν αφορμη της εκδηλωσης...τοτε τι μπορει κανεις να κανει σαν προληψη;Η θεραπεια-καταστολη ειναι αλλο θεμα...

 

[Jazzjoker]

Και μια που ανοίγει το θέμα να προσθέσω και κάτι λίγο προβοκατόρικο:

Πάλι ο Καρλ Γιουνγκ είχε πει ότι η κατάθλιψη είναι ουσιαστικά η προσπάθεια της συνείδησης να διευρύνει την αντίληψή της για την πραγματικότητα. Με άλλα λόγια, είναι μια κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την αλήθεια της ύπαρξης και του κόσμου, απαλλαγμένος από τα όποια φίλτρα λειτουργούν για τον υπόλοιπο κόσμο. Δηλαδή "αποπαραμυθιάζεται" για τα πάντα και αυτό οδηγεί μαθηματικά σε ψυχική κατάρρευση,

Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που συνηγορεί με την παραπάνω θεωρία είναι κάτι που έχει μελετηθεί και αποδειχτεί επιστημονικά: οι καταθλιπτικοί, πνευματικά λειτουργούν σε overboost. Έχουν αυξημένη αντίληψη, δυνατότητα μεγάλης ανάλυσης και γενικά αποκτούν πρόσβαση σε πνευματικές δεξιότητες που οι φυσιολογικοί άνθρωποι συνήθως δεν έχουν.

Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν την παραδοχή ότι δεν υπάρχει κάποιο αντικειμενικό νόημα ή σκοπός. Τα πάντα είναι τυχαία και χαώδη. Και η ανθρωπότητα υφίσταται, με τη μορφή που υφίσταται, απλά και μόνο επειδή αυθαιρέτως δομεί το χάος σε ένα φανταστικό αφήγημα το οποίο παρόλο που διαψεύδεται κάθε δευτερόλεπτο, δεν γκρεμίζεται ποτέ. Το πιο απτό παράδειγμα τέτοιου αφηγήματος είναι φυσικά η θρησκεία.

 

[leon7pap]

Οταν αυτη η δυνατοτητα μεγαλης αναλυσης του ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ...δηλαδη να ανοιγεις μια πορτα...απο μεσα να ειναι αλλες δυο...απο μεσα αλλες πεντε...κοκ... γινεται λανθασμενα τοτε μπαινεις σε νερα που δεν πατωνεις πια πολλες φορες λειτουργει σαν τα ΔΕΜΑΤΙΚΑ...δηλαδη ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.Τρανο παραδειγμα πολλες ιδιοφυιες στο αντικειμενο τους με  κοινο σημειο την τελειομανια και την υπεραναλυση...φτανουν στο overboost οπως ειπωθηκε με αποτελεσμα να κανουν καλο στο αντικειμενο αλλα κακο στο υποκειμενο...βλ. Ronnie O Sullivan...Bobby Fischer...κοκ.

 

[otto##]

Επειδη η κουβέντα παει λιγο λοξα καλο θα ηταν να διαφοροποιούνται οι περιπτωσεις νευρωσεων απο αυτές των ψυχωσεων.

 

[odis13]

Τα εχουν γραψει και αλλοι πρωτυτερα, αλλα θα γραψω, χωρις να ειμαι φυσικα ειδικος, κατι που εμενα μου φαινεται σε ενα βαθμο αυτονοητο: ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι ενα οργανο, ακριβως οπως η καρδια, ο πνευμονας και διαφορα αλλα. Οπως λοιπον μπορουν να δυσλειτουργησουν αυτα, ετσι μπορει να δυσλειτουργησει και ο εγκεφαλος. Οι εγκεφαλικες ασθενειες δεν ειναι κατι "in your head", μια "φαση" που περνας ή απλα ο τροπος που νιωθεις καποια στιγμη - ειναι ασθενειες, μιλαμε για δομικες αλλαγες εντος του εγκεφαλου. Μπορει να ειναι το ιδιο tangible, το ιδιο φυσιολογικως οδυνηρες οσο ενα σπασμενο ποδι, μια διαφραγματοκηλη ή δε ξερω τι αλλο.

Προφανως η ιαση τετοιων νοσων μπορει να ακολουθησει τελειως διαφορετικη πορεια απο αλλες ασθενειες και προφανως η βοηθεια ειδικου καθως και η ουσιαστικη υποστηριξη απο φιλους, συντροφους και συγγενεις μπορει να ειναι ανεκτιμητη, ισως ακομα περισσοτερο απὀτι σε αλλες περιπτωσεις.

Αλλα δεν παυουν να ειναι ασθενειες - μπορουν να εκδηλωθουν με διαφορετικες εντασεις απο ατομο σε ατομο, με διαφορετικα συμπτωματα, αλλοτε τελειως ξαφνικα σαν aggressive μορφη καρκινου και αλλοτε με σταδιακο deterioration μιας καταστασης σε μεγαλο βαθος χρονου. Η ιαση συχνα δεν ειναι  καθολου ευκολη και σε περιπτωσεις ισως και αδυνατη, ακομα και αν εχεις την οικονομικη ανεση να εχεις στο πλαι σου τους καλυτερους ειδικους και την τυχη να σε στηριζουν ουσιαστικα κοντινα σου ατομα.

Αυτο που σιγουρα δεν εχει βαση ειναι το να αντιμετωπιζεις ενα ατομο με (πχ) μανιοκαταθλιψη υπο το πρισμα του "μα πως ειναι δυνατον εσυ που ολα σου πανε τοσο καλα να εχεις καταθλιψη, προχτες μια χαρα ησουν, συνελθε". Ειναι το ιδιο ατοπο με το να ρωτησεις καποιον "μα πως ειναι δυνατον εσυ που ολα σου πανε τοσο καλα να εχεις ασθμα, προχτες μια χαρα ησουν, συνελθε".

Δεύτερον το θέμα τον καλλιτεχνών/τζετ σετ και λοιπών έχει μια έξτρα παράμετρο που ειναι η κατάχρηση ουσιών. Ακριβώς επειδη η οικονομική/κοινωνική τους κατάσταση τους το επιτρέπει έρχονται σε επαφη με ναρκωτικα κλπ. Αν δεν κάνω λάθος ο Κρις Κορνέλ ειχε και θέμα αλκοολισμού. Η χρήση ουσιών λοιπών, πράγμα που όντως μπορεί να γινεται για να ξεπεραστεί και το θέμα της κατάθλιψης, ειναι πολυ επιβαρυντικός παράγοντας.

Αυτο που γραφεις ειναι τρομερης σημασιας και ενας απο τους κυριοτερους λογους που ασθενειες οπως η διπολικη διαταραχη προκαλουν τοσο εντονο αντικτυπο στο προσδοκιμο ζωης του ασθενη (για να εχουμε ενα context, το average reduction in life expectancy ενος μανιοκαταθλιπτικου ατομου ειναι για παραδειγμα ΠΟΛΥ μεγαλυτερο απο αυτο ενος βαριου καπνιστη).

Οταν λοιπος εισαι δεσμιος μια τετοιας ασθενεις και ξυπνας καθε πρωι και το πως νιωθεις ειναι λες και εχεις πεταξει ενα κερμα αναμεσα στο "ειμαι οκ" και "νιωθω τοσο σαν σκουπιδι που ποναω", τοτε λοιπον ειναι τρομερα δελεαστικο να κανεις χρηση καποιας ουσιας που θα επηρεασει την διαθεση σου και σου δωσει ενα "semblance of control" επι του ιδιου σου του εαυτου.

Το τι ουσια παιρνεις, νομιμη ή παρανομη, ενα μπουκαλι κρασι ή μια γραμμη md δεν εχει τοση σημασια - αυτο το self-medication ειναι ενα slippery slope στο οποιο πεφτουν πολλοι και το ποσο γρηγορα η χρηση γινεται καταχρηση μπορει να ειναι απλα τρομακτικο.

Φαντασου τωρα ποσο εντονο μπορει να ειναι αυτο το effect για ατομα που βρισκονται σε εναν κυκλο οπου η χρηση διαφορων ναρκωτικων ειναι μερος του normalcy τους, οπου δεν υπαρχουν ταμπου (ισα ισα το αντιθετο, μπορει να υπαρχει αισθητο peer pressure να γινεις και εσυ μερος της ναρκοκουλτουρας) και οπου η προμηθεια τετοιων ουσιων δεν παρουσιαζει το παραμικρο πρακτικο ή οικονομικο προβλημα.

 

[cigaret13]

Τώρα τελευταία κι εγώ αρχίζω κι έχω τις "μαύρες" μου..... :-X

 

[cos_dr]

Εντάξει και έχω έχω ψιλοσυμπτωματα διπολικης διαταραχης,  έχω ορμονικα προβλήματα,  μυοσκελετικα προβλήματα,  προβλήματα όρασης, είμαι αριστερός και τα παρακολουθώ με τη βοήθεια ειδικών και προς το παρόν..... Είμαι μια χαρά.

Μια χαρά παλικάρι λολ

 

[BlackCrow81]

είμαι αριστερός

H απάντηση στην ερώτηση του ράφτη σου?  ;D

 

[Superfunk]

Μη παραπονιεστε....σε αντιθεση με την αριστεροφασιστομπουρδολογια των "χιλιαδων αυτοκτονιων λογω του μνημονιου" η χωρα μας ,μαζι με την Κυπρο, παραμενει σε all time low επιπεδα αυτοκτονιων περιπου στο 40% του μεσου όρου αυτοκτονιων  της ΕΕ .

 

[artitraveller]

Η ΨΥΧΙΚΗ υγεια ειναι πολυπλοκο και δυσκολο θεμα για να το αναπτυξουμε εδω,αλλωστε δεν εχουμε και τις ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ γνωσεις για να το κανουμε.

Εχοντας χασει 3 ατομα του αμεσου φιλικου/οικογενειακου μου περιβαλλοντος λογω διαταραχων της μπορω να πω οτι οχι απλα ειναι ΑΒΥΣΣΟΣ η ψυχη μας αλλα ΣΥΜΠΑΝ ολοκληρο γεματο ευχαριστες αλλα και δυστυχως ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ εκπληξεις...

Μην θεωρειτε ΤΙΠΟΤΑ δεδομενο και ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ πολυ.....ΕΙΔΙΚΑ τις ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ της ζωης σας που τελικα δεν ειναι και ....τοσο λεπτομερειες.....αλλοιως μπορει σταδιακα να..γλιστρησετε σε πολυ σκοτεινα μονοπατια.....

Ειδικα οι ανθρωποι που "τα εχουν ολα" ειναι ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ευαλωτοι γιατι εχουν χασει,λογω της ΕΥΚΟΛΙΑΣ της ζωης τους,το ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ ενστικτο τους:το ενστικτο της ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ (και το δικο τους και της οικογενειας τους που εξαρταται απο αυτους).

Πολύ εύστοχες παρατηρήσεις!

 

[fusiongtr]

Θα συμφωνήσω σχεδόν σε όλα με τον φίλτατο JJ.

Χωρίς να θέλω ακόμα να μπω σε ένα τόσο δύσκολο προς συζήτηση θέμα, θα κάνω σε όλους σας κάποιες ερωτήσεις.

Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι δεν έχετε κίνητρο να ξυπνήσετε αύριο?

"Γιατί να ξυπνήσω?

Τι είναι αυτό που μπορώ να περιμένω από άλλη μια μέρα?

Μήπως απλά είναι μια συνήθεια, που επαναλαμβάνεται χωρίς νόημα?

Μήπως είναι επώδυνο να ξυπνάω κάθε μέρα, χωρίς νόημα, μόνο για να ξανακοιμηθώ το βράδυ, και να έρθει πάλι ο ίδιος κύκλος των εσωτερικών ερωτήσεων με το επόμενο ξύπνημα?"

Έχει σχέση αυτό με το να είναι κάποιος δημοφιλής, επιτυχημένος, ευκατάστατος?

Η σωματοποίηση των ψυχικών διαταραχών είναι το πρώτο που "πραγματικά βιώνει" κάποιος, το πρώτο που τον κάνει να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Γι' αυτό παίρνει σβάρνα τους γιατρούς, όλων των ειδικοτήτων, για να ανακαλύψει τι σκατά είναι αυτό που του δημιουργεί τα σωματικά του συμπτώματα.

Που να πάει ο νους του ότι αλλού είναι το πρόβλημα.

Είναι τεράστιο το θέμα, απλά μια μικρή γεύση.

Δηλώνω κι εγώ ασθενής, και μάλιστα "επίσημα".

Ότι γράφω είναι ... "από μέσα".

EDIT: Φάρμακα.

Τα φάρμακα δεν επιβραδύνουν, δεν γιατρεύουν, απλά μειώνουν τα συμπτώματα, δίνοντας τον χώρο στον ασθενή, να δει τι συμβαίνει, να μιλήσει γι' αυτό, να το αντιληφθεί (όλα αυτά κάτω από την καθοδήγηση κάποιου ειδικού), γιατί τα συμπτώματα είναι τόσο έντονα, που παραμορφώνουν τα πάντα.

Κανείς δεν αντιμετωπίζει μια κρίση όντας υπό την επήρρεια των συντριπτικών συμπτωμάτων της.

EDIT 2: Και ξέρετε και κάτι? Αυτή η σωματοποίηση των ψυχικών διαταραχών συνήθως αργεί, οπότε όταν ο ασθενής πάρει χαμπάρι ότι κάτι δεν πάει καλά, έχει να ψάξει "μερικές ζωές σε βάθος".

Και ήδη έχουν συσσωρευτεί πολλά που ποτίζουν αυτό το δέντρο, και έχει πια πολύ δυνατές ρίζες.

Και επειδή οι διαταραχές ... αγαπιούνται μεταξύ τους, βρίσκεται ξαφνικά να έχει ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, κατάθλιψη, γενικευμένη αγχώδη διαταραχή με κρίσεις πανικού και αγοραφοβία, αίσθηση ενοχής για τα πάντα, πεποίθηση ότι προξενεί κακό σε ότι αγαπάει, ανηδονία, κλπ.

Ποια από όλες αυτές προηγήθηκε?

Δεν έχει σημασία, έχει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ μέσα του πια.

Πώς να καταλάβει κάποιος άλλος, αυτό που ούτε ο ίδιος δεν καταλαβαίνει?

 

[cos_dr]

Μη παραπονιεστε....σε αντιθεση με την αριστεροφασιστομπουρδολογια των "χιλιαδων αυτοκτονιων λογω του μνημονιου" η χωρα μας ,μαζι με την Κυπρο, παραμενει σε all time low επιπεδα αυτοκτονιων περιπου στο 40% του μεσου όρου αυτοκτονιων  της ΕΕ .

μα δεν ειναι μπουρδολογία. Ειναι γεγονός και δεν τίθεται στατιστικά όπου αναφέρεται.

Οπως υπάρχει εξήγηση και για την μη δήλωση πολλών από αυτών ως αυτοκτονιών για διάφορους λόγους.

Δεν είναι ανάγκη να τα εξετάζουμε όλα στατιστικά για να είμαστε ευχαριστημένοι για ένα πρόβλημα και να το βλέπουμε έτσι ωστε να κατηγορούμε όσους το αναφέρουν και όπως το συνδέουν και να τους χαρακτηρίζουμε μπουρδολόγους.

Ούτε μπορούμε να ακολουθούμε ένα υπόδειγμα χώρας λές και όλοι οι άνθρωποι ζουν στο ίδιο περιβάλλουν, έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, τα ίδια ήθη, έθιμα, παραδόσεις.

Μπορεί να έχουν τις ίδιες βασικές ανάγκες μέσες άκρες άλλα έχουν και άποψη που διαμορφώνεται ποικιλοτρόπως.

Εγω θα παραπονιέμαι αν υπάρχει έστω και ένας που θα μπορούσε να σωθεί αν τα μνημόνια δεν ήταν κάθετα οικονομικοψυχαναγκαστικά, αναποτελεσματικά, διογκώνουν το πρόβλημα με μονομερή ευθύνη στην δήθεν μη εφαρμογή τους όταν η τροποποίηση λέγω κλίνει και ωφελεί συγκεκριμένα συμφέροντα έναντι του λαού στου οποίου το ΟΝΟΜΑ όλα γίνονται και μόνο αυτός δεν ΕΠΩΦΕΛΕΙΤΑΙ. Ε?

Τέλος αν στην υπόλοιπη ΕΕ έχουν μεγαλύτερα ποσοστά στο θέμα, ίσως αυτό είναι γιατί τα ΣΤΑΝΤΑΡ και τα ΟΡΙΑ της ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ, τείνουν να ξεπερνούν τα  μέσα ανθρώπινα όρια   

χαχαχαχαχαχαχα

 

[Έκτορας]

Για να επιστρέψω και εγώ στην κουβέντα, και την κουβέντα στο αρχικό ερώτημα, θα επισημάνω τα εξής, τα οποία κάνουν την αυτοκτονία εξαιρετικά απίθανη (να συμβεί, εννοώ) στην περίπτωση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη:

Αφενός, ναι, υπάρχει και ενδογενής ή / και κληρονομική κατάσταση και ενδεχομένως (εικάζουμε τώρα) να έπασχε από αυτή. Αλλά ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι αντιδράσεις του ασθενούς επηρεάζονται / εντείνονται ή όχι από τους εξωτερικούς παράγοντες. Που σε αυτή την περίπτωση, με καμία ανάλυση όμως, δεν αθροίζονται στην αυτοκτονία. Εξηγούμαι:

Ο Cornell ήταν 52 χρονών, και ναι, είχε χρόνια προβλήματα με ναρκωτικά και ποτό τα οποία τα είχε αφήσει πίσω του εδώ και μια δεκαετία (τουλάχιστον). Ακόμα και αν βάλουμε στην κουβέντα το ότι ίσως, λέμε τώρα, ξανακύλησε, από μόνα τους δεν οδηγούν σε καμία αυτοκτονία. Σε άλλα μονοπάτια, ναι.

Η προσωπική του κατάσταση ήταν σταθερή εδώ και χρόνια (παντρεμένος με παιδιά, μικρά ακόμα) και ακόμα και αν είχαν στραβώσει τα πράγματα, ακόμα και το διαζύγιο το είχε περάσει στο παρελθόν (και επιτυχημένα, προφανώς, στάθηκε στα πόδια του μετά από αυτό).

Έγραψαν πιο πάνω ότι αυτή η ηλικία είναι δύσκολη γιατί κοιτάς πίσω στη ζωή σου και κάνεις ανασκόπηση στο τί έχεις καταφέρει. Ένας καλλιτέχνης με την αναγνώριση που ο Cornell είχε, με την περιουσία που έχει δημιουργήσει, με την παρακαταθήκη που έχει αφήσει, με τόσο δημιουργικό μέλλον μπροστά του, ο οποίος δεν είναι ξεχασμένος σε ένα λαμπρό παρελθόν και μόνο αλλά αντίθετα περιοδεύει σε sold-out συναυλίες, ο οποίος είχε φυσική κατάσταση 35-άρη, τί διάολο είχε να κοιτάξει πίσω και να απογοητευτεί...;  Το παραμικρό.

Η γνώμη μου είναι πως, αν και το θανατικό έπεσε πάρα πολύ βαρύ στον καλλιτεχνικό κόσμο την τελευταία διετία (από που να αρχίσεις και πού να τελειώσεις), ο θάνατος του Cornell είναι με διαφορά ο πιο ανεπάντεχος, ανεξήγητος και... δυσκολο-χώνευτος.

Δεν υπάρχει το παραμικρό, όχι για να εξηγήσεις, αλλά έστω για να βγάλει το παραμικρό νοήμα. Δεν μιλάμε για μεγάλο σε ηλικία / ταλαιπωρημένο σωματικά / ξεχασμένο παλαι-πότε ροκά. Μιλάμε για ενεργό καλλιτέχνη, τεράστιας αναγνώρισης και εξίας, με ισορροπημένη προσωπική ζωή και με λαμπρότατο μέλλον δημιουργικά.

Ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω (προφανώς...).

 

[fusiongtr]

Πόσο αντέχει κάποιος, όταν συνειδητοποιεί ότι έχει κουμπάρα την Βίσση?

 

[Έκτορας]

Πόσο αντέχει κάποιος, όταν συνειδητοποιεί ότι έχει κουμπάρα την Βίσση?

Και αναρωτιόμουν ποιός θα είναι ο πρώτος που θα τ'αναφέρει...    ;D