Οταν λεμε κιθαρα και παρεα, με φρικη θυμαμαι εποχες βαθεου πασοκ, και θελω να κλαψω στη γωνια μου. Ναι, ημουν και εγω εκει, σε παραλιες, με φωτιες, κιθαρες και φουμαρισμα, τι να κανουμε, παιδια ειμασταν, η ηλικια της μαλακιας.
Ουτε με πιστολι δεν το ξανακανα. Αντε σε σπεσιαλ περιπτωση κανα απαλο και cool fingerstyle παιξιμο στο background, ας ειναι καλα η κλασικη, αλλα οχι τραγουδια και τετοια, απαλο παιξιματακι σε φαση ασανσερ, ουτε την προσοχη να τραβας, συζητας κιολας ανετα, δεν ενοχλεις, δε σε ενοχλουν. Γινεσαι μερος του τοπιου και μεχρι εκει.
Ενισχυτες και backing track μου θυμιζει κατι ταινιες που εβγαζε την κιθαρα η βουγιουκλακη, αρχιζε το τραγουδι και απο πισω ακουγες να βγαινει απο την κιθαρα ηχος ντραμς, μπασου, κουαρτετο πνευστων και η παιδικη χορωδια Τρικαλων.