Με την ηλεκτρική κιθάρα υπάρχει ένα εννοιολογικό πρόβλημα.
Είναι ηλεκτρική, δηλ δουλεύει κυρίως με την βοήθεια ενισχυτή, και άρα δεν υπάγεται
στην οικογένεια των κλασικών εγχόρδων, των οποίων η τεχνολογία βρίσκεται κάπου μερικά χρόνια μετά την αποφράδα ημέρα της μάχης του Κοσυφοπεδίου 1389 ΜΧ.
Επίσης, από την άλλη, σε σχέση με άλλα όργανα (π.χ. Yamaha, εεεε αρμόνιο, πλήκτρα ήθελα να πώ), η ηλεκτρική κιθάρα παραμένει τεχνολογικά σε λογικές του 50, είναι απο τα λίγα όργανα που δεν είναι εφοδιασμένα με τουλάχιστον ένα μικρο-επεξεργαστή.
Επίσης είναι από τα λίγα όργανα, που άντεξαν την επανάσταση του 90, και δεν ψηφιοποιήθηκαν, όπως έγινε με τα πλήκτρα.
Υπάρχει λοιπόν, αφενός η σχέση με τον ηλεκτρισμό, που την διαφοροποιεί από τα κλασικά έγχορδα, αλλά από την άλλη είναι αρκετά προσκολημένη σε λογικές προ-κομπούτερ, αντιστεκόμενη σε οπιαδήποτε είδους ψηφιοποίηση.
Υπάρχει ένα παράδοξο εδώ. Οι οπαδοί του vintage, ναι μεν αρνούνται την οποιαδήποτε εξελιξη σε κιθάρα-ενισχυτή (διάβαστε παραπάνω τα περι line6) από την μία, αλλά από την άλλη με μεγάλη δυσκολία θα απαρνιόταν τις ανέσεις του ... ηλεκτρικού ενισχυτή.
Κατουσίαν είναι (είμαστε) κολημένοι με κάποια συγκεκριμένη κουλτούρα, κάποιας εποχής, και όλα τα άλλα είναι τεχνικότητες για να δικαιολογήσουμε το κόλημα.
Το ίδιο ισχύει και για μάρκες-κατασκευαστές τύπου Fender,
Gibson, που τις τελευταίες 10ετίες εξέλιξαν τα προιόντα τους στον βαθμό που στις ίδιες 10ετίες εξελίχθηκε το είδος του χιμπατζή.
Και η τιμή καθορίζεται από την ζήτηση. Όταν η ζήτηση είναι τυφλή, είναι λογικό οι τιμές να παίρνουν ανεξέλγκτα την ανιούσα και η ποιότητα την κατιούσα. Εδώ είναι που βάζει χέρι ο κινέζος και θέτοντας νέα δεδομένα, χαλιναγωγεί την αγορά.
Χάος.