Αφού τέλειωσαν οι συνταρακτικές αποκαλύψεις, επιτρέψτε μου ένα τελευταίο ποστ.
Δεν γράφω πλέον στο νόιζ, επειδή ο προσανατολισμός που έχουν πάρει τα θέματά του δεν με αφορά. Για να συνεχίσω έναν
παραλληλισμό που είχα κάνει παλιότερα, θα έλεγα ότι ενώ με ενδιαφέρουν τα ταξίδια (προτάσεις για προορισμούς, καθώς και τρόποι για να επεξεργαστούμε τα ερεθίσματα μέσα από μια διαδρομή), το συγκεκριμένο φόρουμ απλώς ασχολείται με θέματα συνεργείου.
Καλά και χρήσιμα αυτά, αλλά δε θα συμβουλευόμουν ποτέ για κάποιον προορισμό έναν φαναρτζή που δουλεύει 24/7 (κι επί της ουσίας δεν κάνει τίποτα άλλο), ούτε κι αυτός, φυσικά, θα έδειχνε ενδιαφέρον στις όποιες ταξιδιωτικές περιπλανήσεις μου. Αυτό, σε συνδυασμό με τη χαβαλεδιάρικη απάθεια και τη Λυκειακή εξυπνάδα που έχει στρογγυλοκαθίσει, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα που μου φέρνει νύστα.
Παρ' όλα αυτά, επιλέγω να ποστάρω στο συγκεκριμένο θέμα, επειδή "έχει περισσότερη μουσική" απ' όσο, ενδεχομένως, φαντάζεται κάποιος.
Η σωστή χρήση της γλώσσας (με σωστή ορθογραφία
και με τόνους) αποδίδει (και) τον μουσικό της χαρακτήρα. θεωρώ αυτονόητο να λαμβάνω υπόψη τις μακρές και βραχείες συλλαβές όταν πρόκεται να διαβάσω, να γράψω και να μελοποιήσω ένα κείμενο -όπως εξάλλου έκαναν και όλοι οι μεγάλοι συνθέτες/τραγουδοποιοί στην Ελλάδα (Χατζιδάκις, Σαββόπουλος, Πλάτωνος κλπ). Όποιος φροντίζει να παίζει με κουρδισμένη κιθάρα, κατ' αντιστοιχία οφείλει να σεβαστεί τους κανόνες της γλώσσας, για να μην καταλήξει σε εμετικά αποτελέσματα τύπου "Νιώθω ενοχέεεεεεεεεεεεες" και "στης
έκκλησιας την πορτ
ά", "ελ
ά και μενα ρωτ
α" κλπ.
Όπως βοηθάνε τα Μαθηματικά, έτσι βοηθάνε η Γραμματική και το Συντακτικό. (πάντα, βέβαια, υπήρχαν τεμπέληδες βλάκες που -για να επαναπαυτούν στον κόσμο τους- υποστήριζαν ότι "ανακαλύφθηκαν για να μας ταλαιπωρούν". Έτρωγαν όμως μια direct μούντζα, χωρίς να χρειάζονται 15 σελίδες στο φόρουμ, κι έληγε το θέμα).
Ο γλωσσικός ρυθμός υπάρχει
και στον προφορικό λόγο, γι' αυτό και ο Σημίτης (που μιλούσε με greeklish) ακουγόταν γελοίος (πχ "χρισιμοπχιόντας"). Θυμάμαι, πριν δέκα χρόνια, όταν εκ παραδρομής πρόφερα τον Καρυωτάκη ως "Καριοτάκη", πέρα από το ότι έγινα περίγελ
ως στην παρέα, εισέπραξα και το φοβερό: "Σιγά μην τον πεις και καργιόλη". Όμως...
σήμερα, που η εποχή προσφέρεται για να βλακέψεις όσο δεν πάει, είναι μαγκιά και μοντερνιά να γράφεις greeklish, είναι "άποψη" το να γράφεις ανορθόγραφα -και γενικότερα
οτιδήποτε είναι αποτέλεσμα της έλλειψης "παιδέματος" ανάγεται σε cool στυλ και πασαλείβεται με μπουρδολογική επιχειρηματολογία ενός δήθεν ανοιχτόμυαλου κόσμου. Ευχαριστώ, δε θα πάρω.
Κατά τ' άλλα, καληνύχτα και καλή συνέχεια στην κατάλυση του αυτονόητου, με σπόνσορα την ηλιθιότητα.