Θέλετε να μιλήσουμε για Χατζηγιάννη; Ωραία λοιπόν, ας μιλήσουμε.
Ο Χατζηγιάννης υποτίθεται ότι γράφει ερωτικά τραγούδια, σωστά; Με αυτό το υλικό δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο είναι; Με αυτά τα τραγούδια δεν είναι που τον λατρεύουν σαν κούκλο τα κοριτσάκια;
Μα καλά, κανείς δεν έχει την ευθικρισία να πει ότι τα ερωτικά τραγούδια του Χατζηγιάννη δεν μιλάνε ΠΟΤΕ για το αντικείμενο του έρωτά του; Δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ κάθε φορά που ερωτεύθηκα στη ζωή μου, το μόνο πράγμα για το οποίο μιλούσα ήταν το αντικείμενο του έρωτά μου: τα μάτια της, τα στήθια της, τα μαλλιά της, τα πόδια της, τα ρούχα της... ότι να' ναι, αρκεί να είναι δικό της. Μου ήταν αδύνατο να ξεκινήσω μία συζήτηση που να μη τη φέρω στο να είναι συζήτηση για εκείνη - τέρμα.
Ο Χατζηγιάννης, μέσα από τα (ερωτικά, και καλά) τραγούδια του μιλάει μόνο για τη πάρτη του. Δε λέει ποτέ του ΤΙΠΟΤΕ απολύτως για το αντικείμενο του έρωτά του, αυτό που υποτίθεται ότι τον έχει εμπνεύσει για να γράψει το τραγούδι. Οπότε, όσα τραγούδια του Χατζηγιάννη και να ακούσετε, δε θα μάθετε ΤΙΠΟΤΕ απολύτως για εκείνη με την οποία είναι ερωτευμένος ο κεντρικός χαρακτήρας του τραγουδιού: είναι ξανθιά; Κοντή; Ψηλή; Ξέκωλο; Κατίνα; Όμορφη; Τρελή; Εξωγήίνη; Τι σκατά είναι επί τέλους;;;;
Αντίθετα θα μάθετε πολλά για τα (συχνά παρανοϊκά και αντικρουόμενα) συναισθήματα του κεντρικού ήρωα του τραγουδιού, ο οποίος αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μία ερωτική δίνη η οποία στερείται πραγματικού αντικειμένου. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι προϊόν ερωτικής φαντασίωσης ή αυνανιστικού παροξυσμού, διάολε, θα μπορούσε ακόμη και να μιλά για ομοφυλόφιλο έρωτα ή κτηνοβασία - πως να το ξέρουμε αφού δεν μας παρέχεται καμμία απολύτως πληροφορία;
Τώρα βέβαια, αυτό όλο δε συμβαίνει τυχαία: είναι σκόπιμα φτιαγμένα έτσι τα τραγούδια ώστε "one size fits all", άρα "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω", οπότε ο καθένας να μπορεί να ταυτιστεί με αυτή τη κατάσταση - έτσι παίζεται το παιγχνίδι, έτσι πουλιούνται οι δίσκοι και γεμίζουν τα γήπεδα. Από μία άποψη, φαντάζει κάπως διασκεδαστικό (τι με νοιάζει εμένα τι ακούνε οι μαλάκες, σκεφτόμουνα), μέχρι που γνωρίζεις την εντεκάχρονη κόρη κάποιου φίλου, να είναι τρελή και παλαβή με τον Χατζηγιάννη, οπότε αρχίζεις και σκέφτεσαι: τελικά, πόσο λίγα θα μάθει να περιμένει αυτό το κορίτσι, πόσο άμορφη ηρωίδα ενός τυποποιημένου ερωτικού τραγουδιού θα αισθάνεται στο μέλλον, αφού τώρα μαθαίνει ότι "αυτά είναι τα ερωτικά τραγούδια";
Και τι είδους εξίσου άμορφους χλεχλέδες θα αναζητήσει για ερωτική συντροφιά; Πόσο άδειες κουβέντες θα καταπιεί για να γεμίσει τη ζωή της; Και, κάπου εκεί μου κόβονται τα χαμόγελα και θέλω να ρίξω ένα παχύ πρόβειο γιαούρτι στη μάπα του τύπου με τους ασημένιους γιακάδες.
Ευχαρίστως θα τον πλήρωνα για να σταματήσει να τραγουδά. Τόσο απλά.