Η ερώτηση στην αρχή... Γιατί ωρέ μαγαζάτορα ξηγιέσαι έτσι;;;
Παίζω σε ένα γκρουπ διασκευών όπου πέρα από μέλη είμαστε και καλοί φίλοι...
Πριν κάποιο καιρό λαμβάνουμε ένα email του στυλ εαν σας ενδιαφέρει ελατε να παίξετε στο μαγαζί μας, στα Εξάρχεια.
Α ωραία λέμε εμείς, λαιβάκι, ζήτω.
Το μαγαζί καινούριο, όχι λαιβάδικο, αλλά από αυτά τα μπαροκαφέ που θέλουν να τραβήξουν κοσμο με κανα λάιβ...
Πάμε λοιπόν στο μαγαζί, μιλάμε με ένα παλικάρι εκεί και μας λέει: Παιδιά 2 επιλογές έχετε, είτε 7 ευρώ εισιτήριο και τα 5 της μπάντας είτε 30% από τον τζίρο...
Επειδή η εμπιστοσύνη είναι μια λέξη που απαντάται μόνο στα πολύ παλιά χρόνια και επειδή τα 7 μας φάνηκαν πολλά, είπαμε οκ, να το κάνουμε 5 ευρώ και τα 3 της μπάντας;
Συμφωνήσαμε το λοιπόν σε αυτό. Η πρόσθετη πληροφορία είναι ότι η μπύρα κοστίζει 3 ευρώ.
Το λάιβ έγινε, με πολλά προβλήματα ήχου με κακή τοποθέτηση χώρου του συγκροτήματος, με ουσιαστικά ανεπαρκή ηχητικό εξοπλισμό κοκ
Κόσμο το μαγαζί (δικό του) δεν είχε ΚΑ ΝΕ ΝΑ! Όλοι ήταν είτε φίλοι και γνωστοί είτε άνθρωποι που ήταν απέξω και μπήκαν ακούγοντας τη μουσική...
Στο τέλος του λάιβ, ρωτάμε "πώς περάσατε ρε παιδιά; όλα καλά;" Όλα καλά... Ένας φίλος μαγκωμένος μου είπε "ρε συ όλα καλά, αλλά μας έσφαξαν λίγο στα ποτά" και απαντάω με αφέλεια "τί σας έσφαξαν ρε 3 ευρώ η μπύρα έχει!"...
Και όμως... Η συμπαθέστατες κυρίες που σέρβιραν χρέωναν 3 ευρώ τη μπύρα ΣΥΝ 3 λόγω λάιβ... επομένως μπυρίτσα 6 ή 7 ευρώ (7 ευρώ οι "σπέσιαλ"... τί σπέσιαλ μπύρα ρε παιδιά, πού ήρθα; στο οκτόμπερφεστ;;; ) και 9 ευρώ το ποτό!!!!!!
Αντιλαμβάνεστε ότι ντροπιαστήκαμε πάρα μα πάρα πολύ... Ο άνθρωπος, με τον οποίο κάναμε τη συμφωνία (και δεν ήταν ο ιδιοκτήτης) όταν πήγαμε να παραπονεθούμε (έντονα) έμεινε άναυδος λέγοντας ότι "ρε παιδιά αλήθεια εγώ δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά"... Μανούρα στη μανουρα, φωνή στη φωνή έρχεται και η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού...
Με απίστευτα αγενή τρόπο τα επιχειρήματα ήταν του στυλ "θα μου πεις εσύ τι θα κάνω στο μαγαζί μου;", "εγώ έβγαλα λιγότερα από εσάς" και όλα αυτά σε μια γλώσσα που παραπέμπει περισσότερο σε τσαμπουκά 15χρονων...
Το υπέρτατο επιχείρημα (όπου και πέταξε την μπάλα στην εξέδρα και σταμάτησε ο αγώνας) ήταν "άκου να δεις φιλαράκο, πέρασαν οι εποχές που η μπάντα με εκμεταλλευότανε. Έμπαινε τότε ο κόσμος μέσα, πόσα ήθελε η μπάντα; 1000; τα παίρνανε!" (αλήθεια ρε παιδιά, έχει παίξει ποτέ κανείς σας σε μπαροκαφε και να πάρει ένα χιλιάρικο;;
και συνεχίζει: "Τώρα πια εγώ εκμεταλλεύομαι τη μπάντα, τους φίλους που θα φέρει"...
Και επανέρχομαι στο ερώτημα του τίτλου: "Γιατί ωρέ μαγαζάτορα ξηγιέσαι έτσι;" Δηλαδή ναι να σε ενισχύσουμε ρε μάγκα, να φέρουμε και κάποιο κόσμο δικό μας, αλλά εμείς σου γεμίζουμε το μαγαζί (πραγματικά το γεμίσαμε μόνο με δικό μας κόσμο), εμείς στον γλεντάμε, στονε χορεύόυμε, καταθέτουμε ψυχούλα κάθε φορά που πιάνουμε ένα μουσικό όργανο, εσύ γιατί ξηγιέσαι εκμετάλλευση και ένα επιχείρημα "παρε τα μπομπόλια μου";
Γνωρίζω πολύ καλά ότι όλη αυτή η "κρίση" είναι μια βαθιά κρίση αξιών και λογικής... Μέσα σε όλα αυτά, όλοι εμείς που παίζουμε σε ένα συγκρότημα, φιλοδοξούμε όχι να γίνουμε πλούσιοι, όχι να σε πιάσουμε κορόιδο, αλλά να βγάλουμε τα λεφτά από τις πρόβες μας, τις βενζίνες μας, τις 8 ώρες που μένουμε στο μαγαζί σου (βάλε στήσιμο, σάουνττσεκ και ξεστήσιμο μετά - μόνο μια κονσόλα υπήρχε και δυο μόνιτορ, ΟΛΑ τα άλλα τα κουβαλήσαμε εμείς), εσύ γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι;
Σόρι μάγκες αν σας κούρασα με το σεντόνι μου...
Παίζω σε ένα γκρουπ διασκευών όπου πέρα από μέλη είμαστε και καλοί φίλοι...
Πριν κάποιο καιρό λαμβάνουμε ένα email του στυλ εαν σας ενδιαφέρει ελατε να παίξετε στο μαγαζί μας, στα Εξάρχεια.
Α ωραία λέμε εμείς, λαιβάκι, ζήτω.
Το μαγαζί καινούριο, όχι λαιβάδικο, αλλά από αυτά τα μπαροκαφέ που θέλουν να τραβήξουν κοσμο με κανα λάιβ...
Πάμε λοιπόν στο μαγαζί, μιλάμε με ένα παλικάρι εκεί και μας λέει: Παιδιά 2 επιλογές έχετε, είτε 7 ευρώ εισιτήριο και τα 5 της μπάντας είτε 30% από τον τζίρο...
Επειδή η εμπιστοσύνη είναι μια λέξη που απαντάται μόνο στα πολύ παλιά χρόνια και επειδή τα 7 μας φάνηκαν πολλά, είπαμε οκ, να το κάνουμε 5 ευρώ και τα 3 της μπάντας;
Συμφωνήσαμε το λοιπόν σε αυτό. Η πρόσθετη πληροφορία είναι ότι η μπύρα κοστίζει 3 ευρώ.
Το λάιβ έγινε, με πολλά προβλήματα ήχου με κακή τοποθέτηση χώρου του συγκροτήματος, με ουσιαστικά ανεπαρκή ηχητικό εξοπλισμό κοκ
Κόσμο το μαγαζί (δικό του) δεν είχε ΚΑ ΝΕ ΝΑ! Όλοι ήταν είτε φίλοι και γνωστοί είτε άνθρωποι που ήταν απέξω και μπήκαν ακούγοντας τη μουσική...
Στο τέλος του λάιβ, ρωτάμε "πώς περάσατε ρε παιδιά; όλα καλά;" Όλα καλά... Ένας φίλος μαγκωμένος μου είπε "ρε συ όλα καλά, αλλά μας έσφαξαν λίγο στα ποτά" και απαντάω με αφέλεια "τί σας έσφαξαν ρε 3 ευρώ η μπύρα έχει!"...
Και όμως... Η συμπαθέστατες κυρίες που σέρβιραν χρέωναν 3 ευρώ τη μπύρα ΣΥΝ 3 λόγω λάιβ... επομένως μπυρίτσα 6 ή 7 ευρώ (7 ευρώ οι "σπέσιαλ"... τί σπέσιαλ μπύρα ρε παιδιά, πού ήρθα; στο οκτόμπερφεστ;;; ) και 9 ευρώ το ποτό!!!!!!
Αντιλαμβάνεστε ότι ντροπιαστήκαμε πάρα μα πάρα πολύ... Ο άνθρωπος, με τον οποίο κάναμε τη συμφωνία (και δεν ήταν ο ιδιοκτήτης) όταν πήγαμε να παραπονεθούμε (έντονα) έμεινε άναυδος λέγοντας ότι "ρε παιδιά αλήθεια εγώ δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά"... Μανούρα στη μανουρα, φωνή στη φωνή έρχεται και η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού...
Με απίστευτα αγενή τρόπο τα επιχειρήματα ήταν του στυλ "θα μου πεις εσύ τι θα κάνω στο μαγαζί μου;", "εγώ έβγαλα λιγότερα από εσάς" και όλα αυτά σε μια γλώσσα που παραπέμπει περισσότερο σε τσαμπουκά 15χρονων...
Το υπέρτατο επιχείρημα (όπου και πέταξε την μπάλα στην εξέδρα και σταμάτησε ο αγώνας) ήταν "άκου να δεις φιλαράκο, πέρασαν οι εποχές που η μπάντα με εκμεταλλευότανε. Έμπαινε τότε ο κόσμος μέσα, πόσα ήθελε η μπάντα; 1000; τα παίρνανε!" (αλήθεια ρε παιδιά, έχει παίξει ποτέ κανείς σας σε μπαροκαφε και να πάρει ένα χιλιάρικο;;
![Wink ;) ;)](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f609.png)
Και επανέρχομαι στο ερώτημα του τίτλου: "Γιατί ωρέ μαγαζάτορα ξηγιέσαι έτσι;" Δηλαδή ναι να σε ενισχύσουμε ρε μάγκα, να φέρουμε και κάποιο κόσμο δικό μας, αλλά εμείς σου γεμίζουμε το μαγαζί (πραγματικά το γεμίσαμε μόνο με δικό μας κόσμο), εμείς στον γλεντάμε, στονε χορεύόυμε, καταθέτουμε ψυχούλα κάθε φορά που πιάνουμε ένα μουσικό όργανο, εσύ γιατί ξηγιέσαι εκμετάλλευση και ένα επιχείρημα "παρε τα μπομπόλια μου";
Γνωρίζω πολύ καλά ότι όλη αυτή η "κρίση" είναι μια βαθιά κρίση αξιών και λογικής... Μέσα σε όλα αυτά, όλοι εμείς που παίζουμε σε ένα συγκρότημα, φιλοδοξούμε όχι να γίνουμε πλούσιοι, όχι να σε πιάσουμε κορόιδο, αλλά να βγάλουμε τα λεφτά από τις πρόβες μας, τις βενζίνες μας, τις 8 ώρες που μένουμε στο μαγαζί σου (βάλε στήσιμο, σάουνττσεκ και ξεστήσιμο μετά - μόνο μια κονσόλα υπήρχε και δυο μόνιτορ, ΟΛΑ τα άλλα τα κουβαλήσαμε εμείς), εσύ γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι;
Σόρι μάγκες αν σας κούρασα με το σεντόνι μου...
Τελευταία επεξεργασία από moderator: