Γιατί δεν πάω σε συναυλίες, live, gigs.

[manosx]

Σωστό , αλλά δύσκολο για τους εν Ελλάδι κατοικούντες.

Προ κρίσης πάντως υπήρξαν κάποιες αξιόλογες επιλογές και στην Αφρικανική Ευρώπη  ;D ;D ;D

Ερώτηση: ιδιαίτερα κάποιος που ασχολείται με μουσικά όργανα και πιο συγκεκριμένα με το παίξιμό τους, δεν το κάνει γιατί προσπαθεί να αναπαράγει με πολύ πολύ ευρεία έννοια, το feeling και το vibe ενός live gig;

Όχι απαραίτητα, ή μάλλον όχι μόνο. Από τη στιγμή που σε κάθε σπίτι υπάρχει και ένα DAW  ;D ;D ;D θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να στοχεύει απευθείας στο recording. Και τολμώ να πω ότι πράγματι η προσέγγιση του παιξίματος είναι αρκετά διαφορετική, στο live δεν πρέπει να κολλάς σε τυχόν λάθη, στο studio θα κολλήσεις μέχρι να εξαλειφθούν  ;D ;D ;D

Συνήθως περιμένουμε να δούμε έναν ηθοποιό στο θέατρο προκειμένου να διαπιστώσουμε ταλέντο κλπ, χωρίς να υποτιμώ φυσικά τον κινηματογράφο σαν τέχνη, απλώς το θέατρο όπως και η συναυλία είναι η άμεση έκθεση του καλλιτέχνη στο κοινό του. 

Απλά ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ στον κινηματογράφο είναι το Α και το Ω. Στο cd είναι ο παραγωγός, και με αυτήν την έννοια πράγματι το να ψάχνεις τα plug in τρώει χρόνο από την βελτίωσή σου ως οργανοπαίκτης.

 

[TamTam Radio]

Παιδιά, είναι πολυ ενδιαφέρουσα η συζήτηση, μπράβο σε όλους.

Νικόλα,

αφού δεν καταλαβα, γιατί δεν μου εξηγείς με ποιον τρόπο δικαιολογείται ένας συνθέτης/ερμηνευτής/μουσικός/ερασιτέχνης/κάποιος που λέει ότι του αρέσιε η μουσική τέλος πάντων, να ΜΗΝ θέλει να πηγαίνει σε συναυλίες;

Ρωτάω και σαν case study επίσης.

Ο Γιαννουλόπουλος για παράδειγμα, που δεν ξέρω και ως τι τον επικαλεστήκατε, είχε κάποτε μεταδώσει μια σειρά συναυλιών από τον Λυκαβηττό που οι μπαντες τους -τότε! μιλάμε για κοτνά 25 χρόνια πριν) ήταν τόσο πολυμελείς που καταρρίπτουν ασυζητητί τη θεωρία περί "μη δυνατότητας αναπαραγωγής του ήχου του στούντιο στο λάιβ " κ.ο.κ. Η μια ήταν οι Manhattan Transfer και η άλλη του Pat Metheny group.

Δυο από τις χιλιάδες μαγικές στιγμές που έχει ζήσει αυτό το θεατράκι. Ποιος θα μου πει ότι δεν αξίζει μια τέτοια ζωντανή εμπειρία; Για να το πει θα πρέπει να έχει πολύ ισχυρές αιτιάσεις και επιχειρηματολογία και μέχρι στιγμής δεν το βλέπω (no offense here).

O LK αν και δεν είναι μουσικός, όπως λέει, έχει μια βάση όταν αφήνει αιχμές για τη συναυλιακή κατάσταση στην Ελλάδα. Αλλά δεν θυμάμαι ποτέ κάποιους από μας, που αγαπούσαμε τη μοσυική πιο πολύ κι από τις γκόμενές μας, να μας σταμάτησε η οικτρή κατάσταση των εγχώριων τότε διοργανώσεων, απότο να πηγαίνουμε να βλέπουμε ή να δίνουμε συναυλίες. Οπουδήποτε!

Το μόνο που θα μπορούσε ίσως να δικαιολογήσει την κατάθλιψή του όπως γράφτηκε παραπάνω, είναι η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Στο εξωτερικό όπως θα ξέρετε όλοι, υπάρχουν πολλοί και καλοί μουσικοί (κάθε είδους) που παίζουν στο δρόμο. ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ μπάντες στο δρόμο και ΓΙΑ τον δρόμο.

Τυχαίνει να έχω μεταναστεύσει από πέρυσι, σήμερα, λοιπόν, λίγο μετα τα πρωινά μας μηνύματα, βγήκα για ψώνια και σκεφτόμουν τη συζήτησή μας εδώ. Μετά στάθηκα να ακούσω μια κλαρινετίστρια που έπαιζε στο δρόμο. Έπαιζε με ένα φορητό Roland πάνω σε προηχογραφημένο track. Ξεκίνησε με το θέμα απο το Σινεμά ο Παράδεισος και συνέχισε με το Concerto De Aranjuez. Στανταράκια θα πεις. Αλλά ακόμη κι αυτή την "ψευτοζωντανή" εμπειρία δεν θα την άλλαζα με τίποτα αν μου έλεγες να καθίσω στο παγκάκι και να τα ακούσω από τα ηχεία του μαγαζιού πίσω. Δεν ξέρω αν με νιώθει κανείς, αλλα νομίζω ότι αν και είναι "μουσικής τεχνολογίας το φόρουμ", όπως αναφέρθηκε από κάποιον που ειδικεύεται στο να διαβάζει τα "ψιλά γράμματα", νομίζω ότι απευθυνομαι σε μουσικούς.

 

[Trolley]

Ο Γιαννουλόπουλος για παράδειγμα, που δεν ξέρω και ως τι τον επικαλεστήκατε

Εγώ τον επικαλέστηκα. Μπορείς να συμβουλευθείς το ποστ μου, το οποίο παραμένει διαθέσιμο.

Επίσης, όπως ήδη επισήμανα, η τζαζ είναι ειδική περίπτωση.

 

[Nikolas]

Νικόλα,

αφού δεν καταλαβα, γιατί δεν μου εξηγείς με ποιον τρόπο δικαιολογείται ένας συνθέτης/ερμηνευτής/μουσικός/ερασιτέχνης/κάποιος που λέει ότι του αρέσιε η μουσική τέλος πάντων, να ΜΗΝ θέλει να πηγαίνει σε συναυλίες;

Ρωτάω και σαν case study επίσης.

Και πάλι θα σου απαντήσω με ερώτηση, κατ'αρχήν.
Γιατί ένας σεφ δε γουστάρει να τρώει φασολάκια; ;D

Αυτό που λέω είναι πως η ηχογραγημένη και η ζωντανή μουσική είναι δύο διαφορετικά πράγματα, και άρα δε σημαίνει απαραιτήτως ότι κάποιος που αρέσκεται στο ένα, ενδιαφέρεται και στο άλλο.

Στο κάτω, κάτω, ο θεατρικός ηθοποιός δύσκολα μπαίνει στο σινεμά, και αυτός δύσκολα περνάει στην τηλεόραση, κοκ.

Η απάντησή μου, λοιπόν, είναι ότι οτί μπορεί να ΜΗΝ θέλει να πηγαίνει σε μία συναυλία γιατί τα στοιχεία της ζωντανής μουσικής είνα εντελώς διαφορετικά από αυτά της ηχογραφημένης μουσικής και άρα επιλέγει όχι...

Ζωντανή μουσική: κοινωνικό γεγονός, κακός ήχος με πιθανά λάθη, οπτικοακουστικό θέαμα, αλληλεπίδραση.

Ηχογραφημένη μουσική: Μη κοινωνικό γεγονός, τελειός ήχος χωρίς την πιθανότητα λαθών, ηχητικό θέαμα, μη αλληλεπίδραση.

* Αυτά με τον τέλειο και όχι ήχο, καταλαβαίνετε ότι μιλάω για το επίπεδο ελέγχου που υπάρχει σε κάθε περίπτωση.

 

[TamTam Radio]

Εγώ τον επικαλέστηκα. Μπορείς να συμβουλευθείς το ποστ μου, το οποίο παραμένει διαθέσιμο.

Επίσης, όπως ήδη επισήμανα, η τζαζ είναι ειδική περίπτωση.

Ευχαριστώ. Αφού το κρατάμε κρυφό να το επαναφέρω εγώ.

Γράφεις: "όλοι όσοι έχουν εμβαθύνει σε τζαζ θέματα (π.χ. ο αείμνηστος Γιαννουλόπουλος) επιμένουν ότι η ιστορία της τζαζ είναι η ιστορία της δισκογραφίας της. Αν δεν είχε εφευρεθεί η δισκογραφία, δεν θα γνωρίζαμε σχεδόν τίποτε για το θέμα αυτό, και - κατά τη γνώμη μου - το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα μουσικά ιδιώματα".

Αυτό που γράφεις ότι είπε ο Γιαννουλόπουλος, δεν αποκλείει κανένα άλλο είδος μουσικής. Ούτε ένα, πίστεψέ με. Ούτε τον Σαλβατόρε Ακάντο θα είχαμε ακούσει ποτέ για να συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι παίζεται ο Παγκανίνι, ούτε τον Stanley Jordan να κάνει tapping, κι όλα αυτά στο στερεοφωνικό μας στην Κυψέλη, αν δεν υπήρχε η δισκογραφία. Και συμφωνείς κι εσύ μ' αυτό ("κατά τη γνώμη μου - το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα μουσικά ιδιώματα" γράφεις) .

Άρα, από που κι ως που "η τζαζ είναι ειδική περίπτωση" ?

______________________________________________________

Και πάλι θα σου απαντήσω με ερώτηση, κατ'αρχήν.

Γιατί ένας σεφ δε γουστάρει να τρώει φασολάκια; ;D

Αυτό που λέω είναι πως η ηχογραγημένη και η ζωντανή μουσική είναι δύο διαφορετικά πράγματα, και άρα δε σημαίνει απαραιτήτως ότι κάποιος που αρέσκεται στο ένα, ενδιαφέρεται και στο άλλο.

Στο κάτω, κάτω, ο θεατρικός ηθοποιός δύσκολα μπαίνει στο σινεμά, και αυτός δύσκολα περνάει στην τηλεόραση, κοκ.

Η απάντησή μου, λοιπόν, είναι ότι οτί μπορεί να ΜΗΝ θέλει να πηγαίνει σε μία συναυλία γιατί τα στοιχεία της ζωντανής μουσικής είνα εντελώς διαφορετικά από αυτά της ηχογραφημένης μουσικής και άρα επιλέγει όχι...

Ζωντανή μουσική: κοινωνικό γεγονός, κακός ήχος με πιθανά λάθη, οπτικοακουστικό θέαμα, αλληλεπίδραση.

Ηχογραφημένη μουσική: Μη κοινωνικό γεγονός, τελειός ήχος χωρίς την πιθανότητα λαθών, ηχητικό θέαμα, μη αλληλεπίδραση.

* Αυτά με τον τέλειο και όχι ήχο, καταλαβαίνετε ότι μιλάω για το επίπεδο ελέγχου που υπάρχει σε κάθε περίπτωση.

Νικόλα συγνώμη αλλα θα στην πω. Αυτά που λες είναι μπαρουφολογία (με τη μορφή ερωτήσεων και καλά ρητορικών).

Δεν μπορείς να αποδείξεις -επειδή δεν προκύπτει από πουθενά- ότι οι σεφ δεν τρώνε φασολάκια, όπως δεν μπορείς να αποδείξεις ότι ένας θεατρικός ηθοποιός δεν πάει κινηματογράφο. Έλεος.

Το ότι είναι άλλο η ζωντανή μουσική και άλλο η ηχογραφημένη, είναι προφανές. Το ότι το να γουστάρεις το ένα αποκλείει το άλλο όμως είναι αυθαίρετο και αγνοεί το βασικό ζήτημα που διέπει όλα τα έργα τέχνης από την εποχή των προϊστορικών βραχογραφιών μέχρι την ατονική μουσική: ότι ένα έργο τχνης απευθύνεται πρωτίστως στο συναίσθημά μας.

Το συναίσθημα λοιπόν, αγαπητέ μου, δεν έχει χώρο που ευδοκιμεί. Μπορείς να νιώσεις συναισθήματα αναφορικά με ένα μουσικό έργο, όπου και αν το ακούσεις.

Και θα διαφωνήσω επίσης στο ότι "η ζωντανή μουσική ισοδυναμεί με κοινωνικό γεγονός, κακό ήχο με πιθανά λάθη"  μα που ζείτε; Σε καμια χομπιτότρυπα;  

Αυτά είναι αστειωδώς αυθαίρετα -γράφεις: "Ηχογραφημένη μουσική: Μη κοινωνικό γεγονός, τελειός ήχος χωρίς την πιθανότητα λαθών" - τράβα πες το στον Ζάππα αυτό που κυκλοφορούσε live στο studio και στις σύγχρονες παρέες που μαζέυονται να ακούσουν Paolo Nutini και Σωκράτη Μάλαμα από το CD ή σερφάροντας στο Youtube (το οποίο είναι συνδεδεμένο με την ευρεία οθόνη του μπαμπά στο σαλόνι).  

Όπως ένας εικαστικός καλλιτέχνης δεν γίνεται να μην βρίσκει εικαστικό ενδιαφέρον στις μορφές απεικονισης, έτσι και ένας μουσικός δεν γίνεται να μην βρίσκει ενδιαφέρον στις μουσικές (που τουλάχιστον ως ρεύματα) τον ενδιαφέρουν καλλιτεχνικά.  

Το να λες ότι "δεν πάω στη συναυλία γιατί θα δω τον κύριο Παντοφλιάδη και θα πρέπει να τον χαιρετήσω" ή ότι "δεν πάω γιατί έχει πολύ κόσμο και μπορεί να κουραστώ και να πρέπει να καθίσω κάτω και θα μυρίζει και ο μπάφος του διπλανού" είναι μεν δεκτά ως δικαιολογίες, αλλά νομίζω ότι είναι και η μόνη ουσιαστική δικαιολογία για ένα τέτοιο thread.

Ωραία τα συζητάμε όλα τα υπόλοιπα, αλλά όχι και να ανάγουμε σε ...καλλιτεχνική επιλογή το ότι κάποιοι είμαστε πολύ κουρασμένοι, άφραγκοι ή δειλοί για να αποτολμήσουμε να πάμε σε μια συναυλία, ένα κονσέρτο ή performance! Kαι δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, επειδή (κι αυτό μου συμβαίνει περισσότερο με τα σύγχρονα γκρουπ/καλλιτέχνες) θα πρέπει να με συγκινεί κάτι πάρα πολύ για να ξεκουβαλήσω να πληρώσω και να πάω στo gig του.

 

[Trolley]

Ευχαριστώ. Αφού το κρατάμε κρυφό να το επαναφέρω εγώ.

Γράφεις: "όλοι όσοι έχουν εμβαθύνει σε τζαζ θέματα (π.χ. ο αείμνηστος Γιαννουλόπουλος) επιμένουν ότι η ιστορία της τζαζ είναι η ιστορία της δισκογραφίας της. Αν δεν είχε εφευρεθεί η δισκογραφία, δεν θα γνωρίζαμε σχεδόν τίποτε για το θέμα αυτό, και - κατά τη γνώμη μου - το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα μουσικά ιδιώματα".

Αυτό που γράφεις ότι είπε ο Γιαννουλόπουλος, δεν αποκλείει κανένα άλλο είδος μουσικής. Ούτε ένα, πίστεψέ με. Ούτε τον Σαλβατόρε Ακάντο θα είχαμε ακούσει ποτέ για να συνειδητοποιήσουμε ότι έτσι παίζεται ο Παγκανίνι, ούτε τον Stanley Jordan να κάνει tapping, κι όλα αυτά στο στερεοφωνικό μας στην Κυψέλη, αν δεν υπήρχε η δισκογραφία. Και συμφωνείς κι εσύ μ' αυτό ("κατά τη γνώμη μου - το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα μουσικά ιδιώματα" γράφεις) .

Άρα, από που κι ως που "η τζαζ είναι ειδική περίπτωση" ?

Κατά πρώτον ο μακαρίτης δεν "το είπε", αλλά το έγραψε ("Οδηγός Δίσκων Τζαζ", εκδόσεις Απόπειρα).

Κατά δεύτερον, +1 για το στερεοφωνικό στη Κυψέλη (εκεί μεγάλωσα).

Κατά τρίτον, η τζαζ είναι ειδική περίπτωση από την άποψη ότι παραμένει το μόνο μουσικό ιδίωμα με διεθνή απήχηση που ενθαρρύνει την ιδέα του αυτοσχεδιασμού, άρα είναι όντως πιθανό να ακούσεις κάτι διαφορετικό σε μία ζωντανή εμφάνιση (ενώ δεν θα σου συμβεί κάτι τέτοιο όσες συναυλίες των U2 και αν παρακολουθήσεις στα πλαίσια του ίδιου τουρ). Λέω λοιπόν, ότι ακόμη και κάποιος που έχει επιφυλάξεις για την αξία των live (την μουσική αξία,  όχι της παρέας) ίσως θα ήθελε να εξετάσει μία αναθεώρηση της στάσης του όσον αφορά την τζαζ.

Φιλικά.

 

[Marvin+]

Εγω τον καταλαβαίνω απολύτως τον Λακη.

Τον συμμερίζομαι και τον συμπονώ...

Nα, και εγω τωρα τελευταία εχω το ίδιο feeling με το live sex

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Το live sex ειναι last year. Περιμενω σε αναμμενα καρβουνα πως και πως το Occulus Rift να βουτηξω στο HD cyber sex.

 

[Marvin+]

Το live sex ειναι last year. Περιμενω σε αναμμενα καρβουνα πως και πως το Occulus Rift να βουτηξω στο HD cyber sex.

CYBER SEX?

Τι ειναι πάλι τoυτο?

Ειναι καλό?

Δεν κουφανει? βρε Κουφή Λεοπαρδαλη?

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Κυβερνοερωτας. Οχι δεν κουφανει, αρκει να μην εχεις την ενταση πανω απ'το 8. Ειναι το killer app των VR headset.

 

[Marvin+]

Κυβερνοερωτας. Οχι δεν κουφανει, αρκει να μην εχεις την ενταση πανω απ'το 8. Ειναι το killer app των VR headset.

Δεν σε πιάνω

Η αλήθεια ειναι οτι αυτά της μουσικής τεχνολογίας δεν τα έχω.

Οι ερωτικες μου ονειρώξεις φτάνουν μεχρι το επίπεδο των οικιακών συσκευών.

Να ο τρέχων στόχος μου ειναι η σπιτική μας τοστιέρα... Μερικές φορές τη βρίσκω πολυ hot, indeed... Μου αντιστέκεται βέβαια... Της είπα να πάμε σε live και μου είπε οτι δε γουστάρει το γιγνεσθαι... Κουλτουριάρα... Για αυτο με ανάβει...

Θα δείξει...

 

[darshan]

Ο άνθρωπος που αγαπά την μουσική και δεν καταλαβαίνει την αξία της συναυλίας, θα πρέπει να είναι πολύ γκαντέμης για να μην έχει πετύχει ούτε ένα καλό live στη ζωή του.

 

[Marvin+]

Ο άνθρωπος που αγαπά την μουσική και δεν καταλαβαίνει την αξία της συναυλίας, θα πρέπει να είναι πολύ γκαντέμης για να μην έχει πετύχει ούτε ένα καλό live στη ζωή του.

Εγω συμφωνώ απόλυτα και ανεπιφύλακτα με τα παραπάνω

Όμως... Ως γνωστόν η πλειονοτητα των ενεργειών των ανδρών (και παίδων) καθοριζεται με γνώμονα το sex αποκλειστικα...

Επομένως διαφορετικές ειναι οι απόψεις οταν το sex βρίσκεται εις σπάνιν και διαφορετικές οταν ειναι εν αφθονία...

Στη δεύτερη περίπτωση μπορει κανείς να αναρωτηθεί: τι θέλω? να δω πως φτιάχνεται μια Barcelona η να ξαπλώσω τη Sally πάνω σε αυτή?

Αυτο νομίζω οτι ειναι το διλημμα που θέτει ο ΟΡ με μια τρολλάρια διάθεση βεβαίως βεβαίως

Απαντώ: Η ουσία έχει ως ακολούθως:

http://youtu.be/lFHW2pjX0RU

 

[Nikolas]

Νικόλα συγνώμη αλλα θα στην πω. Αυτά που λες είναι μπαρουφολογία (με τη μορφή ερωτήσεων και καλά ρητορικών).

Δεν μπορείς να αποδείξεις -επειδή δεν προκύπτει από πουθενά- ότι οι σεφ δεν τρώνε φασολάκια, όπως δεν μπορείς να αποδείξεις ότι ένας θεατρικός ηθοποιός δεν πάει κινηματογράφο. Έλεος.

Μα ΕΣΥ κάνεις τέτοιες ερωτήσεις. Εγώ αυτό που είπα είναι ότι αφού θεωρώ ότι η ζωντανή μουσική και η ηχογραφημένη μουσική είναι αυτονόητο ότι μπορεί σε κάποιον να αρέσει το ένα, αλλά όχι το άλλο.
Εσύ έχεις πιαστεί τόση ώρα για το τίποτα...

Το ότι είναι άλλο η ζωντανή μουσική και άλλο η ηχογραφημένη, είναι προφανές.

Ακριβώς!

Το ότι το να γουστάρεις το ένα αποκλείει το άλλο όμως είναι αυθαίρετο και αγνοεί το βασικό ζήτημα που διέπει όλα τα έργα τέχνης από την εποχή των προϊστορικών βραχογραφιών μέχρι την ατονική μουσική: ότι ένα έργο τχνης απευθύνεται πρωτίστως στο συναίσθημά μας. Το συναίσθημα λοιπόν, αγαπητέ μου, δεν έχει χώρο που ευδοκιμεί. Μπορείς να νιώσεις συναισθήματα αναφορικά με ένα μουσικό έργο, όπου και αν το ακούσεις.

Αυτά όλα είναι δικά σου. Εγώ δεν έχω πεί τίποτε απ'αυτά.

Και θα διαφωνήσω επίσης στο ότι "η ζωντανή μουσική ισοδυναμεί με κοινωνικό γεγονός, κακό ήχο με πιθανά λάθη"  μα που ζείτε; Σε καμια χομπιτότρυπα;  Αυτά είναι αστειωδώς αυθαίρετα -γράφεις: "Ηχογραφημένη μουσική: Μη κοινωνικό γεγονός, τελειός ήχος χωρίς την πιθανότητα λαθών" - τράβα πες το στον Ζάππα αυτό που κυκλοφορούσε live στο studio και στις σύγχρονες παρέες που μαζέυονται να ακούσουν Paolo Nutini και Σωκράτη Μάλαμα από το CD ή σερφάροντας στο Youtube (το οποίο είναι συνδεδεμένο με την ευρεία οθόνη του μπαμπά στο σαλόνι).  

Καλά... κι εσύ κάτσε να δεις τι ποσοστό Live ηχογραφήσεων υπάρχουν σε σχέση με τα live που γίνονται, πόσο πειραγμένα είναι (στο στούντιο μετα), και τι αξία έχουν.
Για τα λάθη, κλπ, είπα να προσέξεις τι εννοώ, αλλά το προσπέρασες. Τέλος πάντων. Σε μία ζωντανή εκτέλεση, αν υπάρχει λάθος, θα υπάρχει λάθος, ότι και να γίνει. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ. Επίσης, ανάλογα με το που κάθεσε ΣΙΓΟΥΡΑ μπορεί να έχεις και κακό ήχο.

Αντίστοιχα σε μία ηχογράφηση, όλα τα λάθη μπορούν, εν δυναμή να διορθωθούν, όπως και ο ήχος να είναι όπως τον περιμένεις, από τα ηχεία σου σωστά βαλμένα, κλπ...

Για να μη πω, το πολύ απλό: Πόσα θεατρικά έχουν γυριστεί ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ σε ταινία και έχουν πετύχει.

Και να σου πω και κάτι απλό: Σκέψου την κλασσική μουσική (που βασικά με αυτήν ασχολούμε). Αυτή έχει νόημα μόνο ως ζωντανή μουσική. Υπάρχει ΚΑΙ λόγω των περιορισμών των οργανοπαικτών, των οργάνων, κλπ. Είναι αυτό που σπουδάζουν οι συνθέτες, κοκ...

Και μετά πάμε, τα πετάμε σε ένα CD/Vinyl/Whatever και μιλάμε γιατί πέφτουν οι πωλήσεις...

Όπως ένας εικαστικός καλλιτέχνης δεν γίνεται να μην βρίσκει εικαστικό ενδιαφέρον στις μορφές απεικονισης, έτσι και ένας μουσικός δεν γίνεται να μην βρίσκει ενδιαφέρον στις μουσικές (που τουλάχιστον ως ρεύματα) τον ενδιαφέρουν καλλιτεχνικά.  Το να λες ότι "δεν πάω στη συναυλία γιατί θα δω τον κύριο Παντοφλιάδη και θα πρέπει να τον χαιρετήσω" ή ότι "δεν πάω γιατί έχει πολύ κόσμο και μπορεί να κουραστώ και να πρέπει να καθίσω κάτω και θα μυρίζει και ο μπάφος του διπλανού" είναι μεν δεκτά ως δικαιολογίες, αλλά νομίζω ότι είναι και η μόνη ουσιαστική δικαιολογία για ένα τέτοιο thread.

Ωραία τα συζητάμε όλα τα υπόλοιπα, αλλά όχι και να ανάγουμε σε ...καλλιτεχνική επιλογή το ότι κάποιοι είμαστε πολύ κουρασμένοι, άφραγκοι ή δειλοί για να αποτολμήσουμε να πάμε σε μια συναυλία, ένα κονσέρτο ή performance! Kαι δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, επειδή (κι αυτό μου συμβαίνει περισσότερο με τα σύγχρονα γκρουπ/καλλιτέχνες) θα πρέπει να με συγκινεί κάτι πάρα πολύ για να ξεκουβαλήσω να πληρώσω και να πάω στo gig του.

Εγώ πάω σε συναυλίες, γνωρίζοντας τι περιμένω, τι θα ακούσω (περίπου) και το γιατί θα πάω.
Ο Λάκης δήλωσε κάτι, και το δέχτηκα και είπα να πάω τη συζήτηση αλλού. Εσύ το βρήκες μπαρούφα. Τι να πω τώρα...

___________________________

Πάμε μια τελευταία φορά, μπας και το πιάσεις.

Για εμένα (προσωπική γνώμη, κλπ) η σχέση ηχογραφημένης με ζωντανή μουσική έχει κοινά στοιχεία με τη σχέση κινηματογράφου και θεάτρου, και φωτογραφίας με ζωγραφικής. Οι νεότερες τέχνες έχουν χρησιμοποιήσει την τεχνολογία (χωρίς την οποία ΔΕΝ υπάρχουν) για να δημιουργήσουν ένα νέο είδος τέχνης, σε σχέση με τις παλαιότερες.

Στην μουσική δεν υπάρχει (ακόμη) αυτός ο διαχωρισμός και άρα η όλη συζήτηση...

Διαφωνείς στο παραπάνω; Ή κι αυτό μπαρούφα είναι;

 

[nickel]

Για εμένα (προσωπική γνώμη, κλπ) η σχέση ηχογραφημένης με ζωντανή μουσική έχει κοινά στοιχεία με τη σχέση κινηματογράφου και θεάτρου, και φωτογραφίας με ζωγραφικής.

Θα διαφωνήσω εδώ με την αντιστοιχία φωτογραφίας / ζωγραφικής σε σχέση με την ηχογραφημένης / ζωντανής μουσικής.

Κάτι που θα αντιστοιχούσε θα ήταν η ζωγραφική μπροστά σε κοινό (πχ. από έναν που κάνει γρήγορες καρικατούρες μπροστά σου - μια μορφή περφόρμανς) με τη ζωγραφική όπου ο ζωγράφος έχει τον χρόνο να χρησιμοποιήσει χίλια-δυό χρονοβόρα εργαλεία και τεχνικές που ούτε φαντάζεται αυτός που θα δει το τελειωμένο έργο.

 

[mustafank]

(αν και στα όρια του εκτός θέματος)

@LK: όταν βρίσκεσαι σε κάποια κοινωνική εκδήλωση (όχι γάμος στο χωριο κτλ  ;D ...κάποια χοροεσπερίδα, ας πούμε), η μουσική, που ακούγεται, προτιμάς (έστω και με εικαστικά/κινηματογραφικά κριτήρια) να παίζεται από ζωντανή ορχήστρα ή από ηχοσύστημα;

 

[manosx]

;D

 

[LK]

(αν και στα όρια του εκτός θέματος)

@LK: όταν βρίσκεσαι σε κάποια κοινωνική εκδήλωση (όχι γάμος στο χωριο κτλ  ;D ...κάποια χοροεσπερίδα, ας πούμε), η μουσική, που ακούγεται, προτιμάς (έστω και με εικαστικά/κινηματογραφικά κριτήρια) να παίζεται από ζωντανή ορχήστρα ή από ηχοσύστημα;

Κυρίως με απασχολεί  η ένταση. Αν υποθέσουμε για την οικονομία της συζήτησης ότι είναι η ίδια, θα προτιμούσα το ηχοσυστημα στην περίπτωση που η ζωντανή  ορχήστρα δεν ήταν  διακριτικα εναρμονισμενη με τον χώρο  (ενδεικτικά  αναφέρω: να μην ηταν στο επίκεντρο,  να ταίριαζε  ενδυματολογικα, να είχε ελαχιστη διαδραση με τον κοσμο κ.ο.κ)

 

[mustafank]

Κυρίως με απασχολεί  η ένταση.

Αν υποθέσουμε για την οικονομία της συζήτησης ότι είναι η ίδια, θα προτιμούσα το ηχοσυστημα στην περίπτωση που η ζωντανή  ορχήστρα δεν ήταν  διακριτικα εναρμονισμενη με τον χώρο  (ενδεικτικά  αναφέρω: να μην ηταν στο επίκεντρο,  να ταίριαζε  ενδυματολογικα, να είχε ελαχιστη διαδραση με τον κοσμο κ.ο.κ)

Στο μυαλό μου είχα μια (τζαζ) ορχήστρα, όπως εκείνη, στην οποία είχες αναφερθεί ότι θα ήθελες να δημιουργήσεις, για να παίζει σε αντίστοιχους χώρους.

 

[LK]

Στο μυαλό μου είχα μια (τζαζ) ορχήστρα, όπως εκείνη, στην οποία είχες αναφερθεί ότι θα ήθελες να δημιουργήσεις, για να παίζει σε αντίστοιχους χώρους.

Το ίδιο ισχύει και εδώ.  Δεν παω πλεον σε τζαζ συναυλίες  επι τούτου,  αλλα με τις συνθήκες  που περιέγραψα απολαμβάνω παρα πολυ μια τζαζ περφορμανς στο lobby ή το μπαρ ενος π,χ ξενοδοχείου που έτυχε  να βρεθω (δεν πήγα  επί  τούτου εννοώ ). Δεν θυμάμαι  τι μπάντα  τζαζ ηθελα να κανω  ;D
Edit:

Τωρα θυμηθηκα.  ;D ;D

Ναι και γι αυτην το ίδιο ισχύει.