6 Shred Guitarists ιδιοι με 600.000 Shred Guitarists

[Jazzjoker]

αλλά υπάρχει κόσμος που κινείται χωρίς διακοσμητή, αρκεί να έχει ουσία.

Όλοι ανεξαιρέτως θα ωφελούνταν από το διακοσμητή και το μανικιούρ. Απλά, αυτοί που έχουν και περιεχόμενο ικανό να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού σε βάθος χρόνου, μπορούν να το παραβλέψουν (μέχρι ενός σημείου προφανώς). 

 

[σκούφοΣ]

Ωραιες ολες οι απαντησεις. Μ'εκαναν να σκεφτω κ απο αλλες σκοπιες το τι ακριβως ειναι αυτο που με "ενοχλει" περισσοτερο με το βιντεο. 

Μαλλον τελικα αυτο που εχω στο μυαλο μου ειναι το εξης:

Ο μεσος φιλοδοξος μουσικος/γιουτιουμπερ με τις ευκολιες που του παρεχει η πλατφορμα, βλεπει τον εαυτο του λιγοτερο ως μουσικο, περισσοτερο ως γιουτιουμπερ / σοσιαλμηντηερ. Το συναφι αυτο δηλαδη ειναι οι "συναδελφοι" του, ο "ανταγωνισμος" του, αλλα κ πολυ χειροτερα οι "μεντορες" του.

Το τελευταιο ειναι το ανησυχητικο. Βλεπεις δηλαδη εναν που τραβαει γραμμη στο υφος που θες (δηλ κανει νουμερα), αλλα αντι να παρεις ιδεες/αντιγραψεις μονο στοιχεια της παραγωγης, αντιγραφεις κ το παιξιμο. Το οποιο ειναι ακυρο κατ'εμε καθως το παιξιμο μπορει να μην ειναι το δυνατο σημειου του πετυχημενου γιουτιουμπερ που αντιγραφεις. Μπορει ο τυπος να ειναι φιρμα γιατι εχει ωραια βιντεο, καλες παραγωγες, ωραιο στησιμο/φωτισμο ο,τιδηποτε κ κυριως γιατι πουλαει η περσονα του  κ απο παιξιμο να ειναι μετριος (το λεω ευγενικα). Κ υπαρχουν ποοοολλοι τετοιοι. Κ ειναι φυσιολογικο να υπαρχουν πολλοι πετυχημενοι τετοιοι καθως για να φτασεις σε τετοια νουμερα, προτιστως πρεπει να εισαι "διασκεδαστης" με καλο content, παραγωγες κ μαρκετινγκ κ μετα ολα τ'αλλα. 

Κ ερχονται ολοι αυτοι οι παιχτες κ αντιγραφουν το παιξιμο (το μετριο) αγνοωντας τα σημαντικα (για αυτο που θελουν να πετυχουν).  Δεν βγαζεις δηλαδη ειτε με το αφτι, ειτε με.. το χαρτι τη μουσικη των μουσικων που θαυμαζεις, αλλα τη μουσικη καποιων που εχουν γινει γνωστοι ως δημιουργοι υλικου. (Το οτι πλεον το transcribe το .. κανονικο με αφτι ειναι τεχνη προς εξαφανιση ειναι αλλη κουβεντα) 

Δε ξερω ισως αυτο ειναι τελικα αυτο που μ'ενοχλει πιο πολυ. Κ φυσικα δε φταιει το γιουτιουμπ. Εκει ειναι κ ο uncle Larry που λεγαμε πριν, εκει ειναι κ παρα πολλοι κ καλοι μουσικοι με φοβερο εκπαιδευτικο υλικο, εκει ειναι κ απειρο δισκογραφικο υλικο κ λαηβ εμφανισεις στο οποιο ουτε που ονειρευομασταν ποτε πως θα εχουμε προσβαση, να κανει κανεις ο,τι θελει. Αλλα τελικα ο καθε χαχαχουχας κ το παιξιμο του εχει γινει το reference point για μια γρηγορη σταδιοδρομια.

 

[σκούφοΣ]

Σε ολα αυτα εκτος απο παιξιμο βαλ'τε κ τη μουσικη που γραφουν, εκθετουν σε αυτες τις πλατφορμες. Εστιαζω στο παιξιμο για να ειναι η κουβεντα πιο light κ ευπεπτη

 

[Nekkon]

Σε ολα αυτα εκτος απο παιξιμο βαλ'τε κ τη μουσικη που γραφουν, εκθετουν σε αυτες τις πλατφορμες. Εστιαζω στο παιξιμο για να ειναι η κουβεντα πιο light κ ευπεπτη

Και το κοινό στο οποίο στοχεύουν 

 

[Guest]

Τα πάντα είναι σχετικά. Όλα έχουν να αναμετρηθούν με το πόσοι άλλοι μπορούν να τα κάνουν.

Αν αυτά που παίζουν οι τύποι τα έπαιζαν στα 70's, σήμερα θα είχαν από 10 βίλες.

Παίζοντας έτσι σήμερα ανάμεσα σε άλλα πολλά εκατομμύρια. δεν έχει καμία αξία. Και πολλούς subscribers έχουν!

 

[fusiongtr]

Αν αυτά που παίζουν οι τύποι τα έπαιζαν στα 70's, σήμερα θα είχαν από 10 βίλες.

Μπα, κι ο Holdsworth που τα έπαιζε, στην ψάθα πέθανε.

 

[σκούφοΣ]

Τα πάντα είναι σχετικά. Όλα έχουν να αναμετρηθούν με το πόσοι άλλοι μπορούν να τα κάνουν.

Αν αυτά που παίζουν οι τύποι τα έπαιζαν στα 70's, σήμερα θα είχαν από 10 βίλες.

Παίζοντας έτσι σήμερα ανάμεσα σε άλλα πολλά εκατομμύρια. δεν έχει καμία αξία. Και πολλούς subscribers έχουν!

Το ο,τι η τεχνικη του μεσου κιθαριστα εχει ανεβει ειναι αδιαμφισβητητο, αλλα δε νομιζω πως εχει σχεση. 

Ομως ακομα κ καθαρα τεχνικα να το προσεγγισει καποιος, δεν μνημονεψανε ποτε κ πουθενα αυτον που εβγαλε το 95% της... υλης.

Αλλα αυτον που προσθεσε εστω κ μια παραγραφο στο βιβλιο κ ας διαβασε το 50%

Κ επειδη καποτε ειχαν αλλες προτεραιοτητες (κ αλλη προσεγγιση), η τεχνικη ηταν μεσο κ οχι αυτοσκοπος κ οσοι την ειχαν μπολικη ειχαν αφησει πισω πολλα περισσοτερα απο μια παραγραφο 

Μπα, κι ο Holdsworth που τα έπαιζε, στην ψάθα πέθανε.

Ο Allan επαιζε αλλα τοσα επι 3,14 αν το ζητουμενο ειναι το ποσα παιζουν ?. 

Το ζητημα ειναι τι παιζει ο καθενας οχι το ποσα. Κ ο ατιμος σε αυτο ηταν ακομα μεγαλυτερο μεγεθος.

 

[sultan of string]

Μπα, κι ο Holdsworth που τα έπαιζε, στην ψάθα πέθανε.

Σιγα μην έπαιζε τετοιες μπουρδες

 

[Guest]

Τώρα που τους άκουσα πιο προσεκτικά κατάλαβα.

Δυο είναι τα προβλήματα (μάλλον 3):

1. Απουσιάζει το blues element. Κανά σηκωματάκι, καμιά πεντατονική, καμιά blue note.

2. Απουσιάζουν οι αναπνοές. Κράτα και καμιά νότε ρε αδερφάκι μου να δούμε πως είναι το βιμπράτο σου που ένα δις νότες έπαιξες κι ακόμα δεν το είδαμε.

3. Προφανέστατα δεν υπάρχει σύνθεση. Δεν υπάρχουν θέματα, μοτίβα, μελωδίες. Κάποιοι παίζουν πολύ καλά πάνω στα changes και δε στερούνται μουσικότητας. Απλά στερούνται αισθητικής.

Πάντως εμμένω στην άποψη πως όλα έχουν να κάνουν με το βαθμό δυσκολίας σε συνάρτηση με την εποχή. Ο Holdsworth είναι άλλου παπά ευαγγέλιο αφού όλο το μουσικό concept του ήταν τελείως δικό του. Σε ένα πιο mainstream concept πάντως, τέτοια παιξίματα στα 70's θα είχαν τεράστιο κοινό. Έλα μου όμως που έπρεπε να είσαι πρωτοπόρος και όχι να το βρεις έτοιμο μασημένο όπως αυτοί εδώ.

 

[Ali Barout]

Βασίλη, δεν ξέρω αν έχω καταλάβει ακριβώς τον σκοπό του νήματος. Μιλάς γι' αυτό;



Ή γενικά για την περιχαράκωση σε ένα αθλητικό είδος μουσικής που απευθύνεται μόνο στους μύστες του ίδιου είδους, προφανώς μουσικούς του ίδιου είδους; Ή ότι σου αρέσαν οι σρέντερ κάποτε και τώρα που βλέπεις ότι το σρεντινγκ είναι (γίνεται, παραμένει, εξελίσσεται, βάλε όποιο ρήμα ταιριάζει) έτσι ξενερώνεις;

 

[fusiongtr]

Το ερώτημα είναι ποιοι είναι αυτοί που τους βλέπουν και ακόμα σημαντικότερο είναι το γιατί.

Κατά βάση πιστεύω ότι είναι κιθαρίστες (σπάνιο να είναι μουσικοί που παίζουν άλλο όργανο, γιατί δεν υπάρχει συνήθως ιδιαίτερο μουσικό ενδιαφέρον στο περιεχόμενο).

Ποιοι είναι λοιπόν οι λόγοι που τους βλέπει κάποιος?

- Μελέτη στην τεχνική και το όργανο, παίρνεις ιδέες, φτιάχνεσαι να μελετήσεις.

- Θαυμασμός για το τι μπορεί να παιχτεί, για το που έχει φτάσει το τεχνικό επίπεδο

- Ονείρωξη/φαντασίωση για το που μπορούμε να φτάσουμε παιχτικά, βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση τους, και τον ακροατή των δικών μας πονημάτων, στην θέση μας όταν παρακολουθούμε το βίντεο (κοινώς, φανταζόμαστε ότι προκαλούμε στους άλλους, τον θαυμασμό για τις τεχνικές ικανότητες που αισθανόμαστε όταν βλέπουμε το βίντεο).

Όμως, αυτά τα βίντεο, είναι ξεκάθαρα επίδειξη τεχνικών ικανοτήτων, και όχι το πώς αυτές θα λειτουργούσαν μέσα σε ένα context, κι ας παραμυθιάζονται ότι υπάρχει backing track από πίσω.

Αν όμως, κάποιος έπαιρνε 25-30 δευτερόλεπτα από ένα σόλο κάποιου τέτοιου βίντεο και το έβαζε σε ένα κανονικό κομμάτι, τότε μάλιστα, θα ανοίγαμε διάπλατα τα στόματα.

Αλλά ... ας πάμε λίγο στο αγαπημένο μου ποδόσφαιρο, που έχει απαντήσεις για πολλά πράγματα.

Είναι σαν να βάζεις βίντεο πώς μπορείς να ντριπλάρεις, και απέναντί σου να έχεις κώνους, και όχι αντιπάλους.

Επίσης, πας λέει να δεις έναν αγώνα, στον οποίο αγωνίζονται παιχταράδες βιρτουόζοι.

Και παίρνει ένας την μπάλα στο κέντρο, και την κολλάει στο πόδι σαν να έχει μαρμελάδα.

Πάνε λοιπόν να τον μαρκάρουνε δύο, και δεν μπορούνε να του πάρουνε την μπάλα με τίποτα.

Περνάει άλλους τρεις, κάνει μαγικά με την μπάλα, και ξεσηκώνεται ο κόσμος στην εξέδρα.

Μετά όμως περιμένει να τον ξαναμαρκάρουν, για να τους ξαναπεράσει.

Δεν δίνει την μπάλα, δεν πάει προς το αντίπαλο τέρμα, θέλει να τους περάσει όλους δύο και τρεις φορές τον καθένα εκεί στο κέντρο.

Δεν τον ενδιαφέρει να βάλει γκολ, μόνο τους περιμένει και τους ντριπλάρει όλους εκεί στο κέντρο.

Μάγος πραγματικός, δεν χάνει με τίποτα την μπάλα, κάνοντας ζογκλερικά.

Ε, πόσο να αντέξει ο κόσμος που ενθουσιάστηκε πριν?

Θα τον πλακώσει στα μπινελίκια, θα βαρεθεί, θα θέλει και λίγο ουσία ρε παιδί μου, να δει κι έναν συνδυασμό, μια φάση στην εστία, μια προσπάθεια για γκολ, κάτι άλλο εκτός από τις ζογκλερικές ντρίπλες στο κέντρο.

Αυτές, από ένα σημείο και μετά, θα τις βλέπουνε σε βίντεο, αυτοί που μαθαίνουνε να ντριπλάρουνε, να πάρουνε ιδέες, και να φτιαχτούνε με τα μαγικά.

Οτιδήποτε είναι έξω από το context για το οποίο φτιάχνεται, χάνει το νόημά του, και context δεν είναι οι κώνοι των backing tracks.

Αυτοί είναι πάντα προβλέψιμοι και σταθεροί.

Κάθε υπερέκθεση σε κάτι τέτοιο αφαιρεί το νόημα, το ενδιαφέρον, και την ουσία από την ίδια την φύση της δραστηριότητας, και μένει μόνο το τεχνικό μέρος.

 

[Waterfall-K]

Κάθισα και είδα σχεδόν ολόκληρο το βίντεο (έχω κάτι ιδέες ώρες ώρες...). H αντίδραση του οργανισμού μου ήταν η ίδια με την αντίδραση μετά την παρακολούθηση σύντομων βίντεο του Jordan Rudess:



Πλήξη -> βαρεμάρα -> χασμουρητό -> βαθύς ύπνος (το τελευταίο κατατάσσεται στα θετικά).

Στον πλανήτη Γη ζουν 2 δισ. ηλ. κιθαρίστες, εκ των οποίων το 1,5 δισ. παίζει έτσι.? Τεχνική για την τεχνική, ποζεριά για την ποζεριά, ουσία και μουσική αξία Μηδέν. Και μια και αναφέραμε την τεχνική, ο Holdsworth όλους αυτούς τους ζογκλέρ δεν τους είχε ούτε καν για πρωινό (το οποίο ήταν μπύρα?). Εννοείται βέβαια ότι το μικρότερο σόλο του Allan που μπορεί να ακούσει κανείς έχει δεκαπλάσιο ενδιαφέρον και "ζουμί" απ'ότι ολόκληρο το βίντεο που συζητάμε.

Επίσης, το να αναφέρεται στο ίδιο θρεντ ο Μέγιστος Holdsworth με τους συγκεκριμένους απίθανους τύπους είναι ύβρις. Ο Holdsworth θα διδάσκεται στις μεγαλύτερες μουσικές σχολές σε κάποια χρόνια, οι υπόλοιποι θα μείνουν στο αρχείο του youtube.

 

[σκούφοΣ]

Βασίλη, δεν ξέρω αν έχω καταλάβει ακριβώς τον σκοπό του νήματος. Μιλάς γι' αυτό;

Ή γενικά για την περιχαράκωση σε ένα αθλητικό είδος μουσικής που απευθύνεται μόνο στους μύστες του ίδιου είδους, προφανώς μουσικούς του ίδιου είδους; Ή ότι σου αρέσαν οι σρέντερ κάποτε και τώρα που βλέπεις ότι το σρεντινγκ είναι (γίνεται, παραμένει, εξελίσσεται, βάλε όποιο ρήμα ταιριάζει) έτσι ξενερώνεις;

Καλα Γιωργη εγραψες με την εικονα σου! 

Το σρεντινγκ ηταν η αφορμη για την κουβεντα. Τα ιδια συμπερασματα βγαινουν κ με μη σρεντιγκ παιχτες που βλεπω κ με αλλα οργανα και και και

Η κοπτοραπτικη μηχανη στην πρωτη απαντηση στο θεμα αν εμπαινε μαζι με μια μηχανη του κιμα ισως να τα περιεγραφε καλυτερα απο εμενα ολα αυτα

@fusiongtr αν σου πω πως κ εγω αθλητικη παρομοιωση σκεφτομουνα. Πιο μπασκετικη βεβαια ? κατι σε επαγγελματιας slam dunker που δεν εχει παιξει ουτε d1, ουτε ημι-επαγγελματικη λιγκα ποτε στη ζωη του

 

[Κβαντική Διεμπλοκή]

 

[kpeyos]

Οι 80s shredders ήταν ο λόγος που ξεκίνησα την κιθάρα: τω καιρώ εκείνω είχα φτάσει να το νιώθω σαν κατάρα το ότι δεν μπορούσα να βρώ 6χορδο συμπαίκτη που να μην κοπανιέται μόνος του πάνω σε κάτι με κέρατα και γωνίες -αδιαφορώντας πλήρως για το κομμάτι κι αυτά που ήθελε να πει και για κάθε μορφή ήχου ή στυλ που δεν ταίριαζε με το "παίζω όσο πιο γρήγορα μπορώ".

Το συμπέρασμά μου λοιπόν είναι ότι τίποτα δεν άλλαξε. Οι shredders ήταν, είναι και θα είναι ρηχοί και ανούσιοι μες την αυτοαναφορικότητά τους.

 

[Miltos23]

Έχετε γράψει τα περισσότερα πράγματα που θα ήθελα να γράψω.

Διαβάζοντας όμως τα σχόλια σας μου ήρθε στο μυαλο μια φράση ενός δασκάλου κιθάρας που είχα που είπε: Κατά 99% θα παίζεις ρυθμική κιθάρα το υπόλοιπο 1% είναι σολο, οπότε γίνε καλός στη ρυθμική και μετά ασχολήσε με την lead.

Με βάση το βίντεο είναι σαν να βλέπω ανθρώπους να έχουν ασχοληθεί ΠΑΡΑ πολύ με το 1% και έχουν χάσει το 99%, ε, αυτό είναι που τους λείπει (και λείπει σε εμάς όταν τους ακούμε)!

 

[odis13]

Η αναβίωση αυτού του thread με έστειλε σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια για κανα μισάωρο, αλλά τουλάχιστον ξέρω πλέον ότι και ο Michael Angelo Batio το γύρισε στην tele

 

[Σπινθηροβόλος γάιδαρος]

Οι shredders ήταν, είναι και θα είναι ρηχοί και ανούσιοι μες την αυτοαναφορικότητά τους.

Διαφωνώ. Ή μάλλον ίσως πρώτα να μας αναφέρεις τι εννοείς εσύ με τον όρο και μετά να αποφασίσω αν διαφωνώ ή όχι.

Γιατί κιθαρίστες πχ σαν τους Friedman, Satriani, Sykes, to name a few, δεν είναι τίποτα από όσα αναφέρεις

 

[John Goumis]

Το lead παίξιμο είναι να εξυπηρετεί το κομμάτι, στο βίντεο δεν έχουμε κάποιο κομμάτι αλλά backing tracks. Δεν έχει να κάνει με to shred του πράγματος. Στο βίντεο αυτό και απλο noodling σε πενταντονική ή A minor πάλι βαρετά θα ήταν. Δεν υπάρχει ''τραγούδι''. Άρα σάλτσα χωρίς την μακαρονάδα.

Φυσικά και υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις εκπληκτικών shredding solos. Συναίσθημα δεν είναι μόνο το bending σε ένα σόλο πεντατονικής, συναίσθημα είναι και το tension, το release, anxiety, excitement κτλ που μπορεί να σου βγάλει ένας κιθαρίστας που ξέρει τι να παίξει και που.

Tornado of Souls (Friedman), Painkiller (Tipton*), Sea of lies (Romeo), Best of times (Petrucci) κτλ είναι solo με εκπληκτικές μελωδίες&συναίσθημα και υπάρχουν εκατοντάδες άλλα τέτοια, βεβαια δεν είναι τυχαίο ότι μιλάμε για κιθαρίστες οι οποίοι είναι και συνθέτες/songwriters σε συγκροτήματα με εκπληκτική δισκογραφία.


*εκπληκτικά και τα leads του Richie Faulkner (είμαι φαν μπόι του, το ξέρω) στο φετινό δίσκο των Priest. O άνθρωπος δεν κάνει επίδειξη δύναμης και τεχνικής, παίζει φανταστικά και τόσο-όσο και εξυπηρετεί τέλεια το κάθε κομμάτι του δίσκου. Ένα παράδειγμα του πως να είσαι shredder αλλά ταυτόχρονα να εξυπηρετείς το κομμάτι, Βέβαια, αν τα τραγούδια του δίσκου ήταν ένα μάτσο χάλια, δεν θα πολυδίναμε σημασία. Γι αυτό επανέρχομαι στην πρώτη παράγραφο του ποστ μου

 

[kpeyos]

Γιατί κιθαρίστες πχ σαν τους Friedman, Satriani, Sykes, to name a few, δεν είναι τίποτα από όσα αναφέρεις

Tα γούστα είναι προσωπικά αλλά για τα δικά μου γούστα από αυτούς μόνο ο Sykes στέκεται κι αυτό γιατί έγραψε κάποια classics και το παίξιμό του ήταν αρκετά to the point, χωρίς ανούσιο μπούρδι-μπούρδι . Toν Sykes περισσότερο στους posers θα τον έβαζα. Δεν είναι και το πρώτο όνομα όταν σκέφτεται κάποιος shredders.

Ο Friedman ότι έκανε με τους Cacophony, (που ήταν η αποθέωση του μπούρδι-μπούρδι) έκανε και στο Rust in Peace και μετά στα προσωπικά του. ΟΚ στο RIP του έγραψε κάποια εξαιρετικά backing tracks o Mustaine, καμιά σχεση με τα κομμάτια, ξεχωριστοί χώροι. Για shredder και πολύ περιορισμένο phrasing και στυλ, που το βαρέθηκα πολύ γρήγορα (ενώ μου είχε φανεί αρχικά εντυπωσιακός στο RIP).

Ο Satriani πάντα βαρετός μου φαινόταν και ήθελα όταν τον πρωτοάκουσα να μου αρέσει γιατί άρεσε σε όλους τους κολλητούς μου τότε που ήμαστε στα teen μας, δεκαετία του '80. Στα μείον του επίσης οι αίσχος cocked-wah ήχοι

Painkiller (Tipton*)

Επίσης τον Tipton δεν τον βάζω στις ίδιες λίστες. To Sad Wings of Destiny ήταν από τα αγαπημένα μου albums κάποτε και το solo στο Tyrant, iconic. To Painkiller δεν το έχω άκουσει, ομολογώ.

 

[Nekkon]

Ο Satriani πάντα βαρετός μου φαινόταν και ήθελα όταν τον πρωτοάκουσα να μου αρέσει γιατί άρεσε σε όλους τους κολλητούς μου τότε που ήμαστε στα teen μας, δεκαετία του '80.

Νομίζω, χωρίς να είμαι fanboy, ότι ήταν από τους πρώτους που έπαιξαν instrumental μουσική και χρησιμοποίησαν την κιθάρα σαν φωνή. Διαφέρει από τους κλασικούς shreddάδες ως προς αυτό στα αυτιά μου, δεν είναι σαν τον Vai πχ που κάνει την κιθάρα να φωνάζει, να τσιρίζει, να ρεύεται ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, ναι μεν χάλια ήχος του wah αλλά το τραγούδι του σε πάει κάπου