Αυτό είναι εξαιρετικό παράδειγμα παθολογίας, και μού θυμίζει τη χαιρεκακία που απολαμβάνει ο μέσος Έλληνας στο να καταστρέφει ό,τι περνάει από το χέρι του με αλαζονεία, και να μην εκτιμάει τίποτα λόγω της "ανωτερότητας" του απέναντι στους άλλους.
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τα λεγόμενά σου αλλά για να είμαι ειλικρινής, μου έχει περάσει από το μυαλό κι εμένα, όχι να καταστρέψω μια συλλεκτική αξία που κατά τη γνώμη μου είναι ένα κατασκεύασμα εκμετάλλευσης, μεταξύ άλλων, αλλά να, κοιτάξτε, αυτό δεν είναι τίποτα άλλο απο τρία κομμάτια ξύλο και πηνία που κάνει μουσική. Και το να φτάνει να κοστίζει μισό εκατομμύριο είναι μια κάποια ύβρις. Ας μείνουν αυτά τα ρελικς σε ντουλάπια Τσέων κι ας παίζουμε εμείς τη μουσική μας. Παρ' όλα αυτά όντως αυτή η βιντατζολαγνεία μας έχει οδηγήσει όλους όσους έχουμε όργανα σε ένα κάποιο σύνδρομο χρηματιστηριακής αξίας και αυταπάτης συλλεκτικής ιδιοκτησίας. "πόσο είχε η Τελε μου του '89?", πόσο έχει μια τέλε τώρα? πόσες φτιάχτηκαν τότε? είναι κάπως σπάνια, δεν μπορεί. Θα την πουλήσω χίλια ευρώ. Να, 800 ευρω την πουλάνε στο ριβέρπ" κλπ κλπ.
Ο νόμος προσφοράς και ζήτησης δεν είναι και εντελώς αθώος. Δημιουργούνται "φτιαχτά" ρεύματα.
Πχ, Γιαπωνέζες (lawsuit) δεκαετίας 70/80. Οκ, ναι, καλές αλλά σε λίγο θα φτάνουν να ξεπερνούν σε αξία μια καινούργια αντίστοιχη Γιαπωνέζα ή Αμερικάνα- με καλύτερες προδιαγραφές.
Λαϊκές κιθάρες/κιθαρόνια χωρίς διαπιστευτήρια, με αόριστες ημερομηνίες κατασκευής, με γ διαλογής υλικά, με αλλαγμένα μέρη και με κακές αναπαλαιώσεις που πωλούνται σε "ειδήμονες" προς 2 και 3 χιλιάρικα
Οι "καλές"
Gibson της δεκαετίας '90... (έλεος)
Εκατομμύρια Boss πετάλια δεκαετίας 80/αρχές 90 γιαπωνέζικα "καλύτερα".
Μερικά παραδείγματα
