είναι παρούσα, αλλά είναι πολύ πολύ σπάνιο το να μπορέσουμε να την αντιληφθούμε στην ολότητα της. Και συνήθως την προσπερνάμε και λόγω αγνοίας ή επιθυμίας, αλλά κυρίως λόγω αδυναμίας.
Επί του προκειμένου, όταν μιλάμε για μουσική, και ο ακροατής αλλά και ο δημιουργός έχουν την ίδια ασαφή εικόνα της πραγματικότητας. Αν μιλήσουμε για την Πληροφορία του Μουσικού Κώδικα, όπως, ας πούμε, ορίζονται από την θεωρητική Μια Απόλυτη Πραγματικότητα, οι διαδοχικές αποκωδικοποιήσεις από τον συνθέτη, τους εκτελεστές και τους ακροατές οδηγούν σε αναπόφευκτη απώλεια πληροφορίας. Άρα, η αντικειμενική κρίση είναι, και λόγω αυτού, αδύνατη. Δεν είναι τόσο μηδενιστικό όσο ακούγεται. Θα μπορούσαμε ίσως καλύτερα να πούμε πως η αντικειμενική κρίση είναι φευγαλέα.
ΥΓ: η Τζούλια δεν είναι τέχνη? Είναι. Είναι Τέχνη της Φύσης.