trolley

Από ηχεία, που είσαι;

Σε ένα όργανο μπορείς να φορτώσεις μόνο ήχους που έχουν φτιαχτεί γι' αυτό το όργανο, όχι ήχους γενικώς. Πρέπει να μελετήσεις τις οδηγίες χρήσης του Cubase. Σε γενικές γραμμές θα πρέπει να πάρεις σήμα από το line out του οργάνου για να το στείλεις στη κάρτα ήχου του υπολογιστή. Όπως σου είπα, δεν μπορείς να φορτώσεις ήχους που δεν έχουν φτιαχτεί ειδικά για το όργανο. Άρα, όχι.

Δεν είναι τα λαϊκά οι πραγματικές ελληνικές μουσικές, αλλά δεν θα είχα αντίρρηση να ακούσω τα 100 κομάτια, καθότι με τέτοια μεγάλωσα.

Λοιπόν, επειδή έχω λίγη έμπνευση, ακούστε ένα-δύο πράγματα (και δε θα χάσετε). Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν όσοι παίζουν και γράφουν μόνοι τους μπροστά από ένα PC είναι ότι προσπαθούν να εξομοιώσουν μία πραγματική μπάντα. Αυτό - εκτός από το ότι είναι λιγουλάκι παρανοϊκό - είναι κακόγουστο και χωρίς πιθανότητες επιτυχίας. Ακούω μουσική 25 χρόνια και ποτέ (μα ποτέ) δεν μπέρδεψα το ηχητικό αποτέλεσμα που δίνει μία αληθινή μπάντα με το εξομειωμένο αποτέλεσμα που δίνει ένας και μόνος μουσικός που προσπαθεί να μιμηθεί τη μπάντα. Όσο καλά και αν γίνονται τα synths και τα samplers υπάρχει μία ιδιαίτερη ποιότητα όταν παίζουν τρεις ή τέσσερις (ακόμη και δύο) μουσικοί μαζί. Γιατί κάποιος θα ξόδευε χρόνο να το μιμηθεί αυτό; Αυτό μας φέρνει στο επόμενο ερώτημα: γιατί δεν προσπαθείτε να γράψετε κάτι απαλλαγμένο από την υποχρέωση του "να μιμηθούμε μία μπάντα;". Δεν έχετε ακούσει τους σόλο δίσκους του Peter Hammill; Παλιότερους δίσκους της Joni Mitchell; Vangelis; Τίποτε από αυτά δε σας φτιάχνει; Μόνο η ιδέα ότι θα ξεγελαστεί ο ακροατής πως ακούει τέσσερις (ενώ ακούει έναν) σας φαίνεται ενδιαφέρουσα; Το ξέρετε ότι ο Hammill (και ο Vangelis και τόσοι-τόσοι άλλοι) έγραφαν ολόκληρους δίσκους μόνοι τους με εξοπλισμό στούντιο που είναι παιδικός μπροστά στις σημερινές δυνατότητες; Έχετε υπ' όψιν σας κάτω από ποιες συνθήκες έγραψε ο Oldfield το Tubular Bells (που πούλησε τα κέρατά του σε όλο το κόσμο;). Κακώς νομίζετε ότι ενδιαφέρεται κανείς για τη ποιότητα του ήχου ή για λεπτομέρειες της παραγωγής. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής καμία τεχνική παράμετρος δεν επηρρέασε ποτέ το playlist μου - αντίθετα, έχω σαφή συναίσθηση ότι οι περισσότερες μουσικές που εκτιμώ είναι ηχογραφημένες με μάλλον μέτριο τρόπο (λόγω οικονομικών και άλλων συνθηκών). Και επειδή ακούω και λίγη κλασσική μουσική, να σας πω ότι μερικές από τις καλύτερες εκτελέσεις τέτοιων έργων είναι ακόμη σε δίσκους 78 στροφών (οι σουιτες για τσέλο με τον Καζάλς, είναι ένα πρόχειρο παράδειγμα). Και εννοείται ότι στα clips που ακούμε στο noiz ποτέ δεν κρίνω την παραγωγή ή την ηχοληψία - εκτός του ότι μου ειναι αδιάφορες, έχω μάθει να θεωρώ τον κακό ήχο σαν μέρος της αισθητικής πρότασης που μου κάνει ο καλλιτέχνης και να τον αξιολογώ σα μέρος του συνόλου. Η κριτική γίνεται επί τη βάσει της προσπάθειας για συνθετική πρωτοτυπία, για στιχουργική πρωτοτυπία, για έξυπνη ενορχήστρωση κλπ. Κάτι ακόμη (άμα θέλετε αγνοείστε το): η ελλάδα δεν έχει ροκ παράδοση. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα εσείς να είστε ο πρώτος εκπρόσωπός της και να ξεκινήσετε μία παράδοση τέτοια, αλλά είναι μάλλον απίθανο (στατιστικά). Οπότε, αντί να αντιμάχεστε τις καταβολές σας, κοιτάξτε να τις αγκαλιάσετε. Βρείτε ποιες είναι οι πραγματικά ελληνικές μουσικές και επιτρέψτε τους να μπολιάσουν το δημιουργικό σας όραμα, αντί να τις κυνηγάτε σα το διάολο. Όλα τα παραπάνω, όχι σα δάσκαλος (που δεν είμαι), αλλά σαν ακροατής.

Έτσι είναι ρε Λάμπρος. Και μη ξεχνάμε ότι (μέσα σε αυτά τα ερασιτεχνικά πλαίσια που αναφέρεις) κάποιοι κάνουν καλύτερη δουλειά από κάποιους άλλους.

Call me Helga.

Για χαρντ-ροκάς εσύ, έχεις επικίνδυνα ευρύ πνεύμα.

Α, από εκτίμηση στον Earendil να διευκρινήσω ότι (κατά τη γνώμη μου) ο 93 δεν αποχώρησε εξ' αιτίας του κάρμα (αυτό έλλειπε, από τη μια να λέει "ε, και" και από την άλλη να θίγεται τόσο πολύ ώστε να φεύγει). Καθόλου, και θα ήταν άτιμο εκ' μέρους μου να αφήσω στον αέρα ότι μπορεί να είναι τόσο κουτός, διότι δεν είναι καθόλου κουτός. Έφυγε (πάντα κατά τη γνώμη μου) επειδή απαξιώθηκαν με ταχύτητα φωτός οι απόψεις του στο θέμα με το copyright. Σε συνδυασμό βέβαια με το βαρύ κλιμα που είχε δημιουργηθεί. Αυτά

A.. ναι, δράττομαι της ευκαιρίας να διευκρινήσω ότι δεν έχω απονείμει κάρμα πάνω από πεντε-έξι φορές. Αυτό δεν το περιμένατε, είμαι σίγουρος !!! :) :) :) Και βέβαια, απαντάει και στην επόμενη ερώτησή σου φεντεριάρη μου: όχι ρε, τι να προσφέρει; Ένα gadgetάκι του φόρουμ είναι. Απλά, κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια τον δύστροπο χαρακτήρα ορισμένων... άλλοι το πήρανε τελειώς στη πλάκα (όπως ο kilon π.χ.).

Εμένα ο ιχνηλάτης με έχει πει "μαλάκα". Είσαι σίγουρος ότι τελικά το κάρμα αποδίδεται επί τη βάσει προσωπικών συμπαθειών;

Ποιο;

Ο boukas ξέρει, με την ίδια έννοια που εσύ ξέρεις για ποιο λόγο χαίρεις της εκτίμησης πολλών μελών (και της διευθύνσεως απ'ότι γνωρίζω). Εκτός αν ούτε εσύ ξέρεις, οπότε πάω πάσο, όλα τυχαία γίνονται, το μέλλον είναι ζοφερό, μάνα γιατί τελείωσε το γάλα, κυριάκο κτύπα τη καμπάνα.

Είναι σχήμα λόγου, όχι διαπίστωση.

Και ποιος σας εμπόδισε ρε παιδιά να κάνετε ένα poll. Εδώ κάνετε poll για τόσα και τόσα... Το αν θα το λάβει υπ' όψιν του ο admin, είναι άλλο θέμα βέβαια. Ασφαλώς και ξέρει. Τα πήρε διότι δε μιλάει στον αέρα. Και να θυμίσω σε κάποιους ότι εγώ με τον μπούκα έχουμε τσακωθεί έντονα σε κάποιες φάσεις. Οπότε, πάπαλα και η θεωρία ότι μπορεί να μεροληπτούμε ενάντια σε αυτούς με τους οποίους διαφωνούμε.

@elvado di capari Μα, η τεράστια πλειοψηφία των ενεργών μελών ούτε διαμαρτύρεται για το κάρμα, ούτε ισχυρίζεται ότι έχει αδικηθεί. Είναι κάποια πολύ συγκεκριμένα άτομα που έχουν πρόβλημα, κυρίως λόγω προσωπικών πεποιθήσεων, ούτε καν διότι τους έχει αγγίξει το όλο θέμα. Γιατί πήρε ο boukas +3 και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε; Γιατί ο kultura όταν είχε βάλει εκείνο το αισχρό βίντεο πήρε -1 και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε; Προφανώς υπάρχει σύστημα και προφανώς λειτουργεί - άλλο που μερικοί είναι ανώριμοι να δεχτούν κάποια πράγματα. Πάντως, αν επιμένεις εγώ συνεργώ: μπορούμε μάλιστα να καταργήσουμε και τα nicknames, άσε τη κάθε άποψη να ισχύει ή να μην ισχύει από μόνη της, χωρίς το βάρος της προϋπηρεσίας του κάθε μέλους.

Ok, σε παραδέχομαι (για την ειλικρίνεια). Βέβαια, θα είμαστε το πρώτο φόρουμ παγκοσμίως που καταφεύγει σε τέτοιες λύσεις, αλλά δε βαριέσαι... Συμφωνώ και εγώ να καταργηθούν όλα. Αρχίστε τα p.m. στον admin.

Έχει περάσει από πολλές φάσεις. Μερικοί δίσκοι είναι έτσι, αλλά άλλοι είναι πιο light.

Να καταργηθεί πλήρως το κάρμα. Αν κάποιος πρέπει να συμπαθεί/σέβεται εμένα πχ, ή όχι ας το συμπεράνει ο ΙΔΙΟΣ και ας μη χρειάζεται να του το υποδείξει κάποιος ανώτερος. Έτσι ε; Να καταργήσουμε και τον αριθμό των δημοσιεύσεων; Να καταργήσουμε και τα αστεράκια; Να το φέρουμε σε μία φάση όπου εσύ (ο Ηλίας) και ένας που μόλις μπήκε να φαίνεστε ακριβώς ίδιοι; Πες ναι, να σε παραδεχτώ.

;) Συμφωνώ απόλυτα. Ναι ρε παιδιά, αλλά η υποδομή για την υλοποίηση της πρότασης του Lost Highway δεν είναι διαθέσιμη, ενώ η υποδομή για το κάρμα είναι διαθέσιμη. Άλλωστε, όπως κατέστη σαφές στη συζήτηση για την πρόταση του Lost, η διαδικασία θα αμμφισβητηθεί από κάποιους ούτως ή άλλως. Η απλή αλήθεια είναι ότι ορισμένα μέλη έχουν μάλλον μία περιφρόνηση προς οποιοδήποτε είδος authority και θα εκφράσουν τις αντιρρήσεις τους με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο. Σκεφθείτε το εξής: ας υποθέσουμε ότι καταργιόταν το αρνητικό κάρμα και έμενε μόνο το θετικό. Αυτός δεν είναι ένας άλλος τρόπος για να πεις ότι όποιος έχει κάρμα 0, δεν γράφει και τίποτε της προκοπής; Γιατί πιστεύετε ότι κάποιοι θα το δεχόντουσαν αυτό;

Εμ, βέβαια τον ξέραμε. Που τον θυμήθηκες όμως;

Πρέπει να υπάρχει προσπάθεια (έστω) για αντικειμενικότητα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει, να έχει ακούσει κάποιος, πολλές διαφορετικές μουσικές. Δεν υπάρχει λόγος για "χαδιάρικη" κριτική, λες και είμαστε σε παρθεναγωγείο.

Μουσικά, είναι ο ορισμός του ντεμοντέ ήχου. Στιχουργικά, είναι γραμμένο στο δεύτερο πρόσωπο και με "διδακτικό" χαρακτήρα του στύλ "κοίτα που έφτασες, κρίμα δεν είναι;". Τελικά, το μόνο ενδιαφέρον είναι η φωνή, από την άποψη ότι έχει μία κάπως πρωτόγονη ποιότητα που σώζει το κομάτι (στο τσακ) από το να χαρακτηριστεί ως ελληνικό ροκ της συμφοράς. Το σόλο της κιθάρας καλό είναι (αν βέβαια νοιάζεται κανείς μετά τα λεπτά που προηγούνται) αλλά έχουμε ξανακούσει και λειτουργεί έτσι ώστε να ενισχύσει το ντεμοντέ χαρακτήρα του κοματιού.

To κομάτι είναι στο ύφος των πάλαι-ποτέ Yello, η δε αγριοφωνάρα είναι όλα τα λεφτά, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να την μιξάρετε στη μισή ένταση. Ελπίζω ότι έχετε ακούσει Yello, αν δεν έχετε ξοδέψτε ΟΛΟ σας το χαρτζηλίκι για να ακούσετε άμεσα. Περιμένω το ρεμίξ που ζήτησα (με την αγριοφωνάρα χαμηλότερα). Συνολική εντύπωση: πολύ καλό.

Πάντως, τώρα που ξεκαθαρίστηκε το νομικό σκέλος, ας δούμε λίγο και την ουσία. Το λέω, διότι ξέρω ότι μερικοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν ποιος είναι ο κεντρικός ιδεολογικός άξονας που καθορίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς ενός παραγόμενου προϊόντος. Ιδού λοιπόν η συνοπτική αλλά ακριβής απάντηση: Κάτι (οτιδήποτε) δεν ανήκει σε εκείνον που το φτιάχνει, αλλά σε εκείνον που το χρηματοδοτεί. Έτσι (για παράδειγμα) όταν πάτε σε ένα εστιατόριο να φάτε ένα μπιφτέκι, το λογαριασμό σας τον φέρνει ο σερβιτόρος (κατ' εντολή του εστιάτορα) και τα χρήματά σας καταλήγουν στον εστιάτορα - πάντως όχι στον μάγειρα που ετοίμασε το μπιφτέκι. Θυμάμαι κάποτε σε μία συνέντευξη του Brian Eno, όπου πιεζόταν να αποκαλύψει λεπτομέρειες σχετικά με το πραγματικό ποσοστό συμμετοχής του στο Low του David Bowie. Ο δημοσιογράφος πίεζε διότι υποψιαζόταν (βάσιμα) ότι ο Eno είχε κάνει πολύ περισσότερα από την ηχοληψία και την παραγωγή, αφού - ούτως ή άλλως - αναφερόταν σαν συν-συνθέτης σε μερικά κομάτια, οπότε γιατί ο δίσκος είχε μόνο την υπογραφή του Bowie; Από τις απαντήσεις, προέκυπτε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις συνεργασιών, τελικά ο δίσκος καταλήγει να έχει την υπογραφή εκείνου που πληρώνει για τις ώρες του στούντιο !!! (κάτι που γίνεται βέβαια σε πνεύμα κατανόησης, όχι αντιπαλότητας). Το ίδιο ισχύει με τους προγραμματιστές - συνήθως μάλιστα υπογράφουν ένα non-disclosure-agreement που προσδιορίζει όχι μόνο ότι δεν πρόκειται να διεκδικήσουν πνευματικά δικαιώματα, αλλά μάλιστα ότι δεν θα επαναχρησιμοποιήσουν το υλικό που θα παράγουν (τον κώδικα) με τρόπο που να ανταγωνίζεται τα συμφέροντα της επιχείρησης που τους πληρώνει. Στον καλλιτεχνικό χώρο, τα πράγματα είναι μερικές φορές ρευστά, διότι αυτοχρηματοδοτούν τις καλλιτεχνικές τους προσπάθειες. Ελλείψει κάποιου εγγράφου που να κατοχυρώνει την ιδιοκτησία του παραγόμενου προϊόντος επί τη βάσει του ότι κάποιος πλήρωσε γι'αυτό, ισχύουν όλα όσα έγραψε ο kilon. Δεν ξέρω (και θα ήθελα πολύ να μάθω) τι γίνεται στις περιπτώσεις όπου καλλιτεχνικό έργο έχει παραχθεί κατά παραγγελία: μπορεί ο χρηματοδότης να ζητήσει από τον καλλιτέχνη να παραιτηθεί πλήρως των πνευματικών του δικαιωμάτων; είναι αυτονόητο ότι παραμένουν και οι δύο (ο χρηματοδότης και ο καλλιτέχνης) κάτοχοι αυτών των δικαιωμάτων; τι ακριβώς συμβαίνει με μελλοντικά έσοδα από την εκμετάλευση του καλλιτεχνικού προϊόντος; μπορεί να γίνει μεταβίβαση τέτοιων δικαιωμάτων; Πιστεύω ότι αυτές είναι ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Επίσης θα με ενδιέφερε να μάθω αν υπάρχουν πρότυπα ιδιωτικών εγγράφων για τη σύναψη τέτοιων συμφωνιών. Τέλος, θα με ενδιέφερε να μάθω (αν ξέρει κανείς) τι ακριβώς προβλέπεται σε επίπεδο ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Αυτά.

ευχαριστώ eye , φίλοι? Όχι, γιατί ακούς Πλούταρχο.