trolley

Α... ναι, επειδή πολλοί αναζήτησαν το ξένο αντίστοιχο του Χατζηγιάννη, να σας πω εγώ ακριβώς ποιο είναι (μπας και ξενερώσετε και ησυχάσουμε). Λοιπόν, ο Χατζηγιάννης είναι ο έλλην Chris de Berg (Lady In Red, Don't pay the ferryman κλπ). O ντε Μπεργκ ξηγιόταν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο (πέντε-έξι βασικά ακόρντα, μελωδίες για αυτιστικούς, γενικώς το είδος της σύνθεσης που αν το παίξεις με μία ακουστική κιθάρα σε μία παρέα και ζητήσεις ειλικρινείς εντυπώσεις, δεν το γλυτώνεις το φατούρο). Όμως αυτές ακριβώς οι απλοϊκές συνθέσεις, τύγχαναν εξαιρετικής παραγωγής. Ο ντε Μπεργκ (όπως και ο Χατζή) ήταν εμφανίσιμο παιδί και (ω, τι σύμπτωσις) μίλαγε αποκλειστικώς και μόνο για τον (έλα πες το, μη ντρέπεσαι) τον έρωτα !!!!! (νταν. νταν. νταν). Τσίμπησε και αυτός αρκετό χρήμα, αλλά μετά τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι.

Ουδέν αληθέστερον τούτου.

Γιατί δε στέκεται; Λέω πολύ απλά, ότι η καλλιτέχνική του αξία δε δικαιώνει την ενασχόληση μαζί του - αυτό που τη δικαιώνει είναι η μαρκετινίστικη αξία του. Αν ήμουν υπεύθυνος marketing σε κάποια εταιρεία, ευχαρίστως να μελετήσω το φαινόμενο, αλλά επειδή είμαι μόνο ακροατής, λέω ότι δεν υπάρχει τίποτε να μελετήσω. Δηλαδή, με δυο λόγια, αν τα τραγούδια του Χατζηγιάννη τα είχα βάλει εγώ σαν κλιπάκια στο noiz, θα είχατε καταλάβει αμέσως ότι είναι ανόητα (όχι όλα εξίσου ανόητα, αλλά όσο περνά ο καιρός όλο και πιο πολλά). Αλλά επειδή τα παίζει ο Χατζηγιάννης και επειδή έρχεστε αντιμέτωποι με το παράδοξο ότι "πουλάει", προσπαθείτε να βρείτε αξία εκεί που δεν υπάρχει. Μάλιστα, αυτή είναι μία καλή εβδομάδα για το παραπάνω επιχείρημα καθότι έχουμε μία ομοβροντία αξιόλογων κλιπς στο φόρουμ.

Ρε, άστα αυτά... το κομάτι μπορούσες να το ακούσεις χωρίς να κάνεις log-in. Δε λες καλύτερα ότι ήθελες να πεις μία καλησπέρα... Ευπρόσδεκτος, ως γνωστόν...

Ρε παιδιά, συγνώμην κιόλας, αλλά πάνω σε αυτή τη βάση δεν μπορεί να γίνει συζήτηση. Αν είναι να αποδίδουμε χαμερπή κίνητρα σε όποιον κριτικάρει αρνητικά τον οποιονδήποτε, τότε κάθε ανθρώπινη γνώμη είναι de facto άκυρη. Δεν μπορεί να το εννοείτε αυτό το πράγμα. Και, εν' πάσει περιπτώσει, όπως ξέρετε οι περισσότεροι, εγώ (τουλάχιστον) δεν έχω καμμία επαγγελματική σχέση με τη μουσική, οπότε τι να ζηλέψω ακριβώς; Trust me, ο Χατζηγιάννης είναι άκυρος και αν θέλετε, μπορώ να σας το αποδείξω άμεσα: πείτε μου αν θα ασχολιόσασταν μαζί του (με οποιονδήποτε τρόπο) αν ΔΕΝ πούλαγε. Πως; Άλλος κανείς; Ασφαλώς, δεν θα ασχολιόσασταν. Τώρα, το ξέρετε και το ξέρω, ότι με τους Stones θα ασχολιόσασταν ακόμη και αν το μόνο τους κοινό ήταν η παρέα σας - αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον τραγουδοποιό που κονομάει χρήμα ΚΑΙ γράφει γαμάτα τραγούδια, από τον φλιόκο που βγάζει χρήμα ΕΠΕΙΔΗ λέει μαλακίες τραγούδια. Right;

Εγώ δεν ανήκω πάντως σε αυτή τη κατηγορία: αντιθέτως, όλη τη ζωή μου ακούω τραγούδια και έχω σχηματίσει άποψη για το τι είναι καλό ερωτικό τραγούδι. Δεν κρίνω τον Χατζηγιάννη επειδή πουλάει δίσκους, ούτε επί κάποιας αόριστης βάσης. Τον κρίνω σαν αυτό που δηλώνει: σα συνθέτη και ερμηνευτή ερωτικών τραγουδιών, και λέω αυτό που μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας: ότι ο άνθρωπος μιλάει μόνο για τη πάρτη του. Αυτό είναι κάκιστη ερωτική τραγουδοποιία, πως να το κάνουμε δηλαδή; Τώρα στη συζήτηση περί ταλέντου, δεν έχω να πω τίποτε διότι η συσκευή που λέγεται ταλεντόμετρο δεν έχει εφευρεθεί και το μόνο ταλέντο που αναγνωρίζω σε κάποιον είναι αυτό που εκδηλώνεται - αν έχει κάπου και κάποιο άλλο ταλέντο, εγώ δεν μπορώ να το ξέρω αυτό το πράγμα, ούτε μπορώ να συζητώ γι' αυτό. Τέλος, αυτό που προσπάθησα να πω είναι ότι μόνο ένας πολύ άρρωστος πολίτης (όπως ο νεοέλληνας) θα δεχόταν ως ερωτικό τραγουδιστή τον Χατζηγιάννη. Ακούς τα ερωτικά του Θεοδωράκη και κοντεύεις να ερωτευτείς και εσύ το πρόσωπο που ερωτεύτηκε εκείνος - ακούς τα ερωτικά του Χατζηγιάννη και δεν ξέρεις τίποτε για το αντικείμενο του έρωτά του (απολύτως τίποτε, όπως έγραψα). Για εμένα αυτό αποκαλύπτει ότι δεν υπάρχει πραγματική έμπνευση, υπάρχουν μόνο προδιαγραφές για ένα εύπεπτο προϊόν. Τι θέλεις βρε Silot, να κάνω ότι δεν το βλέπω;

Κάνετε και γάμους;

... κάποια στιγμή θα χρειαστεί να εξηγήσει στους Σκίναρντ τις απόψεις του....

Γνωρίζεις κάτι για την ερωτική μας ζωή; Γνωρίζεις μήπως πόσα χρήματα έχουμε; Γνωρίζεις πόσο μας εκτιμούν στον κοινωνικό μας χώρο; Ο ισχυρισμός σου είναι προσβλητικός και ανυπόστατος.

Θέλετε να μιλήσουμε για Χατζηγιάννη; Ωραία λοιπόν, ας μιλήσουμε. Ο Χατζηγιάννης υποτίθεται ότι γράφει ερωτικά τραγούδια, σωστά; Με αυτό το υλικό δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο είναι; Με αυτά τα τραγούδια δεν είναι που τον λατρεύουν σαν κούκλο τα κοριτσάκια; Μα καλά, κανείς δεν έχει την ευθικρισία να πει ότι τα ερωτικά τραγούδια του Χατζηγιάννη δεν μιλάνε ΠΟΤΕ για το αντικείμενο του έρωτά του; Δε ξέρω για εσάς, αλλά εγώ κάθε φορά που ερωτεύθηκα στη ζωή μου, το μόνο πράγμα για το οποίο μιλούσα ήταν το αντικείμενο του έρωτά μου: τα μάτια της, τα στήθια της, τα μαλλιά της, τα πόδια της, τα ρούχα της... ότι να' ναι, αρκεί να είναι δικό της. Μου ήταν αδύνατο να ξεκινήσω μία συζήτηση που να μη τη φέρω στο να είναι συζήτηση για εκείνη - τέρμα. Ο Χατζηγιάννης, μέσα από τα (ερωτικά, και καλά) τραγούδια του μιλάει μόνο για τη πάρτη του. Δε λέει ποτέ του ΤΙΠΟΤΕ απολύτως για το αντικείμενο του έρωτά του, αυτό που υποτίθεται ότι τον έχει εμπνεύσει για να γράψει το τραγούδι. Οπότε, όσα τραγούδια του Χατζηγιάννη και να ακούσετε, δε θα μάθετε ΤΙΠΟΤΕ απολύτως για εκείνη με την οποία είναι ερωτευμένος ο κεντρικός χαρακτήρας του τραγουδιού: είναι ξανθιά; Κοντή; Ψηλή; Ξέκωλο; Κατίνα; Όμορφη; Τρελή; Εξωγήίνη; Τι σκατά είναι επί τέλους;;;; Αντίθετα θα μάθετε πολλά για τα (συχνά παρανοϊκά και αντικρουόμενα) συναισθήματα του κεντρικού ήρωα του τραγουδιού, ο οποίος αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μία ερωτική δίνη η οποία στερείται πραγματικού αντικειμένου. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι προϊόν ερωτικής φαντασίωσης ή αυνανιστικού παροξυσμού, διάολε, θα μπορούσε ακόμη και να μιλά για ομοφυλόφιλο έρωτα ή κτηνοβασία - πως να το ξέρουμε αφού δεν μας παρέχεται καμμία απολύτως πληροφορία; Τώρα βέβαια, αυτό όλο δε συμβαίνει τυχαία: είναι σκόπιμα φτιαγμένα έτσι τα τραγούδια ώστε "one size fits all", άρα "όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω", οπότε ο καθένας να μπορεί να ταυτιστεί με αυτή τη κατάσταση - έτσι παίζεται το παιγχνίδι, έτσι πουλιούνται οι δίσκοι και γεμίζουν τα γήπεδα. Από μία άποψη, φαντάζει κάπως διασκεδαστικό (τι με νοιάζει εμένα τι ακούνε οι μαλάκες, σκεφτόμουνα), μέχρι που γνωρίζεις την εντεκάχρονη κόρη κάποιου φίλου, να είναι τρελή και παλαβή με τον Χατζηγιάννη, οπότε αρχίζεις και σκέφτεσαι: τελικά, πόσο λίγα θα μάθει να περιμένει αυτό το κορίτσι, πόσο άμορφη ηρωίδα ενός τυποποιημένου ερωτικού τραγουδιού θα αισθάνεται στο μέλλον, αφού τώρα μαθαίνει ότι "αυτά είναι τα ερωτικά τραγούδια"; Και τι είδους εξίσου άμορφους χλεχλέδες θα αναζητήσει για ερωτική συντροφιά; Πόσο άδειες κουβέντες θα καταπιεί για να γεμίσει τη ζωή της; Και, κάπου εκεί μου κόβονται τα χαμόγελα και θέλω να ρίξω ένα παχύ πρόβειο γιαούρτι στη μάπα του τύπου με τους ασημένιους γιακάδες. Ευχαρίστως θα τον πλήρωνα για να σταματήσει να τραγουδά. Τόσο απλά.

...ή ΤΑ τρία (χοντράδα, αλλά μου βγήκε αυθόρμητα) :) :) :) :)

Οκ, απέδειξες ότι όσο πιο ακριβό είναι κάτι, τόσο λιγότεροι μπορούν να το αγοράσουν. Αυτό δεν αλλάζει τίποτε από τα δικαιώματα του δημιουργού, ο οποίος δεν ενέχει ρόλο κοινωνικού λειτουργού. Με δύο λόγια, ο καθένας έχει το δικαίωμα να κοστολογεί την εργασία του όσο θέλει. Αν εγώ δεν μπορώ να αγοράσω την εργασία του, δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Δεν είναι ότι είσαι υπερ της πειρατείας, απλά προσπαθείς να την εκλογικεύσεις - "φίλια διακείμενο" να σε πω;... "κουφαλίτσα" να σε πω;... δε ξέρω :) :) :)

Η ταινία είναι φλόμπα. Διάβασε το βιβλίο. Δε θα χρειάζεται να τρέχεις και στο Χ''γιάννη.

Όλα αυτά έχουν προβλεφθεί στο "1984" του Όργουελ, περί τραγουδοποιίας που παράγεται για να κρατιούνται οι προλετάριοι κοιμισμένοι και ηλίθιοι, ανίκανοι να δουν πέρα από τη μύτη τους. Απλά, στο βιβλίο, οι καλλιτέχνες συνεργάζονται στα πλαίσια των απαιτήσεων της πίστης τους στο Μεγάλο Αδελφό, ενώ στην πραγματική ζωή το κάνουν για πολλά-πολλά χρήματα. Όποιος είναι αρκετά κουτός για να αναζητά μουσική στον κάθε Χ"γιάννη, πρέπει να διαβάσει το βιβλίο επειγόντως. Πολλές φορές.

Το Μακ σου δεν είναι αρκετά ισχυρό ώστε να συμμετέχει στο δίλλημα. Δεδομένης της στάσης ότι 'κοιτάζουμε μπροστά' η καλύτερη επιλογή σου είναι το Sonar. Ούτως ή άλλως, το Cubase δεν έχει 64μπιτο engine.

Λέω, ότι πάμε στο δεύτερο σενάριο: ότι αφού δεν κάνεις κατήχηση, τότε προσπάθησε να μη δίνεις αυτή την εντύπωση. Και αν δεν ξέρεις για ποιο λόγο δίνεις αυτή την εντύπωση, να σου πω εγώ: είναι διότι το σύνολο της επιχειρηματολογίας σου είναι αριστερίστικης νοοτροπίας, ήτοι, δεν είδα να αναφέρεις τον Άνταμ Σμιθ ή να αναγνωρίσεις θετικά στοιχεία στο καπιταλιστικό σύστημα ή (έστω) να καταδικάσεις (με τις βαρύτατες ύβρεις που τους αξίζουν) τους φερόμενους ως επίσημους εκπροσώπους της αριστεράς. Πέραν αυτής της (φραστικής, απ' ότι λες) αστοχίας, εγώ δεν έχω κανένα λόγο να μη σε πιστεύω.

@ deadendmind Όλα καλά, αλλά δεν μπορεί να είμαστε όλοι οι αναγνώστες σου επιπόλαιοι. Γιατί όλοι (χωρίς καμία εξαίρεση) εισπράξαμε την εντύπωση ότι κάνεις κατήχηση υπέρ μίας συγκεκριμένης πολιτικής νοοτροπίας; Είτε διότι όντως το κάνεις (αυτό πιστεύω εγώ), είτε διότι πρέπει να ραφινάρεις τη γραφή σου ώστε να μην αφήνει τέτοια περιθώρια. Και στις δύο περιπτώσεις, ορθώς εγκαλείσαι. Για την οικονομική σου κατάσταση, ούτε καν είχα προσέξει ότι έχει ξανασυζητηθεί, αλλά ε, δεν είναι και κανένα φοβερό θέμα, τόσα και τόσα παιδιά έχουν δηλώσει που περίπου κινούνται οικονομικά, δεν είμαστε δα και το Σ.Δ.Ο.Ε...

@ deadendmind Μια και αποδείχτηκες "ζηλωτής", επίτρεψέ μου να σου πω τη γνώμη μου γι' αυτά που λες. Θα το κάνω δημόσια και όχι με π.μ. διότι και εσύ δημόσια επέλεξες να κάνεις τη κομματική σου προπαγάνδα. Σε αντίθεση με τον SF, εγώ δεν είμαι ενθουσιασμένος με το ότι έχεις διαβάσει πολλά βιβλία, διότι ένας κομμουνιστής είναι ικανός να βρίσκει κομμουνιστικά μηνύματα ακόμη και στον Τσελεμεντέ. Λοιπόν, συνοπτικά θα σου πω ότι αυτά που λες μου φαίνονται αστεία. Το ξαναγράφω: αστεία! Είσαι ένα παιδί είκοσι ετών, ίσως με μηδενική εργασιακή εμπειρία, με το πρόθυμο μυαλό σου ποτισμένο από ιδέες που δεν είχες την ευκαιρία να ελέγξεις στη πράξη την ορθότητά τους. Έμεινα κατάπληκτος εκεί που είπες ότι η τηλεόραση πλάσματος (κλπ) δεν είναι προϊόντα του καπιταλισμού, αλλά της ανθρώπινης νόησης. Και ξέχασες να πεις ότι η ανθρώπινη νόηση μπορεί να εκδηλωθεί μόνο σε καθεστώς πλέριας οικονομικής και κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας - αυτός είναι ο λόγος που οι τεχνολογίες της πρώην ΕΣΣΔ είναι σκατά (πρόσεξε πριν μιλήσεις διότι ξέρω πολύ καλά τι λέω σε αυτό το θέμα), ενώ οι αμερικάνοι φτιάξανε τα Mac (άντε, τα Windows). Ελπίζω ότι δε θα επιτρέψεις στους καθυστερημένους που σε έχουνε μπάσει σε αυτές τις ιδέες να σου στερήσουν τη δυνατότητα να αναπτύξεις εσύ την ανθρώπινη διάννοιά σου και ελπίζω ότι θα καταλάβεις εγκαίρως ότι όλα αυτά είναι ψέμματα. Και μη σου κακοφαίνεται για το ότι κρίνουμε τον κομμουνισμό επί της βάσεως της αθλιότητας των εκπροσώπων του: σου θυμίζω ότι και εσύ με τον ίδιο τρόπο κρίνεις τους παπάδες (π.χ.) ή τους ταξιτζήδες. Τα πράγματα δεν υπάρχουν με κάποια ιδεατή και αφηρημένη έννοια, αλλά μόνο με την ποιότητα που τα εκπροσωπούν οι ανθρώπινοι κομιστές τους. Και είναι ακριβώς αυτοί οι κομιστές που μας ταλαιπωρούν ακόμη και σήμερα. Φιλικά (αλλά και κάπως πατρικά, διότι είσαι μπέμπης ακόμη). Παναγιώτης

Να πω και εγώ τη γνώμη μου: είναι μάλλον απλή. Ο καλλιτέχνης προσφέρει κάποια υπηρεσία, όπως και άλλοι πολίτες. Σε δύσκολα χρόνια (όπως αυτά που πέρασαν λαοί που φάγανε στη μάπα ναζιστικά ή κομμουνιστικά κτήνη), δεν αναμένεται από αυτόν ότι θα σταματήσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του, αρκεί να τις προσφέρει στο κόσμο. Αν τις προσφέρει στους μηχανισμούς εξουσίας, και μάλιστα αν το κάνει με τέτοιο τρόπο ώστε να αυξάνει το κύρος τους, τότε (σε δύσκολα χρόνια, είπαμε) διαπράττει προδοσία και πρέπει κάποτε να κριθεί γι' αυτό. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά. Επίσης, πιστεύω ότι είναι χρέος του (καλλιτέχνη) να διατηρεί ζωντανό ένα όραμα ελευθερίας και καλύτερων ημερών για το κοινό του. Η προσφορά του εαυτού του στους μηχανισμούς εξουσίας, σκοτώνει αυτό το όραμα και πρέπει επίσης να κριθεί.

Ναι. Το ξέρεις ότι δεν υπάρχει κανένα άλλο κόμα στην Ευρώπη που να έχει στον τίτλο του τη λέξη "Κομουνιστικό" πλέον;

Παραπάνω παρέθεσα ένα σύνδεσμο προς μία σελίδα που περιλαμβάνει στοιχεία για τον αριθμό των δολοφονημένων από το ναζιστικό και το κομμουνιστικό καθεστώς της πάλαι-ποτέ ΕΣΣΔ. Αντί για παραπομπές στον... "Κάκτο", καλύτερα θα ήταν μία ιντερνετική παραπομπή σε κάποια σελίδα που να παραθέτει άλλα / διαφορετικά στοιχεία. Υπάρχει; Πάντως όχι στο kke.gr, όπου ο Στάλιν αναφέρεται ως χαρισματικός ηγέτης (το έψαξα σήμερα μόλις). Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση απλά επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό του SF, ο οποίος είναι άλλωστε και ο σωστός.

Vartanis speaking.....

http://users.erols.com/mwhite28/warstat1.htm

Μόλις θυμήθηκα μία ταινία που είχα δει το 1981. Λεγόταν "Μεφίστο" και περιέγραφε τις περιπέτειες ενός ηθοποιού που δραστηριοποιούταν στη Γερμανία την περίοδο της ανόδου του Ναζισμού. Δε θυμάμαι πολλά, αλλά η όλη ιδέα ήταν ότι αυτός από κάποια φάση και μετά είχε γίνει εν' αγνοία του(;) υποχείριο του μηχανισμού της ναζιστικής προπαγάνδας, ανίκανος να αντιδράσει ή να κατανοήσει το πως έφτασε σε αυτό το σημείο. Η ταινία άφηνε μετέωρο το ερώτημα των ορίων ευθύνης ενός τέτοιου καλλιτέχνη. Μπορείτε να δείτε πληροφορίες για την ταινία εδώ: http://www.imdb.com/title/tt0082736/

Δείτε αυτό το νέο: http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/7249119.stm Τι σκέπτεστε;