The Genius Loci

+1000 Αυτά αγοράζω κι'εγώ. Και σιγά τη διαφορά τιμής από άλλα φτηνότερα. Τα ίδια μπορείς να βρεις και στο ebay αν ψάξεις, αλλά δε νομίζω να κερδίσεις τίποτα (ο Jay εξάλλου είναι γνωστός για την αξιοπιστία του ως πωλητής).

Όχι. Οι ακροατές δεν γνώριζαν. Ο κιθαρίστας και ο παρουσιαστής γνώριζαν μια χαρά. ;) Σε ένα αυστηρά "double blind" study, θα έπρεπε κανένας να μην γνωρίζει ποια πετάλια συγκρίνονται, και μάλιστα, αν θέλουμε να το πάμε και στην υπερβολή, ακόμα και τα αποτελέσματα θα έπρεπε να τα επεξεργαστεί ανεξάρτητη ομάδα (peer reviewed). Προφανώς δεν λέω ότι έτσι θα έπρεπε να γίνει (σιγά, μια διαφημιστική παρουσίαση ήταν εξάλλου!), σίγουρα όμως η διαδικασία όπως έγινε αφήνει παράθυρο για αμφισβητήσεις, ως προς τα όποια αποτελέσματα. Όσον αφορά τη σειρά των πεταλιών, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω, δεδομένου ότι η αλλαγές στον τόνο που μπορεί να προκύψουν υπάγονται στα ψυχοακουστικά φαινόμενα (δύσκολο να τεκμηριωθεί, αλλά υπαρκτό σαν πραγματικότητα), με την πολύ λογική συνέπεια να "ακούγεται" κάποιο πετάλι "καλύτερο" από άλλα. Το bypass strip θα έπρεπε να είναι εκ των ουκ άνευ κατά την άποψή μου.

Καταρχάς ευχαριστώ κι'εγώ με τη σειρά μου για τα βιντεάκια. :) Αφού συμφωνήσω πρώτα επί της αρχής με τους freedom και alderbody, να πω τη γνώμη μου.... Για μένα το όλο event κατά βάση μόνο γενικές "απόψεις" και "στιγμιότυπα" κατάφερνε να παρουσιάσει, αν εξαιρέσουμε βέβαια τον πεντακάθαρο διαφημιστικό χαρακτήρα, ο οποίος δεν έγινε και καμμιά προσπάθεια να κρυφτεί εδώ που τα λέμε. Κατά τα άλλα το διέπνεε μια έντονη "αμερικανιά" που εμένα τουλάχιστον μου κάθεται κάπου μεταξύ λαρυγγιού και οισοφάγου. 8) Ο μοναδικός "επιστημονικά" ορθός τρόπος (στα πλαίσια της υποκειμενικότητας του τι ακούει ο καθένας πάντα) για ένα τέτοιο τεστ, θα ήταν να ακολουθεί την double blind μέθοδο. Θα έπρεπε δηλαδή, τόσο οι ακροατές, όσο και ο διεξάγων το τεστ (είτε κιθαρίστας, είτε αυτός που πατάει τα κουμπάκια) να μην γνωρίζουν ποια δύο πετάλια συγκρίνονται κάθε φορά. Η μέθοδος επίσης, "ο νικητής παίζει με τον επόμενο" (άλλη αμερικανιά) δεν δίνει τη σωστή εικόνα. Για παράδειγμα, το Box of Rock, για μένα, θα ήταν ο νικητής αν "διαγωνιζόταν" με διαφορετική σειρά. Κατά τη γνώμη μου, το συγκεκριμένο τεστ τουλάχιστον ήταν στημένο. Η σύγκριση λοιπόν θα έπρεπε να γίνεται με "όλα εναντίον όλων" και μάλιστα με αλλαγές των ρυθμίσεων ώστε να φαίνονται οι δυνατότητες του κάθε πεταλιού. Τέλος, κάτι που δεν φάνηκε να παρατήρησε κάποιος, είναι ότι τα πετάλια ήταν συνδεδεμένα σε σειρά! Επιεικώς απαράδεκτο κατά τη γνώμη μου, δεδομένου ότι άλλα ήταν TB, άλλα όχι, και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την συμπεριφορά ενός πεταλιού σε αλυσίδα, ειδικά αν προηγούνται buffered πετάλια, ακόμα και κλειστά. Ένα θετικό ήταν ότι ο ενισχυτής ήταν ένας Workhorse Pony, της Visual Sound, ενισχυτής γνωστός για τη φιλικότητά του προς τα πετάλια, και άλλο θετικό ότι το τεστ έγινε με διάφορες κιθάρες. Κατά την ταπεινή μου άποψη λοιπόν το όλο τεστ απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αντικειμενικό και αφήνει κάποιες υπόνοιες για στήσιμο των αποτελεσμάτων. Κατανοητό βέβαια, αφού δεν το διεξήγαγε κάποιος ανεξάρτητος φορέας, αλλά μια εταιρεία που προσδοκά κέρδη από τα προϊόντα της. Το πιο ενδιαφέρον ίσως ήταν το section των Myth Busters, τόσο σε ό,τι αφορά στο TB, όσο και στα τσιπάκια. Έχοντας μέχρι πρότινος στην κατοχή μου ένα custom made πετάλι που διαθέτει επιλογή "live" με διακόπτη ανάμεσα σε 3 "επώνυμα" chips που έχουν τοποθετηθεί κατά καιρούς σε TS πετάλια, μπορώ να πω με ασφάλεια ότι η διαφορά (στο ίδιο ακριβώς κύκλωμα), είναι υπαρκτή μεν, ελάχιστη δε, και σίγουρα όχι μέσα στη μίξη. Ωστόσο και εδώ το θέμα είναι ότι, το κάθε chip, φαίνεται να συμπεριφέρεται ελαφρώς διαφορετικά με άλλες ρυθμίσεις στο πετάλι. Πάντως αυτό με το proprietary κύκλωμα της VS, που υποκαθιστά το TB στα πετάλια της, δεν το κατάλαβα. Δεν αλλάζει το EQ, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο γνωρίζει πόσα μέτρα καλώδια υπάρχουν μετά απ'αυτό, ώστε να διατηρεί τον ήχο στα επίπεδα του καλωδίου-καρφί-στον ενισχυτή? Σε τι διαφέρει από έναν τυπικό buffer σαν αυτούς στα Boss? Κλείνοντας, δεν αμφιβάλλω ότι τα VS είναι εξαιρετικά πετάλια. Όπως υπάρχουν και εξαιρετικά πετάλια boutique, και εξαιρετικά πετάλια που αγοράζεις με pocket money (παράδειγμα, η καταπληκτική σειρά Cool Cat της Danelectro). Και αναμφίβολα σιχαίνομαι το mojo που πουλάνε διάφοροι, που απλά αντέγραψαν τη δουλειά άλλων και πρόσθεσαν πολλή μαγική χρυσόσκονη... Αν μη τι άλλο, αυτό το τεστ μας δίνει μια ιδέα για το πως θα έπρεπε και εμείς να επιλέγουμε πετάλια... ακούγοντας με τα αυτιά και όχι με τα μάτια.

Όπως έχω ξαναπεί, με κίνδυνο να χαρακτηριστώ... εγκάθετος των ΕΛΤΑ ;D ;D ;D, τα Ταχυδρομεία δουλεύουν μια χαρά, και πάντως ΠΟΛΥ καλύτερα από άλλες "πολιτισμένες" χώρες. ;D Τα Τελωνεία (ή μήπως, τελώνεια?) είναι μια άλλη, αφόρητα πονεμένη ιστορία, με παραδείγματα που μπορούν να βγάλουν το αιμοσταγές κτήνος που κρύβει μέσα του και ο πιο φιλήσυχος και αγαθός άνθρωπος. 8)

Πολύ σωστή παρατήρηση και "κλασσικό" κόλπο που ΠΑΝΤΑ πρέπει να κάνουμε σε τρυπήματα! ;) Μπράβο alder που το επισήμανες! ;) Παρεμπιπτόντως Vodka, αν δεν έχεις αγοράσει ακόμα τα κλειδιά, πάρε αυτά από το guitarfetish. Είναι μια χαρά (τα έχω βάλει σε 3 κιθάρες ως τα τώρα και δεν χαμπαριάζουν Χριστό) και φτηνά, οπότε παρήγγειλέ τα μαζί με τα "κουπάκια"-μετατροπείς και άρχισε τα τρυπήματα. :)

http://store.guitarfetish.com/vitucobu.html ;)

Ένα τελευταίο (παθών...). Δεν είναι δύσκολο να τα περάσεις μόνος σου, απλά κάνε το εξής: βάλε τα κλειδιά χωρίς να τα βιδώσεις και πριν ανοίξεις τρύπες για τις ξυλόβιδες. Κοιτώντας το πίσω μέρος του headstock, και με το τελευταίο γυσισμένο ανάποδα, χρησιμοποίησε ένα χαρακάκι, για να βεβαιωθείς ότι τα κλειδιά είναι στην σωστή ευθεία! Και με όλα τα κλειδιά στοιχισμένα σωστά πάνω στο headstock, άνοιξε τρύπες με ένα λεπτό τρυπανάκι. Με λίγα λόγια, μην προσπαθήσεις να τα περάσεις ένα ένα, ούτε να ανοίξεις τις τρύπες με την ίδια τη βίδα. ;) Λίγο σαπουνάκι ή κερί στις βίδες βοηθάει (ξυλόβιδες γαρ...). Και φρόντισε μην τις χάσεις, γιατί είναι ψείρες και δεν θέλεις να ψάχνεις για ίδιες. Αν ακολουθήσεις τα παραπάνω, είναι 5 λεπτά δουλειά ακριβώς (με υπολογισμένο το χρόνο για μερικές τζούρες καφέ/τσιγάρο). ;) ;D Καλή επιτυχία!

Δεν είχα ποτέ ping κλειδιά, αλλά νομίζω ότι η διάμετρος της τρύπας είναι μεγαλύτερη απ'ότι στα vintage (Kluson style). Σ'αυτή την περίπτωση θα χρειαστείς μετατροπείς, απλά δακτυλίδια βασικά που πιάνουν στις τρύπες και πάνω τους πιάνουν τα Kluson. Τα vintage κλειδιά καρφώνονται με μικρές ξυλόβιδες στο πίσω μέρος του headstock. Μάλιστα (επειδή ο Λεωνίδας ήταν τσίπης ;D ;D :P :P) ανά δύο μοιράζονται μια βίδα εκτός από τα εξωτερικά. ;D ;D Τρίχες, είναι μεγαλοφυής τρόπος τοποθέτησης, μιας και εξοικονομεί χώρο αλλά και συμβάλλει στην σταθερότητα των κλειδιών. ;) Με λίγα λόγια, πρόβλημα δεν θα έχεις, παρά μόνο στο να κλείσεις (αν το θέλεις) τις τρύπες από τις υπάρχουσες βίδες. :)

Έχω παίξει, και με παλιότερες και με καινούργιες (USA) και αυτό που έχω να πω είναι ότι η Hamer είναι από τις λίγες εταιρείες που μάλλον όλα τα μοντέλα, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, είναι άξια λόγου. ;) Μια άποψη που άκουσα και μπορεί να ισχύει, είναι πως, η φτηνή απωανατολίτικη σειρά έκανε κακό στην εικόνα της εταιρείας, με την έννοια ότι οι USA κιθάρες δεν έχουν την αναγνωρισιμότητα που έχουν (ας πούμε) οι αντίστοιχες Gibson (σε σύγκριση με τις Epiphone). Αν δεις κάποιον να παίζει με Hamer στη σκηνή, πρέπει να πας δίπλα του για να διαβάσεις το "made in USA" στο headstock. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι φτηνές Hamer είναι για πέταμα βέβαια.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο SF έχει δικιο. Και για τα USA μοντέλα ισχύει, οι τιμές είναι ΠΟΛΥ χαμηλότερες από τις τιμές ως καινούργιες. Για λόγους σύγκρισης, ρίξε μια ματιά στις PRS, ειδικά στις προ-automation εποχής. ;)

Μιας και το 'φερε η κουβέντα, τελικά στην κιθάρα σου θα σου κοστίσει ακόμα περισσότερο (ακόμα και αν υποθέσουμε ότι έχει το απαραίτητο πάχος για να γίνει το σκάψιμο), γιατί απ'όσο βλέπω πρέπει να καλυφθούν και οι τρύπες στο string through. Οπότε όντως το ξεχνάμε. Ανάλογο με το Floyd δεν υπάρχει για την κιθάρα σου. Μιας όμως και πιάνουν τα χέρια σου με τα ξυλουργικά, ίσως θα έπρεπε να δεις το ενδεχόμενο, μεσοπρόθεσμα έστω, να αγοράσεις μια φτηνή μεταχειρισμένη Strat (ή copy) και να πειραματιστείς πάνω της. Δόξα τους θεούς φτηνοί και καλοί μαγνήτες για το στυλ που παίζεις υπάρχουν, δεν θα έχεις πρόβλημα με τα ηλεκτρικά. Και κρατάς την Dean γι'αυτό που είναι. ;)

Συμφωνώ απόλυτα, και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος όταν "βελτιώνουμε" μια κιθάρα. PS: Για όσους έχουν συνδέσει τον όρο "βελτίωση" με τα αυτοκίνητα... είναι το ίδιο ακριβώς. Δυστυχώς το Golfάκι σας, ό,τι και να του κάνετε, δεν πρόκειται να γίνει Lotus. Μπορεί να γίνει όμως... αυτοκίνητο. ;D ;D ;D

Από το manual του Sonar ή του Guitar Rig δεν έβγαλες άκρη?

Δηλαδή, θέλεις να δώσεις 170 ευρώ (το ελάχιστο, γιατί μπορεί να χρειαστούν και άλλα) για να βάλεις ένα τσίπικο Floyd των 25 ευρώ σε μια κιθάρα των 450 ευρώ. Και αυτό ΑΝ είναι εφικτή η μετατροπή. Εσύ φίλε Κώστα το βλέπεις για λογικό?

Σύμφωνοι. Κι'εγώ το ίδιο. Αλλά ουσιαστικά όλες οι απαντήσεις που δόθηκαν βασίζονται σε εικασίες. Επομένως δίκιο έχει ο george μ'αυτό που γράφει μερικά posts παραπάνω. ;)

Συγγνώμη Μενέλαε, αυτό που γράφεις είδες να αναφέρεται πουθενά? Αν ναι μάλλον μου διέφυγε...

Φίλε selfservice, χωρίς παρεξήγηση, προσωπικά δεν μπορώ να βγάλω πολύ άκρη απ'αυτά που γράφεις, και απορώ με τις "απόλυτες" απαντήσεις που έλαβες μέχρι τώρα... ::) Τι είναι αυτό το "γκρουπάκι" που έχετε? Ξεκίνησε σαν μια φιλική παρέα και "όπου βγάλει"? Ή υπήρξαν από την αρχή συγκεκριμένοι στόχοι και προοπτικές, που είχαν συζητηθεί και συμφωνηθεί από όλους? Δηλαδή, κάνατε μια συζήτηση και συμφωνήσατε όλοι σας ότι (για παράδειγμα) σε ένα χρόνο θα είστε έτοιμοι για live με ένα ρεπερτόριο 50 κομματιών? Τα οποία θα τα έχετε σκίσει στις πρόβες? Ή το κλίμα ήταν "πάμε όσο μπορούμε καλύτερα και βλέπουμε"? Τα περισσότερα γκρουπ, ξεκίνησαν, ξεκινούν και θα ξεκινούν στον αιώνα τον άπαντα, σαν παρέες φίλων. Εξαίρεση αποτελούν οι μπάντες που φτιάχνονται είτε από γνωστούς παικταράδες είτε από... άγνωστους παικταράδες (ή wannabe παικταράδες) και που πρωταρχικός τους στόχος είναι να τα κονομήσουν. Είτε παίζοντας διασκευές (κλασσική ελληνική περίπτωση), είτε με original υλικό. Και αυτό, το να βλέπεις τη μουσική σαν μέσο βιοπορισμού, σε πρώτη ανάγνωση, δεν είναι κακό. Όμως σπάνια θα βρεις γκρουπ που τα μέλη να είναι απλώς συνεργάτες και να μην εμπίπτουν στην παραπάνω κατηγορία. Ακόμα και από τις... αγγελίες να έχει σχηματιστεί το γκρουπ, στην πορεία όλοι γίνονται φίλοι. Και μιας και είπα για original υλικό, υπάρχει τέτοιο? Ή παίζετε μόνο διασκευές? Γιατί, μερικές φορές ένας μουσικός που δείχνει να "μένει πίσω" σε μια διασκευάδικη μπάντα, μπορεί να είναι ανεκτίμητος σε μια μπάντα με πρωτότυπο υλικό. Στην μπάντα, πάνω απ'όλα, πρέπει να υπάρχει χημεία. Ο "σπουδαγμένος" ντράμμερ που βρήκες, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ικανοποιεί αυτή την απαραίτητη συνθήκη. Από την άλλη, αν όλοι οι υπόλοιποι βλέπετε ότι ο τωρινός ντράμμερ σας δεν μπορεί να ακολουθήσει μουσικά (από την άποψη του groove και του δεσίματος με τους υπόλοιπους) και όχι για λόγους μελέτης, αυτό σημαίνει ότι και του ίδιου μπορεί να μην του κάνει η μπάντα και να μένει μόνο επειδή είναι φίλος... Θα πρέπει να καθορίσετε επακριβώς τι θέλει ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί από το σχήμα σας, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, και να δείτε τι παραχωρήσεις (ή το κάτι παραπάνω) πρέπει να κάνει ο καθένας. Και, ναι, πάντοτε σε μια μπάντα κάποιος είναι ο "ριγμένος", που τρέχει πιο πολύ απ'όλους. Get used to it. ;)

+1 Και ένα catch για την μαζική αγορά χορδών: αν δεν τις προσέχουμε, μπορεί μέχρι να έρθει η ώρα να τις φορέσουμε, να έχουν ήδη οξειδωθεί. :-\ Μια καλή μέθοδος είναι να τις έχουμε σε ένα χώρο μαζί με λίγο... ρύζι ;D ή μερικές συσκευασίες σιλικόνης. Από την άλλη μου έχει τύχει να μου έρθουν από online μαγαζί οξειδωμένες D'Addario, που είναι και συσκευασμένες αεροστεγώς υποτίθεται ::). Ποιος ξέρει πόσο καιρό τις είχε στην αποθήκη... Επομένως αν ξέρουμε ότι από κάποιον προμηθευτή βρίσκουμε φρέσκες χορδές, καλό είναι να τον προτιμούμε.

Ναι, είναι μόδα που έχουν επιβάλλει διάφοροι άχρηστοι "μάστορες" που δεν ξέρουν να τρίψουν τάστα. ::) (για να μην πούμε για εταιρείες που βγάζουν στην αγορά κιθάρες με τέτοια χάλια...). Τα τετράγωνα τάστα δεν δίνουν σωστή νότα πουθενά... για να μην μιλήσουμε για intonation. Γι'αυτό είπα για έλεγχο, και πιθανές μικρορυθμίσεις, μια φορά το μήνα. Είναι μια καλή ευκαιρία να διαπιστώσεις αν η κιθάρα σου έχει αρχίσει να "ξεφεύγει".

Χαχαχαχαχα, so true... ;) :D

Έχουμε αρχίσει να βγαίνουμε από το θέμα ή μου φαίνεται...? ::) Σπύρο, αν σκέφτεσαι για κάποια από τις ακριβές PRS, ρίξε οπωσδήποτε μια ματιά εδώ:

Αχαχαχαχαχα, απίστευτη ατάκα!!! ;D ;D ;D ;D ;D Συμφωνώ με τις απαντήσεις και θα προσθέσω μόνο το εξής: πολύ συχνά, ειδικά σε κιθάρες με τρέμολο, τυχαίνει να βγαίνει ελαφρώς "εκτός" η ρύθμιση που έχουμε κάνει, πολύ σταδιακά, με αποτέλεσμα να μην το αντιλαμβανόμαστε, γιατί πολύ απλά προσαρμόζουμε το παίξιμό μας ασυνείδητα. Για το λόγο αυτό θα έλεγα ότι ένας τυπικός έλεγχος μια φορά το μήνα δεν κάνει κακό: ελέγχουμε action, "γεωμετρία" του tremolo ή της γέφυρας, intonation, κλπ. Αυτό μπορεί να συνδιαστεί με αλλαγή χορδών και ένα καθαρισματάκι στην ταστιέρα και στο σώμα/pickguard. Κάθε μερικούς μήνες, θα χρειαστούν ένα γυάλισμα τα τάστα. Παράλληλα βλέπουμε αν κάποιο ποτενσιόμετρο έχει αρχίσει να γίνεται θορυβώδες, ή αν κάποια βίδα έχει αρχίσει να λασκάρει (pickguard, straps, κλπ). Περίπου ότι κάνει κάποιος με το αυτοκίνητό του δηλαδή, πλύσιμο, έλεγχο για νερό στα πιτσιλιστίρια, κλπ. ;D Εκεί τώρα αν διαπιστωθεί σημαντική φθορά στα τάστα, ή κάτι άλλο που απαιτεί προσοχή, μπορεί να χρειαστεί η συνδρομή ενός μάστορα.

Φίλε istab καλωσήρθες. :) Καταρχάς ο VM είναι πολύ νέο μοντέλο και αμφιβάλλω αν τον έχει κανείς στην Ελλάδα ακόμα. Για τον HRD θα βρεις δεκάδες θέματα με μια απλή αναζήτηση στο φόρουμ. Είναι εξαιρετικά δημοφιλής εδώ όπως και παντού (πιθανώς ο πιο μοσχοπουλημένος σύγχρονος ενισχυτής!). Τώρα για τις εντάσεις που ρωτάς και την προοπτική για live (και μάλιστα με μικρόφωνο!!), μάλλον σου διαφεύγει η λεπτομέρεια ότι οι ενισχυτές είναι 40 βατ... και με αρκετά αποδοτικά μεγάφωνα. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημα σου θα είναι ότι, πουθενά δεν θα μπορείς να τους ανοίξεις πέρα από το "4". ;)

Καλά, αυτό το στραβό tremolo cavity αποκλείεται να ανήκει σε Fender, μάλλον κάποια κινέζικη κόπια? Μπορεί να ξεγελάει και η γωνία πάντως. Ο στόχος είναι αυτός που περιγράφει ο Verheyen στο βιντεάκι. ;) ΥΓ: Ρε συ Αντώνη, άλλαξε στον τίτλο του θέματος το υ στα "ελατύρια" με η !!! Τυριά μου θυμίζει! ;D ;D ;D

Καταρχάς τότε που ήρθες στην Αθήνα, έπρεπε να είχαμε κανονίσει να πάμε να δούμε καμμιά Mira μαζί. ;) Μετά, αυτό που λες για τα "πτηνά" ;D (τα οποία ο Paul τα είχε αντιγράψει από ένα... βιβλίο της μητέρας του!) δεν είναι απόλυτο, μάλλον τα "ακριβά" καπάκια είναι που ανεβάζουν το κοστολόγιο, καθώς και τα διάφορα brazilian rosewood και άλλα συναφή στις ταστιέρες. Κατά τη γνώμη μου μια εξαιρετική κιθάρα για την τιμή της, που έβγαζε η PRS, ήταν η CE Mahogany (αλλά και γενικά η σειρά CE). Δεν είναι set neck, αλλά παρ'όλα αυτά παραμένει PRS και, σαν τη Mira, είναι workhorse κιθάρα. Αυτή που με έχει εντυπωσιάσει με τις προδιαγραφές της, και πολύ θα ήθελα να τη δοκιμάσω... για καμμιά βδομάδα διαρκώς, είναι η DGT. Νομίζω ότι μάλλον έχουν πετύχει μ'αυτήν έναν πολύ καλό συνδιασμό παράδοσης και μοντέρνου σχεδιασμού: http://prsguitars.com/dgt/index.html