The Genius Loci

Τα χειροποίητα, ή, τέλος πάντων, όχι ευρείας κυκλοφορίας πετάλια, ενισχυτές, κιθάρες, whatever, πάντοτε είχαν το κοινό τους. Τα τελευταία χρόνια, παγκοσμίως, έχουν έρθει στη μόδα. Σημασία πάντως έχει αν ένα πετάλι είναι καλό ή όχι (δηλαδή αν ο ήχος και η συμπεριφορά του μας κάνουν για τη μουσική που παίζουμε ή όχι), και όχι αν είναι συλλεκτικό αντικείμενο... εκτός αν είσαι συλλέκτης. Προσωπικά έχω κρατήσει μερικά "αληθινά" ::) πεταλάκια αλλά βασικά χρησιμοποιώ ένα ψηφιακό πολυεφφέ. ΒΤW, από περιέργεια, αυτό που γράφεις για τα "αληθινά", το λες σοβαρά? :)

Από που ακριβώς το παρατήρησες αυτό?

Κανέναν. Όλα αυτά είναι toys. Εκτός αν τον θέλεις για παιχνίδι και για πλάκα. Πάρε με ελάχιστα παραπάνω ένα μικρό πολυεφφέ "τσέπης" να κάνεις τη δουλειά σου. :)

Φίλε μου, δεν απάντησα σε σένα. Κοίτα λίγο πιο προσεκτικά τα quotes. Ευχαριστώ.

Για πες μας και εμάς "φίλε μου", γιατί μόλις χτες πήρα απαντητικό mail από τον Salim, από το γνωστό [email protected] Πραγματικά ανυπομονώ να μάθω το inside information που έχεις. edit: και μόλις τώρα έλαβα ένα ακόμα mail από τον "ανύπαρκτο" φίλο μας. ::)

Κάνεις λάθος ;)

Χάρη, είμαι σίγουρος ότι έχεις διαβάσει πως τα delays/reverbs της Μ13 είναι, κατά γενική ομολογία από πολύ καλά ως φανταστικά, πως τα φίλτρα της είναι καλοσχεδιασμένα και ενδιαφέροντα, ενώ για τα modulation είναι γενικά θέμα γούστου (και είναι φυσικό, και στα αναλογικά πετάλια του είδους ισχύει). Εγώ θα σταθώ στα "κίτρινα" εφφέ, δηλαδή compressors, OD/Dist και Eq. Η βασική παρατήρηση είναι πως τα εφφέ αυτά έχουν κατά κανόνα περισσότερες ρυθμίσεις από τα αναλογικά αντίστοιχά τους. Το Screamer για παράδειγμα δεν έχει ένα απλό "tone" αλλά και μπάσσα/πρίμα. Κατά συνέπεια μπορείς να τα ρυθμίσεις ώστε, να μη μοιάζουν σώνει και καλά με τα αναλογικά "ίδια", αλλά να έχουν πολύ χρήσιμο ήχο δε. Το Screamer μου αρέσει σε ήπιες ρυθμίσεις (ό,τι αναφέρω, μόνο μπροστά σε λαμπάτο), το Tube Driver και εμένα είναι από τα αγαπημένα μου, ενώ μου άρεσαν οι ήχοι που έχω βγάλει με διάφορα fuzz. Εδώ δεν έχουμε "συμπεριφορά" fuzz βέβαια, αλλά ο ήχος πείθει με το παραπάνω. Επίσης μην ξεχνάς τους συνδιασμούς: π.χ. Screamer με κάποιο Distortion μαζί. Η Compressor μπροστά ΚΑΙ πίσω από κάποιο Distortion. Ή ένα παραμετρικό eq στο τέλος της αλυσίδας. Εν συντομία, μην ψάχνεις ποιο είναι το πιο δημοφιλές, ψάξε μόνος σου και μην κολλάς στο ποια πετάλια "αντιγράφουν", δες το σαν γενική κατεύθυνση μόνο, και φτιάξε τους δικούς σου ήχους. ;)

SF, όπως λες η προσωπική σου αντίληψη για το ποια είναι η "τέλεια" κιθάρα, διαμορφώθηκε μετά από άπειρους πειραματισμούς και μετά την αγορά ακόμα περισσότερων έτοιμων οργάνων. Ατυχώς, από τους συμμετέχοντες στο φόρουμ, ελαχιστότατοι είχαν το χρόνο, την τύχη ή την πολυτέλεια να έχουν ανάλογη εμπειρία. Για το λόγο αυτό παθαίνω αναφυλακτικό σοκ όταν διαβάζω post όπως το (φανταστικό) παρακάτω: "Γεια σας. Με λένε Αρτέμη και είμαι 16 ετών. Έχω μαζέψει κάτι λεφτά από χαρτζιλίκια και τα κάλαντα, και σκέφτομαι επιτέλους να αποκτήσω μια καλή κιθάρα! Επειδή ΚΑΜΜΙΑ κιθάρα που κυκλοφορεί στην αγορά δε με καλύπτει, σκέφτομαι για Warmoth σώμα Koa με figured walnut top και μπράτσο rosewood με snakewood ταστιέρα, compound radius 10-14" με 24 τάστα. Τι λέτε?" (το παραπάνω, στην αυθεντική του μορφή, δεν θα είχε καμμία σχέση στο συντακτικό και την ορθογραφία, ο δε συντάκτης του θα είχε μονοψήφιο αριθμό δημοσιεύσεων στο φόρουμ...)

Συμφωνώ τόσο πολύ με τον Μαραθώνιο που... τρομάζω. 8) Μερικές ίσως αιρετικές, αλλά σίγουρα όχι αφοριστικές σκέψεις: 1) Όπως έχω ξαναπεί, υπάρχουν αρκετοί στο φόρουμ που πιστεύουν ακράδαντα ότι μπορούν να φτιάξουν από "κομμάτια" μια καλύτερη κιθάρα απ'ότι οι κ.κ. Tom Anderson, John Suhr, Jim Tyler. Well, guess again... ::) Ο βασικός λόγος που δεν μπορούν και δεν θα μπορέσουν ούτε σε 800 χρόνια, παρά μόνο ΚΑΤΑ ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩΛΟΦΑΡΔΙΑΣ, είναι απλός: πέραν του ότι οι παραπάνω κύριοι έχουν ξεχάσει περισσότερα για την κατασκευή κιθάρας απ'όσα όλοι εμείς θα μάθουμε σε μια ζωή ;D, διαθέτουν και μια (μικρή ή μεγάλη) γραμμή παραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι, ο Tyler, για παράδειγμα, μπορεί να πάρει ένα σώμα και ένα μπράτσο, να τα ταιριάξει και αν, για οποιοδήποτε λόγο, δεν του αρέσει το αποτέλεσμα, να προχωρήσει σε έναν δεύτερο, τρίτο, τέταρτο συνδιασμό. Το αυτό για γέφυρες, μαγνήτες, ηλεκτρικά, κλπ κλπ. Κάτι τέτοιο είναι πολυτέλεια για τον DIY συναρμολογητή. Ή θα τον οδηγήσει σε μια αέναη σειρά μετατροπων και "βελτιώσεων", με την κιθάρα να είναι μονίμως σε κατάσταση "συνεργείου". ;) 2) Για να φτάσεις να αποφασίσεις ότι "θέλω μια κιθάρα έτσι κι έτσι", κατά την πολύ ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να έχεις παίξει με μερικές δεκάδες διαφορετικές και να είχες κατά καιρούς στην κατοχή σου (για ΑΡΚΕΤΟ καιρό) τουλάχιστον 10. Καταλαβαίνω την κάψα του 18χρονου (και όχι μόνο... ;D) πιτσιρικά να αποκτήσει το δικό του... signature μοντέλο, αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει γιατί δεν ζητάει από τον μπαμπά του να του αγοράσει και μια signature Ferrari, μόλις πήρε το δίπλωμα. :) :) 3) Γενικότερα ΔΕΝ συνιστώ την κατασκευή partcaster, αν κάποιος δεν ξέρει, επί της ουσίας, τι θέλει και, σε κάθε περίπτωση, θα πρότεινα τη δουλειά να την αναλάβει καλός τεχνικός. Τα επιπλέον 200-250 ευρώ (το μέγιστο) μπορούν να εξασφαλίσουν ότι θα αποκτήσει κάποιος κιθάρα και όχι μια συλλογή από εξαρτήματα. 4) Σήμερα, με την πληθώρα των ποιοτικών κιθαρών σε κάθε κατηγορία τιμής, η πιο έξυπνη λύση είναι πιστεύω η αγορά κάποιας που να είναι στο 70%+ των προδιαγραφών μας, και η μετέπειτα "βελτίωσή" της στα σημεία.

Sonic, χαλάς την πιάτσα. 8) Axis Sport είναι πράγματι, όλη η σειρά καταργημένη πλέον. Είχαν ash σώμα και έβγαιναν σε SSS, HSS και HH διαμορφώσεις. Η τελευταία, direct to body, όπως οι νεώτερες Super Sport. Το μοντέλο με τους τρεις μονούς θεωρείται το σπανιότερο. Μπορεί να τις βρει κάποιος που και που στο ebay, σε πολύ συμφέρουσες τιμές (λόγω παλαιότητας). Σ'αυτές τις τιμές, είναι οι πιο cost effective υψηλού επιπέδου κιθάρες που κυκλοφορούν. ;)

Κι εγώ μπορώ να το πω επίσης. Ορίστε, το λέω! ;D ;D Ελπίζω να βγάλουν και τον 40άρη σε head version, θα ήταν παράλειψη να μη το κάνουν.

Γράψτο πάλι στα ελληνικά (όπως προβλέπουν οι κανονισμοί) και θα σου πω τι κιθάρα είναι.

Εννοείς χρησιμοποιώντας την "κατάλληλη" παραμόρφωση, έτσι? Στην παραπάνω περίπτωση, παραμόρφωση που να παράγει εξέχουσες αρμονικές οκτάβας (π.χ. τάξης Α ενισχυτής). Ωστόσο αυτό μπορεί να συμβεί, στα πλαίσια μιας "μίξης" και τυχαία, σωστά?

Τα ψηφιακά εφφέ είναι μοιραίο να βελτιώνονται. Το βασικότερο πρόβλημα με τα φτηνά, είναι πως δεν έχουν (συνήθως) την πολυτέλεια να ανανεώνονται μέσω software (στις συζητήσεις για το Axe-Fx, για παράδειγμα, οι ανανεώσεις του software προβάλλουν σαν μια από τις βασικότερες αρετές του μηχανήματος). Ωστόσο, αν ένα αναλογικό ή ψηφιακό εργαλείο είναι ικανοποιητικό, δεν είναι ανάγκη να παραγνωνιστεί, αν οι απαιτήσεις/προτιμήσεις μας δεν έχουν αλλάξει. Ο ήχος στα κλιπάκια, ας πούμε, που προέκυψε με tweeking των... 20 δευτερολέπτων ;D εμένα με ικανοποιεί, για τη συγκεκριμένη περίπτωση (και 1000% για practice στην αυλή το καλοκαίρι, βέβαια...). Το G2Nu παρουσιάστηκε μόλις στο πρόσφατο NAMM, οπότε σε κανα μήνα το πολύ φαντάζομαι θα είναι στα ράφια. ;) edit: μπράβο για την αλλαγή του τίτλου, σε όποιον την έκανε! :)

Μπορείς να το εξηγήσεις λίγο περισσότερο αυτό?

Συμφωνώ σ'αυτό κι'εγώ, σημασία έχει ο ήχος να σε εμπνέει. Εν προκειμένω ο blue αναφέρεται σε ήχο που να μπορεί να αποτελέσει και βάση για επιπλέον επεξεργασία (εφφέ) πράγμα που στενεύει λίγο τα όρια.

Thanks dude. ;) Αν στέλνουν το σήμα από τις αναλογικές εξόδους, ναι, το ίδιο κάνουν. Εδώ πάμε να το αποφύγουμε όμως, ε? Αν κρίνω από την τιμολογιακή πολιτική της Zoom μέχρι τώρα, το πιθανότερο είναι να έχει γύρω στα 100-120 ευρώ το "μικρό". Δεν ξέρω για το Linux, αλλά και το "παλιό" (τρέχον) G2 που έχει USB μια χαρά δουλεύει. Και με τα ενσωματωμένα drum loops και τη δυνατότητα looping είναι ιδανικό για μελέτη. Θα το έπαιρνα αν δεν είχε μόλις βγει το "Nu", που προσθέτει και άλλες δυνατότητες, ευκρινέστερη οθόνη, νέο software, κλπ. Γι'αυτό προτίμησα το (πάμφθηνο) G1N για να κάνω τη δουλειά μου τώρα, και χαμένο δεν θα πάει σίγουρα. Πάντως έχω ειλικρινά "χαζέψει" με το τι παίρνει κάποιος με τόσο λίγα χρήματα... που ήταν αυτά τα μαραφέτια όταν ήμασταν πιτσιρικάδες? (τόοοοοτε.... παλιά :-[)

Πολύ φοβάμαι ότι πρέπει να τη δώσεις σε κάποιον τεχνικό να την ανοίξει και να την καθαρίσει... πολύ πιθανόν να έχει "στερεοποιηθεί" η σκόνη σε συνδιασμό με ιδρώτα, υγρασία, κλπ. Αν προσπαθήσει με κάποιο υγρό να την καθαρίσεις, πιθανώς να κάνεις μόνο ζημιά. Σε πιο... πρώιμα στάδια, φύσημα με αέρα (με μικρή πίεση, δεν είναι ανάγκη να του πετάξουμε τα μάτια...) και μετά ηλεκτρικό σκουπάκι με λεπτό ακροφύσιο. Φίλος και συνφορουμίτης έχει ένα τέτοιο εργαλείο που του βουτάω κάθε μερικούς μήνες για να καθαρίσω τη δική μου κονσόλα (είμαι πολύ τσίπης για να πάρω δικό μου). :)

Απόψε το απόγευμα ηχογράφησα δυο πρόχειρα κλιπάκια, πάνω σε backing tracks, για να τεστάρω μερικούς ήχους με το Ζοοmάκι: http://www.box.net/shared/gy6cayef48 http://www.box.net/shared/50qr9vcjkz Την επιείκεια σας παρακαλώ, έγιναν μια κι'έξω και χωρίς πολύ προσοχή (στο πρώτο μάλλον κλιπάρει λίγο η κιθάρα)... :-\ edit: εννοείται, καρφί, χωρίς καμμία απολύτως επεξεργασία.

Ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος πως θα ακούγεται το τελικό αποτέλεσμα. Όμως στη θέση σου θα το χτύπαγα, ενάμιση κιλό σώμα, η κιθάρα θα σου βγει λίγο πάνω από 3 κιλά.

Σε συνέχεια του off-topic, Ηρακλή, θα σου πρότεινα αντί για το V-AMP να κοιτάξεις κάτι τέτοιο: http://www.zoom.co.jp/english/products/g2nu/index.php Παρουσιάστηκαν στο φετινό NAMM. Είχα ανοίξει θέμα παλιότερα για την επιλογή τέτοιας λύσης και μετά από ψάξιμο, απέρριψα το V-Amp. Ο λόγος είναι απλός και προφανής: το μαραφέτι κάνει AD μετατροπή, μετά κάνει DA μετατροπή, στέλνει το σήμα στην κάρτα που δίνουν μαζί, αυτή κάνει AD/DA μετατροπή και πάλι, και μετά στο PC. Δε σου φαίνεται και εσένα λίιιιιγο βλαμμένο όλο αυτό? ::) Απλά είχαν μια φτηνή USB λύση, την οποία δίνουν μαζί, that's all. Τα Zoom έχουν ένα στάδιο μετατροπής, εντυπωσιακά καλό ήχο για την τιμή τους και δεν μοιάζουν με Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι. ;D Πηρα πρόσφατα αυτό εδώ: http://www.zoom.co.jp/english/products/g1n/ για silent practice και ταξίδια και έχω μείνει ελαφρά εντυπωσιασμένος με τον ήχο που βγάζει το σκ@τό... ;D Μόλις κυκλοφορήσει το G2Nu ευρύτερα θα το αγοράσω κι'αυτό.

Agapo chambered bodies. 8) ;D ;D Αν είναι "σωστό" το chambering (sp?) και όχι "ανοίγουμε τρύπες για να ελαφρώσουμε το κούτσουρο", μπορείς να περιμένεις όλα τα πλεονεκτήματα ενός ελαφρού σώματος, χωρίς να χάνεται το "ηχόχρωμα" που θα πρόσφερε το ίδιο ξύλο σε "μασίφ" μορφή. Βέβαια, μέχρι να φτάσει να γίνει κανονική κιθάρα έχει πολλά ακόμα (επιλογή μπράτσου, μαγνητών, γέφυρας, κλπ) αλλά τα παραπάνω έτσι κι'αλλιώς θα τα καταλάβαινες αν παίζεις καθαρά και σε κάπως υψηλές εντάσεις κυρίως (αν μπορούσες να κάνεις AB τεστ).

Ο οποίος κύριος με τι ασχολείται, για θύμισέ μου... αααα, ναι!! Με πετάλια και πεταλιέρες. Οοοοοοk. ::) Για ποιο πράγμα λες, για την κιθάρα? Θα κάνω μια παρουσίαση μόλις βρω λίγο χρόνο (και σταματήσω να... την παίζω! ;D ;D) αλλά όπως είπα, είναι η ιδανική για μένα και τις προτιμήσεις μου, πιθανότατα να μη λέει πολλά για άλλους... ;)

@elavd : είσαι άρρωστοοοοοος :P :P :P ;D ;D ;D ;D Το broken-in feel που περιγράφει κατά βάση την αίσθηση του μπράτσου, αφορά σε δύο ζητήματα: 1) Την αίσθηση στην πίσω πλευρά, όπου το ενοχλητικό βερνίκι έχει "φθαρεί" με τη χρήση και δεν κολλάει πουθενά. Προσωπικά μ'αρέσουν τα μπράτσα χωρίς καθόλου βερνίκι, αλλά πιστεύω ότι τα σύγχρονα thin satin φινιρίσματα δίνουν επίσης μια καλή αίσθηση. Στην ακραία μορφή της αυτή η φθορά, θα ήταν σαν αυτό που βλέπουμε στη φωτό (Jeff Beck tribute Esquire). 2) Στη "φθορά" στις άκρες της ταστιέρας, που πολλές σχετικά "ακριβές" κιθάρες προσπαθούν να απομιμηθούν με τα rolled edges. Για να γίνει αυτό με φυσικό τρόπο, πρέπει η κιθάρα να παίζεται καθημερινά για καμμιά 20αριά χρόνια. ;) Στην ακραία του μορφή, είναι αυτό που κάνει ο James Tyler στις κιθάρες του, δηλαδή ένα ελαφρύ "scalloping" στις άκρες τις ταστιέρας. Το έχω επιχειρήσει σε μια partcaster που είχα και ομολογώ ότι το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

Καταρχάς συγχαρητήρια για το πολύ ωραίο θέμα γύφτο μου. 8) Κάποια στιγμή είχα ανοίξει ένα poll, σχετικά με το πως χρησιμοποιούμε τον λαμπάτο ενισχυτή μας (με πετάλια, αλλάζοντας κανάλια, παίζοντας με δυναμικές, κλπ), το οποίο ομολογώ ότι με τρόμαξε με τα αποτελέσματά του, καταδεικνύοντας ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τον λαμπάτο τους σαν glorified PA. ::) Το νόημα, πιστεύω, είναι αυτό που περνάς σαν άποψη (και είμαι μαζί σου) σαν αποτέλεσμα των αναζητήσεών σου. Δεν υπάρχει όργανο "ηλεκτρική κιθάρα", από μόνο του. Υπάρχει (σαν βάση) "ηλεκτρική κιθάρα + ενισχυτής". Και εν'πολλοις το post σου επαληθεύει και το signature του Αφεντικού: σημασία έχει τι κάνεις με αυτό που έχεις. ;) Δύο παρατηρήσεις: Αυτό που περιγράφεις το κάνουν οι πραγματικά "καλές" ηλεκτρικές κιθάρες, ανεξαρτήτως ενισχυτή και (σε ένα βαθμό) μουσικού είδους. Γι'αυτό και οι συζητήσεις περί ακριβών "all around" κιθαρών. Τολμώ να πω ότι προσωπικά έχω βρει την απόλυτα ευέλικτη all around ηλεκτική για μένα. Αλλά αναγνωρίζω ότι τα γούστα ποικίλουν και ένας, για παράδειγμα, metal player, θα έμενε μακάρια αδιάφορος σε μια τέτοια προοπτική, εφόσον το συγκεκριμένο ηχόχρωμα και feeling που παίρνει τον ικανοποιεί. Πιστεύω ότι το sweet spot είναι θέμα ορισμού. Αυτό που αναφέρεις είναι το sweet spot από την hifiδελίστικη άποψη: είναι αυτό που κάνει τους λαμπάτους hifi ενισχυτές ακόμα αντικείμενο πόθου για τους "ψυχασθενείς" ωντιοφίλ. ;) Για μένα το sweet spot (ειδικά στον Class A ενισχυτή που χρησιμοποιώ κυρίως) θα ήταν το σημείο που μπορώ να έχω αισθητή παραμόρφωση πλούσια σε even order harmonics αλλά που καθαρίζει με τη χρήση του volume και θα "ακούει" ακαριαία στην πένα και τις δυναμικές. Σημειωτέον ότι αυτή τη συμπεριφορά δεν την παρουσιάζουν όλοι οι ενισχυτές ούτε όλες οι κιθάρες. ;) Συμπερασματικά, όχι μόνο συμφωνώ με την λογική σου περί αναζήτησης του "αγνού" ήχου που μας ικανοποιεί (από κιθάρα+ενισχυτή), αλλά πρεσβεύω ότι αυτή η αναζήτηση πρέπει να γίνει holy grail για όλους τους κιθαρίστες, ανεξαρτήτως είδους που παίζουν, γιατί, εκτός των άλλων, έχει ανεκτίμητη "εκπαιδευτική" αξία. ;)