The Genius Loci

Επειδή το έχουμε μπερδέψει λίγο: 1) Το να αναθέσεις σε κάποιον μάστορα να σου φτιάξει μια κιθάρα από parts (δικής σου ή δικής του επιλογής), δεν διαφέρει σε τίποτα απ'αυτό που κάνει... η Fender, στα μοντέλα ευρείας παραγωγής της. 2) Η συναρμολόγηση, κατασκευή, βελτίωση, πέστε το όπως θέλετε, για τη "χαρά της δημιουργίας" έχει μεν σχέση με τη μουσική τεχνολογία καμμία όμως σχέση με τη Μουσική. Κάποιος μπορεί να επιδίδεται στην πρώτη δραστηριότητα και να μην παίζει καθόλου μουσική. 3) Συμπέρασμα από το (2): δεδομένου ότι η ζωή είναι πολύ μικρή, ας αποφασίσει ο καθένας που θέλει να ξοδεύει το χρόνο του. Αυτό δεν αποτελεί με κανέναν τρόπο μομφή, αντιπροσωπεύει όμως 100% την πραγματικότητα. ;)

Πριν από αρκετά χρόνια, ένας φίλος, που τον θεωρώ μουσική ιδιοφυία, μου είχε πει μισοαστεία μισοσοβαρά: "Δεν θέλω να το παραδεχτώ, αλλά η καλύτερη μουσική κυκλοφορία που άκουσα φέτος, ήταν το άλμπουμ των Ημισκουμπρίων". 8) (το πρώτο τους, τόοοοοσο παλιά ;D ;D ;D) Ε, τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ με τα τζιγκλάκια των Jumbo, στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Και δεν θέλω να το παραδεχτώ. ::)

Δηλαδή οι χορδές σου είναι 4 ωρών? Γιατί αυτό είναι (στην πραγματικότητα) το μέσον της ηλικίας των χορδών, από τις 8-10 ώρες και μετά απλά ΔΕΝ ιντονάρονται σωστά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δε δοκιμάζεις αυτό που σου λέω: με φρέσκες χορδές, επαρκές action για να ΜΗΝ έχεις τασταρίσματα και ΠΑΝΤΑ ξεκουρδίζεις τη χορδή πριν μετακινήσεις το σελάκι. Ααααα, εννοείται ότι θα τις έχεις "τεντώσει" σωστά και κουρδίσεις καμμιά 10αριά φορές, για να έχουν φύγει τα μπόσικα από τα σημεία της χορδής στα κλειδιά και τη γέφυρα.

Φίλε μου, όταν ρυθμίζεις το intonation ξεκουρδίζεις τελείως τη χορδή πρώτα? Ή προσπαθείς να το φέρεις με τη χορδή κουρδισμένη στον τόνο της? Αν η απάντηση είναι όχι, ΑΛΛΑΞΕ τις δύο αυτές χορδές με φρέσκες και προσπάθησε πάλι όπως περιγράφω παραπάνω.

Δες αυτό το video (είχε ξαναανεβεί): Άκου πόσο % λέει ο PRS ότι μπορεί να είναι "σίγουρος" για το τελικό αποτέλεσμα. Το ερώτημα λοιπόν είναι, γιατί πολλοί θεωρούν ότι είναι... 100% σίγουροι για μια κιθάρα που θα φτιάξουν από... ανταλλακτικά. ::)

Είναι πράγματι από τα καλύτερα. Σ'αυτό: <a href="http://www.box.net/shared/xpptq2erdx">Mr. Slow</a> που ανέβασα πρόσφατα σε άλλο θέμα (http://www.noiz.gr/index.php?topic=174607.20), το 90% του ήχου είναι απ'το freeware Studio Devil British Valve Custom, το οποίο μάλιστα δεν έχει κανένα περιορισμό στη χρήση του. ;) Απλό και αποτελεσματικό το Studio Devil. Highly reccommended. ;)

Για να εξηγηθώ περισσότερο, ο mismatch συνδιασμός που επέλεξα έχει να κάνει με τις δικές μου ηχητικές προτιμήσεις και τον ενισχυτή που οδηγεί την καμπίνα (ωστόσο, είναι και μια επιλογή που την έχουν κάνει και κάποιοι κατασκευαστές). Είχα παλιότερα την περίφημη Thiele καμπίνα της Boogie με το original EVL και έχω να πω ότι είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ μεγάφωνο, ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. Πραγματικό θαύμα κατασκευαστικά... δυατυχώς δεν με κάλυπτε σαν "προσωπικότητα" ο ήχος του με τους ενισχυτές που χρησιμοποιούσα... Πολλές φορές έχω μετανοιώσει που έδωσα την καμπίνα, ειδικά από τη στιγμή που η τιμή της αυξάνει κάθε χρόνο! Στο παρόν βίντεο η απόδοσή του θάβεται κάπως, λόγω του ενισχυτή... Με έναν Bassman ή έναν μεγάλο Hiwatt θα ήταν αλλιώς τα πράγματα... Επίσης, η καμπίνα που χρησιμοποιούν οι τύποι, εκτός από closed back είναι και ported. Αυτό θα πρέπει να ληφθεί επίσης υπόψιν.

Κατά τη δική μου όχι και τόσο ταπεινή γνώμη, η Soapbar SE (Ι & ΙΙ), ειδικά αν της αλλάξεις μαγνήτες με κάποιους κορυφαίους Ρ90, "έχει" χαλαρά την McCarty Soapbar. Είχα μια Soapbar II με Lolar μαγνήτες (τώρα την έχει τυχερός φίλος!) και ήταν από τις καλύτερες κιθάρες του είδους που έχω δοκιμάσει. Φίλε mixlad41 αν δεν μπορείς να τη βρεις στην Ελλάδα, κοίτα στο αγγλικό ebay, βγαίνουν κατά καιρούς κάποιες.

Δεν το είχα δει τότε... (πιθανότατα ετοιμαζόμουν για διακοπές... ;D) Αυτό το βίντεο πάντως μπορώ να το χρησιμοποιήσω σαν εξήγηση σε όποιον ρωτάει γιατί επέλεξα ένα V30 και ένα G12 Heritage για την 2x12" καμπίνα μου. 8)

Πολύ ωραίο! Μπράβο Κώστα για την "ανακάλυψη"! ;)

Είναι μεν τρομερά all-around κιθάρα (κάποιος είπε "secret weapon" για sessionάδες), αλλά δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ότι δεν έχει το δικό της χαρακτήρα. Μάλιστα, σ'αυτό το σημείο, ελάχιστοι θα βρεθούν να την κατηγορήσουν σαν "άψυχη" κιθάρα, χαρακτηρισμός που απευθύνεται συχνά σε διάφορες high-end μπουτικ κατασκευές τύπου Anderson, Tyler, κλπ (με τον οποίο χαρακτηρισμό δεν συμφωνώ προσωπικά, βέβαια). Εννοείς φαντάζομαι τα γυμνά ξύλα. Οι EBMM έρχονται με maple μπράτσο, ή rosewood μπράτσο (δεν εννοώ την ταστιέρα!), εκτός από κάποιες BFR (Ball Family Reserve) με άλλα ξύλα, στα οποία το μπράτσο είναι όμως βαμμένο. Και στο maple και στο rosewood, περνάμε gunstock oil + wax. Στην rosewood ταστιέρα δεν χρειάζεται, βεβαίως, αρκεί ο τυπικός καθαρισμός-περιποίηση με lemon oil, orange oil, ή κάτι ανάλογο.

Καλά, μη νομίζεις ότι θέλει και πολύ για προστασία, τουλάχιστον στα δικά μας κλίματα. Πληροφοριακά, το gunstock oil και wax που προτείνει και η EBMM, χρησιμοποιείται για την προστασία των ξύλινων μερών σε κυνηγετικά όπλα, τα οποία, όσο να'ναι ταλαιπωρούνται λίγο περισσότερο ;) Και εκεί ακόμα 2-3 φορές εφαρμογή το χρόνο είναι αρκετή.

Αναφερόμουν στις αντιρρήσεις σου, στο thread που ανέφερες. Όπου τίποτε δεν ήταν "τυφλό". Καλά, το συγκεκριμένο... επιστημονικό τεστ, κατά τη γνώμη μου, ήταν για τα πανηγύρια... πολύ ωραίο μαρκετίστικο θεατράκι, αλλά ως εκεί. Επίσης σε εκείνο το τεστ, ακόμα και αν ο παίκτης δεν ήξερε με τι έπαιζε, η ομάδα που έστησε το πείραμα θα μπορούσε να "μαγειρέψει" το αποτέλεσμα και, μόνο και μόνο το γεγονός ότι τα πετάλια ήταν συνδεδεμένα σε σειρά ενώ κάποια δεν ήταν TB, αν θυμάμαι καλά, βάζει υποψίες περί αυτού.

Διαφώνησα μαζί σου σε εκείνο το thread και ΣΥΝΕΧΙΖΩ να διαφωνώ κάθετα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο κάθετα. ;D ;D ;D Αν ο παίκτης γνωρίζει με τι παίζει, εξ'ορισμού δεν είναι αντικειμενικό το τεστ. Αυτό φυσικά είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει με κιθάρες, εκτός αν είναι τελείως άγνωστες στον παίκτη (που κι'αυτό δύσκολα αποδεικνύεται).

Ok, για να μην σε τρώει η αγωνία και μιας τρέχει και ένα θέμα περί αναλογικών/ψηφιακών, ας αποκαλύψω τα... μυστικά :P --- Zoomin In --- Zoomin In Some More Όπως είπα εξ'αρχής, με το Zoom G1Next, χωρίς καμμία άλλη επεξεργασία. Με το χέρι στην καρδιά, πόσους θα έψηνα αν έλεγα ότι είναι μια βιαστική ηχογράφηση με τον Mark III που αγόρασα πρόσφατα από το ebay? :P ;D --- Uncle Larry Κιθάρα καρφί στον Univalve --> direct out --> custom made cab sim --> είσοδος κάρτας. Προστέθηκε delay στη μίξη. --- It's Uncle Larry Again! Κιθάρα καρφί στην κάρτα ήχου --> Waves GTR3, με δύο ενισχυτές (ελαφρά παναρισμένους αριστερά/δεξιά και 1-2 εφφεδάκια). Δεν θυμάμαι επιλογές, πρέπει να το κοιτάξω... --- Mr. Slow Επίσης Waves GTR3, μαζί με το freeware Studio Devil σε αναλογία που πάλι δε θυμάμαι. :-\ Νομίζω και ένα freeware reverb μετά. Αυτάαααα... ;D

Σχετικά με το Α/Β test: ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο, και εννοώ ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ, είναι όπως και σε ΟΛΕΣ τις σοβαρές επιστημονικές έρευνες, δηλαδή double blind, peer reviewed test. Γιατί η μελέτη στον ήχο να διαφέρει? Επ'αυτού θα δώσω την πολυτέλεια στον εαυτό μου να είμαι ΑΠΟΛΥΤΟΣ. ;D ;D Οποιαδήποτε άλλη μεθοδολογία, είναι άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε. Σχετικά με την "αίσθηση", μερικά τεχνικά στοιχεία που αναφέρονται κάποιες φορές: Πολλοί πιστεύουν ότι στα ψηφιακά μέσα λείπει η συμπεριφορά του αναλογικού μέρους της εισόδου, που κάνει τη διαφορά. Αυτό είναι πολύ απλό να διορθωθεί. Παίρνετε ένα τέτοιο: http://www.tonebone.com/tb-dragster.htm που κάνει load correction για το impedance που βλέπουν οι μαγνήτες, και καθαρίσατε. Οι μαγνήτες νομίζουν ότι βλέπουν την είσοδο ενός λαμπάτου ενισχυτή. Άλλοι, όπως ο Mr. Axe-Fx, Cliff Chase, τονίζουν ότι η "αίσθηση" και η "συμπεριφορά" έχουν να κάνουν με το σχεδιασμό του ψηφιακού κομματιού και ειδικότερα με την λειτουργία του software. Τουλάχιστον αυτή υποστηρίζει πως είναι η σχεδιαστική φιλοσοφία στο Axe-Fx, το οποίο κατά γενικότατη ομολογία παρουσιάζει τη συμπεριφορά που θα περίμενες από έναν (ή 30-40, πόσους εξομοιώνει) λαμπάτο ενισχυτή, ή πετάλια μπροστά απ'αυτόν.

Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι η όποια εμπορική εξάπλωση των αναλογικών και δη χειροποίητων πεταλιών τα τελευταία 10-15 χρόνια, οφείλεται: 1) Στο καλοστημμένο marketing που ξέρει να εκμεταλεύεται το Mojo. 2) Στα δεκάδες αντίγραφα από την Άπω Ανατολή ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΩΝ εδώ και δεκαετίες σχεδίων πεταλιών 3) Στην κατακόρυφη πτώση των τιμών, συνεπεία του (2). Κατά τα άλλα, ΑΜΦΙΒΑΛΛΩ πάρα πολύ αν κάποιος μπορεί να καταλάβει σε απλή ηχογράφηση τη διαφορά για "ίδια" πετάλια (π.χ. ένα αναλογικό phaser και την ψηφιακή "αντιγραφή" του). Για μέσα σε μίξη.... άστο καλύτερα. Επίσης έχει αποδειχθεί ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΕΝΑ ότι, ακόμα και ειδικοί, ακούνε με τα... μάτια, ή γεύονται με τ'αυτιά. Παράδειγμα, που έχει αναφερθεί πολλές φορές, οι γευσιγνώστες κρασιού που εξυμνούν το κρασί που τους σέρβιραν σαν limited παραγωγή διάσημου αμπελώνα... μόνο που ήταν χύμα κρασί των 3€ το κιλό... ::) ::) Δηλαδή αν κάνω μια ηχογράφηση με ένα πολυεφφέ του συρμού και το δηλώσω όλοι θα περιμένουν να ακούσουν κάτι "μέτριο" ηχητικά. ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ! Γιατί το ασυνείδητό τους θα τους το "υπενθυμίζει". Είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει... Αν από την άλλη γράψω ότι το τάδε κλιπάκι ηχογραφήθηκε με Dumble, οι 99 στους 100 θα έχουν να πουν τα καλύτερα για την... κορυφαία ποιότητα που μόνο ένας τέτοιος μπουτίκ ενισχυτής μπορεί να βγάλει... ::) Πράγμα που μας αφήνει το ζήτημα της "αίσθησης". Εκεί πράγματι υπάρχουν πετάλια (π.χ. θα πω το Ziggy του συνφορουμίτη electrictabs) που ξεχωρίζουν και υπηρετούν το βασικό σκοπό του gear: να μας εμπνέει για να παίζουμε καλύτερα. Αλλά αυτά είναι εξαιρέσεις και πιθανότατα όχι για όλους/για όλες τις δουλειές. Ας προσπαθήσουμε να μη μασάμε κουτόχορτο please...

Ευχαριστώ Ηλία! Οι μαγνήτες δεν σπλιτάρονται μόνοι τους (δεν υπάρχει δηλαδή single coil επιλογή πουθενά). Στις ενδιάμεσες θέσεις (2 & 4) είναι τα δύο "εξωτερικά" coils των διπλών, ή τα δύο "εσωτερικά" μαζί. Αυτή η συνδεσμολογία ισχύει και για την Axis SS, ωστόσο στην 25άρα έχεις την επιλογή serial/parallel συνδεσμολογίας. Το ίδιο ισχύει και τις άλλες 3 θέσεις (σε σειρά ή παράλληλα τα coils). Υπάρχει διαφορά έντασης (προφανώς) αλλά δεν είναι τόσο σημαντική για την ίδια θέση πάντα. Αυτό που γίνεται αντιληπτό είναι πως "καθαρίζει" ο ήχος και "ανοίγει", καθώς υπάρχει λιγώτερο compression από τη σε-σειρά θέση. Σε κάποιες περιπτώσεις λοιπόν είναι ιδανικό, να έχεις την παράλληλη θέση (ας πούμε στο bridge) για ρυθμικά και να γυρίσεις serial για το σόλο. Πίστεψέ με, δεν χάνεται απολύτως τίποτα στη μίξη μέσα στη μπάντα. Στα κλιπάκια αλλάζω αρκετά από τη μια θέση στην άλλη και από παράλληλα σε σειραΐκά, μη μου ζητήσεις μόνο να σου πω που (old age and all that...). ;D Επίσης ο παράλληλος ήχος δίνει και κάποιες ωραίες επιλογές όταν παίζεις με το tone, αν το κόψεις τελείως έχεις έναν ήχο που θυμίζει αρκετά μισοπατημένο wah. ;)

Music Man 25th Anniversary Guitar -- Review Ανοίγοντας την κούτα και βγάζοντας από μέσα την θήκη, η πρώτη μου εντύπωση ήταν ελαφρύς πανικός: «μ@λ@κ@, δεν έβαλε την κιθάρα μέσα ο τύπος!» Η κιθάρα είναι ΠΟΥΠΟΥΛΟ, λίγο πάνω από 3 κιλά τα οποία ούτε καν φαίνονται όταν τη «φοράς». Ωστόσο, λόγω κατασκευής, δεν έχει κανένα από τα «ελλατώματα» των πολύ ελαφρών κιθαρών, όπως θα δούμε παρακάτω. Οι εντυπώσεις από την ποιότητα κατασκευής και φινιρίσματος, την ποιότητα των τάστων και του hardware και της επιλογής των ξύλων ήταν υπεράνω οποιασδήποτε κριτικής. Το ζύγισμα, τυπικά άριστο όπως σε όλες τις Musicman που έχω πιάσει. Ο ακουστικός ήχος έχει ένα θαυμάσιο resonance που θυμίζει λίγο semi-hollow κιθάρα (πράγμα που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα). Το μπράτσο, όπως σε όλες τις EBMM, είναι μια εμπειρία από την οποία οι περισσότεροι δεν συνέρχονται ποτέ, με την αίσθηση του γυμνού ξύλου να συναγωνίζεται την άνεση που δίνει το 12άρι radius και τα medium jumbo τάστα. Στον ενισχυτή η κιθάρα σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ειλικρινά είχα καιρό να πιάσω κιθάρα που να με εμπνέει τόσο πολύ να παίζω καρφί, και όσο πιο καθαρά γίνεται! Ειδικά στις παράλληλες και split θέσεις των μαγνητών. Ακούει σε οποιαδήποτε δυναμική του παιξίματος, στο roll off του volume, στο παιχνίδι με το tone, ενώ οι serial/parallel θέσεις που μπορούν να μπουν οι μαγνήτες την κάνουν απίστευτα ευέλικτη τονικά. Το attack είναι μαλακό και πλήρως ελεγχόμενο, ενώ στο decay της νότας (με τον κατάλληλο ενισχυτή βέβαια) ακους αρμονικές που υποψιαζόσουν ότι υπάρχουν, αλλά δεν ήσουν και σίγουρος! ;D Η ηχητική παλέτα είναι εντυπωσιακή, αρκεί να το ψάξεις. Όπως λέει και ένας «συνφορουμίτης» στο Ernie Ball Forum: The 25th can chime, twang, quack, rock out and melt faces. 8) 8) 8) Σε αυτούς που είναι συνηθισμένοι σε παραδοσιακούς τόνους, λέω ότι η 25άρα μοιάζει σαν τον... παράνομο καρπό μιας καταπληκτικής Τέλε με μια εξαιρετική 335. :D Πράγμα που, και κατασκευαστικά, δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα: bolt-on, με string through body γέφυρα (στη δικιά μου), 25.5 κλίμακα και maple neck, από τη μία, διπλοί μαγνήτες, maple καπάκι και μαόνι, από την άλλη. Α, και μιας και αναφέραμε τα ξύλα... (ΠΡΟΣΟΧΗ, ακολουθεί κουρδισμένη συζήτηση!) Πληροφορίες για την κατασκευή μπορεί να πάρει κάποιος στο επίσημο site: http://www.music-man.com/instruments/guitars/25th-anniversary.html Βασικά η κιθάρα ακολουθεί τη συνταγή που δύο από τους πλέον γνωστούς luthiers (Anderson & Suhr) υποστηρίζουν ότι είναι το holy grail για bolt on κιθάρες: basswood body/maple top με maple μπράτσο. Άσχετα με το που το στηρίζουν και αν έχουν δίκιο ή όχι, σ’αυτή την περίπτωση δουλεύει. Όπως δουλεύει και το περίφημο mahogany tone block που χρησιμοποιείται: ένα κομμάτι μαόνι στο «κέντρο» του σώματος, πάνω στο οποίο «πατάνε» η γέφυρα, οι μαγνήτες και το neck joint. Επιπροσθέτως, το chambering στο σώμα, εκτός από το μικρότερο βάρος, δίνει και αυτή την «αέρινη» αίσθηση που γίνεται αντιληπτή τόσο στον ήχο όσο και στο παίξιμο. Σαν συμπέρασμα: σε μένα τουλάχιστον, αυτή η κιθάρα δίνει όλα τα ηχητικά και εκφραστικά εφόδια που έψαχνα. Χωρίς να ξεφεύγει από την παράδοση, αποτελεί την εξελιγχτική κατάληξη 25 ετών εργασίας της εταιρείας, για το πως πρέπει να φτιάχνεται ένα κορυφαίο σύγχρονο bolt on όργανο.

Η στιγμή που όλοι φοβόσαντε (sic!) ;D Καθώς θα γράφω τo "επίσημο" review, ιδού τα "επίσημα" clips. 8) Δύο disclaimer: 1) Αν κάποιος θέλει να ακούσει την 25άρα στα χέρια ενός κορυφαίου παίκτη, ας ακούσει (και δει) το Mountain Time στο Albert Hall Concert DVD του Joe Bonamassa. ΟΧΙ από το καρακομπρεσαρισμένο του youtube, από το πρωτότυπο. Στα δικά μου τα αυτιά τουλάχιστον, ο ήχος που έχει σ'αυτό το κομμάτι, ο Joe, ντροπιάζει κυριολεκτικά τις (απίθανες) Les Paul που χρησιμοποιεί σε άλλα κομμάτια. Θέμα γούστου θα μου πείτε... αλλά δείτε το. ;) 2) Όλα τα παρακάτω κλιπάκια έγιναν υπό μορφή τεστ, μια κι έξω, πάνω σε διάφορα backing tracks, και χωρίς καμμία διόρθωση ή περαιτέρω επεξεργασία. Σε 1-2 προστέθηκε delay/reverb και αυτό ήταν όλο. Ήθελα παράλληλα να τεστάρω και διάφορες μεθοδολογίες ηχογράφησης, οπότε ήταν διπλό το όφελος (για μένα, για εσάς δεν είμαι σίγουρος). Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω διάφορες από τις 10 τονικές επιλογές που δίνουν οι μαγνήτες. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το βαρετό του ακροάματος ;D ελπίζω να δίνουν μια εικόνα για το πως ακούγεται η 25άρα. Είναι όλα σε υψηλής δειγματοληψίας mp3. Τα δύο κλιπάκια με το ταπεινό Zoom (που κοστίζει όσο τα.... ποτενσιόμετρα της 25άρας!), που ανέβασα σε άλλο θέμα: --- <a href="http://www.box.net/shared/gy6cayef48">Zoomin In</a> --- <a href="http://www.box.net/shared/50qr9vcjkz">Zoomin In Some More</a> Larry Cartlon style backing tracks: --- <a href="http://www.box.net/shared/8ll8ol0zcp">Uncle Larry</a> --- <a href="http://www.box.net/shared/zrp70y30zj">It's Uncle Larry Again!</a> Clapton style backing track: --- <a href="http://www.box.net/shared/xpptq2erdx">Mr. Slow</a> Happy Listening! :)

Ευχαριστώ και πάλι! Η εμφάνιση είναι το λιγώτερο βέβαια (όχι ότι δεν έχει σημασία, για μένα τουλάχιστον), σημασία έχει πως είναι μια τρομερά "μελετημένη" κατασκευαστικά κιθάρα, αποτέλεσμα πολλών χρόνων πειραματισμών και εμπειρίας από την ομάδα της EBMM. Ναι, το πέρασα και εγώ μια φορά (τώρα πάλι σε μερικούς μήνες). Αλλά αυτό δεν είναι βερνίκι ή φινίρισμα. Στην ουσία το λάδι απορροφάται επιφανειακά από το ξύλο, για να εμποδίζει την υγρασία ενώ το κερί κάνει ένα πολύ λεπτό επιφανειακό στρώμα. Στην Axis Super Sport μου που περνιέται λάδι+κερί στο μπράτσο από το 2001 που φτιάχτηκε, πλέον το μπράτσο έχει την τέλεια σατινέ υφή. Έχει κιτρινίσει κιόλας βέβαια, αλλά με φυσικό και όχι άσχημο τρόπο. Ακόμα μια φωτό με την 25άρα και την "μικρή" αδελφούλα της (σε X"γεννιάτικο περιβάλλον με διάφορα ζωάκια...): Θα ακολουθήσει, μόλις βρω λίγο χρόνο, πλήρες review και clips.

ROTFLMAO!!!!!!

Παιδιά σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές! ;D Μετρίως παχύ μπράτσο, χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ finish. 8) ;D ;D

Σε ένα παλιό θέμα, είχα γράψει «Για τη συγκεκριμένη [κιθάρα] έχω να πω ότι ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΩΣ είναι κατά 95% αυτό που θα έφτιαχνα αν κατασκεύαζα μια custom κιθάρα!» http://www.noiz.gr/index.php?topic=170025.0 Μιας λοιπόν και δεν έχω καμμία όρεξη να ασχοληθώ με πειραματισμούς και καστομιές, τα Χ"γεννα που μας πέρασαν... την αγόρασα! ;D Τώρα που ο «τυπικός» μήνας του μέλιτος πέρασε (σε καμμία περίπτωση όμως ο έρωτας!) είπα να την παρουσιάσω και ελπίζω να μη μου τη ματιάσετε. :) Θα επανέλθω με περισσότερα, προς το παρόν θα πω ότι μάλλον αυτή η κιθάρα με κακομαθαίνει τόσο πολύ που θα με καταστρέψει... 8) Και λίγο guitar porn, βάζω τις φωτογραφίες από τον πωλητή, μιας και εγώ είμαι τελείως φλούφλης με την φωτογραφική μηχανή:

Εγώ πήρα ένα Ζουμάκι τελευταία. Δες αυτό το θέμα: http://www.noiz.gr/index.php?topic=174486.0;topicseen όπου ανέβασα και δύο πολύ πρόχειρα κλιπάκια. Αλλά δεν αμφιβάλλω ότι και το Pod και άλλα θα ακούγονται το ίδιο καλά (ή το ίδιο χάλια, ανάλογα με τα γούστα και το πόσο έχεις ασχοληθεί μαζί του!).