manosx

Καθόλου δε χαλαρώνουν τα κριτήρια. Όσο μιλάμε για τραγούδια, δηλαδή ανάπτυξη θέματος που τήνει στο μηδέν, σε αντιπαράθεση με φόρμες που στηρίζονται και εξιψώνουν την ανάπτυξη, το λόγο θα έχουν πάντα οι δεύτερες. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με τις παροιμίες και τα αποφθέγματα σε σχέση με τα φιλοσοφικά δοκίμια: Τα πρώτα είναι ζουμερά, περιεκτικά και χρειάζεται οπωσδήποτε να έχεις σπινθιροβόλο πνεύμα για να πεις ένα ωραίο απόφθεγμα, αλλά για να γράψεις φιλοσοφικό κείμενο που να στέκει θέλεις άλλο επίπεδο σκέψης. Και για να στο πω αλλιώς, λατρεύω Steve Wonder, έχει μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωή μου, αλλά ο Σκαλκώτας τον περνάει από πάνω σα Leopard 2 που συγκρούεται μετωπικά τελικιασμένο με το παπάκι που πήγαμε για φτιάξιμο στον κυρ Μήτσο. Χωρίς καμία ελπίδα σύγκρισης, θα ήταν άδικη η οποιαδήποτε σύγκριση, λατρεύουμε Stevie αλλά...

Πάντως εγώ που τρελαίνομαι με το αρτ ντεκό, δάκρυζα από ευτυχία όταν έβλεπα τη Λαίδη Γκάγκα στις Αμερικάνικες Ιστορίες Τρόμου. Πίσω Μιχαλάκη Τζακσόπουλε, σε φάγαμε λάχανο ???

Η διαφορά είναι η εξής: Ένας συμφωνιστής μπορεί μέσα σε μια μέρα να σου γράψει καμιά δεκαριά χιλιάδες αξιοπρεπή τραγούδια ? πρόσεξε: δε σου λέω αριστουργηματικά, ούτε καν γαμάτα, ούτε καν καλά, διότι αυτό πρέπει να έχεις έμπνευση και το άγγιγμα του θεού. Όμως θα σου γράψει αξιοπρεπέστατα τραγούδια, μόνο και μόνο επειδή έχει διεξοδική αρμονική και μελωδική γνώση, με τα γνωστά 11 τυπικά μοτίβα (τόσα λένε οι γνώστες ότι υπάρχουν, εγώ 5-6 τα βγάζω ? ) θα σου αρχίσει τις παραλλαγές 1-2-Χ κουπλέ/γέφυρα/ρεφραίν και τα τραγούδια θα στέκονται. Ο καημένος ο τραγουδοποιός πάλι, ούτε τις παρτιτούρες από τις ΗΔΗ γραμμένες συμφωνίες δε θα μπορεί να διαβάσει, με τα κλειδιά και τα τρανσπόζα γάμησέ τα, όχι να γράψει και συμφωνία. Στην ουσία είναι στο μηδέν, στην αρχή, ούτε κατά διάνοια κοντά. Φυσικά όμως και δε χρειάζεται κάτι τέτοιο για να γράψει ΓΑΜΑΤΑ τραγούδια. Μηχανικός λοιπόν και ο κυρ Κώστας που φτιάχνει παπάκια, μηχανικός και ο συντηρητής του F-22, αλλά μην μπερδευόμαστε: Κάποιο από τα δύο είναι πολύ, ΠΟΛΥ δυσκολότερο. Τώρα βέβαια αν θες να φτιάξεις παπάκι θα πας στον κυρ Κώστα, έκαστος στο είδος του.

Αν ξεκινάς με τέτοιες, εν πολλοίς ρατσιστικές, παραδοχές, τότε θα βγάλεις και τον M.J. τον καλύτερο μουσικό όλων των εποχών. Εγώ πάλι προτιμώ τα καθαρά μουσικά κριτήρια. Εν αρχή είναι η φόρμα λοιπόν. Ξεκινάμε λοιπόν με τους Συμφωνιστές, οι οποίοι σαφώς και παίζουν μπάλα σε άλλο επίπεδο από τους τραγουδοποιούς, και στη συνέχεια βλέπουμε. https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_symphony_composers Η γνώμη μου βέβαια είναι ότι ούτε σαν τραγουδοποιός δεν μπορεί να κρατήσει όχι κερί, ούτε αναπτήρα σε κάτι Μακαντρέους και κάτι ΣαιμονΓκαρφάνκελδες ? αλλά αυτό αργεί πολύ, αν βάλουμε περουκάκιδες, ρομαντικοκουστουμάτους, πρωτοπόρους ατονάλ, μονταλοτζαζίστες και αβανγκάρντιδες ψυχασθενείς πρώτους στη λίστα όπως και πρέπει, τότε το τοπ 1000 όντως απομακρύνεται πολύ. ? Pop icon ήταν ο άνθρωπος, ο μπεστ. Φτάνει και περισσεύει, και περισσεύει ΠΟΛΥ. ?

Ο άνθρωπος, αν και βέβαια ΑΝ ισχύουν τα όσα του καταλογίζουν άνθρωπος δεν ήταν, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία και χωρίς συναγωνισμό το νούμερο ΕΝΑ pop icon όλων των εποχών. Αυτός ήταν ο στόχος του, για αυτό δούλεψε και πάλεψε για μια ζωή, και το κατάφερε. Φόρεσε σκαρπίνι με άσπρη κάλτσα, έπιανε τα αρχ***δια του με ρυθμό και αυτοπεποίθηση, και τα πεζοδρόμια φωτίζονταν στο πέρασμά του. Αν εμείς δώσουμε λοιπόν στη μουσική τον ορισμό του συνολικού πακέτου, δηλαδή performance+ εικόνα+ πωλήσεις+ χορό+ βίντεο κλιπ+ fashion icon κοκ, τότε ο MJ είναι ο Ν1 υποψήφιος για την κορυφή. Από την άλλη, αν στη μουσική δώσουμε τον ορισμό της καθαρής " τέχνης για την τέχνη", κρατήσουμε δηλαδή μόνο τα καθαρά μουσικά στοιχεία του τύπου αρμονία, μελωδία κ.λ.π., τότε ο M.J. δεν μπαίνει ούτε στο τοπ 1000.

Πλέξε και εσύ πριν το live 15 σεμεδάκια με βελονάκι ? και τα λέμε, ούτε το περνά περνά η μέλισσα δε θα μπορείς να παίξεις. ? Αυτή η μουσική είναι για ντρόγκια και όργια, τα παιδιά του facebook και του twitter έχουν τους led zeppelin (από τα Lidl ) που τους αξίζουν.

Ένα και να καίει ? Ας βάλω όμως και μια λίστα. Beethoven: Symphonies 5, 9 Mozart: Requiem, Don Giovanni, Symphony 40 J.S. Bach: St. Mathiew Passion, St John Passion, Magnificat, Motet "Jesu Meine Freude", Kunst der Fugue Handel: Messiah, Judas Maccabeus, Dixit Dominus Verdi: Aida Rossini: Stabat Matter Mahler: Symphonie nr 5 Επιδόρπιο με Beatles: Sg Pepper, Led Zeppelin: 4,JM Jarre: Rendez Vous και Dimmu Borgir: Puritanical Euphoric Misanthropia. Το σύνολο 20, βέβαια είναι ολοκληρωμένα έργα, αλλά πάλι καλά.

Έχω πολύ γλυκές και τρυφερές αναμνήσεις από το Emu E4XT, το Korg Trinity και το Nord Lead, ? αναμνήσεις από όμορφες καταστάσεις και ανθρώπους, και τα μηχανήματα αυτά θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Βέβαια τα πιο πρόσφατα hardware synths έχουν σαφώς καλύτερο ήχο και δυνατότητες, το KRONOS ειδικά είναι το πιο κομπλέ hardware που έχω πιάσει στα χέρια μου. Όμως με έχει κερδίσει πλέον ολοκληρωτικά το software, έχω να λιγουρευτώ πραγματικά synth από την εποχή FantomX/ MotifES, όμως τότε είχε πέσει πολύ κιθαριστική εργασία και τα λεφτά πήγαν στα ξύλα. ? Αργότερα που συνήλθα ? διαπίστωσα ότι μου αρκούσε το software. Πλέον προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι χρειάζομαι κάτι σε hardware και δεν μπορώ ?? Οπότε αγαπημένο σε hardware... θα πω ένα psr της συμφοράς στα τέλη του `80, που με έκανε να μπω στο τριπάκι των πλήκτρων και να ξεκολλήσω από τη μονομανία της κιθάρας.

Η πρώτη κιθάρα δυο σε ένα. Και κιθάρα και τσεκούρι.

Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι, και δεν μπορείς να το βάλεις πίσω. Είναι σαν το loudness war, αν δεν τσιμεντώσεις το κομμάτι σου θα ακούγεται, ή μάλλον ΔΕΝ θα ακούγεται όσο γκαζωμένα περιμένει και ΑΠΑΙΤΕΙ πια η όλη φάση. Έτσι και εδώ, αν δε σιδερώσεις το σύμπαν θα ακούγεται σαν ερασιτεχνικό τζαμάρισμα σε σχέση με τα ρομπότ. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να παίξει κάνα κομμάτι από ΚΑΝΟΝΙΚΟ μουσικό, και ευτυχώς υπάρχουν ακόμα καλά σκηνικά, οπότε και ξεφτιλίζονται τα ρομποτάκια και τα quantize τους. Βέβαια οι παλαιότερες εποχές με τα άφθονα γκρουπ- μεγαθήρια, που έπαιζαν όπως πρέπει και δάμαζαν τα τέμπι αντί να τα ακολουθούν σα σκυλάκια, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Στα περισσότερα όργανα, το να κάνεις του κεφαλιού σου και να μην κάνεις μαθήματα με έναν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ γνώστη, ειδικότερα στα πρώτα κρίσιμα χρόνια, πιθανότατα, εκτός αν είσαι στις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ εξαιρέσεις που η τεχνική τους "κάθεται" φυσικά από μόνη της, θα καταλήξεις να μη μπορείς να παίξεις κάτι της προκοπής αργότερα. Υπάρχουν όμως (τουλάχιστον ) δυο όργανα που όχι απλά δεν θα παίζεις κάτι της προκοπής, αλλά είναι πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο να μην μπορείς να παίζεις ΚΑΘΟΛΟΥ και ΤΙΠΟΤΑ γιατί θα έχεις ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ τα χέρια σου. Το ένα είναι το πιάνο με τα βαρυκεντρισμένα πλήκτρα του, που αν ακούσεις προσεκτικά στο μισοσκόταδο σου ψιθυρίζει συνεχώς "με γεια την τενοντίτιδα". Το άλλο όργανο είναι τα ντραμς, με τα οποία ασχολήθηκα για ένα ελάχιστο διάστημα αλλά ήταν αρκετό για να κοντέψω να διαλύσω τα χέρια μου, γιατί και ο δάσκαλος που είχα πάει πετούσε χαρταετό και στα @@δια του που έπιανα τις μπακέτες σαν βυζιά από γκόμενα, δεν τις άφηνα με τίποτα και έτρωγα κραδασμούς ιστιοφόρου σε 11 μποφόρ. Ευτυχώς που τα παράτησα στο καπάκι γιατί πόναγα, ΠΟΛΛΑ χρόνια αργότερα με το άγιο ίντερνετ κατάλαβα τι μαλακία είχε παιχτεί, αλλά αν δεν τα παράταγα καπάκι τότε και η ζημιά ολοκληρωνόταν, πως θα έπαιζα τώρα ΚΑΝΟΝΙΚΟ μουσικό όργανο ? Πλάκα κάνω φυσικά, γ@μ@νε τα κρουστά. Αφήστε λοιπόν τις μ@λ@κίες πιτσιρικάδες και βρείτε ένα ΚΑΛΟ δάσκαλο να δείτε φως, γιατί τσάμπα ούτε βυζιά έπιασε κανείς ούτε γ@μησε. Αν τώρα πας κανονικά σε ωδείο, όπως πήγα και εγώ πιτσιρικάς, και πετάει χαρταετό, τι να πω, σε αυτή τη χώρα όλα τα περιμένω πια, βάζουν λέει τους φλαουτίστες να διδάξουν ντραμς, ασορτί είναι όλοι σε αυτή τη χώρα, από τον πρώτο πολίτη μέχρι τον τελευταίο.

Ε και τι κάθεστε; Κάνε εκεί καμιά κολλιγιά με τον SF και φτιάξτε εκεί καμιά 15αριά εκατομμύρια vintage αντίγραφα να βγούμε από τα μνημόνια, γιατί όχι vintage, ούτε hello kitty squier δε θα έχουμε σε λίγο.

Ήταν Άριστος στο Τέλι έπαιζε όλο τσιφτετέλι και ο Πλάτωνας το ντέφι το χτυπούσε όλο με κέφι Γιατί πια το ξέρουν όλοι στα χωριά μα και στην πόλη πως το ντέφι και η Αποκριά είναι του π@@στη η χαρά ?

Για αυτό το έγραψα έτσι, για να μπεις και να γράψεις αυτό που έγραψες. ? (Τελεολογική παπάτζα) ??

Επί της ουσίας δεν μπορώ να πω τίποτα, διότι δεν έχω ιδέα. Όμως όσο αφορά τα περί ειδικού, ο Μεγάλος τα είπε όλα: "ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς", τι σημασία έχει το πως αποκαλεί ο καθένας τον εαυτό του, και τι σημασία έχει πως τον αποκαλούν οι άλλοι; Τα έργα του και τα γραφόμενά του τα αποκαλύπτουν όλα. Διότι με την πλεξούδα στο μηχανάκι μου είχανε ζαλίσει τα @@δια οι "ειδικοί", και τελικά έκατσα και την έκανα μόνος μου κουκλίτσα, και να πάνε να γ@@@θούνε και οι ειδικοί και οι ειδικότητά τους, τα λέω αυτά γιατί ο Ray ανέφερε περί αυτοκινήτων και μηχανικών. Αν αυτά που λέει ο SF δε στέκουν, εδώ είμαστε να ακούσουμε τα αντίθετα, και επιχειρήματα για το λόγο που δε στέκουν. Τώρα αν είναι ειδικός ή όχι, ποσώς μας νοιάζει, σάμπως και αν έλεγε ότι έχει ντοκτορά στην τελεολογία και την ανώτερη στρατοκαστεροτική θα το ξέραμε πραγματικά ότι ισχύει; Από τα λεγόμενά μας θα μας κρίνουνε και αυτόν και όλους μας. Το ψέμα άλλωστε έχει κοντά ποδάρια, πολλοί κατά καιρούς το παίζανε γκουρού εδώ, αλλά δε βλέπω πια κανέναν τους, αντίθετα το επίπεδο ΙΜΗΟ είναι πιο ψηλά από ποτέ.

Πφ, χαρά στο πράγμα.

Άλλο έργο θα γράψεις για το θέατρο, άλλο για την τηλεόραση και άλλο για το... pornhub. Με δεδομένα πίστας όλοι σχεδόν είναι τέλειοι, μετά την έβδομη φιάλη άλλωστε και εγώ χοροπηδάω και ας παίζει και αρκουδιάρης με κλαρίνο, ρίχτα μεγάλε θα λέω, καμιά αμφιβολία.

Όλοι ή σχεδόν όλοι δουλέψανε πολύ, και οι περισσότεροι έχουν και πολύ ταλέντο. Δυστυχώς όμως ενώ από φωνές και από ωραία παιδιά είμαστε κομπλέ, από τραγούδια και ολοκληρωμένες καλλιτεχνικά προσπάθειες είμαστε να μας κλαίνε οι ρέγγες. Όταν ο στόχος σου είναι μόνο η πίστα και οι φιάλες, το παιχνίδι έχει χαθεί.

Δε χρειάζεται να περάσουν πάνω από 40 δευτερόλεπτα για να καταλάβει κανείς ότι έχει να κάνει ένα σταθμό, ένα εντελώς άλλο επίπεδο για τα ως τότε δεδομένα. Το πρώτο μέρος του κομματιού έχει μια μορφή που προσομοιάζει φούγκα, με διαδοχικές εμφανίσεις του θέματος, χωρίς βέβαια να έχει την αυστηρή δομή της. Το θέμα εμφανίζεται στη Ρε ελάσσονα στην επάνω φωνή, με κεφαλή του θέματος το χαρακτηριστικό ανέβασμα μιας διαδοχής νοτών με βηματική κίνηση στη συγχορδία της τονικής, και το κλασσικότατο κλείσιμο του θέματος αυτό των 3-2-1 βαθμίδων. Στη συνέχεια επαναλαμβάνεται στην τονικότητα της δεσπόζουσας από το πρώτο βιολί, η πρώτη εμφάνιση αυτού του οργάνου γίνεται με την είσοδο του θέματος, ο ακροατής έτσι χαμπαρίζει εύκολα τη σημαντικότητα της εισόδου, όλα καλά και όλα ωραία, μια μικρή κοντίτσα και το θέμα πάει στην μπάσα φωνή, η οποία προηγουμένος έχει παύση ώστε πάλι ο ακροατής να χαμπαρίσει τι παίζει και επιστρέφει ταυτόχρονα στην Ρε τονικότητα, τι πιο ωραίο και τι πιο κλασσικό. Ο τύπος όμως έχει κάτι άλλο στο μυαλό του για τη συνέχεια. Θα κρύψει το θέμα σε κοινή θέα. Είναι η τέταρτη είσοδος, και το θέμα παρουσιάζεται στο δεύτερο βιολί. Αυτή τη φορά όμως υπάρχει σύζευξη με την προηγούμενη νότα του μέτρου, δεν υπάρχει καθαρή ρυθμικά είσοδος. Εκτός αυτού το θέμα είναι πλέον σε ενδιάμεση φωνή, με το μπάσο και το πρώτο βιολί να έχουν καλύψει τα ηχητικά άκρα όπως ο Μανέ και ο Σαλάχ της Λίβερπουλ. Επιπλέον υπάρχει μετατροπία στο θέμα, μετατρέπεται στην τονικότητα της υποδεσπόζουσας, πράγμα μη συνηθισμένο σε μια τυπική έκθεση φουγκοειδούς κατασκευάσματος, αλλά σα να μην φτάνει αυτό, η πρώτη συγχορδία που συνοδεύει την κεφαλή του θέματος δεν είναι η τονική αλλά είναι πλέον η (διπλή) δεσπόζουσα, με αποτέλεσμα τα διαστήματα των διαδοχικών νοτών να είναι άλλα, και η νότα που ακολουθεί με άλμα και πριν ήταν ξεκάθαρα η τονική, πλέον να έχει λειτουργία 7ης. Το αυτί ήδη έχει μπερδευτεί, είναι τέτοια η δομή του θέματος όμως που παρόλο το αρχικό μπέρδεμα γίνεται ξεκάθαρο στην εξέλιξή του ότι έχουμε καθαρή είσοδο, όπως και η τονικότητα του θέματος στο μέσο τμήμα του είναι φανερά η Σολ. Και πάνω που λες εντάξει, το κατάλαβα, τότε έρχεται η μαγεία: Το κλείσιμο του θέματος, που το είχες συνηθίσει στις προηγούμενες εισόδους ως ένα τυπικό 3-2-1 όπως τόσα άλλα, έρχεται εδώ ο μεγάλος, σε μια αριστουργηματική στιγμή, και σου λέει "Μεγάλε, σε Ρε μινόρε είμαστε, και για δυο βιολιά γράφουμε", και την ώρα που το δεύτερο βιολί κάνει το αναμενόμενο Σιb- Λα-Σολ, έρχεται με αντίστιξη τέταρτου είδους το πρώτο βιολί να σε στείλει, ένας τρομακτικός διάλογος με το δεύτερο βιολί, 7-6 με λένε και τα παιδάκια κλαίνε, και ο Κάντορας να γκαρίζει, Σολ- Φα- ΜΙ ΦΥΣΙΚΟ κύριε, ποιο 3-2-1 μου τσαμπουνάς, δε βλέπεις εδώ τη μετατροπία με κοινή συγχορδία, ΝΟΜΙΖΕΣ ότι ήταν 3-2-1, σε υποδεσπόζουσα είμαστε, πάρε καπάκι και την πτώση, σε Ρε μινόρε, και το θέμα άλλη μια στην τονική και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ. Πραγματικά τόσες δεκάδες φορές το έχω ακούσει αυτό το κομμάτι, και κάθε φορά που φτάνει αυτό το σημείο, 0.39 με 0.41 στην συγκεκριμένη εκτέλεση, κάτι ραγίζει μέσα μου. Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω τι νοιώθω στην ψυχή μου, και όχι όλες αυτές τις βλακείες που με βάζει να γράφω το κεφάλι μου.

Φίλε μου δεν ξέρω. Προσπαθώ να βάζω τα πράγματα σε μια σειρά, μια λογική σειρά. Σκέφτηκα ότι η ιδέα της εξαίρεσης για την εποχή 50/60 θα ήταν μια λογική απάντηση. Μετά μπαίνω να δω καμιά είδηση, και βλέπω αυτό https://www.star.gr/index.php/eidiseis/ellada/457236/eklepsan-to-amaxidio-paraplhgikoy-thn-wra-poy-koinwnoyse ... και τελικά άλλαξα γνώμη, το πιο λογικό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι έρχεται ο αντίχριστος και δεν του αρέσει η καλή μουσική.

Ναι σωστά, δεν βρίσκω άλλη εξήγηση ειδικότερα για την Ελλάδα, παρά μόνο το ότι η εποχή 50/ 60 ήταν μια αναπάντεχη έκπληξη, ένα ευχάριστο διάλειμμα και τώρα τα κεφάλια μέσα. Έτυχαν κάποιες συγκυρίες και βγήκαν 10 καλές μουσικές, και πλέον υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα. Φυσικά δε φταίει κανένας Σάκης, κανένας Μαραβέγιας ή Καρβέλας, ούτε κανένας απολύτως. Τόσο μπορούμε όλοι μας, είτε σαν ακροατές, είτε σαν μουσικοί, είτε σαν πολίτες, και τόσο κάνουμε.

Πολύ ωραία το θέτεις fusion. Γιατί και η βίσση ήταν φωνάρα, αλλά φωνάρα λέμε, αλλά τι να το κάνεις; Που τη βρήκανε οι γείτονες με το γκάζι ανοιχτό; Τελικά ο καρβέλας μόνιμα παρατράγουδα έκανε, όλα τα κομμάτια για την πάνια ήταν. Δε μπορεί να φταίει όμως ο Καρβέλας, τι έπαθε αυτός ο λαός, μέσα σε 30 χρόνια από τραγούδια όμορφα πήγε στον καιάδα, γενικότερα πήγε στον Καιάδα, πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω.