manosx

Καλύτερα δυο τόνους ψηλότερα. 1000 Hz είναι υπερβολικά ψηλά, γύρω στα 100 είναι συνήθως. Μπορείς όμως να κάνεις πιο έντονο high pass το reverb return. Θα έλεγα όμως να μην ασχοληθείς με αυτά ιδιαίτερα, διότι η φωνή θέλει δουλειά.

Kosta παικταρά όπως ξέρεις, πριν από τη μίξη το σημαντικότερο είναι η ενορχήστρωση και η εκτέλεση. Αν δεν κάτσουν αυτά, ούτε ο alan parsons δε σε σώζει. Ο Λεοπάρδαλη πάει να βγάλει νότες που δεν έχει το λαρύγγι του. Εκατό χρόνια να κάνει εξάσκηση δεν πρόκειται να τις πει. Ούτε το autotune δε θα δουλέψει καν, διότι δε βγαίνει νότα αλλά γρέζι. Πρέπει να βρει πρώτα την έκτασή του, και μετά να δουλέψει (πολύ, πάρα πολύ ) εκεί. Διαφορετικά δεν έχει νόημα. Stavros το κομμάτι είναι μεν Σι ύφεση, μιξολύδια θα έλεγα αλλά anyway, το θέμα είναι όμως ότι η μελωδία στο ρεφραιν, εκεί που λέει sometimes i think that you ll never, στο never ακριβώς ? είναι στο κάτω μι ύφεση, χαμηλότερα από βαρύτονο, διότι το έχει πάει όλο το κομμάτι μια οκτάβα κάτω η Λεοπάρδαλη. Εκεί δεν τραγουδάς εύκολα αν δεν το έχεις.

Ρε παιδιά κάτσε, γιατί θα με τρελάνετε ? Μι ύφεση πάει να πει το παλικάρι, τρίτη μεγάλη κάτω από το όριο του βαρύτονου, για να το πεις εκεί πρέπει να είσαι μπάσος, πιο εκουαλάιζερ τώρα, δηλαδή θα βάλουμε εκουαλάιζερ στην κιθάρα για να την κάνουμε μπάσο; Ο Γιωργάκης Μιχαλάκης το λέει το κομμάτι μια οκτάβα πάνω. Έχω άδικο; Έτσι το πιάνω ακουστικά. ?

Jexus και ξερό ψωμί

Αν κρίνω από ένα πολύμπριζο που ατυχώς είχε πέσει στα χέρια μου, το μικρόφωνο αυτό πρέπει να δουλεύει με χαμστεράκι που φωλιάζει στην κάψα και γυρίζει τον τροχό τρέχοντας. Επί της ουσίας, οι νότες που πας να πιάσεις είναι για τον Μπάρυ τον Γουάιτ, Μπαρι-τον και βγάλε ? δεν το έχεις ας το. Εκεί που ανεβαίνει η μελωδία πιο ψηλά βγαίνει και κάτι σα νότα, εκεί δούλεψε, όσο το πας για μπάσος η κατάσταση είναι δραματική.

Μαδριγάλι, πολυφωνικό μαδριγάλι, μα είναι φανερό, για αυτό κάθισα και το άκουσα όλο, περίμενα την πολυφωνική σύνθεση, και η τιμιότητα της περιγραφής σας έγινε ξεκάθαρη. Μου θύμισε έντονα μια άλλη παρόμοια προσπάθεια, σε ένα κοντινό με το δικό σας ύφος, για την ακρίβεια η δομή του παρακάτω τραγουδιού προσομοιάζει περισσότερο σε πρελούδιο και φούγκα του ύστερου Μπαρόκ, σε συνδυασμό με μικρές νύξεις του ήρεμου και σκωπτικού ύφους της Γκαλάν περιόδου, ενώ η ιστορικά ακριβής εκτέλεση μας επιτρέπει να απολαύσουμε όλες τις λεπτομέρειες της ενορχήστρωσης με βιόλα ντα γκάμπα και χάλκινα πνευστά του 17ου αιώνα. Παραθέτω το εν λόγω βίντεο.

Παρότι έχω ευαισθησία στα χέρια, τα καταφέρνω ακόμα, και αυτό έχει τις εξής αιτίες: 1ον) Προσοχή στην εργονομία, πρώτη δουλειά να βεβαιωθώ ότι κάθομαι καλά και τα χέρια στηρίζονται άνετα. 2ον) Ποντίκι και με τα δυο χέρια. Το θεωρώ απαραίτητο να μπορείς να ξεκουράζεις το "καλό" σου χέρι για κάποιο διάστημα. ΟΚ, μπορεί να μη γίνεται με το αριστερό να κάνεις κεντήματα και ψιλοβελονιές, αλλά τα βασικά του να κουνίσεις κάνα fader, να οπλίσεις κάνα κανάλι, να ρυθμίσεις κάνα plug in τα κάνεις πιστεύω άνετα, και όσο το χρησιμοποιείς τόσο και πιο άνετα τα κάνεις. 3) ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, ναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ θα πρέπει να ξέρεις ΑΠΕΞΩ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΤΩΤΑ όσο περισσότερα keyboard shortcuts γίνεται. Αν τα κλικς που κάνεις με το ποντίκι είναι περισσότερα από τα κλικς που κάνεις με το πληκτρολόγιο τότε κάτι κάνεις λάθος ? Αν είναι κάθε φορά που θέλουμε να κάνουμε start/ stop, να ανοίξουμε τον μίκτη, ή τον editor, να κάνουμε copy κάποιο παίξιμο κλπ κλπ να χρειάζεται να τρέχουμε πάνω κάτω στην οθόνη με το ποντίκι, τότε δεν την γλιτώνουμε την τενοντίτιδα με τίποτα. 4) Τα προγράμματα είναι πλέον πολύ εξελιγμένα, και μας επιτρέπουν να ελαχιστοποιήσουμε τις απαραίτητες ενέργειες. Μερικά καλά templates, κάποια στάνταρτ channel presets, τίποτα custom macros, όλα αυτά μπορούν να μας γλυτώσουν από επαναλαμβανόμενες και βαρετές κινήσεις. Αν τώρα τα κάνεις όλα αυτά και πάλι δεν σου αρκούν, τότε αναγκαστικά πας σε κάτι άλλο. Δυστυχώς όμως δεν μπορεί κανείς να σου πει προκαταβολικά αν αυτό θα σου αρκέσει για πέρα του ενός μηνός, είναι εντελώς προσωπικό ζήτημα.

Απόλυτη καφρίλα από τον επιδειξία ?

Θα διαφωνήσω και εγώ στα περί βελτίωσης των ονομάτων των φθόγγων. Η παραδοσιακή/ κλασσική σημειογραφία αφορά την "παραδοσιακή" μουσική και τις κλασσικές κλίμακες. Από αυτή προήλθε, για αυτή φτιάχτηκε και σε αυτήν έχουν γραφτεί τα αριστουργήματα του παρελθόντος. Θα έπρεπε να την ξέρουμε μόνο και μόνο λόγω όλων αυτών των διαμαντιών, όμως έτσι και αλλιώς η περισσότερη μελέτη γίνεται πάνω στην επτάτονη ματζόρε/ μινόρε, λογικό λοιπόν να έχουμε εφτά φθόγγους/ ονόματα. Επίσης, όταν ξεφεύγουμε από τα διατονικά διαστήματα, με την τυπική σημειογραφία αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό και κατανοητό. Οι χρωματικές αλλοιώσεις βρίσκονται δίπλα από τις αντίστοιχες νότες και όχι στον οπλισμό, αυτό χτυπάει στο μάτι βοηθάει τόσο στην εκτέλεση όσο και στην ανάλυση. Όπως ήδη ειπώθηκε το Λα ύφεση- Ντο είναι σταθερότατο π.χ. στη Λα ύφεση ματζόρε ως 3η μεγάλη. Το Σολ δίεση- Ντο στη Λα μινόρε όμως, ως 4η ελαττωμένη έχει ένα πιο ασταθές άκουσμα. Αν τα ονόματα των φθόγγων ήταν ίδια, δε θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να καταλάβει κάποιος τι παίζει; Τώρα, η θεωρία ακολουθεί και βοηθάει την πρακτική, και υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για άλλου τύπου μουσικές. Στο επτάτονο περιβάλλον όμως, που στην τελική αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία της μουσικής, τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ασαφή χωρίς τα πολλαπλά ονόματα.

Σε live πάντως θα προτιμούσα κάνα expression pedal παρά να βγω με το φυσητήρι. ? Αλλά τι ήχος τζετ, θάνατος, κάτσε καλά. Τα έχει ισοπεδώσει όλα το software!

Για να απολαύσεις ένα έργο φαντασίας, το GOT, το LOTR ή το Batman, θα πρέπει να αναστείλεις την δυσπιστία σου. Αν δεν μπορείς να παραμερίσεις το γεγονός πως στον κόσμο της φαντασίας υπάρχουν δράκοι, ξωτικά, νάνοι, διαστημόπλοια, μασκοφόροι εκδικητές ή οτιδήποτε άλλο, τότε ο κόσμος της φαντασίας δεν κάνει για σένα. Τώρα, το να νομίζεις ότι είσαι εκλεκτικός και σινεφίλ επειδή δεν μπόρεσες να βρεις απόλαυση στα Batman του Nolan, αυτό είναι ψευδαίσθηση. Απλώς δε σου αρέσει αυτός ο τύπος ταινιών, δε γουστάρεις σούπερ ήρωες και τελείωσε. Οι περισσότεροι γουστάρουν, και για αυτό τα στούντιο τα γυρίζουν και κονομάνε, δεν έχει να κάνει με flow αλλά με τις προτιμήσεις του κοινού. Με τα σημερινά δεδομένα, αν σε κάποιον αρέσουν τα έργα φαντασίας είναι τυχερός γιατί πέφτουν πολλά λεφτά εκεί. Διαφορετικά υπάρχουν και άλλες επιλογές. Ο δρόμος είναι ανοικτός και τα σκυλιά δεμένα. Μην περιμένεις όμως τα μεγάλα στούντιο με τα εκατομμύρια και τους μετόχους να γκαρίζουν να επενδύσουν σε κάτι άλλο από το εμπορικό, γιατί και αυτό είναι ψευδαίσθηση. Περισσότερο λογικό για μένα είναι να βλέπεις αυτά τα έργα με πιο ανάλαφρη διάθεση, χωρίς να περιμένεις πως θα δεις πραγματικά μεγάλη τέχνη, στο στυλ των σινεφίλ αριστουργημάτων του παρελθόντος. Εδώ μιλάμε για διασκέδαση και όχι ψυχαγωγία, το να διαμαρτύρεται λοιπόν κάποιος ότι τα ζόμπι δεν είναι ρεαλιστικά (FFS ), και ο κάπτεν Αμέρικα είναι αμερικανιά, αυτό δείχνει μάλλον άγνοια παρά εκλεκτικότητα. Μουσική έχει το μέγαρο, μουσική και το ρειβάδικο, να διαμαρτύρεσαι το ότι το ρειβάδικο έχει πριόνια και λούπες συνέχεια δε λέει τίποτα. Σκάσε και χόρευε, ή κάντην και μην ξαναπατήσεις ποτέ. Επίσης, όταν κάτι γίνει πολύ επιτυχημένο και viral, αυτό που οι δημοσιοκάφροι ονομάζουν “φαινόμενο”, τότε μακάριοι όσοι το είδαν με το καλημέρα, πριν ακόμα γίνει viral και φαινόμενο. Ως φαν του Κάμερον περίμενα πως και πως τον Τιτανικό, όμως φάγαμε τόσο ζάλισμα @ρχιδιών από την κάθε τηλεκυράτσα και το κάθε τηλεσκουπίδι, που αν τους έλεγες Άλιενς και Τερμινέιτορ θα καγχάζανε ειρωνικά τα γίδια, που σιχάθηκα τη ζωή μου και δεν πήγα να το δω. Το αποτέλεσμα είναι πως ήταν σαν να το έχω δει, το ζάλισμα συνεχίστηκε και μετά, “γιατί ζουζουνάκι μου δεν ήρθες μαζί, να δεις που πέθανε ο καημένος ο Λεονάρντο”, και πάρε τα σπόιλερ, και πάρε τις παρωδίες με την πλώρη του καραβιού, πολύ αργότερα το είδα για εγκυκλοπαιδικούς λόγους και πραγματικά ήταν σαν να το έχω δει 400 φορές. Τι κατάλαβα λοιπόν; Τα μούτρα κρέας τους έκανα. Η ώριμη στάση για μένα λοιπόν είναι να πηγαίνεις με το ρεύμα, να μην παίρνεις τα πράγματα σοβαρά, και το σημαντικότερο, να ξέρεις ότι το ρεύμα και ο μέσος όρος σχεδόν ποτέ δεν αφορούν τη μεγάλη τέχνη, και θα πρέπει να πας κόντρα στο ρεύμα για να τη βρεις. Οπότε ο αλγόριθμος είναι: Θέλω να διασκεδάσω και να χαλαρώσω; => κάτι mainstream, χωρίς να ψειρίζω τη μαϊμού. Θέλω υψηλή τέχνη και πολύ νόημα ρε παιδάκι μου; => Ρίχτο στους Ταρκόφσκιδες, και αντίστοιχα μην αρχίσεις να κλαις αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα, τέχνη μου ήθελες, θα το πιεις όλο το πικρό ποτήρι.

Μπράβο ρε παίχταρε. Πάντως φοβερή δουλειά στη μουσική ο Djawadi, ειδικά στη φάση Σέρσυ- σπουργίτι αλλά και ζομπαρχηγός πλακώνει, το τερμάτισε. Λοιπόν μου ήρθε έμπνευση, αλλά έχει σπόιλερ. Οπότε όποιος δε θέλει σποιλερ ας μην διαβασει το ποιηματάκι. Ειπαμε εχει σποιλερ, μη συνεχίζεις. ΣΠΟΙΛΕΡ: Καλίσι μου χιτλέριασες έγινες σαν τον Στάλιν και το Κινγκς Λάντινγκ φούντωσες σα νάτανε μαγκάλι Ο Τζον ο Σνόου τρελάθηκε του φυγε το καφάσι σαν ειδε το δρακοθεριο να καιει ολη την πλαση κραυγες φωτιες και αιματα πλημυρρισαν την πολη ακομα και η Αρυα χεστηκε οπως ολοι τι και αν της Νυχτας τον Βασιλια τον σκοτωσε με χαρη της κοπηκαν τα γονατα μπρος στου Ντρογκον το π@π@ρι καβαλησε το αλογο και οπου φυγει φυγει και πλεον πισω ζωντανοι μεινανε κατι λιγοι Ομως ο Τζον ο Σνοου μας σαν ειδε αυτο το χαλι τον Τυριον πηγε για να βρει το μεγιστο ρεμαλι και αυτος τον εσυμβουλευσε την Ντανι να σκοτωσει γιατι με τη φορα που πηρε αυτη κανεις δε θα γλυτωσει Και αυτος την εμαχαιρωσε και παει- Sic semper tyrannis παει μαζι με Τζόφρευ την Σέρσυ και τον Στάννις Και τέλειωσε το game of thrones και αντι να ευχαριστουμε ανθρωπους που παλεψανε αυτά να γυριστούνε την είδε ο κάθε μυρωδιάς Κουτσογιαννόπουλος και Δανίκας που αν τους ρωτήσεις ποιος είναι ο Λανγκ θα σου πουν σεντερ φορ της Μπενφίκα Καθήστε τώρα εσείς λοιπόν που μας πρήξατε τον π00τσο αφου το Γκεημ σας χάλαγε να δείτε Λάμψη και Μπρούσκο εγώ θα φύγω, αντε γεια και ούτε καν θα σας γράψω βορεια απ το τοιχος με το Τζον θα παω να αραξω που εχει ξυδια φοβερα και γκομενες μ**νάρες γλεντια με Τορμουντ και με Γκοστ και του Σπύρου τις κιθάρες. ?

Τι ψυχεδέλεια ήταν αυτή, την άκουσα ? Εσύ με έκανες πρεζάκια ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ? 3.000 επεισόδια με τέτοιας βαριάς μορφής ψυχασθένειας διαλόγους, και τηλεθέαση στο θεό, τι θα πάει να ακούσει μετά αυτός ο λαός, λίντερ του Σούμπερτ; Έφη Θώδη και πολύ είναι, πολύ ανώτερη του επιπέδου του μέσου Έλληνα. Άκου εσύ με έκανες πρεζάκια, μωρέ από τους φανατικούς θεατές αυτού του εκτρώματος καλύτερα πρεζάκιας.

Το αν θα γίνεις προτεκτοράτο, κατακτημένος, κατεστραμμένος ή όχι το καθορίζει η αμυντική σου επάρκεια και τεχνολογική υπεροχή, σε συνδυασμό με την οικονομική ευρωστία που θα στηρίξει ακριβώς αυτήν την επάρκεια. Αν λείψουν αυτά θα γίνεις υπόδουλος, και ας χορεύεις όλη μέρα τσάμικο. Όλη η Αφρική είναι γεμάτη παραδόσεις και τοπικά ήθη και έθιμα, και προκοπή δεν είδαν, ούτε θα δουν. Πρώτα και Κύρια πρέπει να είναι η Άμυνα,η Τεχνολογία και η Οικονομία, και μετά, ΠΟΛΥ μετά είναι όλα τα άλλα. Όσο εμείς βαυκαλιζόμαστε με χλαμύδες και τσαρούχια την ώρα που οι άλλοι πηγαίνουν στο διάστημα, τόσο πιο κοντά θα πλησιάζουμε στον αφανισμό. Το κακό άλλωστε για την Ελλάδα δεν είναι ότι θα γίνει προτεκτοράτο, αλλά το ότι είχε συνηθίσει να είναι το ΜΟΝΟ προτεκτοράτο της περιοχής, και να μασουλάει δάνεια και πακέτα βοήθειας αβέρτα. Τώρα όμως που μπήκαν στο δυτικό μπλοκ όλα τα βαλκάνια, το πάρτυ τελείωσε. Μόνο κατηφόρα από εδώ και πέρα, και αν δεν ξεφορτωθούμε τη σαβούρα και τις ψευδαισθήσεις που κουβαλάμε εδώ και 2.000 χρόνια, θα πάμε στο γκρεμό μια ώρα αρχύτερα.

Η προσφορά ενός πολιτισμού αποτυπώνεται στην καθημερινότητα των ανθρώπων, και ειδικά των ανθρώπων που είναι ΕΚΤΟΣ των στενών συνόρων αυτού του πολιτισμού. Η αισθητική της Ακρόπολης, της αρχαίας Αθήνας δηλαδή, είναι παράδοση όλης της Ευρώπης και όλου του πλανήτη, και επηρεάζει ακόμα την αισθητική του σήμερα. Καμία σχέση με νταούλια και μπουζούκια. Όσο αφορά τις ρίζες, αυτές δεν έχουν να κάνουν με την προσφορά ενός πολιτισμού ή μιας τέχνης, ούτε καθορίζουν το αν θα επιβιώσει ο λαός που τις κουβαλάει στο παρόν. Το παρελθόν και η παράδοση έχει ένα ιστορικό ενδιαφέρον, αλλά το ΣΗΜΕΡΑ μετράει, το παιχνίδι εκεί παίζεται και όχι στο χτες. Δεν υπάρχουν πολλά έθνη με τις δικές μας ρίζες, αλλά ταυτόχρονα είμαστε χρεοκοπημένοι στο μέγιστο βαθμό, εν πολλοίς ΕΞΑΙΤΙΑΣ αυτών των ριζών και των "παραδόσεων" στον πολιτικό πολιτισμό μας. Αν δεν στέκεσαι κριτικά έναντι της παράδοσής σου, είσαι καταδικασμένος να μην προσαρμοστείς και να πεθάνεις.

Η φουστανέλα και το τσαρούχι έδωσαν τη θέση τους στο τζιν και τα παπούτσια. Τα ματζούνια και τα ξεματιάσματα έδωσαν τη θέση τους στα φάρμακα και τους αξονικούς τομογράφους. Τα μουλάρια και τα μονοπάτια έδωσαν τη θέση τους στα αυτοκίνητα κλπ. Έτσι έγινε και με τη μουσική προσέγγιση. Η "παράδοση" και το "από στόμα σε στόμα"/ "βάλε εδώ το δαχτυλάκι και μετά εδώ", έγιναν παρτιτούρες, θεωρίες και αρμονίες. Παγκοσμίως. Και όπως το τζιν έχει τσέπες έτσι και η αρμονία έχει συγχορδίες, και όποιος έχει στα χέρια σφυρί βλέπει παντού καρφιά, καμία έκπληξη εδώ. Καμία έκπληξη και καμία διαφορά με την ομιλία των Ελληνικών του σήμερα, που γιολάρουμε, φρικάρουμε, τζαμάρουμε, γκουγκλάρουμε και σρεντάρουμε, μια γλώσσα είναι και η μουσική και η lingua franca της μουσικής έχει αρμονική δομή και τρυπώνει παντού. Τώρα βέβαια, στην 25η μαρτίου ντύνουμε τα παιδιά τσολιαδάκια, και ακούμε κλαρίνα, δε σημαίνει όμως αυτό ότι είναι μια ενδυμασία ενταγμένη στην καθημερινή ζωή. Ούτε και το ξεμάτιασμα είναι πλέον αποδεκτή ιατρική πρακτική. Και με τα αυτοκίνητα τσακιζόμαστε περισσότερο από τους δυτικούς γιατί ακριβώς δεν έχουμε την παράδοση αυτοκίνησης που έχουν οι δυτικοί, οι κινέζοι τσακίζονται περισσότερο και από εμάς διότι έχουν ακόμα λιγότερη παράδοση. Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο πράγμα με τα ηλεκτρικά όργανα, είναι εκτός της παράδοσής μας, για αυτό οι ενορχηστρώσεις μας με αυτά είναι κατά κανόνα εντελώς ανισόρροπες και φύρδην μίγδην. Όμως αν μείνεις αυστηρά στην παράδοση, και κυκλοφορήσεις με μουλάρι, βάλεις τσαρούχια και χορεύεις με τσαμπούνες και ζουρνάδες, θα είσαι απλά ένα γραφικό μουσειακό έκθεμα και τίποτα παραπάνω. Έχει κάτι να προσφέρει αυτή η περίφημη ελληνική παράδοση στο σήμερα; Αυτό το κάτι θα μείνει ζωντανό και αυτό θα ενσωματωθεί αρμονικά στο σύγχρονο περιβάλλον. Και θα διατηρηθεί χωρίς καμιά προσπάθεια από "ειδικούς" και μη. Ότι περισσέψει θα κοπεί, θα ισοπεδωθεί από το νέο ή/και το ξένο, και κανένας δεν μπορεί να το σώσει. Θα έχει και αυτό την τύχη των δεινοσαύρων, να υπάρχει μόνο στα ( λαογραφικά ) μουσεία ως έκθεμα και σε καμιά σχολική γιορτή/ θεματικό πάρκο ως αξιοθέατο.

Υπερβολές. Και με μια οκτάβα πάνω ωραία ακούγεται.

Όσο είναι η φάση εξάσκηση, τότε δε χάθηκε και ο κόΖμος να αλλάζεις πιο αργά. Όταν η φάση όμως είναι ηχογράφηση ή live της προκοπής, τότε είναι must. Το σωστό είναι αυτό που λέει ο SF, τώρα για φάση bedroom player καλύτερα τα προφυλακτικά ???

Παλικάρι από τα λίγα.

Πάντως υπάρχουν και χειρότερα. Τέσσερα γκρουπ ταυτόχρονα, αλλά να μην ακούει το ένα τι παίζει το άλλο. Ο άλλος έφτιαξε λέει έργο που θέλει καμιά 500 χρόνια να παιχτεί, η άλλη έβαλε άδεια παρτιτούρα κάτω από σύρματα της ΔΕΗ να την κουτσουλάνε τα περιστέρια για να γραφτούν οι νότες, ποια τζαζ και ποια ροκ και ποια κλασσική, το τερματίσανε.?

Όχι, δεν είναι ο κανόνας σίγουρα. Ο κανόνας είναι ο τζαζίστας να γ***ει μάνες αυτοσχεδιάζοντας. Και ο κανόνας ισχύει. Αλλά είναι χάρισμα που μπορεί να το έχει ο καθένας, δεν είναι θέμα είδους. Οι παράλληλες πέμπτες υπήρχαν στον μεσαίωνα, και ξαναεμφανίστηκαν από το τέλος του 19ου αιώνα. Μην το ψάχνεις, δεν υπάρχει τίποτα που να μην το έχουν διαλύσει οι τύποι. Πιο ζουμί έχει το ρυθμικό στοιχείο, έθνικ εξωτικά και τέτοια, ο τρόπος και το χρώμα δηλαδή. Ωραίοι ήχοι, αφρικάνικα κρουστά, γκοσπελ φωνές, σύνθια, ωραία πράγματα. Σε καθαρά μουσικά στοιχεία, γραπτή φάση ας το πούμε, εκεί οι περούκες και οι επίγονοι το ξεφτιλίσανε, δεν αφήσανε τίποτα όρθιο και άψακτο.

Όταν η κλασσική εξαήλωσε όλους μα όλους τους κανόνες με την ατονικότητα, οι τζαζίστες παίζαν ακόμα πιάνο στα μπουρδέλα ? Επίσης όλοι οι μεγάλοι κλασσικοί ήταν αυτοσχεδιαστές ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ, προσωπικά ήμουν τυχερός και δοξάζω το Θεό που βρέθηκα δίπλα σε κλασσικό δάσκαλο τέτοιου επιπέδου. Κάποιες στιγμές που είχε ντέρτια έχωνε ελεύθερα. Δεν έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου ξανά τέτοιο πράγμα, είχα κολλητό τζαζοβαρεμένο και με είχε στουμπώσει σε τζαζ παλιότερα, άμπαλα ταγάρια όλοι τους μπροστά του. Και τους κάνω άγαλμα αύριο έτσι, χαλαρά, αλλά άμπαλα ταγάρια, μόνο ο τελειωμένος κλασσικός που έχει την ευχέρια και το χάρισμα να αυτοσχεδιάσει κάνει μουσική, οι άλλοι όλοι άμπαλα ταγάρια, στα ίσα.

Δεν υπάρχει σύγκριση με την καμία. Μιλάμε για γολγοθά. Ο όγκος της πληροφορίας είναι τεράστιος. Όταν ας πούμε μέσα σε δυο μέτρα, σε ΔΥΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΜΕΤΡΑ βλέπεις 14 συγχορδίες και 5 μετατροπίες, και πρόσεξε μιλάω για ΜΠΑΧ έτσι ? δε μιλάω για κάτι σχιζοφρενείς με το πριόνι σε στυλ ραχμάνινοφ και τέτοια, αυτά είναι για να παίρνεις τα βουνά με το σώβρακο... Προσωπικά στα κουτσουροκατασκευάσματα που κάνω κατά καιρούς, έχω δει ότι ένα κλασσικοειδές κατασκεύασμα σε σχέση με ένα προσεγμένο προγκρεσιβοροκάκι μου παίρνει το λιγότερο 20 με 30 φορές περισσότερο χρόνο. Και στο ροκάκι, η "σύνθεση" είναι το 1/ 10 του χρόνου, τα υπόλοιπα είναι ηχογράφηση και μίξη, ενώ το άλλο είναι καθαρά σταυρόλεξο, βελονάκι. Χάλι μαύρο, σε παίρνει από κάτω, για αυτό ακούς κλασσική και νομίζεις ότι είσαι σε κηδεία ? Ενώ με γκρουπάκι ειδικά, που εκεί μετράει το ροκ κακά τα ψέματα, άσχετα που καταντήσαμε με τα ΠιΣι, βαράς λοιπόν με το γκρουπ το ριφάκι, αρχίζει ο ντράμμερ τα δικά του, μπιστάει το μπάσο, μιλάμε για διασκέδαση. Το άλλο είναι ο τραγικός καλλιτέχνης με τα μαλλιά σηκωμένα, στο εργαστήρι του δόκτορος Καλιγάρι, ΙΤΣ ΑΛΑΙΒ, ΙΤΣ ΑΛΑΙΒ, και γ*μώ τη ζωή μου δωμέσα?