spy

Η κοινή λογική λέει ότι οι παρακάτω (κλισέ) δηλώσεις δεν είναι αντικρουόμενες, αλλά μπορούν να ισχύουν ταυτόχρονα. -οι ακριβές κιθάρες έχουν λόγο ύπαρξης και καλύπτουν καλύτερα τις ανάγκες ενός επαγγελματία ή ενός έμπειρου μουσικού -ένας ερασιτέχνης μπορεί να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του με φτηνές κιθάρες -ο ήχος ενός κιθαρίστα βρίσκεται πρωτίστως στα δάχτυλα και κατά δεύτερο λόγο στον εξοπλισμό -με το σύγχρονο εξοπλισμό ηχογράφησης μπορείς να καλύψεις κάποιες ατέλειες ενός ηλεκτρικού οργάνου Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να δημιουργούμε κόντρες εκεί που δεν υπάρχουν, μόνο και μόνο για να γίνεται κουβέντα. :)

ΤΡΑΓΙΚΟ thread. Ας δοθεί τέλος.

Πριν αρχίσουν τα αστειάκια "ξανθιά, μελαχρινή ή κοκκινομάλλα", "μουσακάς, μπριζόλα ή στιφάδο" κλπ., γράψε μας και τους μουσικούς σου προσανατολισμούς. :) Για γενικές πληροφορίες για τις 3 κιθάρες που αναφέρεις, ψάξε και σε παλιότερα θέματα.

Δυστυχώς δεν είναι δικό μου.

Φαρμάκι έχω στην ψυχή, Φέρνει μαυρίλα θολερή, Στα στήθια μου. Νύχτα αξημέρωτη ξανά, Με το πιοτό της με κερνά, Εβίβα μου. Σκοτάδι πίνω για πιοτό, Πω πω πω πω πω πω πω πω. Ντέφι της λύσσας μου κρατώ, πωπωπωπω, πωπωπωπω Και το μυαλό μου είναι θολό, πωπωπωπω, πωπωπωπω.

Λοιπόν: -Το παχύ μπράτσο ("rounded '59 profile") είναι αυτό που έχουν οι ES-335 "Fat Neck", ES-335 Custom Shop '59 Dot Reissue, ES-335 '58 Reissue (2008-) καθώς και κάποιες παλιότερες ES-335 Dot χωρίς κάποια ιδιαίτερη ένδειξη. Κατά τη γνώμη μου, είναι από τα πιο βολικά και ξεκούραστα μπράτσα που υπάρχουν και δεν είναι και τόσο fat. -Το λεπτό μπράτσο ("'60s profile", "slim taper neck" κλπ.) θα το βρεις σε όλες τις ES-335 με block inlays, καθώς και στις απλές Dot Reissue που κυκλοφορούν τώρα. Απ' ότι έχω διαβάσει, είναι στην πραγματικότητα παχύτερο από αυτό που είχαν οι 335 της δεκαετίας του '60. -Άλλα πράγματα που χρειάζεται να προσέξεις σε 335 που θα δοκιμάσεις είναι το βάρος και τυχόν ατέλειες στο φινίρισμα (π.χ. binding). -Για ακριβέστερα specs των διαφόρων μοντέλων, καλύτερα να πας στο site της Gibson ή σε sites από αμερικάνικα καταστήματα, π.χ. Sweetwater, Musician's Friend.

Ας μην κρυβόμαστε. Υπάρχουν κάποιες αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν. 1. Οι τσέχικες κιθάρες δεν είναι για να παίζεις. Είναι μόνο για να τις αγοράζεις και να λες "πήρα τσέχα στρατ από μαόνι 90 ευρώ". Και να το ξαναλές. Και να το ξαναλές. Και να γεμίζει το στόμα σου. 2. Λίγα πράγματα έχουν περισσότερη πλάκα από το να ψάχνεις την πραγματική προέλευση μίας κιθάρας. Τσεχία; Τσετσενία; Κορέα; Κίνα; Ινδονησία; Γλέντι. 3. Μετά τα γεγονότα της δεκαετίας του '90 και την επακόλουθη άνθιση του αγοραίου έρωτα στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, κάθε αναφορά σε προϊόντα αυτών των χωρών ανεβάζει τη λίμπιντο. Οι τσέχικες κιθάρες είναι το ανάλογο των φτηνών sex tours στην Ανατολική Ευρώπη για τον κιθαρίστα.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: Όποιος γράψει το 300στό post στο thread - ώστε να φτάσει τις ΤΡΙΑΝΤΑ (30) ΣΕΛΙΔΕΣ και να εμπεδώσουμε πλήρως όλα τα trivia γύρω από τις τσέχικες κιθάρες - έχει κερασμένη μία Bach και μία παγωμένη Pilsner Urquell από μένα. ;) ;D

Έχοντας τη δισκογραφία των Stones από το 1964 ως το 1989, μπορώ να πω ότι δεν έχω ακούσει μεγάλες διαφορές - ούτε κάτι που με ενόχλησε - στα remastered. Θα μπορούσα και να σου δανείσω τα βινύλια κάποια στιγμή για να βγάλεις δικά σου συμπεράσματα. Για box set με ολόκληρα albums δεν γνωρίζω κάτι. Η πρότασή μου είναι να προμηθευτείς τη συλλογή: http://www.amazon.com/Singles-Collection-London-Rolling-Stones/dp/B00006EXED/ref=sr_1_2?ie=UTF8&s=music&qid=1248048432&sr=1-2 που καλύπτει αρκετά καλά την περίοδο 1964-68 (αλλά όχι τόσο καλά την περίοδο 1969-71) και να πάρεις οπωσδήποτε τα ακόλουθα albums: Their Satanic Majesties Request Beggars Banquet Let it Bleed Get Yer Ya-Yas Out Sticky Fingers Exile on Main St.

Μόλις επέστρεψα από τη συναυλία του John Scofield - με το νέο του σχήμα, τους Piety Street Βand - στο Montreux Jazz. Ο χώρος ήταν καταπληκτικός, η οργάνωση αδιανόητη (ειδικά για μας από το Ελλάντα) και η συναυλία κορυφαία. Λοιπόν: Το σχήμα είναι κιθάρα-μπάσο-πλήκτρα-ντραμς και φωνή και συμμετέχουν γνωστοί μουσικοί της σκηνής της Νέας Ορλεάνης. Το ρεπερτόριο αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από κομμάτια gospel, τα οποία όμως περισσότερο χρησιμεύουν σαν "όχημα" για να κάνει ο Scofield τα δικά του. Απ΄ ότι φαίνεται, αυτά τα κομμάτια των 3-4 ακόρντων τον απελευθερώνουν εντελώς, και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Για παράδειγμα, στο ίδιο κομμάτι μπορείς να ακούσεις bluesy solo αλά BB King, "outside" περάσματα, φράσεις bebop και "ντουμπλάρισμα" της μελωδίας με διάφωνα διαστήματα. Όλα αυτά φυσικά με το γνωστό groove του Scofield, και χωρίς ποτέ να κουράζουν. Ο ήχος - η κλασική Ibanez, ο εξίσου κλασικός πλέον VOX, και ενίοτε πολύ delay - απλά μου υπενθύμισε ακριβώς γιατί μου άρεσαν πάντα οι semihollow κιθάρες. Μία γεύση μπορείτε να πάρετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=ncgQYFtqKiI Αν περάσουν από τα μέρη μας, μην τους χάσετε. Check them out anyway. Ακολούθησε ο McCoy Tyner με μία επίσης εκπληκτική μπάντα (μεταξύ άλλων Gary Bartz στο σαξόφωνο και Bill Frisell στην ...Τελεκάστερ), αλλά αναγκάστηκα να φύγω λίγο μετά τη μέση γιατί έπρεπε να προλάβω το τρένο. Θα επανέλθω την Παρασκευή με ανταπόκριση από τον Jeff Beck. ;D

Άλλες εκδοχές: 1. O Tiersen είναι άρρωστος φωσκολικός. Έκανε παραγγελίες με βιντεοκασέτες Λάμψης τη δεκαετία του '90 και πλήρωνε μεταφραστή να του εξηγεί. H μουσική έμεινε στο υποσυνείδητό του. 2. Οι φράσεις στην εισαγωγή των κομματιών είναι αρκετά κοινότυπες. 3. O Tiersen είναι άρρωστος οπαδός του Robert Williams. Σε άλλο δίσκο του κρύβονται πολλά από το "Τραγούδια της γαλάζιας γενιάς". 4. Τα progressions δεν είναι ακριβώς τα ίδια. 5. Ο Tiersen κάνει tongue-in-cheek χιούμορ βάζοντας μουσική της Λάμψης στην υποενότητα "Freaks". Δε μπορώ να σκεφτώ άλλα. Αν μπορούσα, θα λεγόμουν evris.

Αντίο Sky Saxon, αλλά και αντίο Μichael Jackson.

Ας μου εξηγήσει κάποιος: -πώς θα μπορούσα να συγκρίνω τον ήχο μιας καινούριας Martin του 1970 (δεν ζούσα τότε) με αυτόν μιας καινούριας Martin του 2009 ή -πώς θα μπορούσα να συγκρίνω τον ήχο που έχει τώρα μια Martin του 1970 (δεν ζούσα τότε) με αυτόν που θα έχει μια Martin του 2009 σε 40 χρόνια (ίσως να μη ζω τότε)

skantzos, προφανώς και δεν αναφέρομαι σε σένα. :)

Μετρητής γραφικότητας του παρόντος thread

Πράγματι, εγώ πορευόμουν για χρόνια σύμφωνα με τις αξίες και τα ιδανικά του ανθρώπου Μάικλ Τζάκσον, ώσπου ξέσπασαν τα σκάνδαλα που καταρράκωσαν την εικόνα του στα μάτια μου. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, ενώ το αλκοόλ και τα χάπια δεν βοήθησαν, αντίθετα επιδείνωσαν την κατάσταση. Ευτυχώς, με τη βοήθεια κάποιων φίλων κατάφερα να μαζέψω τα συντρίμμια μου και να σταθώ στα πόδια μου μετά από πολλά χρόνια. Και τελικά συνειδητοποίησα το προφανές: ο αγνός, ο πραγματικός Μάικλ Τζάκσον ζει μέσα μας.

ANTIO ΜΑΪΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ

ΟΚ, let me break it down for you. Η είδηση λέει ότι ο Evan Chandler παραδέχτηκε ότι είπε ψέματα επειδή τον ανάγκασε ο πατέρας του. Εγώ επισημαίνω απλά ότι ο Evan είναι ο πατέρας, οπότε είτε υπάρχει κάποιο τυπογραφικό λάθος είτε η είδηση είναι μούφα. Το ότι η είδηση βρίσκεται σε κάποιο site ονόματι trashselector.com και πουθενά αλλού (ειδικά αυτές τις μέρες) μάλλον συνηγορεί υπέρ της δεύτερης εκδοχής.

Πάντως ο Evan Chandler ήταν ο πατέρας του Jordan Chandler που υποτίθεται ότι κακοποιήθηκε... ::) ::)

Δηλαδή - αν καταλαβαίνω καλά - δεν σου πολυαρέσει ο ήχος των Martin που έχεις ακούσει και επιπλέον φοβάσαι ότι δεν θα βελτιωθεί πολύ με το χρόνο;

Μήπως επειδή είναι geeks; ;D

ΑΠΟΧΩΡΩ. ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ.

Δεν καταλαβαίνω χριστό. :-\

1. Τα σκάφη Epiphone είναι αξιοπρεπέστατα. 2. Αυτό που λες για τις τιμές των ελληνικών καταστημάτων δεν ισχύει. 3. Το θέμα με τα σκάφη έχει χιλιοσυζητηθεί. Χρησιμοποίησε την "αναζήτηση" και αν αυτά που βρείς δεν σε καλύπτουν, επανέρχεσαι. Όχι τίποτα, βαριέμαι να διαβάσω εκατοστή φορά για τις Hagstromsamickpeerlessjohnson. :P

Ο Τέλης έχει χαμηλό μπάτζετ.