Μερικές σκέψεις.
Υπάρχουν δύο δρόμοι:
α) Ο δρόμος της αδιαπραγμάτευτης ελευθερίας, όπου ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, και οι διαχειριστές να δουλεύουν υπερωρίες για να λογοκρίνουν, και να κατευθύνουν, να πλάθουν, να φιλτράρουν τις συζητήσεις, κατα περίπτωση και κατα κρίση. Αυτή είναι μια δουλειά δύσκολη, επίπονη, που μάλλον θα έπρεπε να πληρώνεται αδρά. Απ' όσο έχω καταλάβει δεν είναι αυτή η επιθυμητή κατεύθυνση.
β) Ο δρόμος της αυτοσυγκράτησης, της αυτολογοκρισίας. Το "αυτο-" μετριάζει το πρόβλημα κατα την κρίση του μέλους πλέον. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πρόβλημα να κάθονται σιωπηλοί ακόμα κι όταν τους συκοφαντούν, ή όταν ακούνε κοτσάνες μεγατόνων, και ΔΕΝ έχουν ανάγκη να διορθώσουν ή να διαφωνήσουν. Υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο, να εκμαιεύουν τη συμφωνία για κάθε τι ώστε να νιώθουν ότι ο κόσμος συμφωνεί με την κοσμοθεωρία τους. Οπότε, επειδή οι μεν "ήσυχοι" έχουν μεγαλύτερη ικανότητα αυτολογοκρισίας, ενώ οι "ζωηροί" μικρότερη ικανότητα αυτολογοκρισίας, ναι μεν γίνεται ευκολότερο το έργο των διαχειριστών, αλλά πολλές συζητήσεις μπορούν να μείνουν στα ρηχά, ακριβώς λόγω μιας υπέρμετρα συγκρατημένης στάσης των χρηστών.
Περί αυθεντίας, πολιτικής, θρησκείας:
Μερικές φορές, κάποια πράγματα για να συζητηθούν ΠΡΕΠΕΙ να γίνει πολιτική συζήτηση. Π.χ.. Ας υποθέσουμε ότι εγγράφεται ο "Χ" παίκτης στο φόρουμ. Εμπειροτέχνης, κομιστής τουμπέκας ψιλοκομμένης, και γενικώς τυχών μέγιστου σεβασμού από μεγάλη πλειοψηφία, εκτός κάποιας μερίδας φυσικά. Κι ας υποθέσουμε ότι έτερον μέλος του φόρουμ, κάτοχος πτυχίου από ωδείο της γειτονιάς διαφωνεί μαζί του γενικώς. Επώνυμα κι οι δύο. Ποια είναι τα τεκμήρια επίλυσης της διαφωνίας; Η δια βοής επιδοκιμασία και συμπόρευση; (Υπολογίζοντας το ανωτέρω σημείο β), μάλλον οι "ζωηροί" θα επιβάλουν την άποψή τους.) Η προτίμηση της διαχείρισης; (κανένα πρόβλημα, όμως δημιουργείται μια κάστα, κλίκα, παρέα, όπως θέλουμε να το πούμε - με καμία μομφή - άλλου τύπου.) Τα επίσημα πτυχία που αναγνωρίζει το ελληνικό κράτος;
Πώς θα μπορέσει ο εμπειροτέχνης να υπερασπιστεί τη θέση του όταν δεν είναι "όσο μουσικός" όσο ο ωδειακός; Πώς να υπερασπιστεί τη θέση του ο ωδειακός έναντι του ΤΕΙτζή, κι αυτός έναντι του ΑΕΙτζή; Η σχέση όλων αυτών με την εφορία, με την ασφάλιση, με σειρά ζητημάτων, δεν είναι θέματα που τα διαπερνά ΚΑΘΕΤΑ η πολιτική; Αν γίνει συζήτηση γι' αυτά τα θέματα, είναι πρόβλημα; Και αν είναι πρόβλημα, είναι η ίδια η η ουσία της συζήτησης που ενοχλεί; Ή ο τρόπος που διεξάγεται;
Ή είναι επιθυμία της διαχείρισης αυτά τα θέματα, που επεκτείνονται και στη ζωή των χρηστών του φόρουμ ως επαγγελματιών - αν είναι - να συζητιούνται σε άλλα φόρουμ, π.χ. συλλόγων αν υπάρχουν, και άλλων τέτοιων συλλογικοτήτων;
Ή περι θρησκείας. Όταν κάποιος κάνει αναφορές στα ευαγγέλια, ποστάρει βίντεο μιας καντάτας ή ενός ύμνου, ένα δικό μας τροπάριο στα πλαίσια της βυζαντινής μουσικής, δεν είναι καθαρά θρησκευτικό περιεχόμενο;
Άρα, το πρόβλημα είναι η ίδια η θεματολογία; Ή η αδυναμία μας να συζητήσουμε γι' αυτά τα θέματα χωρίς να βυθιστούμε στον συναισθηματισμό και τον οπαδισμό, παράγοντας συζητήσεις τραγικά χαμηλής ποιότητας;
