Η κάθε γενιά έχει τους δικούς της 'ήρωες' και δεν πολυνιάζεται για τους προηγούμενους αφού δεν τους έχει ζήσει. Αυτά για τον περισσότερο κόσμο που απλά ακούει, για τους μουσικούς δεν συμβαίνει πάντα έτσι.
Ο μουσικός έχει μια διαρκή αναζήτηση και μπορεί να αναθεωρήσει, όπως επίσης να πάει προς τα πίσω και να μελετήσει κιθαρίστες 'ξεχασμένους' που μπορεί να του αλλάξουν την θεώρηση και το κατεστημένο.
Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Django! 'Ξεχασμένος' για χρόνια, μόνο κάποιοι λίγοι τον άκουγαν, μέχρι που έκανε το μπαμ πριν 15 - 20 χρόνια η Gypsy jazz και ασχολήθηκαν μαζί του οι πιτσιρικάδες επαναφέροντας στο προσκήνιο μια μεγάλη και νέα Gypsy σκηνή!
Θα μιλήσω λίγο για μένα.
Εκεί λίγο πριν την εφηβεία οι 'ήρωές' μου ήταν, ο George Harrison γιατί ήταν η κιθάρα πίσω από τους Beatles και τα κομμάτια που άκουγα, μετά από λίγο αποκαθηλώθηκε και την θέση του πήρε ο Rory. Ακολούθησαν κάποιοι ακόμα μέχρι που άκουσα κάποια στιγμή Wes. Εκεί κάτι έγινε που δεν μπορώ να το εξηγήσω!
Έπεσα με τα μούτρα και ακόμα και τώρα όταν θέλω να 'έρθω στα ίσα μου', Wes θα βάλω ν' ακούσω, άντε και λίγο Benson!
Μα θα πεί κάποιος, είναι 'guitar heroes' αυτοί; Για μένα αυτοί είναι και θα παραμείνουν.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει αμέτρητους κιθαρίστες διαφόρων στυλ, τεχνικαράδες, μαστόρους, με δικό τους ύφος και ήχο που μου άρεσαν και μπορεί να με συνεπήραν για λίγο αλλά 'guitar heroes' δεν έγιναν...
Είναι μυστήριο αυτό που συμβαίνει και κάνει κάτι μέσα μας να δονείται όταν συναντήσουμε τους δικούς μας 'guitar heroes'