Το θέμα με απασχολεί από παλιά.
Πήρα αφορμή από τα παρακάτω ποστ που έτυχε να γράψει ο Βαγγέλης (θα μπορούσε να τα έχει γράψει οποιοσδήποτε άλλος βέβαια), για να θέσω τον προβληματισμό μου.
Περισσότερο στο πρώτο από τα δύο αποσπάσματα θέλω να μείνω.
Ποιά είναι λοιπόν η διαφορά του μουσικού από τον απλά ακροατή, στην εξέταση και ποιοτική κατάταξη/ταξινόμιση μια μπάντας, μιας μουσικής, ενός κομματιού, κλπ.?
H διαφορά έχει να κάνει μόνο με το τεχνικό-διαδικαστικό κομμάτι. Όχι ως προς το αποτέλεσμα, δηλαδή αν αυτό που καταλήγει στο αυτί μας σαν ερέθισμα, αν είναι καλό ή κακό.
Θα πω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο κατανοητός. Έχουμε μια μπάντα τρίο, μπάσο-κιθάρα-τύμπανα και εγώ είμαι ο κιθαρίστας και τραγουδιστής, και δραστηριοποιούμαστε και τον χειμώνα αλλά κυρίως το καλοκαίρι.
Μετά από τα gig μας, με πιάνουν πολλοί τουρίστες και μου λένε ''you are a very good SINGER'' (εν τω μεταξύ, είμαι ΧΑΛΙΑ τραγουδιστής, ως προς την χροιά, την άρθρωση, προφορά τα πάω καλούτσικα, τεχνική βελτίωσα πολύ πρόσφατα αλλά και πάλι έχω πολύ δρόμο).
Το ότι είμαι το μοναδικό lead όργανο στην μπάντα, που μετά από practice έκατσα και έβγαλα τα lead μέρη όσο το δυνατόν καλύτερα καθώς και το να τραγουδάω ενώ παράλληλα παίζω κάποιο συγκεκριμένο riff από πίσω και όλα αυτά on time με το μπάσο και τα drums, δεν το καταλαβαίνουν όλοι.
Οι μόνοι που μου έκαναν κομπλιμέντο για το παίξιμο, είναι συνήθως άτομα που κάτι σκαμπάζουν από κιθάρα, ακόμα και αν είναι ερασιτέχνες είτε έπαιζαν πολύ μικροί, και μου πιάνουν κουβέντα για την κιθάρα που έχω μαζί, τι μοντέλο είναι κτλ., αλλά και άτομα τα οποία γενικά έχουν ακούσει πολύ rock guitar στην ζωή τους για να εκτιμήσουν ένα καλούτσικο παίξιμο. Πχ ένας φίλος μου μου είπε ''με εκνευρίζει η χροιά σου και χρίζεις βελτίωσης, αλλά μπράβο σου που παίζεις τόσο σταθερά τα μέρη σου και τα ριφφ σου από πίσω καθώς τραγουδάς''.
Απλά αυτοί που αναφέρω παραπάνω, του τύπου ''είσαι καλός ...τραγουδιστής ?'' δεν έχουν την εμπειρία να καταλάβουν ότι αν ακούγεται κάτι άρτιο συνολικά, αυτό είναι λόγω του ''δεσίματος'' της μπάντας, των προβών, του ότι ο μπασίστας και ο ντράμερ είναι πάρα πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Το αντιστρόφως ανάλογο γίνεται και με τον ντράμμερ. Του λένε ότι είναι πολύ καλός, που είναι, αλλά η μπάντα είναι που τον βοηθάει (ή τον χαντακώνει) στο να αναδειχθεί (ή να θαφτεί) το παίξιμό του. Γενικά για να μην πολυλογώ, ακούνε κάτι που τους αρέσει και το εκφράζουν με αυτό τον τρόπο, και ας μην είναι πολύ ακριβής η ορολογία τους (τραγούδια άκουσα, μου άρεσαν, άρα ο τραγουδιστής τραγουδά καλά).
Κάτι σε αντίστοιχη κλίμακα, συμβαίνει και με την μουσική γενικότερα σε σχέση με έναν ακροατή και σε σχέση με έναν μουσικό.
Η δική μου άποψη σχετικά με την ποιότητα ενός μουσικού έργου, μιας μπάντας, κλπ, είναι πιο έγκυρη από του απλού ακροατή?
Γιατί ναι ή γιατί όχι.
Όχι. Γιατί το εικοσάευρο που δίνει ο απλός ακροατής για να αγοράσει τον δίσκο των τάδε για να τον απολαύσει δεν έχει μεγαλύτερη αξία από το εικοσάευρο που δίνει ο μουσικός για να απολαύσει τον ίδιο ακριβώς δίσκο, ακόμα και αν ο δεύτερος ξέρει ότι η παραγωγή του συγκεκριμένου άλμπουμ είναι εκπληκτική, ο κιθαρίστας έχει υλοποιήσει κάποιες πολύ έξυπνες ιδέες σε κάποια σημεία στο παίξιμό του ή επειδή το παίξιμο του μπασίστα είχε ωραία γκρούβα κτλ. Απλά ο δεύτερος ξ'ερει γιατί γουστάρει αυτό που ακούει, ενώ ο πρώτος και ας μην ξέρει ακριβώς τον λόγο που η μουσική ακούγεται τόσο καλή στα αυτιά του, ενστικτωδώς το καταλαβαίνει. Όπως έγραψα παραπάνω, η διαφορά είναι μόνο στο τεχνικό-διαδικαστικό κομμάτι.
