"Θέλω" γιατί:
-πάιζω jazz, fingerstyle, celtic, κλασσική.(κατά βάση συγχορδιακά)
-χρησιμοποιώ πάντα συγκεκριμένο gauge χορδές
-σε όλες τις κιθάρες μου (και όχι μόνο), ακούγονται ακούρδιστες (όχι ξεκούρδιστες) όλες οι συγχορδίες σε όλες τις θέσεις της ταστιέρας (πράγμα το οποίο είναι γεγονός, άσχετα αν δεν το αντιλαμβανόμαστε. Μάλιστα, το αυτί έχει συνηθίσει τόσο πολύ στο "λάθος" που το σωστό ακούγεται-παραδόξως-αν όχι λάθος, τουλάχιστον παράξενα).
-προσαρμόζομαι εύκολα στο "διαφορετικό"
-με ελκύει το "διαφορετικό".
-έχω εξαντλήσει κάθε δυνατότητα του οργάνου, ηχητικά, παικτικά, τεχνικά και μουσικά, ώστε το μόνο που μου μένει, σ' αυτή τη ζωή, είναι να αποτινάξω αυτό το "βραχνά" που λέγεται equal temperament(το 99,999% των κιθαρών και της μουσικής που έχει παραχθεί σε αυτό, παγκοσμίως και από καταβολής κόσμου) και να περάσω στην άλλη διάσταση του true temperament.
Δεν θέλω γιατί:
-αλλάζω συχνά gauge χορδών και κουρδίσματα
-χρειάζομαι κουρδιστήρι με δυνατότητες (μνήμες) για να κουρδίσω (σε συνθήκες stage) ή manual για να κουρδίσω με το αυτί.
-έχει μεγάλο κόστος συντήρησης (fret dress ή refret)
-άλλοι αστάθμητοι παράγοντες στο σωστά κουρδισμένο όργανο, θα συνεχίσουν να υφίστανται (επίπεδα υγρασίας, πίεση δακτύλων στην ταστιέρα, διαφορετικά action, τριβή, ακρίβεια κλειδιών).
-προσαρμόζομαι δύσκολα στο "διαφορετικό".
-με απωθεί το "διαφορετικό".
-το όργανο μοιάζει σαν να σχόλασε μόλις, από τη βάρδιά του στο χυτήριο...
-η αλήθεια βρίσκεται στους σεξ πίστολς