Καποια πραγματα δεν ειναι προς αναζητηση τυχαια.
Οι LP δεν εγιναν συλλεκτικες ξαφνικα το '80.
Οπως επισης και οι pre war Martin.
Ηταν ειδη και ηδη προς αναζητηση, απο αρχες/μεσα του 60.
Ο λογος ειναι οτι βγηκαν οργανα με καποια specs που απο τοτε ηταν περιορισμενα σε κυκλοφορια και καποια δεν ξαναβγηκαν ποτε.
Ειτε λογω ελλειψης υλικων, ειτε πορων οικονομικων απο τις "εταιρειες" που τοτε δεν ηταν τοσο μεγαλες οσο σημερα.
Τα reissue δυστυχως, στο 80% των οργανων, δεν εχουν καμια σχεση με τα αυθεντικα. Και αυτο δεν ειναι μονο στα οργανα. Ειναι και στα αυτοκινητα και στις καφετιερες και στις λαμπες και σε ολα.
Προφανως και υπαρχουν σκουπιδια σε ολες τις εποχες και προφανως υπαρχει υπερτιμολογηση στα περισσοτερα.
Για μενα, ο σημαντικοτερος παραγοντας ειναι τι θες να παιξεις.
Αν παιζεις ιαπωνικο grindcore, ειναι τουλαχιστον περιττο να ψαχνεις για 62 strat.
Αν θες να παιξεις blues, classic rock κλπ, και διαθετεις ενα budget, μαλλον σε παλιο θα καταληξεις...
Κατι που επισης παιζει ρολο, ειναι και η συντηρηση.
Πριν χρονια ειχα αγορασει ενα SG 70s σε Χ κοστος.
Το πουλησα το '10 σε κιθαριστα γνωστης εγχωριας stoner μπαντας.
Το οργανο ηταν σε αψογη λειτουργικα, μετρια αισθητικα κατασταση.
Εκτοτε, του εχει σπασει 3 φορες το μπρατσο. 2 στο headstock και 1 πιο χαμηλα στο λαιμο.
Εχει επισκευαστει καλα.
Ειναι η main του κιθαρα, δε σκεφτεται να τη δωσει απ'οσο ξερω και χαιρομαι πολυ που η πρωην κιθαρουλα μου εκτιμηθηκε. ΑΝ ομως ποτε χρειαστει, αμφιβαλλω αν μπορεσει να το ξαναπουλησει στα ιδια χρηματα.
Για να τελειωνω, το θεμα ειναι τι θες να παιξεις και να κανεις.
Απλα να εισαι vintageολαγνος, δεν εχει νοημα.
Οι LP δεν εγιναν συλλεκτικες ξαφνικα το '80.
Οπως επισης και οι pre war Martin.
Ηταν ειδη και ηδη προς αναζητηση, απο αρχες/μεσα του 60.
Ο λογος ειναι οτι βγηκαν οργανα με καποια specs που απο τοτε ηταν περιορισμενα σε κυκλοφορια και καποια δεν ξαναβγηκαν ποτε.
Ειτε λογω ελλειψης υλικων, ειτε πορων οικονομικων απο τις "εταιρειες" που τοτε δεν ηταν τοσο μεγαλες οσο σημερα.
Τα reissue δυστυχως, στο 80% των οργανων, δεν εχουν καμια σχεση με τα αυθεντικα. Και αυτο δεν ειναι μονο στα οργανα. Ειναι και στα αυτοκινητα και στις καφετιερες και στις λαμπες και σε ολα.
Προφανως και υπαρχουν σκουπιδια σε ολες τις εποχες και προφανως υπαρχει υπερτιμολογηση στα περισσοτερα.
Για μενα, ο σημαντικοτερος παραγοντας ειναι τι θες να παιξεις.
Αν παιζεις ιαπωνικο grindcore, ειναι τουλαχιστον περιττο να ψαχνεις για 62 strat.
Αν θες να παιξεις blues, classic rock κλπ, και διαθετεις ενα budget, μαλλον σε παλιο θα καταληξεις...
Κατι που επισης παιζει ρολο, ειναι και η συντηρηση.
Πριν χρονια ειχα αγορασει ενα SG 70s σε Χ κοστος.
Το πουλησα το '10 σε κιθαριστα γνωστης εγχωριας stoner μπαντας.
Το οργανο ηταν σε αψογη λειτουργικα, μετρια αισθητικα κατασταση.
Εκτοτε, του εχει σπασει 3 φορες το μπρατσο. 2 στο headstock και 1 πιο χαμηλα στο λαιμο.
Εχει επισκευαστει καλα.
Ειναι η main του κιθαρα, δε σκεφτεται να τη δωσει απ'οσο ξερω και χαιρομαι πολυ που η πρωην κιθαρουλα μου εκτιμηθηκε. ΑΝ ομως ποτε χρειαστει, αμφιβαλλω αν μπορεσει να το ξαναπουλησει στα ιδια χρηματα.
Για να τελειωνω, το θεμα ειναι τι θες να παιξεις και να κανεις.
Απλα να εισαι vintageολαγνος, δεν εχει νοημα.
:-*
