Χρόνια πολλά και καλά.
Τελικά το παραμύθι το τρώμε; Εξαρτάται τί εννοούμε λέγοντας "παραμύθι".
Εγώ κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη, και ναι, το παραδέχομαι. Το τρώω το παραμύθι. Όπως τρώω το παραμύθι σε κάθε έκβαση της ζωής άλλωστε. Το παραμύθι του τσιγάρου, το παραμύθι του ιντερνέτ, το παραμύθι της πολιτικής, το παραμύθι της κατανάλωσης, το παραμύθι της μουσικής.
Όπως φυσικά και το παραμύθι, ότι το υλικό κατασκευής είναι, όχι αμελητέο, αλλά ανύπαρκτο μέγεθος, στο τελικό αποτέλεσμα.
Αλλά, όχι σερβιρισμένο. Δεν θα έρθει κάποιος να μου πασάρει το παραμύθι του. Θα πάω εγώ να το παραγγείλω στα μέτρα μου. Μπορεί και να το φτιάξω μόνος μου. Είναι δικό μου παραμύθι, και δεν μπορώ, ούτε και πρέπει να το πασάρω ή να το επιβάλλω. Μόνο να δω και των γύρω μου το παραμύθι και να σκεφτώ αν η ιστορία τους είναι πιο ενδιαφέρουσα, πιο πιασάρικη, πιο λυπητερή ή πιο βαρετή. Ποτέ όμως λάθος ή σωστή...
Όταν διαβάζω ένα μυθιστόρημα ή βλέπω μια ταινία, το μόνο που δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω είναι, "πώπω, αυτή η ταινία είναι λάθος"...
Δεν υπάρχει αντικειμενικό αφού ;D
Και όσο δεν υπάρχουν ΣΟΒΑΡΕΣ, ελεγχόμενες, εργαστηριακές, επιστημονικές, άκρως αμερόληπτες ΜΕΛΕΤΕΣ/ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ πάνω στο, φλέγον έως κάρβουνου, ζήτημα, αυτό που θα επικρατεί-και δικαίως- είναι η λογική, πασπαλισμένη με ολίγη άχνη-προσωπικής εμπειρίας μουσικών και κατασκευαστών (και αυτή δεν είναι καθόλου αμελητέα).
Ας μην καταλήγουμε να επικαλούμαστε υπερβολές των δύο άκρων.
Το ότι δεν αρέσει σε κάποιους ο ήχος του outro πχ του Jeff Healey ή του Page κ.ο.κ, δεν έχει να κάνει με το όργανο, ή τους μαγνήτες της μόνο. Το ότι σε κάποιους αρέσει, πάλι δεν έχει να κάνει με το όργανο...
Εν κατακλείδι, το ερώτημα δεν είναι αν κάνουν διαφορά τα κσύλα (ή τα πλαστικά) από μόνα τους. Αλλά τί ρόλο παίζουν στο τρίγωνο παίκτης-όργανο-ενισχυτής και πώς όλα αυτά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.
Αν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το υλικό δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, ας σηκώσει το χέρι, για να το πάρουμε απ' την αρχή. (άλλες 25 σελίδες... :-X)
;D
