Vintage.
Eκτιμώ τα μοντέρνα όργανα, ειδικά όταν προσφέρουν κάτι που είναι νέο και βελτιωμένο. Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μια απο τις δυο κατηγορίες, θα μπορούσα άνετα να ζήσω αποκλειστικά με όργανα φτιαγμένα πρίν το 1985. Μουσικά, τυγχάνει πολυ απο τη μουσική που ακούω να υπηρετείται ακόμα και σήμερα απο όργανα vintage προσανατολισμού/φιλοσοφίας, οπότε προφανώς βοηθάει αυτό.
Προτιμώ τα vintage όργανα σε ένα βαθμό επειδή έχουν ένα χαρακτήρα και μια πατίνα που μου αρέσει. Είναι επίσης ωραίο, όσο μπορώ προφανώς, να παίζω με όργανα που όχι απλά
μοιάζουν με αυτά που χρησιμοποιούν οι μουσικοί που μου αρέσουν αλλα που
ειναι αυτά που χρησιμοποιούν οι μουσικοί που μου αρέσουν.
Δεύτερον τα υλικά έχουν αλλάξει πλέον. Αναφέρομαι εδώ στα ακουστικά όργανα κυρίως και όχι στα ηλεκτρικά, όπου περι ορέξεως κολοκυθόπιτα. Μερικά απο τα έλατα που μπαίνανε σε καπάκια σε όργανα της σειράς τις δεκαετίες του '50 και του '60 σήμερα τα βλέπουν οργανοποιοι και τους τρέχουν τα σάλια. Δε χρειάζεται καν να πάμε προπολεμικά, εκεί και αν γινόταν χαμός, oύτε σε εξωτικά τύπου Brasilian rosewood, που πλέον δεν ακουμπάς. Απλά μαόνια και έλατα - δεν υπάρχει πλέον ξυλεία σαν την old growth που αφθονούσε τον προηγούμενο αιώνα, ειδικά στο πρώτο μισό. Και έχει αμβλυνθεί τρομερά την τελευταία δεκαπενταετία το πρόβλημα, και φτάνεις πλέον να μη βρίσκεις οικονομική κιθάρα με rosewood της προκοπής ούτε με σφαίρες. Βλέπεις ακουστικές με κάτι καπάκια που μέχρι και η
Gibson στα πιο στενεμένα της θα ντρεπόταν να βάψει μαύρα και να τις πουλήσει, και είναι το νέο νορμάλ αυτό. Θυμάμαι να διαβάζω ανθρώπους της Martin να λένε οτι γυρνάνε τις μάντρες παρακαλώντας να βρούνε έλατα που 30 χρόνια πρίν δεν θα διαονούταν ούτε με σφαίρες να βάλουν στην αποθήκη τους.
Kαι δεν είναι μόνο τα υλικά αυτά καθ'αυτά, είναι και οι παραγωγικές διαδικασίες. Είναι φοβερό φαινόμενο αυτό, απο τη μία παράγωνται σήμερα κιθάρες με σχέση ποιότητας - τιμής που ειναι απλά απίστευτες. Αν μιλούσαμε δηλαδή αυστηρά και μόνο για κιθάρες οικονομικής κατηγορίας δεν τίθεται καν ερώτημα, η πιο σάπια Squier του σήμερα είναι έτη φωτός μπροστά απο οτιδήποτε βγήκε απο το εργοστάσιο της Harmony τον προηγούμενο αιώνα.
Απο την άλλη, έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα στην οικονομία της μαζικής παραγωγής που έχουν γίνει πλεον νορμάλ cost-cutting πατέντες σε όργανα πιο ακριβά που παλαιότερα απλά δεν γινόντουσαν δεκτές απο το αγοραστικό κοινό. Maple μανίκια που δεν έχουν ωριμάσει ως πρέπει και γίνονται μπανάνα καθε 6 μήνες, αλλα δε πειράζει μωρέ θα τα κάνουμε roast, πας μετά να κάνεις και ενα refret και διαλύονται κομμάτια απο την ταστιέρα λες και ειναι φτιαγμένη απο σαπισμένο μπετό. 'Εχουμε stainless stell frets, αλλά στο κόψιμο του nut αφιερώσαμε 17 δευτερόλεπτα και είναι να το κλαίνε και οι ρέγγες. 'Εχουμε locking tuners, αλλά τα σελάκια της γέφυρας είναι φτιαγμένα απο τέτοιο γαζοτενεκέ που αν τα ανεβοκατεβάσεις 3-4 φορές θα γίνουν stripped τα πάσα. 'Ενα stacked heel εδώ, ένα scarf joint εκεί, βάλε και ενα bridgeplate μισο δάχτυλο πάχος να μη μας ρημαχθεί το καπακί (απλά θα ακούγεται σαν κάδος, κλαιν), άσε και μισο εκατοστό περίμετρο χωρίς κολλα στη γέφυρα (γιατί που να κάθεσαι να κόβεις βερνίκι άκρη σε άκρη, μια μαλακία να γίνει και πίσω στα λούστρα), βάλε και μισό κιλό εποξική στο neck joint να γεμίσει και τα κενα που αφήσαμε επειδή το dovetail είναι στο περίπου, μια χαρά.
.
