Η υπέροχη αρμονία του κομματιού με τα απολύτως ταιριαστά δωρικά φωνητικά του (δυστυχώς άγνωστου στο μη holdsworthικό κοινό) Paul Williams, το πολύ δυνατό groove του Paul Carmichael και του Gary Husband (που ακόμα είναι παιδαρέλι σε αυτές τις ηχογραφήσεις), και η μεγαλοφυΐα του Allan... που δημιουργεί υπνωτικά soundscapes με κάθε του συγχορδία, και που κάπου στο 1:25 που κάνει μπάσιμο στην πρώτη γέφυρα, η φράση του σου παίρνει την ψυχή. Όλος ο δίσκος είναι ένα μοναδικό σε ύφος και ήχο αριστούργημα, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερο συγκαταλέγεται στα πολύ αγαπημένα μου του τιτάνα. Καλές γιορτές να'χουμε!