Τι μουσική ακούτε τώρα;

[Spyros Delta]

Super colossal. Σεμινάριο σύνθεσης κιθαριστικου instrumental. Ιδίως από το 7 και μετά.

Οι εναλλαγές στα modes είναι top

 

[Dr. No]

 

[Guest]

 

[mitsar]

Το σημερινό άλμπουμ είναι αφιερωμένο στον Χρήστο τον Presto, Music Lover, PhD, Admin στα ερευνητικα της ΕΕ (Space Research).

Ο Χρήστος μου έμαθε γύρω στο '90 τον progressive David Sylvian τον οποίο προηγουμένως σνόμπαρα, όπως οι περισσότεροι, λόγω Japan και του Brian Ferry-like (and fairy-like) posing. Επίσης με εκβίασε να ακούσω Rush και συγκεκριμένα το Signals. God bless him.

Δεν είχαμε την ευκαιρία και την τιμή να πάμε για ψάρεμα μαζί, αλλά κάναμε κάποτε ένα ιστορικό τσιμπούσι με ψάρια φρέσκα (όχι τσιπούρες, αλλά λαμπόρδες, είδος κυνηγού του Ιονίου πελάγους) και σαβόρο στην Ευαγγελίστρια. Να φανταστείτε, από τις μυρουδιές ήρθε η Συνοριοφυλακή και ήθελε και αυτή μεζέ! (δεν δώσαμε... no pussyfooting!)

David Sylvian – vocals, guitar, keyboards, tapes ♫ Robert Fripp – guitar, Frippertronics ♫ Trey Gunn – Chapman Stick, Vocals ♫ Michael Brook – Infinite Guitar ♫ Pat Mastelotto – drums

https://en.wikipedia.org/wiki/Damage:_Live

 

[Superfunk]

Solo και green horses   

 

[Πάνος Χελιδόνης]

Καλημέρες.

 

[Dr. No]

 

[BillTrantos]

Αααα ρε Παύλε!

 

[Guest]

 

[mitsar]

And now for something completely different (©John Cleese + John Oliver)

Το πρωτοάκουσα στις 23.3.2020 επειδή μου κίνησε το ενδιαφέρον το Ludi (2020) και μου έκαψε την διαχωριστική φλάντζα ανάμεσα στις Τέχνες του κινημαγράφου, της μουσικής και της Ζωής, της Ανατολής και της Δύσης. Όσο μου την είχε κάψει και το https://en.wikipedia.org/wiki/Koyaanisqatsi

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ο Chassol πρέπει να λάβει την ύψιστη διάκριση της Δημοκρατίας της Ινδίας για την διάσοση του Ινδικού Πολιτισμού και να του απονεμηθεί σε τελετή από τον Πρέσβυ της Ινδίας στην Γαλλία.

Το απόλυτο μουσικό γεφύρωμα μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, ο γάμος του πηλού με το ολοκληρωμένο κύκλωμα.

No more comments, I'm not worthy.

Να το δούν οι ενορχηστρωτές, οι πληκτράδες, οι ντράμμερ, οι μπασίστες και οι βιολιστές/στριες. Κιθάρα δεν έχει πολλή.

 

[fusionakis]

 

[mitsar]

Αφιερωμένο στους άστεγους της Ελασσόνας που περνάνε Καθαρή Δευτέρα με δύσκολες συνθήκες εκστρατείας.

Το πρωτοάκουσα μόλις βγήκε το 1971 στο US Air Force Radio (Athens) και είχε 2 μεγάλα hits, το "I feel the Earth Move" και το "It's too Late" που βγήκαν σε 45άρι (https://www.discogs.com/Carole-King-Its-Too-Late-I-Feel-The-Earth-Move/release/1328508).

To άλμπουμ αυτό σηματοδοτεί την εισαγωγή μου στην Ποιοτική Pop Μουσική, η οποία το μόνο που χρειάζεται είναι μια καλή σύνθεση, καλούς στίχους, μια μελωδία, μια ευρηματική ενορχήστρωση ΚΑΙ 100% ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.

Λίγο αργότερα άρχισε η εμπορικοποίηση της pop Μουσικής με υβρίδια όπως ο Cat Stevens, οι Simon & Garfunkel κλπ, που από την αρχή ξεκίνησαν πατώντας σε 2 βάρκες: την ποιότητα (aka πιότητα) και την ποσότητα ($$$) (για να συνδεθούμε και με τις τρέχουσες συζητήσεις στο noiz).

- her voice, free of "technical decorum", would liberate female singers

- she created an album of surpassing personal-intimacy and musical accomplishment

Grammy Awards for Album of the Year 1972 & Record of the Year for "It's too Late"

All Words & Music by CK. Featuring James Taylor on Acoustic Guitar

https://en.wikipedia.org/wiki/Tapestry_(Carole_King_album)

 

[Dr. No]

 

[mitsar]

Το πρώτο μου OST σε αυτή τη σειρά πρωϊνών ανοιξιάτικων ξυπνημάτων, ιδιαίτερα κατάλληλο για την Σαρακοστή: Νηστεία με μόνο πλήκτρα, χωρίς decorum, (ανα)πλαισιώσεις, φανφάρες και μεταξωτές κορδέλλες. Εγγυημένο ότι Θα εμπνεύσει όλους τους συνθέτες, ενορχηστρωτές και πληκτράδες.

Προυστική σχολή ζωγραφικής και αφήγησης εν τω σωτηρίω έτει 2007: "La Naissance des Pieuvres" (aka "Water Lilies") https://www.imdb.com/title/tt0869977/?ref_=nm_flmg_com_7

Συν-θέτης, άνθρωπος-ορχήστρα, ξεν-αγός, χειρ-ούργος και animateur που σας κρατά από το τρυφερό χεράκι σας κοιτώντας σας με καθησυχαστικό χαμόγελο, ένας ταπεινός DJ που θα τον φτύνατε στο και στο ραδιόφωνο και στο club, ονόματι Para One (κατά κόσμον Jean-Baptiste de Laubier).

Έχει διαβάσει το μάθημά του, και δεν μας κρύβει τις επιρροές του. Γιατί να τις κρύψωμεν άλλωστε; Η Γαλλική παράδοση στα soundtrack έχει δώσει αθόρυβα  αριστουργήματα που ανέβηκαν στο ζενίθ της εκτίμησης των ευρωπαίων κινηματογραφόφιλων. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Diva του Vladimir Cosma, την Bilitis Του Francis Lai;

Ναι, το Water Lilies είναι μια αποκλειστικά ευρωπαϊκή υπόθεση. Αν είχε βγεί στις τρέχουσες μέρες του #metoo θα απαγορευτεί πάραυτα στην αμερική αμερική που είσαι χώρα μαγική.

Ευαισθησία, ειλικρίνεια, ταπεινότητα, σεμνότητα, υπο-γράμμιση, understatement. Μαζί με τον JS Bach βγάζουμε το καπέλλο μας στον Para One. Τρεις κλάσεις πάνω από τους ζούπερσταρ τύπου Jean Michel.

Ο πρώτος που θα αναφωνήσει "Soft Machine!" στο 38:30 κερδίζει φρεσκοαλεσμένο εσπρέσο στο στούντιο (send PM). Θα πεθάνω ησυχος αν μπορέσω ποτέ στην καριέρα μου να κάνω τέτοιας κλάσης reference.

Τα κρίνα στο νερό πρέπει να μην είναι διάφανα, γιατί πρέπει να τα βλέπει κάποιος (δική μου παράφραση του νομπελίστα στιχουργού Κώστα Τριπολίτη. Εκλιπαρώ της συγνώμης του).

 

[mitsar]

Και κάτι για το γενικό ακροατήριο (και την κυρά Μαρίκα που καθαρίζει φρέσκα φασολάκια).

Έντιμος, εγγλέζος, πολυτάλαντος, ΚαλλιΤέχνης, εξαιρετικές συνθέσεις, υποδειγματικό Live. Το άκουγα την περίοδο 1988-90 ανελλιπώς.

Δεν είναι rock, δεν είναι punk, δεν είναι new wave, είναι κάτι σαν τους Steely Dan, "jazz-inflected pop music" (https://en.wikipedia.org/wiki/Joe_Jackson_(musician))

Στο διπλό αυτό βινύλιο παίζει με 4 μπάντες, από τους οποίες έχω ξεχωρίσει τον μπασίστα  Graham Maby (προσέξτε το μετρημένο σόλο του στο "Fools in Love" παρακάτω).

https://www.discogs.com/Joe-Jackson-Live-198086/master/48791

Δυστυχώς το full album υπήρχε στο YT αλλά καταγγέλθηκε. Θα βρείτε πολλά μεμονωμένα κομμάτια όμως. Παραθέτω το Fools in Love μόνο και μόνο για να θυμίσω τη γλύκα των scritch-scratch στο 12" βινύλιο.

 

[Dr. No]

 

[mitsar]

Για σήμερα ένα εμβληματικό για μένα κομμάτι, που περιέχει ίσως τον ορισμό και την πεμπτουσία του fusion guitar solo, από τον Mike Stern. Ένα σόλο που πίνει αρμονικό γάλα από το μπιμπερό, μεγαλώνει, μεγαλουργεί, και αρνείται πεισματικά να πεθάνει στο τέλος.

Και Θεέ μου αυτό το ηχόχρωμα, κάθε φορά που το ακούω, σφήνα ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια!

Υπάρχει πολύς κόσμος out there που νομίζει ότι ο Miles Davis εφηύρε την cool jazz και κάνει για πενηντάρες έως ενενηντάρες κυρίες με γούνες και Σανό #5 που ψάχνουνε ζιγκολό στο Κάρνεγκι Χωλ και το Μέγαρο Μουσικής. Απατώνται οικτρά. Η ηλεκτρική περίοδος του Miles για μένα έχει περισσότερη σημασία από την cool. Οι ορθόδοξοι και οι θεωρητικοί να έρθουν να με δείρουν ελεύθερα, αλλά πρώτα θα τους βάλω να δούν το live DVD με τον Foley να κάνει τα ίδια και χειρότερα σόλα με ένα μπάσο!

Μην εξαπατηθείτε από τα 2 1/2 αστέρια στο AllMusic. Είναι σαν το imdb: μερικοί το λατρεύουν, μερικοί το μισούν (κυρίως δεν αρέσει στις 90άρες που τις κυνηγούν από πίσω τα μερμήγκια).

Miles Davis (trumpet) ♫ Randy Hall (vocals, celeste, Moog synthesizer, guitar) ♫ Bill Evans (soprano & tenor saxophones) ♫ Robert Irving III (piano, keyboards) ♫ Mike Stern, Barry Finnerty (guitar) ♫ Marcus Miller, Felton Crews (electric bass) ♫ Al Foster, Vincent Wilburn (drums) ♫ Sammy Figueroa (percussion)

https://www.discogs.com/Miles-Davis-The-Man-With-The-Horn/release/58332

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Man_with_the_Horn

 

[mitsar]

Το πιο φιλοσοφημένο άλμπουμ του Virgil Donati. 12-page booklet available upon request.

“What constitutes a good life? To some extent it must be a self-sufficient life to be free from the vagaries of luck or the divine. But what of our emotions, feeling and perception, of friends and lovers; those unstable and unchangeable structures that bind to us the risk of loss and danger? And what of the poetic life and its conjuring ways, or our moral order whose values would seem to subsume all others? These questions together constitute the more general question, of who do we think we are and how should we live?”

https://www.discogs.com/Virgil-Donati-In-This-Life/release/7728576

 

[mitsar]

Σήμερα είναι εαρινή ισημερία αλλά μοιάζει με Χριστούγεννα. Αντί να βάλω αστρονομικού περιεχομένου κομμάτι (π.χ Tangerine Dream, Michael Stearns, ή Patrick O'Hearn) σας αποστέλλω συστημένο καθαρόαιμο και μπάσταρδο funk από τον Μέγα Διδάσκαλο Bootsy Collins για να ξετινάξουμε από πάνω μας τα μικρόβια της πρωϊνής μούχλας και το eternal stink της μιζέριας.

Aναζητήστε το πλήρες album και δεν θα χάσετε, συμμετέχουν αξιόλογοι guests όπως ο Victor Wooten, Christian Mc Bride, Larry Graham, Branford Marsalis etc. Εκπληκτικές, μα πραγματικά εκπληκτικές κιθάρες από τους guitar prodigies Brandon Niederauer and Christone “Kingfish” Ingram καθώς και τον γερόλυκο George Benson .

https://www.allmusic.com/album/the-power-of-the-one-mw0003427265/credits





DOWNLOADING THE UNIVERSE !!!

 

[mitsar]

RIP Paul Jackson (March 28, 1947 – March 18, 2021)

Δεν ήταν μόνο Funk μπασίστας όπως τον κατατάσσουν οι περισσότεροι, ήταν και Jazz και Δάσκαλος και Ερευνητής. Η συμβολή του στο όργανο με τους Headhunters του Herbie Hanckock την δεκαετία του '70 ήταν εμβληματική.

https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Jackson_(bassist)

https://www.discogs.com/artist/272081-Paul-Jackson-2

Προς τιμή του διάλεξα έναν δίσκο ερευνητικού και διδακτικού χαρακτήρα του 1992 με τον παμμέγιστο Mike Clark (Brand X) και τον Kenny Garrett:

https://www.discogs.com/Mike-Clark-2-Paul-Jackson-The-Funk-Stops-Here/release/1392567