"Θα ήθελα να μπορούσα να παίζω σαν..."

[Jazzjoker]

Κατά τη διάρκεια της μουσικής σταδιοδρομίας μας, είτε είμαστε καθαρά ερασιτέχνες/χομπίστες, είτε επαγγελματίες, είτε οτιδήποτε ενδιάμεσο, έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με μουσικές εκτελέσεις που προκαλούν το θαυμασμό μας. Όσο μεγαλώνει/ωριμάζει βέβαια κανείς και όσο εξελίσσεται μουσικά, εντυπωσιάζεται δυσκολότερα και πολλά από τα είδωλα του παρελθόντος τοποθετούνται σε πιο "γήινες" θέσεις ενώ παράλληλα τα γούστα και οι επιδιώξεις αλλάζουν.

Αν είχατε λοιπόν, αυτή τη στιγμή, να επιλέξετε ένα μουσικό performance ενός και μόνο καλλιτέχνη/μουσικού συνόλου το οποίο σας κάνει να λέτε "μακάρι να μπορούσα να παίξω έτσι", ποιο θα ήταν; Είτε πρόκειται για την τεχνική του/της αρτιότητα, τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, τον ήχο ή οτιδήποτε άλλο και χωρίς να είναι απαραίτητο να σας αρέσει συνολικά μουσικά αυτό που παίζεται. Είναι προφανές ότι το ερώτημά μου αφορά όλους, ανεξαρτήτως ειδίκευσης οργάνου.

Υ.Γ. Ο λόγος που ζητάω ένα μόνο παράδειγμα είναι και πρακτικός (να μη γεμίσει το νήμα με βίντεο και χαθεί το θέμα) αλλά κυρίως έχει να κάνει με το ότι η αναγκαστική μοναδική επιλογή θα πρέπει να συγκεντρώνει όσο περισσότερα από τα στοιχεία που θα θέλαμε να έχουμε στο παίξιμό μας, οπότε είναι και χαρακτηριστικότερη της μουσικής ιδιοσυγκρασίας μας.

 

[manosx]

Ο διαλογος των φωνων ειναι πιο καθαρος απο ρυακι των Αλπεων, και το συναισθηματικο βαθος μεγαλυτερο απο τις κορυφες τους.

 

[fenderiarhs]

Παντα μου αρεσαν ολοι σχεδον οι κιθαριστες με δυνατο fingerpicking. Κατα συνεπεια ειναι προφανες οτι θα ηθελα να παιζω σαν τον M Knopfler. Αν σε αυτο προσθεσουμε τη συνθετικη αλλα και τη στιχουργικη του δεινοτητα..........τοτε δεν υπαρχει θεμα διλημματος.

 

[fatalv]

Αφού πρέπει να δώσω μία απάντηση, θα διάλεγα τον Andy Timmons.

Διαλέγω επίτηδες έναν κιθαριστή που δεν είναι κάποιο ιερό τέρας δισκογραφίας, διότι επικεντρώνομαι αποκλειστικά στον τρόπο που προσεγγίζει τον ήχο της κιθάρας (είτε καθαρό, είτε driven, είτε lead), καθώς και στον τρόπο που προσεγγίζει τις σόλο γραμμές του.

 

[Dan Mar]

Grant Green , σε αυτό το κομμάτι του Quebec ο ήχος του τρυπάει κόκαλα.
Φυσικά εκτός απο τον ήχο είναι και η ανάπτυξη του σόλο αλλά και η έκφραση του , η οποία είναι μοναδική.
Γενικά ο ήχος του ήταν τόσο χαρακτηριστικός που τον αντιλαμβάνεσαι με την πρώτη νότα , στην κυριολεξία.
Το παίξιμο του ήταν σαξοφωνικό, λόγο του ότι θαύμαζε πολύ τον Charlie Parker.

Το προσωπικό μου στύλ δεν θυμίζει GG. , απλά απαντάω στην ερώτηση για το καλύτερο performance , κατα την γνώμη μου.

Ετσι για το beat º
Όταν ακούς το κομμάτι στην αρχή δεν αντιλαμβάνεσαι ότι έχει και πιάνο.
Στο σόλο του μπάσου ο Green κρατάει κάποια ρυθμικά πολύ "απαλά".

........και λίγη υπομονή όποιοι δεν το έχουν με τα σαξόφωνα , το σόλο μπαίνει στο 2:25.

 

[Σπινθηροβόλος γάιδαρος]

Joe Satriani

 

[mpamps]

Στα 17 όταν πρώτο άκουσα Surfing with the alien και The Extremist ο Satriani με στιγματισε. Μετά ήρθαν κι άλλοι.
Υπάρχουν πάντα οι διαχρονικές μου (παιδιόθεν) αξίες Moore, Gallagher, Gilmour.

Εγώ όμως θα ήθελα να μπορούσα να παίζω σαν τον...

Guthrie Govan.

 

[gkourmoul1]

Πολύ ωραίο θέμα. Από το πρωί που ρίχνω κλεφτές ματιές, δεν κατάφερα -εως τώρα- να σκεφτώ κάποιο συγκεκριμένο performance, κάποιου συγκεκριμένου παίχτη. Ναι, μου αρέσουν πολλοί παίχτες, μου αρέσουν ιδιαίτερα κάποια λάιβ τους -ή κάποια σολο τους-, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι συγκεκριμενο για κιθάρα.

Από την άλλη, έχω στο νου μου κάτι πολύ συγκεκριμένο για το μπουζούκι



Δεν είναι κάτι το πολύ δύσκολο, σαν performance, αλλά ο ήχος και αίσθηση που έχει ο Μπέμπης πάντα μου άρεσαν ιδιαίτερα.

 

[MGs]

Αν και η πρώτη μου σκέψη στο τίτλο ήταν σαν τον μέσι,να έχω πολλά λεφτά και ας είμαι χάλια κιθαρίστας,δέν θα με πείραζε καθόλου,η επόμενη που αφορά το μουσικό κομμάτι έχει 2 ονόματα.
Duane Allman η Michael Schenker.
Πιό κοντά στον Duane Allman μάλλον.

 

[Grey]

Δεν μπορώ να δώσω μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Θα ήθελα να έχω το δεξί του Ηetfield στα ρυθμικά,το phrasing του Johnson,την αίσθηση τρέμολο του Vai,την τεχνική αρτιότητα του Petrucci,το βιμπράτο του Malmsteen και πάει λέγοντας...

Μα περισσότερο,μιας που έχω μεγαλώσει κάπως,θα ήθελα να μπορούσα να γράφω μελωδίες που δεν θα ξέρεις από πού σου ήρθαν...Αλλά αυτό υποθέτω ότι ανήκει σε διαφορετικό νήμα περί συνθετικής ικανότητας.

 

[Nekkon]

Θα ήθελα να μπορούσα να συνθέτω μελωδίες και να γράφω σόλο σαν τον John Mayer. Η ικανότητα του να παίζει άρτια με δάχτυλα και πένα, τόσο στην ακουστική όσο και στην ηλεκτρική κιθάρα, καθώς και το πώς κάθε σόλο του λέει μια ιστορία με συναρπάζει. Επίσης ο ήχος του (ειδικά στο Continuum) είναι καταπληκτικός. Κάτι επίσης που ζηλεύω είναι η ικανότητα να έχει λάβει μια συγκεκριμένη εκπαίδευση (blues εν προκειμένω) αλλά να το εφαρμόζει σε διαφορετικό στιλ μουσικής (singer/songwriter - pop)

 

[Nestoras]

Blackmore!

 

[stavros_d80]

Θα ηθελα να ειχα τις ιδεες και την τεχνογνωσια του Chris Lowe των pet shop boys. δεν εχει καποιο τρομερο παιξιμο αλλα εχουν πολυ ωραια riffs,themes,sequences κτλ

 

[Άγιος]

Μικρός άκουγα Blackmore, Knopfler, Beck και άλλους λιγότερο γνωστούς μέταλ κιθαρίστες, και τους θαύμαζα περισσότερο ως τραγουδοποιούς παρά για τα σόλο τους μεμονωμένα, και έτσι δεν προσπάθησα ποτέ να τα παίξω νότα νότα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχω επηρεαστεί από το παίξιμο τους. Συνειδητά προσπαθούσα και προσπαθώ να τραβάω το δικό μου δρόμο, δεν θέλω δηλαδή να παίξω σαν κανέναν, η μουσική είναι άπειρη και είναι πολλά που δεν έχουν παιχτεί ακόμα, έχει για όλους αρκεί να τραβάει κανείς το δρόμο σου

 

[Jet72]

Κιθάρα σαν τον Eric Johnson
Keyboards το σκέφτομαι.... χμ.... σαν τον Michael McDonald ως προς την άνεση κ την χαλαρότητα.

 

[rossi]

οταν ακουσα πρωτη φορα το philby ηθελα σαν τον gallagher....απο την μερα που ακουσα το surfing,σαν τον satriani....εξακολουθω να νιωθω το ιδιο με μια ακομη προσθηκη....τον nick johnston.....

 

[John Goumis]

τα γούστα και οι επιδιώξεις αλλάζουν

Αυτό ισχύει οπότε θα απαντήσω με βάση το τώρα, στην ίδια ερώτηση παλαιότερα μάλλον θα απαντούσα αλλιώς.

Θα ήθελα να μπορούσα να παίζω σαν τον Ritchie Faulkner.



Δεν ανακαλύπτει τον τροχό, στην ουσία είναι ένας νέας γενιάς Michael Schenker - Zakk Wylde - Slash, δηλαδή ένας Gibson/Marshall παίκτης που όμως είναι πολύ πιο καθαρός και τεχνικός (παικτικά) από τους προαναφερθέντες, προφανώς λόγω του ότι είναι νεότερης γενιάς κιθαρίστας άρα είχε περισσότερη πληροφορία, τεχνογνωσία, επιρροές αλλά γιατί όχι και πιο μοντέρνο εξοπλισμό στην διάθεσή του οπότε λογικό να είναι πιο τεχνικός.

Υ.Γ. 1: Το βίντεο που έβαλα, προφανώς είναι ένα 5λεπτο σόλο που δεν χρειάζεται να το ακούσετε ολόκληρο για να καταλάβατε το στυλ για το οποίο μιλάω. Ο τύπος κανονικά δεν είναι τόσο ''φλύαρος''. Στα τελευταία άλμπουμς των Judas Priest έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, τα leads των δίσκων (ειδικά του τελευταίου) είναι όλα ''ένα και ένα'', χωρίς καμία περιττή νότα, είναι σόλο που εξυπηρετούν το κομμάτι και το στυλ μουσικής.
Και φυσικά είναι εξαιρετικός συνθέτης σε αυτό το στυλ μουσικής

Υ.Γ. 2 : Υπάρχουν πολλοί άλλοι ''Gibson/Marshall'' παικταράδες που θα μπορούσα να βάλω αντί του Faulkner, όπως πχ John Norum, Doug Aldrich, John Sykes κτλ, αλλά είμαι fan των Priest

 

[Terry RoscoeBeck5]

Θα ήθελα να παίζω σαν...
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω ορισμένους, να τους ρίξω στο σέικερ και να έπαιζα με στοιχεία από αυτούς. Γιατί ο ένας είναι λίγο "μονοθεματικός" - όσο υπερ-παίκτης και αν είναι/ήταν.
Φυσικά θα ήταν... ύβρις να τους αναφέρω.

 

[Shelter]

Πολύ ενδιαφέρον και πολύ δύσκολο ερώτημα με τον τρόπο που έχει τεθεί.

Επειδή αυτά τα πράγματα αλλάζουν μέσα στο χρόνο αρκετά, και αυτό ειναι απόλυτα υγιές, αυτή τη στιγμή δεν πάει το μυαλο μου κάπου (και το σκέφτομαι καμποση ώρα). Ειδικότερα στο θέμα κιθάρα δεν νομιζω οτι έχω ζηλέψει τον τρόπο κάποιου. Έχω θαυμάσει μια καλή παράσταση ή μια καλή δουλειά, αλλά όχι τον τρόπο.

Στην κλασσικη μουσική, που περνάς μέσα απο ένα πολύ συμπαγές πρόγραμμα εκπαίδευσης συγκεκριμένου ρεπερτορίου, οφείλεις να φτάσεις σε ένα σημείο τεχνικής όπου θα σου επιτρέπει να παιζεις όλα όσα εχουν γραφτει. Απο εκει και ύστερα θα ξεχωρισεις μονο με κάτι επιπλέον που δεν απτεται της τεχνικής. Και αυτά ειναι τα εξης:

1) Η προσωπική αίσθηση του χρόνου. Όλοι μας έχουμε διαφορετική και μπορούμε μονο να συμφωνήσουμε και να αλληλοκατανοηθούμε για να παιξουμε μαζι, κυριως κάνοντας συγκρισεις με φυσικά φαινόμενα. Όλοι μας όμως νιώθουμε λιιιγο διαφορετικά το χρόνο και αυτο το εχει αντιληφθει οποιοσδηποτε εχει παιξει λιγη μουσική με άλλους ή έχει ηχογραφήσει λίγο μαζι με άλλους. Αυτές οι μικροδιαφορές στην αντιληψη του χρόνου κάνουν τεραστιες διαφορές στη διαμορφωση των τεχνικών μας εργαλείων και συνεπώς ειναι πολύ εμφανείς στον ήχο μας κατα την αποδοσή μας. Δηλαδή επι παραδείγματι ο τρόπος που κάνουμε vibrato (χρονισμός και εύρος) ή το τροπος που ανοιγουμε τη "βεντάλια" στο "μπριάμ" (brisée συγχορδίες για τους πιο κλασσικούς ), ο τρόπος που κρατάμε τις κορώνες στο τραγούδι και φυσικά το κράτημα της αξίας στο μπάσο μέχρι το σβήσιμο της νότας, ή απλά η αίσθηση στα τύμπανα και κρουστά ενός ρυθμού είναι πολύ εμφανείς καταστάσης για την αίσθηση του χρόνου του κάθε ανθρώπου που λειτουργεί κάπως σαν προσωπικό αποτύπωμα.Την αίσθηση του χρόνου κάποιου δεν μπορεις να την κοπιάρεις. Μπορεις μονο να την κατανοήσεις με πολλή προσπάθεια και play along μέσα σε σχήμα ή παράλλημα με ηχογράφημα. Αλλά ποτέ δε θα εισαι ακριβώς. Π.χ όλοι μπορούμε να παιξουμε τεχνικά τα lines του B.B.King, αλλά άντε να πετύχεις το χρονισμό που κάνει και να τον "κρυψεις"οταν παιζεις μαζι με δισκο. Δεν τον πετυχαινεις ακριβώς ποτέ.

2) Το βάθος του ήχου, το τουσέ που έχει ο καθένας μας και διαμορφώνεται και αυτο σαν δακτυλικο αποτύπωμα, μεταφέροντας μια ιδιαιτερότητα που μοιάζει να εξαρτάται απο βιωματικά στοιχεία αλλά και απο τις ώρες που εχουμε γράψει με συνειδητή μελέτη ή live performance. Πολλοι μπορει να εχουν καλο ήχο, αλλά λόγου χάρη, sax line με vocal χαρακτήρα σαν του Sidney Bechet δεν εχω ξανακούσει*.

3) Η ερμηνευτική αντίληψη η οποία δεν ειναι κάτι abstract αλλά κάτι που πλάθεται πολύ αργά με πολύ διάβασμα και όχι μονο για την ιδια τη μουσική αλλά και για να εχει καποιος αρκετα ξεκαθαρη εικονα των πολλών διαφορετικων πολιτισμικών ή και εθνικών παραγόντων που επηρεάζουν τη μουσική. Όλοι λένε ότι παιζουν μπλουζ αλλά πόσοι έχουν ξεκάθαρη εικόνα για την ιστορία της Αμερικής στο ιστορικο διάστημα 1925-1960? και ειδικότερα για τους Αφροαμερικανούς. Με τον ιδιο τρόπο παλιά στα ωδεία μας έβαζαν χέρι αν αλλάζαμε μια νότα ή μια αξία στο baroque αγνοώντας (οι διδάσκοντες) ότι ο αυτοσχεδιασμός ήταν βασικο ζητούμενο τόσο ρυθμικά όσο και μελωδικά. Σου λέγανε να παιζεις Μπαχ με ηρεμία και χαλαρότητα και χωρις πάθη. Μιλώντας για τον Γ.Σ.Μπαχ που ηταν οξυθυμος, πιανοταν στα χερια σε καυγαδες, κυκλοφορούσε με ξιφος (και το τράβαγε) και ειχε κανει 20 παιδιά...

Τα παραπάνω είναι για μένα βασικά για να μπορεσεις να μεταφέρεις στον ακροατή κάτι περισσότερο απο μια σειρά απο νότες, πραγμα που οποιοσδήποτε μπορει να κανει.

ΜΕ βαση αυτά τα βραδυφλεγή εργαλεία και την αντιληψη που αλλάζει όσο τα κατακτάς, αυτή τη στιγμή νομιζω οτι θα διάλεγα αυτό, τον "εθνικό υμνο των μπάσων" που έλεγε και ο Nicola Zaccaria, όχι μονο για λογους ήχου, αλλά κυριως για λόγους εκφοράς λόγου όπου ειναι κατανοητό μέχρι και το τελευταίο σημείο στίξης του. Αυτό είναι το θεμέλιο του σωστού τραγουδιού και η εκατομβη των συγχρονων τραγουδιστών.

 

[sultan of string]

Θα σας απογοητευσω αλλα δεν υπαρχει ένας κιθαρίστας. Το παιξιμο μου εχει διαμορφωθει απο αρκετους και ειμαι μια χαρά μ αυτο.
Θα ηθελα ομως να εχω την άνεση του Jim Alfredson στο hammond και του Erroll Garner στο πιανο.