Διαβάζοντας όλες τις ενδιαφέρουσες απόψεις, ανεξάρτητα με το αν συμφωνώ, παραθέτω μια-δυο σκέψεις ακόμα (σεντόνι):
Από την απαρχή του internet και μέχρι τώρα, υπήρχε ένα βασικό "δικαίωμα" του χρήστη το οποίο ήταν αποτέλεσμα της φύσης του μέσου: η ανωνυμία. Και δεν εννοώ φυσικά μόνο τη δυνατότητα να περιφέρεσαι online χωρίς να χρειάζεται να δίνεις το όνομά σου αλλά γενικότερα οποιαδήποτε πληροφορία για εσένα. Μπορούσες να είσαι ένα "φάντασμα" αν το επέλεγες. Αυτή η ιδιότητα της online δραστηριότητας ήταν κομμάτι της γοητείας του μέσου, σε αντίθεση με τον "πραγματικό" κόσμο όπου ως φάντασμα δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.
Το θέμα είναι ότι με την εξέλιξη του μέσου και τη ραγδαία αύξηση της δραστηριότητας που έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι αποκλειστικά ψυχαγωγική όπως ξεκίνησε, οι δύο κόσμοι πλέον εμπλέκονται. Στο μέλλον αυτό θα συμβαίνει ακόμα περισσότερο ενώ κάποια στιγμή, κατά πάσα πιθανότητα, θα πάψουν να είναι δύο διαφορετικά states ύπαρξης ας πούμε του τύπου πραγματικότητα - τεχνητή πραγματικότητα.
Όσο πλησιάζουμε αυτή την εξέλιξη, τόσο χάνεται το δικαίωμα της ανωνυμίας. Εκ των πραγμάτων και σιγά-σιγά, όπως στον πραγματικό κόσμο κάποιος χωρίς ταυτότητα μπορεί να έχει πολύ περιορισμένη δραστηριότητα, αναλόγως και στον online κόσμο χρειάζεται να είσαι κάποιος.
Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω την παράτυπη/παράνομη απόκτηση προσωπικών πληροφοριών από οποιαδήποτε online οντότητα, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι στον "πραγματικό" κόσμο δεν μας πολυαπασχολεί (πια
ποιος και πώς απέκτησε και χρησιμοποιεί/αξιολογεί τα προσωπικά μας δεδομένα.
Πολύ απλό παράδειγμα: οι περισσότεροι από εμάς δε θα πολυσκάσουμε που ο προσωπικός μας τηλεφωνικός αριθμός (μη επαγγελματικός) έχει δοθεί στους πάντες χωρίς να έχουμε συναινέσει. Γιατί είναι μικρότερης σημασίας γεγονός ότι με παίρνουν στο κινητό για προώθηση προϊόντων εταιρίες στις οποίες ουδέποτε έδωσα το κινητό μου και οι οποίες ξέρουν πώς με λένε και τι τηλεφωνική σύνδεση/internet έχω, ενώ είναι μέγα θέμα το ότι η google ξέρει τι μουσική μου αρέσει και πόσο χρονών είμαι; Το πρώτο σίγουρα θα με ενοχλήσει αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις απλά θα το ξεχάσω μέχρι το επόμενο τηλεφώνημα ή απλά θα σταματήσω να απαντώ σε μη αναγνωρίσιμους αριθμούς. Το αυτό και για τα promo sms. Στη δεύτερη περίπτωση, η ανησυχία για τη διαρροή των προσωπικών μου δεδομένων είναι πολύ μεγαλύτερη και με προεκτάσεις.
Άλλο παράδειγμα: με τη συναίνεσή μου, τράπεζες στις οποίες διατηρώ λογαριασμούς, γνωρίζουν το ΑΦΜ μου. Το αποδεικτικό στοιχείο που ζήτησαν και συναίνεσα να τους παρέχω είναι το εκκαθαριστικό του εισοδήματός μου. Η τράπεζα δεσμεύεται νομικά να μη χρησιμοποιήσει την έξτρα πληροφορία, δηλαδή το ετήσιο εισόδημά μου και το φόρο που πλήρωσα. Έχει κανείς αμφιβολία ότι βάση αυτού του εγγράφου είναι ήδη κατηγοριοποιημένος σε λίστες με εισοδηματικά κριτήρια η οποία χρησιμοποιείται για ένα σωρό άλλους λόγους;
Με λίγα λόγια: Καμία πληροφορία δεν είναι ασφαλής και σε κανένα μέσο μετάδοσης, είτε αυτό είναι αυτί-στόμα είτε online φόρμα συμπλήρωσης. Προφανώς και στον online κόσμο οι δυνατότητες μετάδοσης είναι απείρως μεγαλύτερες αλλά δεν παύει να ισχύει αυτό: από τη στιγμή που η πληροφορία κοινοποιείται, είτε στη γυναίκα μου, είτε στην παρέα μου, είτε στον browser μου και όσα εχέγγυα ιδιωτικότητας και αν έχω απαιτήσει, παύει να είναι "ασφαλής" από ευρύτερη κοινοποίηση.
Νομίζω ότι στον ακόμα νέο online κόσμο που αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας, απλά θα το συνηθίσουμε και θα σταματήσει να μας φοβίζει. Το κατά πόσο αυτό θα έχει περισσότερα οφέλη ή ζημίες, απομένει να το δούμε.