Ο Εno είχε πει οτι το επόμενο όργανο μουσικής είναι η κονσόλα του ήχου.
Τα χρόνια πέρασαν και, σιγά-σιγά, άρχισε να δικαιώνεται. Ήταν η εποχή του πειραματισμού επί της ηχογράφησης και των μεθόδων αυτής.
Μετά από την πάροδο κάποιων ετών, κάποιοι τύποι άρχισαν να παράγουν μουσικό software και δειλά-δειλά, αρχίσαμε "να χαιρόμαστε στο monitor όσα δεν μπορούσαμε να αγγίξουμε στην πραγματικότητα".
Τώρα ο ζηλευτός εξοπλισμός του Vangelis και του Jean Mickael Jarre βρίσκεται στην οθόνη μας, με (σχεδόν) όλα τα πλεονεκτήματα και (σχεδόν) κανένα από τα ελαττώματα τους.
Ο μουσικός, έγινε computerάς και, μαζί με αυτό, λίγο προγραμματιστής, λίγο ηχολήπτης, λίγο παραγωγός, λίγο sound engineer, λίγο ενορχηστρωτής.
Βυθισμένος μόνος του μπροστά trip του μόνιτόρ του, σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτή της μέθης ή της επιρροής ψυχοτροπικών, άρχισε να γράφει μουσική με όλα τα δυνατά μέσα. Όλα όμως!
Ό,τι θα είχαν ίσως ονειρευτεί οι Crafwerk και οι Tangerine Dream υπό μορφή κώδικα, έτοιμα να εκτελεστούν και να «τραγουδήσουν» μιμούμενα την ηλεκτρική φύση των προτύπων τους. Ο μουσικός πλέον, δεν έχει μια κονσόλα, όπως παλιότερα. Έχει ενα ολόκληρο θαυμαστό νέο κόσμο να χάσκει μέσα σε ενα κουτάκι.
Όλη αυτή η δύναμη όμως άρχισε να δείχνει και το άσχημο πρόσωπό της. ¶ρχισαν να λείπουν πολλά πράγματα που κάνανε την μουσική «μαγική».
• Το απρόσμενο της διεπαφής με άλλους ανθρώπους.
Αυτή η νότα που θα σου πεί ο φίλος να αλλάξεις και να κάνεις κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ απο το μυαλό σου. Αυτή η μαγική αλληλεπίδραση.
• Η βαθιά γνώση των εργαλείων σου:
"Έχω ενα synth. Να δώ πως δουλεύει για να βγάλει καλό αποτέλεσμα ... Μπά! Ας βάλω το Absynth που έχει απίστευτα preset ή το PPG wave που είναι ωραίο". Καταλήγεις να ξέρεις τα πάντα από λίγο και να μην έχεις τον ήχο σου.
Το ίδιο ισχύει και με τους κομπρέσσορες, τα eq, τα βάθη, τα ύψη και το βαρομετρικό.
• Η Μεγάλη Χρήση:
Δεν νοιώθεις το όργανό σου (το μουσικό) να δονείται μαζί σου. Δεν κινείται κάτι, αυτό που βγάζει ήχο. Δεν είναι ενα πρόσωπο, κάτι απτό, είναι ένας αλγόριθμος, κάτι επινοημένο στα μυαλά ανθρώπων που ίσως να μην ξέρουν τι είναι η μουσική. Δεν σέβεσαι αυτό που έχεις, ούτως η άλλως έχεις πολλά άλλα.
• H έλλειψη της ταυτότητας:
Τι όργανο παίζω; Είμαι μουσικός ή ηχολήπτης; Είμαι παραγωγός (γιατί κάνω μουσική, πως να μεγαλώσω τα παιδιά μου);
Σιγά-σιγά, οι δημιουργικές ομάδες απειλούνται με εξαφάνιση ο κάθε άνθρωπος θα μπορεί να στήνει ενα studio πίσω από μια οθόνη και να σκαρώνει τα δικά του σχέδια. Η μουσική έκφραση γίνεται αυτοαναφορική και υπηρετεί τον εκάστοτε δημιουργό της. Ενα κακομαθημένο παιδάκι που κανείς δεν το αφήνει να μεγαλώσει μαζί με άλλους ανθρώπους. Γινόμαστε οι θεοί της μουσικής μας η οποία έχει φτιαχτεί να υπηρετεί εμάς, όπως εμείς φτιαχτήκαμε για να υπηρετούμε τον θεό. Και σιγά-σιγά αρχίζουμε να αγαπάμε, και να συνηθίζουμε ενα προϊόν που έχει να κάνει με το ύφος ενός μόνο ανθρώπου, έχει γίνει με πρώτες ύλες αγνώστων και ίσως μη μουσικών χωρίς να υποστούν κανένα απολύτως χρωματισμό από τη φαντασία, τουλάχιστον του δημιουργού τους. Αγαπάμε ενα προϊόν που γεννήθηκε από τη μετριότητα και έχει γίνει με μια εγωκεντρική διάθεση.
Σαν να μας αγόρασε ο θεός από super market.
Φιλικά,
Terumi
Τα χρόνια πέρασαν και, σιγά-σιγά, άρχισε να δικαιώνεται. Ήταν η εποχή του πειραματισμού επί της ηχογράφησης και των μεθόδων αυτής.
Μετά από την πάροδο κάποιων ετών, κάποιοι τύποι άρχισαν να παράγουν μουσικό software και δειλά-δειλά, αρχίσαμε "να χαιρόμαστε στο monitor όσα δεν μπορούσαμε να αγγίξουμε στην πραγματικότητα".
Τώρα ο ζηλευτός εξοπλισμός του Vangelis και του Jean Mickael Jarre βρίσκεται στην οθόνη μας, με (σχεδόν) όλα τα πλεονεκτήματα και (σχεδόν) κανένα από τα ελαττώματα τους.
Ο μουσικός, έγινε computerάς και, μαζί με αυτό, λίγο προγραμματιστής, λίγο ηχολήπτης, λίγο παραγωγός, λίγο sound engineer, λίγο ενορχηστρωτής.
Βυθισμένος μόνος του μπροστά trip του μόνιτόρ του, σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτή της μέθης ή της επιρροής ψυχοτροπικών, άρχισε να γράφει μουσική με όλα τα δυνατά μέσα. Όλα όμως!
Ό,τι θα είχαν ίσως ονειρευτεί οι Crafwerk και οι Tangerine Dream υπό μορφή κώδικα, έτοιμα να εκτελεστούν και να «τραγουδήσουν» μιμούμενα την ηλεκτρική φύση των προτύπων τους. Ο μουσικός πλέον, δεν έχει μια κονσόλα, όπως παλιότερα. Έχει ενα ολόκληρο θαυμαστό νέο κόσμο να χάσκει μέσα σε ενα κουτάκι.
Όλη αυτή η δύναμη όμως άρχισε να δείχνει και το άσχημο πρόσωπό της. ¶ρχισαν να λείπουν πολλά πράγματα που κάνανε την μουσική «μαγική».
• Το απρόσμενο της διεπαφής με άλλους ανθρώπους.
Αυτή η νότα που θα σου πεί ο φίλος να αλλάξεις και να κάνεις κάτι που δεν είχε περάσει ποτέ απο το μυαλό σου. Αυτή η μαγική αλληλεπίδραση.
• Η βαθιά γνώση των εργαλείων σου:
"Έχω ενα synth. Να δώ πως δουλεύει για να βγάλει καλό αποτέλεσμα ... Μπά! Ας βάλω το Absynth που έχει απίστευτα preset ή το PPG wave που είναι ωραίο". Καταλήγεις να ξέρεις τα πάντα από λίγο και να μην έχεις τον ήχο σου.
Το ίδιο ισχύει και με τους κομπρέσσορες, τα eq, τα βάθη, τα ύψη και το βαρομετρικό.
• Η Μεγάλη Χρήση:
Δεν νοιώθεις το όργανό σου (το μουσικό) να δονείται μαζί σου. Δεν κινείται κάτι, αυτό που βγάζει ήχο. Δεν είναι ενα πρόσωπο, κάτι απτό, είναι ένας αλγόριθμος, κάτι επινοημένο στα μυαλά ανθρώπων που ίσως να μην ξέρουν τι είναι η μουσική. Δεν σέβεσαι αυτό που έχεις, ούτως η άλλως έχεις πολλά άλλα.
• H έλλειψη της ταυτότητας:
Τι όργανο παίζω; Είμαι μουσικός ή ηχολήπτης; Είμαι παραγωγός (γιατί κάνω μουσική, πως να μεγαλώσω τα παιδιά μου);
Σιγά-σιγά, οι δημιουργικές ομάδες απειλούνται με εξαφάνιση ο κάθε άνθρωπος θα μπορεί να στήνει ενα studio πίσω από μια οθόνη και να σκαρώνει τα δικά του σχέδια. Η μουσική έκφραση γίνεται αυτοαναφορική και υπηρετεί τον εκάστοτε δημιουργό της. Ενα κακομαθημένο παιδάκι που κανείς δεν το αφήνει να μεγαλώσει μαζί με άλλους ανθρώπους. Γινόμαστε οι θεοί της μουσικής μας η οποία έχει φτιαχτεί να υπηρετεί εμάς, όπως εμείς φτιαχτήκαμε για να υπηρετούμε τον θεό. Και σιγά-σιγά αρχίζουμε να αγαπάμε, και να συνηθίζουμε ενα προϊόν που έχει να κάνει με το ύφος ενός μόνο ανθρώπου, έχει γίνει με πρώτες ύλες αγνώστων και ίσως μη μουσικών χωρίς να υποστούν κανένα απολύτως χρωματισμό από τη φαντασία, τουλάχιστον του δημιουργού τους. Αγαπάμε ενα προϊόν που γεννήθηκε από τη μετριότητα και έχει γίνει με μια εγωκεντρική διάθεση.
Σαν να μας αγόρασε ο θεός από super market.
Φιλικά,
Terumi
