Νωρίς είναι ακόμα, αλλά θα μιλήσω. Και ξεκινώ από τα πολύ γενικά και τα ifs, ands and buts.
Το γεγονός ότι ο Σπύρος εκτελεί ο ίδιος στη συντριπτική τους πλειοψηφία όλα όσα ακούμε ανεβάζει αυτόματα το επίπεδο στο οποίο οφείλει ο σοβαρός ακροατής να σχολιάσει. Δικαίως. Ταυτόχρονα όμως μια πραγματική μπάντα (εύκολο να το λες Γιαννάκη) ίσως να επέτρεπε σε αυτό που ακούμε να ακουστεί αλλιώς. Στο studio αφενός, γιατί μια δουλειά αυτού του επιπέδου δε θά'χε να φοβηθεί μικροατέλειες στα takes και θα κέρδιζε από τα σημεία όπου ο x συμπαίκτης θα "έφευγε" από την απόλαυση της στιγμής, στο live αφετέρου που ως έχουν τα πράγματα απλά δε γίνεται.
Αυτά όμως είναι τα ψιλά γράμματα, και για κατανάλωση μόνο από όσους από εμάς αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με το status του bedroom player.
Στο ζουμί τώρα: Όπως δήλωσα προχτές σε ένα νεοσουβλατζίδικο των Πετραλώνων (από αυτά στα οποία κάνει κουμάντο το crew μου), αρχικά μου έλειψε το ξάφνιασμα που μου έδωσε το
Just Another Story σε αρκετά σημεία. Το γνωστό "ώπα ώπα ώπα. Τί έκανε τώρα ο τύπος; Rewind". Αυτό κατά πάσα πιθανότητα είναι προσωπική παραξενιά και απόρροια του ότι στο
Just Another Story βρήκα και "ηχητικές συγγένειες" επί προσωπικού.
Επέμεινα πάντως στο
Wound και έκανα διαπιστώσεις.
Εδώ είναι φανερό ότι οι φιλοδοξίες του concept είναι αυξημένες και γι' αυτό η επιμέλεια στο κάθετί μοιάζει ευλαβική. Δεν είναι τυχαίο που το χέρι δεν πλησιάζει το forward ούτε κατά διάνοια. Η μουσική κυλάει χωρίς πόζα ή προσθήκες με το στανιό.
Όσο για το booklet: Αδικεί το πακέτο. Ενώ αυτό που βγαίνει απ'τα ηχεία σου σε "υποχρεώνει" να το τραβήξεις, είναι δυστυχώς δυσανάγνωστο και είναι κρίμα. Ο Κώστας το είπε πιο πετυχημένα:
audiokostas είπε:
Καφέ γράμματα Font -1 σε καφέ φόντο μου κανε κεφάλι πάνω στο δίλεπτο.
Πιστεύω ωστόσο πως θα με υποχρεώσει η γαματοσύνη της μουσικής να στραβωθώ μια μέρα των ημερών. 8)
Παρά τις επιπέδου Διφώνου γκρίνιες μου όμως ο πήχης παρέμεινε σε ύψη Μπούμπκα και μαζί με μας, ελπίζω πως κι ο Σπύρος είναι ευτυχής με το αποτέλεσμα. Το ισοζύγιο είναι θετικότατο, το
Wound εξηγεί γιατί το
Just Another Story δεν ήταν σύμπτωση (και το να κάνεις το "δύο στα δύο" σημαίνει πολλά) και χαίρομαι που το έχωσα κι αυτό στη δισκοθήκη.
Υγεία και θέληση να υπάρχει, εύχομαι από καρδιάς να τριτώσει...και ούτω καθεξής.
Ένα πολύ βασικό υστερόγραφο και το βουλώνω:
Απ'οτι φαινεται η ψωροκωσταινα βγαζει ταλεντα αλλα αυτα μενουν εδω (και θαβονται μαζι με την κακομοιρια μας ).
Ας ακουστεί όπως θέλει: Εμείς, ως ακροατές,
δε χάνουμε κάτι επειδή θάβονται. Έχουμε πέντε δέκα ονόματα μαζί με το Σπύρο που το προσπαθούν από εδώ και μας γλυκαίνουν τα αυτιά από εδώ.
Ναι. Κάποιοι, όσο εμείς ανεβάζουμε video του Pastorius π.χ. στο Noiz, γράφουν και πάιζουν μουσική υψηλού επιπέδου. Δεν είναι λίγο: απεναντίας, είναι πάρα πολύ.
Εμείς οι υπόλοιποι μπορεί να μη θέλουμε, να μη μπορούμε ή να μην τολμάμε. Σε κάθε περίπτωση όμως μπορούμε να συνεχίσουμε να ανεβάζουμε video του Pastorius. Ή του οποιουδήποτε άλλου.
Εμείς είμαστε οι θαμμένοι.