Λοιπόν, ειλικρινά προσπάθησα σκληρά να ακολουθήσω όλο το θέμα, καθ'ότι έλειψα δυο μέρες και το βρήκα 7πλάσιο, αλλά δεν τα κατάφερα να φτάσω μέχρι τέλους. Πάντως θα ηθελα να προσθέσω μόνο δυο-τρια πραγματάκια.
α) Γενικώς όταν γράφω τραγούδια βαριέμαι να τα ξαναηχογραφήσω σοβαρά (μετά από μια improvised demo ηχογράφηση). Θα μου πείτε "στα @@ μας", αλλά ο προφανής λόγος που το λέω είναι ότι δε θα κάνω τη βαρεμάρα μου και την έλλειψη γνώσης μου και καλά άποψη. Λοιπόν, οι Κατσιμοιχαίοι μου αρέσουν, ο Σιδηρόπουλος μόνο σε ελάχιστα κομάτια του (όσο για τη "μίξη" ρεμπέτικου και rock, aka "κλέβουμε λίγες μελωδίες από εδώ και λίγες από κει και τις συνδέουμε" τη θεωρώ εφηβική υλοποίηση, χωρίς καμία σοβαρότητα), οι περισσότεροι από όσους γενικώς αναφέρατε δε μου λένε τίποτα. Αλλά αυτές οι τρισάθλιες παραγωγές χωρίς υποψία ενδιαφέροντος μου τη βαράνε στα νεύρα, και όχι μόνο λόγω του ήχου, αλλά κυρίως λόγω της εμφανίστατης λογικής ξεπέτας, "άντε πάμε να πιούμε καμιά μπύρα, πολλή δουλειά κάναμε σήμερα". Συγνώμη, αλλά (και πάλι θα το αναφέρω) ο Φοίβος που θάβεται ασύστολλα τουλάχιστον ασχολείται σοβαρά με τα κομάτια που κυκλοφορεί, δεν κρύβεται πίσω από τη βλακώδη και παιδαριώδη δικαιολογία της "απλότητας".
β) Το ελληνικό rock (σε εμένα) βγάζει μια απίστευτη μιζέρια και μια αηδιαστική κιτρινίλα. Υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλά λυπητερά τραγούδια που λατρεύω, αλλά το να είσαι μίζερος από επιλογή μου φαίνεται πολύ ανώριμο. Υπάρχουν στιγμές χαράς, ευτυχίας, λύπης και ακραίας δυστυχίας, και είναι όμορφο ένας καλλιτέχνης να τις καλύπτει όλες. Οι περισσότεροι κρύβουν πίσω από το μανδύα της "λύπης" από επιλογή την αδυναμία τους να συνθέσουν σοβαρά. Προσωπικά μου είναι απίστευτα πιο εύκολο να γράψω ένα ok λυπητερό αργό κομάτι, απ'ότι ένα γρήγορο και χαρούμενο. Και όπως μου έλεγε ένας μουσικός με τον οποίο μιλούσα, η λύπη και ο θυμός είναι τα πιο εύκολα συναισθήματα για να πυροδοτήσεις. Γι αυτό και οι περισσότεροι κακοί συνθέτες κολλάνε σ'αυτά. Αλλά το ωραίο είναι ότι ό,τι διαφορετικό υπάρχει το θάβουν ως "χαζοχαρούμενο".
γ) Τι νόημα έχει να καθόμαστε (κάποιοι) να θάβουμε τον χ μουσικό; Ούτε τα κίνητρά του ξέρουμε, ούτε τίποτα. Κάθονται ορισμένοι και λένε ότι ο τάδε κάνει μουσική για τα λεφτά. Εντελώς υποθετικά, αν κάποιος έκανε μουσική για να βγάζει λεφτά και να χτίζει νοσοκομεία και σχολεία στην Αφρική και να ενισχύει τους άστεγους, θα ήταν άξιος ποινής και διαπόμπευσης κατά τη γνώμη σας; Γιατί κολλάμε σε εφηβικά σλόγκαν του τύπου "εγώ γουστάρω να ακούω αυθεντικούς" ενώ είναι ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι ΔΕΝ ξέρουμε ποιος "αισθάνεται" αυτά που γράφει; Ας κοιτάξουμε τι μας καλύπτει και τι όχι, αντί να κολλάμε σ'αυτά...
α) Γενικώς όταν γράφω τραγούδια βαριέμαι να τα ξαναηχογραφήσω σοβαρά (μετά από μια improvised demo ηχογράφηση). Θα μου πείτε "στα @@ μας", αλλά ο προφανής λόγος που το λέω είναι ότι δε θα κάνω τη βαρεμάρα μου και την έλλειψη γνώσης μου και καλά άποψη. Λοιπόν, οι Κατσιμοιχαίοι μου αρέσουν, ο Σιδηρόπουλος μόνο σε ελάχιστα κομάτια του (όσο για τη "μίξη" ρεμπέτικου και rock, aka "κλέβουμε λίγες μελωδίες από εδώ και λίγες από κει και τις συνδέουμε" τη θεωρώ εφηβική υλοποίηση, χωρίς καμία σοβαρότητα), οι περισσότεροι από όσους γενικώς αναφέρατε δε μου λένε τίποτα. Αλλά αυτές οι τρισάθλιες παραγωγές χωρίς υποψία ενδιαφέροντος μου τη βαράνε στα νεύρα, και όχι μόνο λόγω του ήχου, αλλά κυρίως λόγω της εμφανίστατης λογικής ξεπέτας, "άντε πάμε να πιούμε καμιά μπύρα, πολλή δουλειά κάναμε σήμερα". Συγνώμη, αλλά (και πάλι θα το αναφέρω) ο Φοίβος που θάβεται ασύστολλα τουλάχιστον ασχολείται σοβαρά με τα κομάτια που κυκλοφορεί, δεν κρύβεται πίσω από τη βλακώδη και παιδαριώδη δικαιολογία της "απλότητας".
β) Το ελληνικό rock (σε εμένα) βγάζει μια απίστευτη μιζέρια και μια αηδιαστική κιτρινίλα. Υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλά λυπητερά τραγούδια που λατρεύω, αλλά το να είσαι μίζερος από επιλογή μου φαίνεται πολύ ανώριμο. Υπάρχουν στιγμές χαράς, ευτυχίας, λύπης και ακραίας δυστυχίας, και είναι όμορφο ένας καλλιτέχνης να τις καλύπτει όλες. Οι περισσότεροι κρύβουν πίσω από το μανδύα της "λύπης" από επιλογή την αδυναμία τους να συνθέσουν σοβαρά. Προσωπικά μου είναι απίστευτα πιο εύκολο να γράψω ένα ok λυπητερό αργό κομάτι, απ'ότι ένα γρήγορο και χαρούμενο. Και όπως μου έλεγε ένας μουσικός με τον οποίο μιλούσα, η λύπη και ο θυμός είναι τα πιο εύκολα συναισθήματα για να πυροδοτήσεις. Γι αυτό και οι περισσότεροι κακοί συνθέτες κολλάνε σ'αυτά. Αλλά το ωραίο είναι ότι ό,τι διαφορετικό υπάρχει το θάβουν ως "χαζοχαρούμενο".
γ) Τι νόημα έχει να καθόμαστε (κάποιοι) να θάβουμε τον χ μουσικό; Ούτε τα κίνητρά του ξέρουμε, ούτε τίποτα. Κάθονται ορισμένοι και λένε ότι ο τάδε κάνει μουσική για τα λεφτά. Εντελώς υποθετικά, αν κάποιος έκανε μουσική για να βγάζει λεφτά και να χτίζει νοσοκομεία και σχολεία στην Αφρική και να ενισχύει τους άστεγους, θα ήταν άξιος ποινής και διαπόμπευσης κατά τη γνώμη σας; Γιατί κολλάμε σε εφηβικά σλόγκαν του τύπου "εγώ γουστάρω να ακούω αυθεντικούς" ενώ είναι ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι ΔΕΝ ξέρουμε ποιος "αισθάνεται" αυτά που γράφει; Ας κοιτάξουμε τι μας καλύπτει και τι όχι, αντί να κολλάμε σ'αυτά...
).
:lol:
