β) Το ελληνικό rock (σε εμένα) βγάζει μια απίστευτη μιζέρια και μια αηδιαστική κιτρινίλα. Υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλά λυπητερά τραγούδια που λατρεύω' date=' αλλά το να είσαι μίζερος από επιλογή μου φαίνεται πολύ ανώριμο. Υπάρχουν στιγμές χαράς, ευτυχίας, λύπης και ακραίας δυστυχίας, και είναι όμορφο ένας καλλιτέχνης να τις καλύπτει όλες. Οι περισσότεροι κρύβουν πίσω από το μανδύα της "λύπης" από επιλογή την αδυναμία τους να συνθέσουν σοβαρά. Προσωπικά μου είναι απίστευτα πιο εύκολο να γράψω ένα ok λυπητερό αργό κομάτι, απ'ότι ένα γρήγορο και χαρούμενο. Και όπως μου έλεγε ένας μουσικός με τον οποίο μιλούσα, η λύπη και ο θυμός είναι τα πιο εύκολα συναισθήματα για να πυροδοτήσεις. Γι αυτό και οι περισσότεροι κακοί συνθέτες κολλάνε σ'αυτά. Αλλά το ωραίο είναι ότι ό,τι διαφορετικό υπάρχει το θάβουν ως "χαζοχαρούμενο".
[/quote']
Να κάνω ένα σχολιάκι πάνω σε αυτό (όχι μόνο για τα ελληνικά συγκροτήματα, γενικότερα);
Δεν είδα ποτέ την Μουσική σαν κάποιου είδους διαγωνισμό όπου μετράει η πληρότητα και η σφαιρικότητα. Αν μ΄αρέσει κάτι τι ακούω, αν όχι το αποφεύγω. Αυτή είναι η γνωστή άποψη περί μουσικής και κολοκυθόπιτας, την οποία μόλις διαβάσει ο φίλτατος Wow! θα σπεύσει να αντικρούσει προτάσσοντας μερικά έξυπνα επιχειρήματα (εγώ θα συνεχίζω να διαφωνώ που να χτυπιέται κάτω, πάντως
![Big grin :D :D](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f600.png)
).
Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία αποφεύγω και τα σκυλάδικα, και όχι λόγω υποτιθέμενης μουσική κατωτερότητάς τους, η οποία είναι μια Μεγάλη Μπούρδα συντηρούμενη από ΡοκοΜεταλλάδες, ως επί το πλείστον, που δεν μπορούν να δουν μακρύτερα από τα λίγα εκατοστά της μύτης τους...
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης που έχω παρατηρήσει μετά από ενδελεχείς έρευνες του πειραματόζωου που αποκαλεί εαυτόν και gangster είναι η σύνδεση ψυχικής διάθεσης και μουσικής.
Όταν το εν λόγω πειραματόζωο βρίσκεται σε κατάσταση ευφορίας (σπάνιο φαινόμενο) ποσώς το απασχολεί η μουσική που ακούει! Είναι πολύ δεκτικό σε διάφορα ακούσματα, ακόμη και σε αυτά που υπο κανονικές συνθήκες θα απέφευγε. Αντιθέτως, όταν βρίσκεται σε αυτό που ελληνιστί αποκαλούμε bad mood (το σύνηθες) γίνεται περισσότερο εκλεκτικό και διαλέγει με προσοχή τα ακούσματα που το συντροφεύουν. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανεχτεί πχ έναν τυπικό επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό (όσοι ζείτε επαρχία, θα καταλαβαίνετε
![Big grin :D :D](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f600.png)
), όπως θα συνέβαινε σε περίπτωση άλλης διάθεσης....
Δεν ξέρω τι νόημα έχουν τα παραπάνω, απλά μου ήρθε και τα έγραψα...
Κατά βάθος ήθελα να πω ότι μου τη σπάνε όσοι κατηγορούν τη θλιμμένη-υποτονική μουσική! :twisted: