σαν άνθρωπος "σέβομαι" ότι δεν καταλαβαίνω αλλά παράλληλα δεν επιτρέπω τον
ενσυνείδητο ευνουχισμό σε πρώτο χρόνο ή την
χειραγώγηση σε δεύτερο, της γνώμης μου...
οπότε για μένα η "
τέχνη" προϋποθέτει
ανάγκη έκφρασης,
ερέθισμα,
πρόθεση,
δημιουργική (ακόμα και στο επίπεδο στης σκέψης)
πράξη και τέλος μια επακόλουθη "
έκθεση" ενός αποτελέσματος...
τηρώντας και μόνο τα παραπάνω οποιοσδήποτε και με οτιδήποτε, μπορεί να κάνει απριόρι "
σεβαστή" στην
πρόθεσή της τέχνη...
και τώρα ερχόμαστε στην ειδοποιό "
καλή τέχνη"... ε εδώ είναι που τα πράγματα σκουραίνουν και για τους "καλλιτέχνες" και τους απανταχού "κριτές" τους...
μπαίνουν λοιπόν στην "εξίσωση" πολλές πρόσθετες καθοριστικές έννοιες, με προεξέχουσες την
καινοτόμο έμπνευση και την
ικανότητα υλοποίησης της...
από κει και πέρα τα "θεσμικά προαπαιτούμενα κριτήρια" στην προσπάθεια αποδόμησης μιας κακώς συνήθως εννοούμενης
υποκειμενικότητας και τέλος η
αποδοχή από τους ειδικούς ή το κοινό ή αμφότερους, ορίζουν την σημερινή κατάσταση όχι φυσικά μόνο στην δικιά μας κουβέντα...
προσωπικά λοιπόν συμφωνώ απόλυτα με τον Λάκη για την
μη ανάγκη "προαπαιτούμενου" κρίσης ενός έργου, στο επίπεδο της
πρόθεσης του δημιουργού (είναι και άκομψο ως "θέσφατο" του εκ φύσης αλαζόνα μικρού θεού που όλοι κρύβουμε μέσα μας, όταν συμβαίνει 8))...
από την στιγμή που θα εκτεθεί το κάθε έργο ξέχωρα με τον οποιοδήποτε τρόπο στην θέα μας, μπορούμε πλέον να δομήσουμε ο καθένας από το μετερίζι του τον χαρακτηρισμό μας, ως προς το κάλλος, την καινοτομία, το συναίσθημα θετικό η αρνητικό που μας δημιουργεί η διάδραση μαζί του και να του κολλήσουμε στην τελική την "αξιακή ταμπέλα" που κρίνουμε ότι του αρμόζει...
ΥΓ κάποιος φίλος εικαστικός (του οποίου ένα έργο με ώθησε σε μια έκθεσή του να βάλω τα κλάματα γινόμενος ρεζίλι
![Stick out tongue :P :P](https://cdn.jsdelivr.net/joypixels/assets/8.0/png/unicode/64/1f61b.png)
;D) μου είχε πει περίπου σε ανύποπτη στιγμή μεταξύ ουζακίου και χταποδίου:
"...εγώ, κάνω στρατευμένη στην καύλα μου, τέχνη... η άμεση σχέση μου όμως μαζί της τελειώνει όταν την εκθέσω... εκεί μαθαίνω αν είναι καλή ή κακή ή αδιάφορη... κάθομαι σε μια γωνιά, παρατηρώ τις αντιδράσεις απέναντι στο έργο μου, χαίρομαι η στεναχωριέμαι αλλά πάντα πρόσκαιρα... αν δώσω παραπάνω σημασία, ο κίνδυνος να βάλω την έμπνευσή μου σε "γραμμή παραγωγής" και να αρχίσω να "κοπιάρω" ακούσια το "καλύτερο" μου κατά το πλήθος, θα καραδοκεί πάντα... αμ δε..."