Σύγχρονη Τέχνη (εικαστική και όχι μόνον)

[LK]

Έχουμε δύο παραδείγματα:

1) Στο πρώτο: Ιταλίδες καθαρίστριες πέταξαν έργα τέχνης θεωρώντας τα σκουπίδια.

(Για σκουπίδια πέρασαν τα μπουκάλια και τα αποτσίγαρα οι καθαρίστριες σε μία γκαλερί στην πόλη Μπολζάνο της Ιταλίας αντί για έργα σύγχρονης τέχνης, που ήθελαν να σατιρίσουν τα πολυτελή πάρτι και τις υπερβολές των ιταλικών πολιτικών τάξεων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80) (φώτο 01a)

http://www.ethnos.gr/alli_opsi/arthro/italides_katharistries_petaksan_erga_texnis_theorontas_ta_skoupidia-64277144/

2) Στο δεύτερο: ένα ξεχασμένο ζευγάρι γυαλιών στο πάτωμα, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Σαν Φρανσίσκο , εκλήφθηκε ως έργο τέχνης και έτυχε ανάλογης μεταχείρισης.

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/art/news/a-pair-of-glasses-were-left-on-the-floor-at-museum-and-everyone-mistook-it-for-art-a7049551.html  (φώτο 02b).

Σκέψειες-απόψεις.

 

[mauromouris]

H m@l@ki@ πάει σύννεφο από τους δήθεν καλλιεργημένους ειδικά στη δεύτερη περίπτωση

 

[tragikos]

den yparxei face palm που να περιγραφει το πως νιωθω...

 

[Waterfall-K]

Ω τι κριμα, τετοιο "εργο" να παει χαμενο... :'(

Περα απ'την πλακα, οι πιο "νορμαλ" τελικα ηταν οι καθαριστριες. Ειδαν τα σκουπιδια σαν....σκουπιδια, και τα πεταξαν. Well done.

"Πέρυσι, ένας καθαριστής σε γκαλερί τέχνης στο Μπάρι πέταξε ένα έργο που περιείχε ψίχουλα παλιού μπισκότου αξίας 10.000 ευρώ".

Θελω να γνωρισω τον "συλλεκτη" που εδωσε 10K γι αυτο το "εργο". Δεν μπορει, καποιος που ξερει απο τεχνη θα το αγορασε....

Για τη δευτερη περιπτωση τωρα, τι να πει κανεις? Το 90% ολων αυτων των "ειδημονων" εχουν τα ιδια χαλια. Αυτο βεβαια εχει και την καλη πλευρα, χαρη σ'αυτα τα γιδια καποιοι ξυπνιοι πουλανε τα "εργα" τους σε εξωπραγματικες τιμες. Ελπιζω οι "καλλιτεχνες"που πουλανε τετοια "εργα" να αξιοποιουν τα εκατομμυρια που εισπραττουν με καλυτερο τροπο.

 

[infectme247]

Δεν έχω ιδεά από σύγχρονη τέχνη (ούτε εικαστική, ούτε από "όχι μόνον" ;D) αλλά νομίζω ότι και τα δύο είναι απλώς ατυχή περιστατικά (παρόλο που το δεύτερο ήταν στημένη φάρσα) και δεν προσφέρονται για γενικότερα συμπεράσματα.

Στην πρώτη περίπτωση, δεν θα περίμενα κάτι διαφορετικό από μια καθαρίστρια μιας γκαλερί, από το να κάνει τη δουλειά της. Είναι σαν να λέμε, ότι άκουσε ένας ηλεκτρονικός να παίζει το ράδιο του ατονική μουσική, και το άνοιξε για να δει τι έπαθε. Δεν θα περίμενα κάτι διαφορετκό από έναν ηλεκτρονικό...

Στην δεύτερη περίπτωση, το σκηνικό ήταν στημένο, (ποιος ξέρει πόσες φορές μέχρι να τσιμπήσει κάποιος χοντρά, και να βγει "λαυράκι") ώστε να καταφέρει ο prankster να "πείσει" για αυτό που θέλει...

Βέβαια, ο καημένος ο κύριος που "φωτογραφήθηκε" να τραβάει φωτογραφίες τα γυαλιά, μπορεί να ήταν και κάποιος άσχετος, ο οποίος ακόμα "χαίρεται" τη φωτογραφική μηχανή που αγόρασε πρόσφατα, ή απλά "είδε φως και μπήκε" στη γκαλερί... αλλά δε βαριέσαι... το είπε ο 17χρονος prankster... είναι και καλά connoisseur...

Κατά τ'άλλα η απόψη μου είναι ότι, από την στιγμή που εκτίθεται προς πώληση κάτι (για σκοπούς πέρα του απλού βιοπορισμού) παύει να έιναι τέχνη. είναι εμπόρευμα. Η τέχνη είναι ανάγκη έκφρασης. Όχι επίδειξης, ούτε με price tag. Τα άλλα είναι απλώς κανόνας προσφοράς και ζήτησης. Όσο υπάρχουν άνθρωποι διατεθειμένοι να ξοδέψουν χοντρό χρήμα, τόσο θα ξεπετάγονται άλλοι (τεχνίτες, καλλιτέχνες, ή μη) για να τους προσφέρουν επιλογές, ώστε να τους τα πάρουν.

 

[LK]

Τα όσα γράφηκαν (μέχρι τώρα) έχουν ένα κοινό στοιχείο:

Την κοινή λογική, λογικών ανθρώπων , ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ από σύγχρονη εικαστική τέχνη (και εγώ ένας από αυτούς είμαι).

Επειδή όμως τυγχάνει να ξέρω κάποια πράγματα πάνω π.χ στην πιο αφηρημένη  μουσική (ατονική όπως είπε ο infectme247) ή στην φωτογραφία ή στον κινηματογράφο , το ένστικτό μου (και μόνον αυτό ) μου λέει ( χρησιμοποιώντας το παράδειγμα ως αφορμή) ότι σε «ιδανικές συνθήκες» (και τέτοιες είναι η φυσική σου παρουσία στον χώρο-και όχι μια φωτογραφία όπως έχουμε εδώ)  ΥΠΑΡΧΟΥΝ ειδοποιά στοιχεία που σου επιτρέπουν να ξεχωρίσεις τα πραγματικά σκουπίδια από μια εγκατάσταση ή τα παρατημένα γυαλιά από ένα εικαστικό θέμα.   

Το θέμα της "τιμής" ενός τέτοιου έργου δεν το θίγω γιατι δεν είναι το προκείμενο.

 

[Superfunk]

Εγω κΣερω απο συχρονη τεχνη και η συζυγος μου ειναι εικαστικος ,εχει τελειωσει την Καλων Τεχνων και παρολα αυτα και οι δυο μας ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ θα χαρακτηριζαμε και τις δυο περιπτωσεις... ;D

Το οτι τα installations (ετσι τα λενε αι καλιτεχνε  ;D) ειναι σαφως μερος της συγχρονης τεχνης δεν σημαινει οτι ο καθε πικραμενος μπορει να "εκθεσει" οτιδηποτε και να αναμενει τον "θαυμασμο" ολων....και φυσικα η καλλιτεχνικη αξια του εργου του μπορει να εκτιμηθει αναλογα απο τους γνωριζοντες αλλα ΚΥΡΙΩΣ απο το ΚΟΙΝΟ στο οποιο αλλωστε απευθυνονται ΟΛΕΣ οι τεχνες ...

Δεν μιλαω φυσικα για αφελειες του τυπου "και εγω ζωγραφιζω σαν τον Ροθκο ,τον Πικασσο και τον Μιρο" που καποιοι αδαεις μπορουν να πουνε.....αλλα για ΑΚΡΑΙΕΣ περιπτωσεις σαν και αυτες που αναφερεις... υπαρχουν και ΟΡΙΑ στο τι μπορει να χαρακτηρισθει τεχνη και σιγουρα δυο μπουκαλια ΑΜΣΤΕΛ και τρεις γοπες ΜαρλΑμπορο ΔΕΝ ειναι.

 

[LK]

Εγω , όπως είπα , επιφυλάσσομαι , αν δεν τα δω και τα δύο ("σκουπίδια" - "γυαλία" ) στον εκθεσιακό χώρο.

Σε ένα πρώτο επίπεδο ή διακριση είναι αν είναι πραγματικά σκουπίδια ή εγκατάσταση.

Αφου απαντηθεί αυτό,

Τότε,

σε ένα δεύτερο επίπιπεδο τίθεται το ερωτημα , αν η εγκατάσταση αυτη είναι τέχνη ή όχι . (άλλη συζήτηση).

 

[marathon]

Κατά τ'άλλα η απόψη μου είναι ότι, από την στιγμή που εκτίθεται προς πώληση κάτι (για σκοπούς πέρα του απλού βιοπορισμού) παύει να έιναι τέχνη. είναι εμπόρευμα. Η τέχνη είναι ανάγκη έκφρασης.

Στο Μιχαηλ Αγγελο πές τα που είχε πήξει στις παραγγελίες και τις φριλάτζες....ότι δεν ήταν καλλιτέχνης αλλά έμπορος ;D ;D

 

[theoctapus]

Οτιδήποτε, πραγματικά ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, μπορεί να θεωρηθεί τέχνη αρκεί κάποιος να του κοτσάρει την ταμπέλα τέχνη με μια μόνο προυπόθεση, αυτός ο κάποιος να το έχει ξανακάνει στο παρελθόν ή αυτός ο κάποιος να ανήκει σε κύκλο που κάνει τέτοια πράγματα.

Παρόλ' αυτά η τέχνη δεν είναι on/off, ανήκω/δεν ανήκω. Τύποι πονημάτων που έχουν εδώ και πολλά χρόνια χρησιμοποιήσει επιτυχώς την ταμπέλα τέχνη πλέον δεν χρειάζονται αυτή ακριβώς την "σφραγίδα". Γι' αυτό και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει συζήτηση αν π.χ. η rock είναι ή όχι τέχνη. Αντίθετα η σύγχρονη τέχνη όχι μόνο την χρειάζεται την ταμπέλα, την απαιτεί γιατί αν δεν μπεί στον κόπο κάποιος να βαφτίσει κάτι ως (σύγχρονη) τέχνη κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει πως αυτό το κάτι δημιουργήθηκε ακριβώς για να παρουσιαστεί σαν τέχνη.

Εδώ υπάρχει ακόμα μια διαφορά. Ο καλλιτέχνης ή σύμφωνα μετα παραπάνω, αυτός που βάζει την ταμπέλα τέχνη σε πράγματα, μπορεί να αντιληφθεί κάτι που δεν δημιουργήθηκε με σκοπό την τέχνη και μέσα απ' τις δικές του νοητικές διαδικασίες να το μεταφράσει σαν τέχνη. Αν το προσπεράσει δεν θα γίνει ποτέ τέχνη. Αν όμως το μεταφέρει (όχι κυριολεκτικά) σε περιβάλλον που βρίσκει κανείς την ταμπέλα τέχνη, αυτό το κάτι γίνεται αυτομάτως τέχνη.

Εξού και τα δυο αυτά συμβάντα. Στην μια περίπτωση έλειπε η ταμπέλα και στην άλλη μπήκε κατα λάθος.

Βέβαια στην κουβέντα δεν χωράει η διάκριση καλή ή κακή τέχνη.

 

[LK]

Απαντάω στον οκτάπους, διότι δεν μου αρκεί το "Συμφωνω" που πάτησα.

Το "συμφωνώ απολυτώς" με καλύπτει όμως (σε αυτά που έγραψε).

Edit: : Ίσως μόνον αυτό να άλλαζα (αν και με καλύπτει το κείμενο στο σύνολό του κατα 100%).

με μια μόνο προυπόθεση, αυτός ο κάποιος ......να έχει τη διάνοια (animus* )(με την έννοια της ψυχικής διάθεσης) ότι παράγει τέχνη...για τον απλό λόγο ότι μπορεί να μην το έχει ξανακάνει, και να ειναι το πρώτο του έργο.

*animus με την έννοια "consciousness", "will", "intention", "feeling",

 

[theoctapus]

με μια μόνο προυπόθεση, αυτός ο κάποιος ......να έχει τη διάνοια (animus* )(με την έννοια της ψυχικής διάθεσης) ότι παράγει τέχνη...για τον απλό λόγο ότι μπορεί να μην το έχει ξανακάνει, και να ειναι το πρώτο του έργο.

Αυτό το είχα σκεφτεί αλλά δεν το έβαλα γιατί τελικά η πρόθεση από μόνη της δεν έχει αξία. Αν π.χ. εσύ έχεις το animus όπως το λες αλλά δεν το έχεις ξανακάνει, κατα πάσα πιθανότητα η τέχνη σου θα απορριφθεί. Και τέχνη που γίνεται αντιληπτή ως τέτοια μόνο απ' τον δημιουργό της, στο δικό μου μυαλό, δεν είναι τέχνη. Οπότε ή πρέπει να το κάνεις αρκετές φορές μέχρι να πείσεις ή πρέπει να ξέρεις τους σωστούς ανθρώπους που θα πείσουν τους άλλους για λογαριασμό σου.

Κατά τ'άλλα, ναι σίγουρα, χωρίς την ψυχική διάθεση, το state of mind, το mentality, τέχνη δεν μπορείς να παράξεις. Και δεν μιλάμε για την όρεξη ή για το μεράκι αλλά για την πρόθεση. Η όρεξη αυξάνει τις πιθανότητες για καλή τέχνη, η πρόθεση εξασφαλίζει την απλή παραγωγή τέχνης.

 

[harilatron]

Πέρυσι, ένας καθαριστής σε γκαλερί τέχνης στο Μπάρι πέταξε ένα έργο που περιείχε ψίχουλα παλιού μπισκότου αξίας 10.000 ευρώ.

 
Επίσης ένας άλλος καθαριστής πέταξε έργο με καλαθάκι τουαλέτας και χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας με τίτλο "μπαμπέσικο κεμπάπ", αξίας 23.500 Ευρώ.  ;D  ;D

Νομίζω ότι πρόκειται για φαινόμενα που σχετίζονται με την ανάγκη των καλλιτεχνών να ζήσουν κάπως. Όλοι μαζί (καλλιτέχνες, κριτικοί με μούσια, χιπστερ, σελέμπριτις, δημοσιογράφοι) σιωπηρά αποδέχονται την ύπαρξη μιας εξωφρενικής υπεραξίας σε ότι βρουν μπροστά τους. Παράλληλα, Κινέζοι εκατομμυριούχοι και Ρώσοι πετρελαιάδες αγοράζουν την είσοδό τους στους "εκπολιτισμένους" κύκλους χορηγώντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στην καλλιτεχνική κοινότητα για να αγοράσουν ψίχουλα παλιού μπισκότου. Δεν είναι χαζοί ούτε οι μεν ούτε οι δε.

 

[theoctapus]

Νομίζω ότι πρόκειται για φαινόμενα που σχετίζονται με την ανάγκη των καλλιτεχνών να ζήσουν κάπως. Όλοι μαζί (καλλιτέχνες, κριτικοί με μούσια, χιπστερ, σελέμπριτις, δημοσιογράφοι) σιωπηρά αποδέχονται την ύπαρξη μιας εξωφρενικής υπεραξίας σε ότι βρουν μπροστά τους. Παράλληλα, Κινέζοι εκατομμυριούχοι και Ρώσοι πετρελαιάδες αγοράζουν την είσοδό τους στους "εκπολιτισμένους" κύκλους χορηγώντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στην καλλιτεχνική κοινότητα για να αγοράσουν ψίχουλα παλιού μπισκότου. Δεν είναι χαζοί ούτε οι μεν ούτε οι δε.

Σωστό αυτό που λες αλλά τελικά δεν σχετίζεται με την κουβέντα. Ο λόγος που κάποιος βαφτίζει κάτι ως τέχνη δεν σχετίζεται με αν αυτό το κάτι είναι τέχνη. Άπαξ και μπεί η ταμπέλα τέλος, βουαλά, τέχνη. Μπορεί να το κάνεις γιατί βαριέσαι, μπορεί να το κάνεις γιατί έχεις ανάγκη την αναγνώριση, μπορεί να το κάνεις γιατί είσαι καραγκί...συγνώμη, χίπστερ, μπορεί να το κάνεις γιατί θέλεις τα λεφτά του Ρώσου πετρελαιά ή μπορεί να το κάνεις για να μπείς στο βρακί της Καιτούλας (αυτό κι αν είναι λόγος). Τελικά όμως ο στοχος είναι αδιάφορος. Στο τέλος η ανθρωπότητα θα έχει στην διάθεσή της άλλο ένα έργο τέχνης (επαναλαμβάνω, καλό ή κακό δεν παίζει ρόλο). Η "ανάλυση" του λόγου είναι τελικά απλά κουτσομπολιό που ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να δημιουργεί μύθο ή context ή ακόμα και να ανεβάζει την τιμή.

 

[LK]

@ theoctapus Για μένα η "διάνοια " είναι η λέξη κλειδί .

Παράλληλα, Κινέζοι εκατομμυριούχοι και Ρώσοι πετρελαιάδες αγοράζουν την είσοδό τους στους "εκπολιτισμένους" κύκλους χορηγώντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια στην καλλιτεχνική κοινότητα για να αγοράσουν ψίχουλα παλιού μπισκότου. Δεν είναι χαζοί ούτε οι μεν ούτε οι δε.

'Οπως π.χ η συνδρομή σε ένα squash club στη Νέα Υοκρη το 1984 μπορεί να είχε  μερικά $$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$,

 

[X-minor]

 

[Jazzjoker]

Πάντως, αν το σκεφτούμε καλά, το μόνο πρόβλημα με την τέχνη είναι ότι κοστολογείται και γίνεται αντικείμενο εμπορικής συναλλαγής. Εάν βγάζαμε αυτό το στοιχείο από την εξίσωση, δε θα ετίθετο κάποιο θέμα έντονης συζήτησης παρά μόνο σε φιλοσοφικό επίπεδο. Με άλλα λόγια μπορεί να διαφωνούμε για το αν κάτι είναι τέχνη ή όχι αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία καθώς είτε είναι είτε δεν είναι, δεν αλλάζει κάτι.

Από τη στιγμή όμως που η τέχνη κοστολογείται, το ερώτημα αποκτά υλικό αντίκρισμα. Διότι εννοείται ότι αν είναι όντως τέχνη, έχει αντικειμενική χρηματική αξία. Αν όχι, τότε κακώς κοστολογείται/πωλείται/παρουσιάζεται δημόσια με αντίτιμο, γιατί δεν αξίζει τίποτα.

Το θέμα που προκύπτει έχει να κάνει με την ασυμβατότητα των δύο εννοιών: Η χρηματική αξία είναι μέγεθος απόλυτα ακριβές και πεπερασμένο. Μπορούμε να διαφωνήσουμε ως προς την ποσότητα αλλά ουδείς αμφισβητεί το ότι πρόκειται για ποσότητα.  Και από τη στιγμή που θα υπάρξει οικονομική συναλλαγή, έχει οριστεί και η τιμή. Η τελευταία μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο πριν τη συναλλαγή. Από τη στιγμή που εκτελέστηκε, είναι γεγονός και τέλος.

Στην περίπτωση της τέχνης όμως, μιλάμε πια για ποιοτικά στοιχεία. Κι εκεί το πεδίο είναι σαφώς υποκειμενικό και τραγικά αόριστο. Μπορούμε να διαφωνούμε για πάντα (είναι ή δεν είναι και ακόμη κι αν ένα έργο έχει ευρέως αναγνωριστεί, ουδείς μπορεί να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να συνεχίζω να το αμφισβητώ. Ενώ αν αμφισβητήσω χρηματική συναλλαγή, απλά θα μου φέρεις την απόδειξη κι η ιστορία λήγει εκεί. Το θέμα φυσικά περιπλέκεται από τη στιγμή που υπάρχουν και κλίμακες χρηματικής αξίας για την τέχνη οπότε εννοείται ότι υπάρχουν και κλίμακες ποιότητας. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν, οτιδήποτε "αποφασίζεται" ότι αποτελεί έργο τέχνης, να έχει σταθερή τιμή πώλησης. Ή τα έργα να κοστολογούνται αποκλειστικά με γνώμονα το χρόνο και το κόστος (υλικά) παρασκευής τους. Βέβαια κι αυτό προβληματικό θα ήταν εν τέλει.

Ένα απόλυτο βήμα θα ήταν να σταματήσει το εμπόριο της τέχνης. Και πώς θα ζούσαν οι καλλιτέχνες; Δε θα ήταν επάγγελμα με την έννοια της οικονομικής αποζημίωσης. Γενικώς μου αρέσει να απαντάω στον εαυτό μου, το έχω ξαναγράψει.  ;D

 

[LK]

@  Jazzjoker 

Σπύρο, τα ΠΑΝΤΑ (όχι μόνο η τέχνη) , έχουν "υπεραξία" (δηλαδή το επιπλέον αν αφαιρέσουμε το κόστος και τον χρόνο -εφόσον αντικειμενικά αποτιμάται σε χρήμα- κατασκευής).

Μια τέτοια θεώρηση, θα "τίναζε στον αέρα" κάθε είδους συναλλαγή.

 

[Jazzjoker]

Μια τέτοια θεώρηση, θα "τίναζε στον αέρα" κάθε είδους συναλλαγή.

Γι' αυτό τη βρίσκω λογική. ;D