ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ.

[vagelism]

Προσφατα στο Spectrum  video της Hiromi εγραφε η ιδια αυτο...

"My first piano teacher always taught me to see colors through music. When she wanted me to play something expressive or fiery, she colored the score paper with red pencil; when she wanted me to play something melancholic or sad, she would color my score with blue pencil. I thought it was fascinating because the piano itself is mostly black and white – the keys, the finish – but it can create so many colors." - Hiromi

Aν κ δεν εχει σχεση, θυμηθηκα την εννοια της συναισθησιας.https://el.wikipedia.org/wiki/Συναισθησία

Υπαρχει καποιος αναμεσα μας που αντιλαμβανεται την μουσικη με αυτο τον τροπο ?

Ξερω οτι ο Adam Νeely..εχει καποια μορφη συναισθησιας.

https://www.nme.com/blogs/nme-blogs/meet-the-famous-musicians-with-synaesthesia-a-condition-that-means-you-hear-colours-14511

 

[cos_dr]

"..... και μια φορά μου φέρνει να παίξω κάτι πένθιμο και είχε χρωματίσει την παρτιτούρα με μαύρο μολύβι και δεν έβλεπα ΧΡΙΣΤΟ"

 ?

 

[John Tzinieris]

ΟΡΙΣΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΝΩΣΤΟΥ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΙΑ:

"Έως πρόσφατα είχα ελάχιστες φορές την ευκαιρία να δω ως νευρολόγος κάποιον με συναισθησία - δεν είναι κάτι που οδηγεί τον κόσμο στους νευρολόγους.. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, την έχει περίπου 1 στους 2.000 ανθρώπους.. δεν αποκλείεται όμως να είναι πολύ πιο συνηθισμένη γιατί καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι που τη διαθέτουν δεν την θεωρούν "παθολογική". Σιγά-σιγά ανακάλυψα ότι διάφοροι ασθενείς που έβλεπα για άλλους λόγους, ήταν επίσης συναισθητικοί.."

(από το βιβλίο "Μουσικοφιλία" του Oliver Sacks, Κεφάλαιο 14 - "Συναισθησία και Μουσική" (εκδόσεις Άγρα))

Οι συναισθητικοί "ταιριάζουν" διάφορες μουσικές ιδιότητες με αντίστοιχες ιδιότητες άλλων αισθήσεων.

Μπορεί να βλέπουν τη ρε ελάσσονα σαν μπλε, την τρίτη μικρή με την αίσθηση του "αλμυρού" κοκ..

Αυτό προφανώς οφείλεται σε κάποια κατασκευαστική ιδιομορφία του εγκεφάλου..

Αν διαβάσει κάποτε κάποιος συναισθητικός αυτό το θέμα θα είχε ενδιαφέρον να γράψει την εμπειρία του..

 

[cos_dr]

Εγώ έχω το άλλο.

 Σε ορχηστρικά κομμάτια όταν παίζουν ανεσταλμένες συγχορδίες τετάρτης ιδιαίτερα άμα η τονική είναι με κάποιο χάλκινο πνευστό που παίζει στα μπάσα, ανατριχιάζω. Σοβαρά το λέω.

 Μετράει?

 Και όταν παίζω κάτι τέτοιο μου  συμβαίνει, όχι μόνο αν ακούω.

 Strings με Brass στην τονική.

 

[John Tzinieris]

Εγώ έχω το άλλο.

 Σε ορχηστρικά κομμάτια όταν παίζουν ανεσταλμένες συγχορδίες τετάρτης ιδιαίτερα άμα η τονική είναι με κάποιο χάλκινο πνευστό που παίζει στα μπάσα, ανατριχιάζω. Σοβαρά το λέω.

 Μετράει?

 Και όταν παίζω κάτι τέτοιο μου  συμβαίνει, όχι μόνο αν ακούω.

 Strings με Brass στην τονική.

Άμα είναι μεμονωμένο φαινόμενο, φαντάζομαι δεν έχει σχέση με συναισθησία..

Αν έλεγες π.χ. ότι όποτε ακούς τη συγκεκριμένη συγχορδία βλέπεις ένα χρώμα ή μυρίζεις κάτι, αυτό είναι συναισθησία..

Νομίζω αν το είχες, θα το είχες καταλάβει χαλαρά..

Δεν είναι και κανένα τρελό πλεονέκτημα για κάποιον μουσικό, όπως π.χ. το απόλυτο αυτί..

 

[fusiongtr]

Κάποτες, στο παλιό Βελιγράδι, πριν τον πόλεμο, υπήρχε μια σχολή μουσικής, που έπαιρνε τα παιδιά που απορρίπτονταν από τις υπόλοιπες σχολές της Ευρώπης.

Μικρά παιδιά.

Είχε ένα πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα εκπαίδευσης.

Τα παιδιά έπαιζαν στα (όχι τα) όργανα, πριν μπουν στην κατ' εξοχήν μουσική εκπαίδευση.

Σε κάποια από τα μαθήματα, τους έβαζαν να ακούσουν ένα κομμάτι, και από το άκουσμα, να φτιάξουν μια ιστορία, ένα παραμύθι.

Μετά τους έβαζαν να γράψουν μια ιστορία, και να την παίξουν με ήχους στο πιάνο (χωρίς ακόμα να ξέρουν νότες).

Τα διαστήματα τους τα μάθαιναν ως εξής.

Έπαιζε τα διαστήματα ο δάσκαλος, και ζητούσε από κάθε παιδί, να ζωγραφίσει από ένα χρώμα για κάθε διάστημα.

Το ίδιο συνέβαινε και με τις συγχορδίες.

Μετά ζητούσαν από τα παιδιά να ζωγραφίσουν κάτι, και να το παίξουν στο πιάνο (με βάση τα χρώματα της κάθε ζωγραφιάς).

Η σχολή βομβαρδίστηκε, και .... τέλος.

Τι κρίμα!

 

[VangelisV]

Αν έλεγες π.χ. ότι όποτε ακούς τη συγκεκριμένη συγχορδία βλέπεις ένα χρώμα ή μυρίζεις κάτι, αυτό είναι συναισθησία.

Eγώ στη Σι ύφεση μινόρε μυρίζω παστίτσιο και στη Σι ύφεση μινόρε εβδόμης μυρίζω καμμένο παστίτσιο

 

[fusiongtr]

Αν έλεγες π.χ. ότι όποτε ακούς τη συγκεκριμένη συγχορδία βλέπεις ένα χρώμα ή μυρίζεις κάτι, αυτό είναι συναισθησία..

Λάθος John.

Αυτό είναι καραμπινάτο LSD.  :classic_tongue:

 

[cos_dr]

Άμα είναι μεμονωμένο φαινόμενο, φαντάζομαι δεν έχει σχέση με συναισθησία..

Αν έλεγες π.χ. ότι όποτε ακούς τη συγκεκριμένη συγχορδία βλέπεις ένα χρώμα ή μυρίζεις κάτι, αυτό είναι συναισθησία..

Νομίζω αν το είχες, θα το είχες καταλάβει χαλαρά..

Δεν είναι και κανένα τρελό πλεονέκτημα για κάποιον μουσικό, όπως π.χ. το απόλυτο αυτί..

έχω άλλα κουσούρια και είμαι και ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ.

 χαχαχαχαχαχαχα

 

[vagelism]

Κάποτες, στο παλιό Βελιγράδι, πριν τον πόλεμο, υπήρχε μια σχολή μουσικής, που έπαιρνε τα παιδιά που απορρίπτονταν από τις υπόλοιπες σχολές της Ευρώπης.

Μικρά παιδιά.

Είχε ένα πρωτοποριακό για την εποχή σύστημα εκπαίδευσης.

Τα παιδιά έπαιζαν στα (όχι τα) όργανα, πριν μπουν στην κατ' εξοχήν μουσική εκπαίδευση.

Σε κάποια από τα μαθήματα, τους έβαζαν να ακούσουν ένα κομμάτι, και από το άκουσμα, να φτιάξουν μια ιστορία, ένα παραμύθι.

Μετά τους έβαζαν να γράψουν μια ιστορία, και να την παίξουν με ήχους στο πιάνο (χωρίς ακόμα να ξέρουν νότες).

Τα διαστήματα τους τα μάθαιναν ως εξής.

Έπαιζε τα διαστήματα ο δάσκαλος, και ζητούσε από κάθε παιδί, να ζωγραφίσει από ένα χρώμα για κάθε διάστημα.

Το ίδιο συνέβαινε και με τις συγχορδίες.

Μετά ζητούσαν από τα παιδιά να ζωγραφίσουν κάτι, και να το παίξουν στο πιάνο (με βάση τα χρώματα της κάθε ζωγραφιάς).

Η σχολή βομβαρδίστηκε, και .... τέλος.

Τι κρίμα!

Πολυ ενδιαφερον.

Θεωρουσαν δηλαδη την συναισθησια σαν κατι που ενας μουσικος πρεπει να εχει {η που μπορει να εκπαιδευτει να εχει}?

Για ποιο λογο το εκαναν αυτο?

 

[Βραδύπους]

Το ρε είναι κόκκινο και το ντο# είναι κτικιάρικο, κίτρινο,επίσης το 4 είναι κόκκινο και το 2 κίτρινο, αλλά πώς ξέρουμε ότι δεν οφείλεται σε κάποιο παιδικό βιβλίο με εικόνες και χρώματα;

Το μί ύφεση είναι νομίζω άσπρο ή στο χρώμα της διαφανούς μάσκας θαλάσσης(είναι περισσότερο σαν ποιότητα παρά σαν χρώμα), παρ'όλ'αυτά η σι μείζονα συγχορδία(με εναρμόνιο ρε#-μιΥ) είναι ενίοτε γρασιδί.

Έχω διαβάσει το άλλο όμως για το απόλυτο αυτί, ότι παίζει ρόλο το πως ονομάζεις τη νότα γιατί ο εγκέφαλος πιάνει μόνο το δεύτερο φθόγγο,οπότε λα-φα, μι-σι μπερδεύονται πιο εύκολα σε σχέση με ντο-φα και αυτοί που έχουν το απόλυτο ξεχωρίζουν και το πρώτο σύμφωνο. Οι ερευνητές ήταν νομίζω Ιταλοί,οπότε εν συνεχεία έγραφαν ότι με το αμερικάνικο σύστημα μπι-σι-ντι-η είναι πιο δύσκολο ν΄αναπτύξουν/εκπαιδεύσουν απόλυτο αυτί.

edit: εδώ το διάβασα: Vowel Identity between Note Labels Confuses Pitch Identification in Non-Absolute Pitch Possessors, Alfredo Brancucci, * Rosanna Dipinto, Ilaria Mosesso, and Luca Tommasi

 

[fusiongtr]

Πολυ ενδιαφερον.

Θεωρουσαν δηλαδη την συναισθησια σαν κατι που ενας μουσικος πρεπει να εχει {η που μπορει να εκπαιδευτει να εχει}?

Για ποιο λογο το εκαναν αυτο?

Να σου πω.

Η γνώμη μου είναι ότι αντί να πάνε απαίδευτα παιδιά σε μουσικούς κανόνες, προτιμούσαν πριν, να πάνε την μουσική στο επίπεδο που τα παιδιά θα μπορούσαν να αντιληφθούν με τους δικούς τους όρους.

Τα παιδιά, είναι τρομερά.

Αν αντί να τους επιβάλλεις κάτι έξωθεν, τους το κάνεις προσιτό στην γλώσσα τους, θα το αποκτήσουν χωρίς να καταλάβουν με ποιον τρόπο.

Δώσε τροφή στην φαντασία τους, την δημιουργικότητά τους, και θα εσωτερικεύσουν τα πάντα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.

Είμασταν κι εμείς κάποτε έτσι, παιδιά δηλαδή.

Κι εμείς συσχετίζαμε ήχους με συναισθήματα, χρώματα, ιστορίες.

Μας τα πήρε όλα ο χρόνος, η κοινωνικοποίηση, η τακτική εκπαίδευση με λάθος τρόπο, κλπ.

Ναι είναι πολύ ενδιαφέρον.

Σε βιβλίο παιδοψυχιατρικής το είχα διαβάσει παρεμπιπτόντως.

 

[Ledge]

Έχω διαβάσει το άλλο όμως για το απόλυτο αυτί, ότι παίζει ρόλο το πως ονομάζεις τη νότα γιατί ο εγκέφαλος πιάνει μόνο το δεύτερο φθόγγο,οπότε λα-φα, μι-σι μπερδεύονται πιο εύκολα σε σχέση με ντο-φα και αυτοί που έχουν το απόλυτο ξεχωρίζουν και το πρώτο σύμφωνο. Οι ερευνητές ήταν νομίζω Ιταλοί,οπότε εν συνεχεία έγραφαν ότι με το αμερικάνικο σύστημα μπι-σι-ντι-η είναι πιο δύσκολο ν΄αναπτύξουν/εκπαιδεύσουν απόλυτο αυτί.

Είχα γνωρίσει άνθρωπο με απόλυτο αυτί. Ήταν λίγο τρομαχτικό. Χτυπούσες μια οποιαδήποτε νότα στην κιθάρα ή στο βιολί, και σου έλεγε "ανέβασε" ή "κατέβασε". Ύστερα είδα ένα βίντεο για το απόλυτο αυτί, πως δημιουργείται. Δεν καλλιέργείται. Ούτε είναι ταλέντο. Μπορεί κάποιος να το εξασκήσει. Αλλά το απόλυτο αυτί -όπως ισχυριζόταν το βίντεο- αναπτύσσεται όταν σε βρέφη ακόμα βάλεις υπερβολικά πολύπλοκη μουσική, τύπου Μπαχ κλπ. 

 

[vagelism]

Είχα γνωρίσει άνθρωπο με απόλυτο αυτί. Ήταν λίγο τρομαχτικό. Χτυπούσες μια οποιαδήποτε νότα στην κιθάρα ή στο βιολί, και σου έλεγε "ανέβασε" ή "κατέβασε". Ύστερα είδα ένα βίντεο για το απόλυτο αυτί, πως δημιουργείται. Δεν καλλιέργείται. Ούτε είναι ταλέντο. Μπορεί κάποιος να το εξασκήσει. Αλλά το απόλυτο αυτί -όπως ισχυριζόταν το βίντεο- αναπτύσσεται όταν σε βρέφη ακόμα βάλεις υπερβολικά πολύπλοκη μουσική, τύπου Μπαχ κλπ. 

αυτον λες? 

 

[Superfunk]

Αλλά το απόλυτο αυτί -όπως ισχυριζόταν το βίντεο- αναπτύσσεται όταν σε βρέφη ακόμα βάλεις υπερβολικά πολύπλοκη μουσική, τύπου Μπαχ κλπ. 

Εμενα ο μπαμπας μου ηταν φανατικός της κλασσικης και μεγαλωσα με δαυτη.

Παραμενω ΚΟΥΦΑΛΟΓΟ.... :classic_biggrin: