Θεωρώ πως πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Αν δεχτούμε πως είμαστε μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας όπου το κράτος νομοθετεί και αποφασίζει για την βέλτιστη ζωή των πολιτών οι οποίοι έχουν δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, οι νόμοι θα πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα. Συνεπώς κανένας δε μπορεί να κάνει ότι του κατέβει, είτε είναι μουσικός, είτε ζωγράφος είτε οτιδήποτε άλλο, καλλιτεχνικό ή μη.
Αν αρχίσει ο καθένας μας να χαρακτηρίζει το οτιδήποτε με το προσωπικό του κριτήριο ως "παράλογα παράνομο" ή "λογικά παράνομο" και πράττει αντίστοιχα, ζήτω που καήκαμε.
Από την άλλη, αισθάνομαι πως η παρέμβαση του κράτους έχει αρχίσει να γίνεται τόσο έντονη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής που καταλήγει ασφυκτική (έχει αρχίσει να ξυπνάει ο αναρχικός μέσα μου ?). Ειδικά σε ένα κράτος σαν το ελληνικό, το οποίο είναι το απόλυτο μπάχαλο, με πολυνομία στα όρια της φρενίτιδας και νομοθετήματα που γράφονται στο πόδι από πραγματικά άσχετους καρεκλοκένταυρους ενώ άλλα έρχονται ως κακή μετάφραση των καρεκλοκένταυρων της ΕΕ, δεν ξέρω αφενός κατά πόσο είναι εφικτό να ακολουθείς απόλυτα το γράμμα του νόμου, και αφετέρου αν το κάνεις κατά πόσο θα είσαι ο ηλίθιος της υπόθεσης.