Ροκ και στίχος

[menelaos]

Σίγουρα, απλώς κατ'αυτήν την έννοια ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ οι χώρες έχουν σκηνή. Αλλά όταν λες "Death Metal σκηνή" ΔΕΝ εννοείς την Ινδία επειδή υπάρχουν και εκεί 3 μπάντες! Ούτε λες "RnB σκηνή" και εννοείς την Αργεντινή. Πίστεψέ με, και στην Ινδία παίζουν death, και στην Αργεντινή RnB. Θεωρείς ότι υπάρχει "σκηνή"; Υπάρχουν καλλιτέχνες, ναι, αλλά όταν λέμε "σκηνή" σημαίνει μεγάλη ΠΟΣΟΤΙΚΑ και ΠΟΙΟΤΙΚΑ παραγωγή ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ με τον μέσο όρο. Ε, συγκριτικά με το μέσο όρο ΔΕΝ έχουμε μεγάλη παραγωγή ροκ στην Ελλάδα ΟΥΤΕ ποσοτικά ΟΥΤΕ (πόσο μάλλον) ποιοτικά...

Α, και όσοι μπαίνουν στν κόπο να ακούσουν μπάντες σαν τους A.C.T. σίγουρα ακούν και το παιδί της Αφροδίτης...

Πάντως εγώ προσωπικά λατρεύω τους A.C.T και οι A.C δε μου λένε τίποτα...

 

[relayer]

Σίγουρα, απλώς κατ'αυτήν την έννοια ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ οι χώρες έχουν σκηνή. Αλλά όταν λες "Death Metal σκηνή" ΔΕΝ εννοείς την Ινδία επειδή υπάρχουν και εκεί 3 μπάντες! Ούτε λες "RnB σκηνή" και εννοείς την Αργεντινή. Πίστεψέ με, και στην Ινδία παίζουν death, και στην Αργεντινή RnB. Θεωρείς ότι υπάρχει "σκηνή"; Υπάρχουν καλλιτέχνες, ναι, αλλά όταν λέμε "σκηνή" σημαίνει μεγάλη ΠΟΣΟΤΙΚΑ και ΠΟΙΟΤΙΚΑ παραγωγή ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ με τον μέσο όρο. Ε, συγκριτικά με το μέσο όρο ΔΕΝ έχουμε μεγάλη παραγωγή ροκ στην Ελλάδα ΟΥΤΕ ποσοτικά ΟΥΤΕ (πόσο μάλλον) ποιοτικά...

Πάντως εγώ προσωπικά λατρεύω τους A.C.T και οι A.C δε μου λένε τίποτα...

Θα πρέπει να εννοείς μαζί με όλους τους άλλους ΚΑΙ την Ινδία ΚΑΙ την Αργεντινή εφ' όσον έχει κάτι ενδιαφέρον να επιδείξει δε σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά να υπάρχει μεγάλη παραγωγή, παντού υπάρχουν διαφορετικές ποσότητες και ποιότητες...  και η Ελληνική ροκ σκηνή αποτελεί ένα πάρα πολύ μικρό μέρος της παγκόσμιας, από μικρή χώρα με ακόμα πιο μικρή ροκ παιδεία τι περιμένεις??? Αλλά από την άλλη το να μηδενίζουμε εντελώς είναι ακραίο...

Οι A.C.T. και μένα είναι από τους πολυαγαπημένους μου...

 

[menelaos]

Μα δε μηδενίζω. Απλώς ορίζουμε διαφορετικά τη "σκηνή". Η έλλειψη σκηνής δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε ένας καλός μουσικός, αυτό έλειπε. Απλώς "σκηνή" ονομάζεται η πληθώρα τέτοιων

Τέλος πάντων, πάρε ένα δωράκι συμφιλίωσης:

 

[relayer]

Δε μαλώσαμε και ποτέ! Απλά για μένα υπάρχει η "πληθώρα" που εννοείς... Τι κομματάρα το δωράκι σου!

 

[Tthawth]

Μπορω να μπω on topic? Μεχρι την 8η σελίδα δεν εχει αναφέρει κανεις τα πολυαγαπημένα σκαθάρια και την θεματολογία των στίχων τους. Έχω διαβάσει πως η αγαπημένη τους στιχουργική μεθοδος, ήταν να βρίσκουν μια-δυο όμορφες λέξεις που θα ήθελαν να περιλαμβάνει το επόμενο τραγούδι τους. Απο κει και πέρα όλα εβγαιναν απο την φαντασία τους προσπαθώντας να συμπεριλάβουν με επιτυχία τις συγκεκριμένες λεξούλες και να περιγράψουν πανέμορφα ότι πιο ενδιαφέρον μπορούσαν γύρω απο αυτές. Ταυτόχρονα ερχόταν και η έμπνευση για την μελωδία του τραγουδιού.

Δεν ξέρω αν εχει γίνει αναφορα και στον Neil Young. Προσωπικά μου έχει προσφέρει απίστευτες εικόνες με τους στίχους του και μόνο, αλλα και η μελωδίες που ντύνει τα συναισθήματα του ειναι μοναδικές. Απο τις μοναχικές γυναίκες της δύσης που κοιτάζουν με ανησυχία απο το παράθυρο μήπως δουν την μορφή του αγαπημένου τους να έρχεται απο το λόφο, μέχρι το φτωχό ανθρωπάκι που αποφευγεις να κοιτάξεις στα μάτια καθώς σου καθαρίζει το πανάκριβο παρμπρίζ σου, ο Young παραμένει ακρως αυθεντικός και πιστός στην ψυχή του.

Και συνήθως ο neil young μου θυμίζει τον Σιδηρόπουλο με το Γέρο-Μαθιό του. Μια ιστορία απο το πουθενά για ενα ακροατήριο που δεκάρα δεν δίνει για οποιονδήποτε μαθουσάλα γεροαγρότη. Κι όμως η ερμηνεια και η επιλογή των στίχων, τραβάει το ενδιαφέρον πιστεύω. Θα ήταν ο Σιδηρόπουλος αυτο που μας άφησε κληρονομιά, εαν απλώς τραγουδούσε για φθηνά, μαύρα πρόστυχα εσώρουχα απο την Καλιθέα?

Τώρα απο την αντιπερα όχθη (σχεδον κυριολεκτικά), έχουμε και τύπους σαν τον Lou Reed που τι θα μας ήταν δίχως της επικές ιστορίες του? Θα τον ήξερε η New York City του αν μίλαγε απλώς για κορίτσαρους και έρωτες? Το βάθος της ειρωνίας και της καυστικής κριτικής του είναι το βασικό ταλέντο του. ΑΛλα δεν βρίσκουμε ούτε ίχνος μελωδίας. Ουσιαστικά έχουμε το απόλυτως καθαρό σταθερό ροκ, με την απόλυτη απαγγελία μιας ιστορίας που σε βάζει σε σκέψεις.

Σε κάθε περίπτωση, μην ξεχνάμε οτι το Ροκ, προερχόμενο απο το μπλουζ, φτιάχτηκε μέσα απο τον καημό των νέγρων σκλάβων. Ακόμα και δίχως μουσικό όργανο, μια παρέα μαύρων, έβρισκαν εικονικά λίγη ελπίδα, μέσα απο τα χρώματα της φωνής τους. Απλώς έλεγαν την ιστορία τους, τον καημό τους. Η μελωδία που έβγαινε απο μέσα τους βαθιά, τους κάλμαρε τον πόνο. Ίσως μέχρι σήμερα ο κύριος ρόλος του ροκ, παραμένει η εμψύχωση του ακροατή? Ίσως μας καλμάρει συγκεκριμένες ορμές που δεν ξέρουμε πως αλλιώς να τις σβήσουμε?

 

[alekelis]

Ωραιο post!!!

Μπραβο σου!

 

[playloud]

Τι δισκαρα το Last Epic, μολις το ακουω

 

[menelaos]

Έτσι, ας βγει και κάτι καλό από το thread  8)

 

[orbital]

Καλά, πάλι στους Aphrodite's Child καταλήξαμε; Έλεος. Ρε παιδιά αφού τους ανθρώπους εκτός ελλάδας δεν τους ξέρει ΚΑΝΕΝΑΣ.

Ενταξει, οχι κ ετσι.. μερικοι progressive-αδες τους ξερουν  ;D

ακομα περισσοτεροι ξερουν τον vangelis και τον.. demis  ;D απο τη μετεπειτα καριερα τους (που νταξ δεν τη λες και ροκ αλλα λεμε....)

φυσικα επι της ουσιας συμφωνω

 

[menelaos]

Μα ναι, απλά ο προσδιορισμός είναι "ναι ρε, είναι το group που ήταν ο vangelis και ο demis" και όχι "ναι ρε, είναι αυτοί που έπαιζαν στους Aphrodite's Child"  ;D

 

[Tthawth]

Ενταξει, οχι κ ετσι.. μερικοι progressive-αδες τους ξερουν  ;D

ακομα περισσοτεροι ξερουν τον vangelis και τον.. demis  ;D απο τη μετεπειτα καριερα τους (που νταξ δεν τη λες και ροκ αλλα λεμε....)

φυσικα επι της ουσιας συμφωνω

Μου άρεσε που βρήκα στο TalkBass Μια αναφορα στον Demis... Προσέχτε περιγραφή...

 

[SpyrosCh]

Το ανασύρω για να ρωτήσω: Πόσοι πλέον κάνουν την τελετουργία του να διαβάζουν τους στίχους ενός δίσκου? (Αυτό προϋποθέτει βέβαια στη σημερινή εποχή ότι θα έχουμε αγοράσει το cd) : :

(και προς θεού δεν είναι στοχευμένο το παραπάνω περί ελληνικού η μή ροκ)

 

[panagiotis]

Αν και πάντα σε πρώτη φάση κοιτάω να μαθαίνω τη μουσική, συνήθως τσεκάρω και στίχους... ειδικά αν ξέρω ότι η θεματολογία θα 'ναι και ενδιαφέρουσα.

Πολλές φορές πορεύομαι ανάλογα και με το ποιος τους έχει γράψει... είναι πολλοί των οποίων οι στίχοι μου κινούν πάντα το ενδιαφέρον....

 

[blue]

Το ανασύρω για να ρωτήσω: Πόσοι πλέον κάνουν την τελετουργία του να διαβάζουν τους στίχους ενός δίσκου? (Αυτό προϋποθέτει βέβαια στη σημερινή εποχή ότι θα έχουμε αγοράσει το cd) : :

(και προς θεού δεν είναι στοχευμένο το παραπάνω περί ελληνικού η μή ροκ)

παντα διαβαζω τους στιχους ενος κομματιου, αφου πρωτα με εχει κερδισει με τη μουσικη του. Μαλιστα αν τυχαινει οι στιχοι του να μην ειναι τοσο σπουδαιοι, ψιλοξενερωνω

 

[Evilnye]

παντα διαβαζω τους στιχους ενος κομματιου, αφου πρωτα με εχει κερδισει με τη μουσικη του. Μαλιστα αν τυχαινει οι στιχοι του να μην ειναι τοσο σπουδαιοι, ψιλοξενερωνω

+1000

Πολλές φορές θα αποφύγω να τους διαβάσω μην τυχόν και ξενερώσω !

Πάντως αρκετές φορές θα ακούσω πράγματα χωρίς να διαβάσω και ποτέ στίχους.

 

[menelaos]

Ακούς για παράδειγμα ένα ωραιότατο κομμάτι των Muse και οφείλεις να υποστείς τις χαζομάρες που έχουνε καρφωθεί στον Bellamy > > >

 

[Κουφη Λεοπαρδαλη]

Kαι πολλες φορες νομιζουμε οτι ακουμε καποιους στιχους ενω στην πραγματικοτητα δεν τους ακουμε.

 

[Evilnye]

Και μετά βγαίνουν κορυφαία βίντεο με misheard lyrics όπως πχ των Nightwish!

 

[audiokostas]

Και μετά βγαίνουν κορυφαία βίντεο με misheard lyrics όπως πχ των Nightwish!

Το οποίο σαν ιδέα, αν δεν απατώμαι, είχε ξεκινήσει στα 80's με μια καταπληκτική διαφήμιση για τις κασσέτες Maxell και το τραγούδι "The Israelites" και με τον Dekker (τον συνθέτη) να αλλάζει τις κάρτες με τους (νοηματικά λάθος αλλά ηχητικά παραπλήσιους) στίχους σαν τo βίντεο του Bob Dylan (Subterranean Homesick Blues).

Οταν οι διαφημιστές έχουν φαντασία.

 

[SpyrosCh]

Ακούς για παράδειγμα ένα ωραιότατο κομμάτι των Muse και οφείλεις να υποστείς τις χαζομάρες που έχουνε καρφωθεί στον Bellamy > > >

Ναι όντως!! ;D ;D ;D ;D

Για μένα πάντως ισχύει και το ανάποδο: Μπορεί ένα κομμάτι να ανέβει στο γούστο μου λόγω στίχων.