Δεν σας κρύβω ότι σήμερα ξύπνησα με μια τεράστια τσαντίλα γιατί αργήσαμε τόσο να το μάθουμε...
οχι απαραίτητα τσαντιλα...ισως για μενα εκλεισε ο κυκλος του γιατί, ενας κυκλος που κρατησε 4 5 μηνες, αναζητησης, προσωπικων μηνυμάτων που δεν απαντιώντουσαν, μια περιοδος απορίας, ισως και "ενοχής", διοτι κακά τα ψέμματα παντα εχεις στο νου σου και μια παρεξηγηση, που παντα καραδοκεί πισω απο το πληκτρολόγιο.
Γι αυτο ελεγα οτι σημασια εχουν οι ανθρωποι και οχι τα αβαταρς. Στα 12 χρόνια που είμαι εδω γνωρισα και εκανα 10 φιλους και εκατονταδες αβαταρς. Με τους 10 μιλαμε στα τηλεφωνα, φβ, βαιμπερ, βγαινουμε για καφε, αναταλλασσουμε δωρα. Ο Νικος ήταν στα ραντεβού που κανονιζονταν αλλα δεν βολευαν. Ειχα την τυχη να παιξω τις κιθαρες που του εφτιαχνε ο Αργυρης πριν καν τις παραλαβει αλλα τελικα η απόσταση των 500χλμ, παρ ολο που εχω και αδελφό στην Αθηνα, αποδεικνυεται μεγάλη.
Στην ηλικία των 68 πια, τα περισσοτερα πραγματα που ήρθαν με την τεχνολογια και μας εφτιαξαν ενα επιπλαστο συννεφο κοινωνικοτητας εχουν ξεθυμάνει πια. Δεν παίζω πια, δεν φτιαχνω μουσικες, δεν ανοιγω μηχανηματα, εκοψα και τα ψηφιακά, κραταω επαφη μόνο με με λιγους και οσο μ αφηνουν οι υποχρεωσεις. Προσπαθώ μονο να βρεθω με ανθρωπους και η στεναχώρια ειναι μεγαλύτερη τωρα που ο Νικος εφυγε πριν προλάβουμε να πιουμε εκεινον τον καφε στην Αριστοτέλους....
