Σχετικά με τα Τίμια Ξύλα και την αντικατάστασή τους από Δαιμονικά Σύνθετα Υλικά:
Εντάξει, με τα κολλήματα του καθενός δεν θα ασχοληθώ και να με συγχωρείτε, ακόμα και
αν ήμουν ψυχίατρος, θα ζητούσα να πληρωθώ για να ακούω παπαριές.
Απλά να ενημερώσω ότι ένα
ομοιογενές συνθετικό υλικό (το οποίο παρεμπιπτόντως, στην περίπτωσή μας, είναι υποπροϊόν ξύλου), εγγυάται
μηδενικά dead notes, ισχυρή fundamental νότα και "ανοσία" σε φαινόμενα όπως σκευρώσεις σε συγκεκριμένα σημεία της ταστιέρας.
Τέτοιου τύπου υλικά, εκτός από τη Hagstrom (είχα μια Viking και αν εξαιρέσεις το αστεία λεπτό μπράτσο ήταν ΥΠΕΡΟΧΗ κιθάρα), χρησιμοποιεί η Flaxwood (σε
ολόκληρη την κιθάρα) ενώ η Parker χρησιμοποιεί μη-ξύλινα υλικά εδώ και δεκαετίες.
Το Roasted Maple, είναι άλλη ιστορία. Παρεμπιπτόντως, το ξεκίνησε η Ernieball και ο Anderson, το έκλεψε ο Suhr (πασίγνωστος κλέφτης σε πατέντες και ιδέες άλλων, και όποιος διαφωνεί να τον ενημερώσω σχετικά) και το καθιέρωσε σε ευρεία παραγωγή η
Gibson για να ανταπεξέλθει στην έλλειψη άλλων ξύλων.
Τον κόβω ότι η
Gibson δεν το κάνει όπως οι άλλοι, γιατί η διαδικασία δεν είναι φτηνή. Τοποθετούν το maple μέσα σε ειδικούς θαλάμους, όπου αφαιρείται όλο το οξυγόνο και μετά "ψήνεται" σε συγκεκριμένες θερμοκρασίες. Αφαιρούνται έτσι κάποια έλαια από το ξύλο και άλλα πολυμερίζονται. Λέγεται ότι το roasted maple, εκτός από πανέμορφο, διατηρεί και καλύτερη ακαμψία. Βέβαια, οι άλλοι το κάνουν σε ολόκληρα μπράτσα, όχι μόνο στις φλούδες που μπαίνουν κάτω από τις χορδές.
Θεωρώ ότι τα designer υλικά (να μην τα πούμε "συνθετικά" και μπερδευόμαστε) είναι το μέλλον στη σχεδίαση ηλ. κιθαρών και το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι η γνώμη του μέσου βλάχου κοιλαρά inbred redneck Αμερικάνου που γράφει στα (αμερικάνικα) fora.
Πάντα φιλικά, ΙΜΗΟ, YMMV κλπ.