Αν και αρκετά μετά, μια παρατήρηση:
το να πηγαίνεις σε ένα ωδείο, δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι και αυτοδίδακτος!
εντάξει, όταν ξεκινάς σε ηλικία 6 χρονών να παίζεις (όπως εγώ) καλό είναι να έχεις μια "γραμμή" παιξίματος, γιατί αλλιώς θα πατάς τις νότες με το 1 δάκτυλο.
το αν θα μελετάς 1 ώρα και θα αυτοσχεδιάζεις 2 είναι καθαρά δικό σου θέμα.
προς θεού, δεν είναι όλοι όσοι πάνε σε ωδείο άψυχοι αναγνώστες παρτιτούρας, γιατί αυτό λέγεται (δηλαδή το ότι ένας που πηγαίνει σε ωδείο δεν μπορεί να παίξει αυτό που παίζει ο αυτοδίδακτος -> αυτό είναι εντελώς λάθος, μπορείς να συνδυάζεις το αυτοδίδακτο με το ωδείο).
Το κλασσικό πιάνο δε θα σου δώσει τις συγχορδίες του coltrane, αλλά θα μάθεις να πατάς σε νότες, θα μάθεις τις βασικές συγχορδίες, ώστε να μπορείς μετά να εξελιχθείς όπως νομίζεις.
Από ένα σημείο και πέρα η μουσική δεν διδάσκεται
Το αυτοδίδακτο έχει περισσότερο νόημα στη μη γνώση των θεωρητικών.
Εκεί θεωρώ ότι μπορείς να θεωρηθείς αυτοδίδακτος και ότι παίζεις με "ένστικτο". Και ναι, υπάρχουν περιπτώσεις αυτοδίδακτων (με την έννοια του θεωρητικού) που παίζουν παπάδες, γιατί να μην γίνεται άλλωστε? Το τι παίζεις είναι συνάρτηση του πόσο έχεις καταλάβει το όργανο και πόσες ώρες ασχολείσαι (μιλάμε πάντα για κάποιον που "τό χει").
Μπορεί να μην ξέρεις μουσική, αλλά να την αισθάνεσαι, αυτό σου εξασφαλίζει ότι και χωρίς θεωρία μπορείς να παίξεις καλά.
Όμως, συνήθως κάπου τα αισθήματά σου τελειώνουν. Καλό είναι να μπορείς να παίξεις και έργα που εκφράζουν συναισθήματα άλλων. Και οι sequencer, γράφω 1 νότα στις 1000, είναι υποκατάστατο. Την προσωπική απόλαυση του να παίζεις κάτι ωραίο δεν θα την πάρεις με το ένα χέρι στο πληκτρολόγιο και το άλλο στα πλήκτρα.
Η κλασσική παιδεία (που την έχετε ψιλοθάψει
) πιστεύω ότι είναι αρκετά "αναγκαία". Εντάξει, θα μπορούσε να εξυγχρονιστούν λίγο τα κομμάτια, υπάρχουν και πιο σύγχρονα κλασσικά έργα, αλλά τα πιο σύγχρονα είναι συνήθως και πιο απαιτητικά από τον εκτελεστή. Το να φτάσεις στην Jazz ξεκινώντας από το 0, είναι πολύ δύσκολο. Και μη λέμε πάλι για New Orleans, η μουσική μπορεί και περνάει από γενιά σε γενιά, δε νομίζω κανείς να κάθισε μπροστά σε 88 πλήκτρα και να τού ρθε η επιφοίτηση, προφανώς κάποιος του "έδειξε", κάποιον άκουσε, και μετά έγινε ο ray charles.
Αυτό που πιστεύω, είναι ότι πηγαίνοντας σε ωδείο, μπορείς να επιταχύνεις (λίγο) τη δεξιοτεχνία που θα έπαιρνες ούτος ή άλλως αν το ψαχνες μόνος σου (αφού θα σου "δείξει" κάποιος άλλος, θά ναι πιο γρήγορα, αργά ή γρήγορα όμως τον τρόπο θα τον έβρισκες, άλλωστε δε λύνεις καμιά διαφορική εξίσωση στα ωδεία, πράγματα που προέρχονταν από εμπειρία προηγούμενων μουσικών μαθαίνεις!).
Τελευταία είδα στην tv (στο mezzo όσοι έχετε δορυφορική) τον Chick Corea, δεν τον ήξερα, πραγματικά απίστευτος!
http://en.wikipedia.org/wiki/Chick_Corea
Αγγελίες
)
