Πόσο ξένη μας είναι η jazz μουσική;

[schreivox]

  Με αφορμή την παγκόσμια μέρα jazz μουσικής που ήταν μόλις...χτες  (ανέκαθεν δεν με εκφράζουν τέτοιες ''μέρες'' βέβαια ) άκουσα λίγο από live streaming κάποια ωραία παιξίματα και γενικότερα τον τελευταίο καιρό jazz δεν ακούω ούτε παίζω ιδιαίτερα..

Στον αντίποδα θεωρώ ότι είναι μια μουσική που μου γεννάει αισθήματα με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο.

  Είναι δύσκολο λίγο να περιγράψω  τί εννοώ και παράλληλα να θέσω και το ερώτημά μου προς εσάς. Θα το έθετα ως εξής:

παίζοντας και ακούγοντας με τον καιρό άρχισε να με συγκινεί η 'γλώσσα' της με ένα τρόπο που δεν το κάνει καμία άλλη μουσική (κι εδώ εννοώ μουσικές που έχω ασχοληθεί πχ ροκ , κλασσική).

Εννοώ όλες το κάνουν αλλά η συγκεκριμένη έχει μια διαφορά ίσως ως αρμονικό υπόβαθρο (δεν ξέρω/ πάλι στην κλασσική θα πάμε), τέλοσπάντων με άλλες ποιότητες. Αυτό που ονομάζω 'γλωσσα'.

Ενώ, δηλαδή παλιότερα κάποια πράγματα περνούσαν στο ντούκου, με την έννοια ότι οκ ωραία είναι, σιγά-σιγά μου πέρασαν όλες οι αποχρώσεις της ως μουσική γλώσσα που έχει μια γκάμα συναισθηματική (θέλω  να εστιάσουμε λίγο εδώ) .

  Σ'αυτά βρήκα αντιστοιχίες με κάθε 'λαϊκή' μουσική που έχει αυτό που λέμε ''ψυχή''. Και στην προκειμένη περίπτωση ως τέτοια την αντιλαμβάνομαι στη βάση της αφροαμερικάνικης παράδοσης

πχ. στα 60s παιξίματα των Messengers  ακούω και αυτό που λέμε 'καημό' αλλά με μια αισθητική που μας είναι 'ξένη' και δεν μπορεί να κάνει άμεσα σύνδεση με το 'δικό μας νταλκά ως λαός'

Η ερώτηση μου όπως φανταστήκατε απευθύνεται σε ακροατές που ακούνε τζαζ . Την αντιλαμβάνονται αυτοί οι ακροατές ως μια μουσική με 'συναισθηματική' παλέτα; Και για να το προχωρήσω βάζω και τον στιχουργικό παράγοντα, όπου στιχουργικά κατ'εμέ είναι μια μουσική περιορισμένη σε θέματα ελαφρά όπως έρωτες χωρίς να γίνεται και ιδιαίτερη επιμέλεια επί του θέματος.

Μουσικά, όμως πώς σε σας περνάει κάποια πράγματα;

Θα χαρώ να μου γράψετε τις απόψεις σας. Θεωρώ ότι δεν είναι ένα θέμα που τελειώνει με ένα - 'Ναι ρε φίλε μια χαρά μουσική- ρωτάς τα αυτονόητα'. Υπάρχει χώρος για ανταλλαγή και για μουσικά παραδείγματα αν θέλετε.

(ξέρετε... αυτά που σας κάνουν αυτό το κλικ 8) )

 

[fusiongtr]

Δεν ξέρω σε τι αναφέρεσαι όταν λες "jazz".

Κάτω από αυτή την "ταμπέλα" χωράνε πραγματικά άπειρα πράγματα.

Θεωρώ ότι η jazz δεν είναι απλώς μουσική.

Είναι ένας τρόπος να ακούς, να αντιλαμβάνεσαι τους ήχους και το περιβάλλον γενικότερα.

Οποιοδήποτε κομμάτι μπορεί να "γίνει jazz" με τους κατάλληλους μουσικούς, και μάλιστα jazz οποιασδήποτε "απόχρωσης".

Και φυσικά υπάρχει μια τεράστια συναισθηματική παλέτα από κάτω, ανάλογα με το ύφος και την αισθητική άποψη.

Και ναι, έχει διαφορά και ως προς το αρμονικό και ως προς το μελωδικό, και ως προς το ρυθμικό περιβάλλον.

Η jazz είναι και λαΙκή και ακαδημαϊκή, ανάλογα με το τι θα επιλέξεις να ακούσεις.

Όμως αν ο δημιουργός/αυτοσχεδιαστής (γενικά μιλάω) έχει "ψυχή", θα έχει και η μουσική του.

 

[schreivox]

  Έχω γράψει κάποια θέματα στα οποία εστιάζω προσωπικά αλλά δεν θέλω να προχωρήσουμε σε ορισμούς κλπ. προτιμώ να γίνει κουβέντα και ο καθείς να γράψει πως το βλέπει όπως έπραξες κι εσύ. Ευχαριστώ για το input.

υγ:Αν θες, έπιασα πιο πολύ τη mainstream jazz και με λίγο ιστορική διάθεση αλλά και πάλι μου άρεσε το πως το έθεσες απ'τη σκοπιά σου.

 

[fusiongtr]

Να θέσω επίσης ένα θεματάκι.

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον, το πώς επεξεργάστηκαν τα standards (που ήταν περίπου κοινός τόπος) , οι μουσικοί της jazz σε διαφορετικές εποχές, με διαφορετικές απόψεις και αισθητική, και σε διαφορετικές "σχολές".

Εδώ νομίζω φαίνεται η διαφορά στην προσέγγιση του ίδιου αρχικά υλικού, που γίνεται με πραγματικά μοναδικό τρόπο, και προσωπικό χαρακτήρα, στο πέρασμα των χρόνων.

 

[LK]

Στην Ελλάδα;

Πολύ.

Όπως και η όπερα.

Να μπει στα λυμένα  ;D ;D

 

[Guest]

It don't mean a thing

If it ain't got that swing (?)

Από τότε έχουν αλλάξει πολλά,η ερώτηση όμως παραμένει?

Η ερώτηση μπορεί να εκληφθεί και ως ρητορική.

Παρεμπιπτόντως ενδιαφέρον θέμα και ωραία τοποθέτηση.

 

[Superfunk]

>Και για να το προχωρήσω βάζω και τον στιχουργικό παράγοντα, όπου στιχουργικά κατ'εμέ είναι μια μουσική περιορισμένη σε θέματα ελαφρά όπως έρωτες χωρίς να γίνεται και ιδιαίτερη επιμέλεια επί του θέματος.<

Για πες κανα ασθμα για να καταλαβω σε τι αναφερεσαι..

 

[Jazzjoker]

Η ερώτηση μου όπως φανταστήκατε απευθύνεται σε ακροατές που ακούνε τζαζ . Την αντιλαμβάνονται αυτοί οι ακροατές ως μια μουσική με 'συναισθηματική' παλέτα;

Έτσι όπως το θέτεις το ερώτημα είναι υπερβολικά αόριστο. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω τι θα πει να αντιλαμβάνομαι ως ακροατής "συναισθηματική παλέτα" σε ένα είδος μουσικής. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η μουσική στο σύνολό της απευθύνεται πρωτευόντως στο συναίσθημα. Ακόμα και τα πολύ πειραματικά πράγματα που ακροβατούν στα άκρα του ορισμού της μουσικής καταλήγουν, έστω έμμεσα, στη δημιουργία συναισθημάτων.

Και για να το προχωρήσω βάζω και τον στιχουργικό παράγοντα, όπου στιχουργικά κατ'εμέ είναι μια μουσική περιορισμένη σε θέματα ελαφρά όπως έρωτες χωρίς να γίνεται και ιδιαίτερη επιμέλεια επί του θέματος.

Εδώ προφανώς αναφέρεσαι στα jazz standards, δηλαδή σε τραγούδια που γράφτηκαν προς τις αρχές του 20ου αιώνα και κατόπιν διασκευάστηκαν και συνεχίζουν να διασκευάζονται κατά κόρον. Όσον αφορά αυτά λοιπόν, έχεις δίκιο. Στιχουργικά είναι στα όρια του αφελούς.

Βέβαια πρέπει να λάβει κανείς υπόψιν ότι κρίνουμε τραγούδια που γράφτηκαν 80 και 90 χρόνια πριν. Ζούμε σε άλλη χώρα και σε δραματικά άλλη εποχή. Αυτό που θα αγγίξει στιχουργικά έναν μέσο ακροατή σήμερα, πιθανότατα δε θα γινόταν καν αντιληπτό από έναν ακροατή του τότε. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες γιατί αυτό απαιτεί ιστορική αναδρομή σε μια κοινωνία και κουλτούρα που είναι πολύ μακριά από εμάς. Αλλά με λίγα λόγια μιλάμε ουσιαστικά για μια μπελ επόκ του αμερικάνικου τραγουδιού το οποίο, παρόλες τις επιρροές, γραφόταν από λευκούς και απευθυνόταν αποκλειστικά σε λευκούς. Και αναφέρω το χρώμα γιατί όλοι ξέρουμε τι συνέβη, μουσικά και στιχουργικά, στην αμερικάνικη μουσική όταν άρχισε να εισβάλλει στο μέινστριμ η "μαύρη" κουλτούρα.

Παρόλα αυτά, προσωπική μου άποψη είναι ότι οι στίχοι των jazz standards δε θα μπορούσαν να είναι πιο ταιριαστοί με τη μουσική και τον τρόπο ερμηνείας. Δηλαδή ακούγοντας κανείς "original" εκτελέσεις αντιλαμβάνεται ότι ακόμη και τα μελαγχολικά τραγούδια της εποχής διακατέχονταν από μια αισιοδοξία ή έστω "ελαφρύτητα" του στυλ "δε χάλασε κι ο κόσμος". Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι στην πορεία χάλασε.

Πέραν αυτών και σαν γενικό σχόλιο, συμφωνώ απολύτως με τον Στράτο παραπάνω περί δυσκολίας ορισμού του τι είναι jazz. Και να προσθέσω:

Θεωρώ ότι η jazz δεν είναι απλώς μουσική.

Είναι ένας τρόπος να ακούς, να αντιλαμβάνεσαι τους ήχους και το περιβάλλον γενικότερα.

Είναι ένας τρόπος αντίληψης του περιβάλλοντος (μουσικού και μη) που ως βασικό του γνώρισμα έχει την αμφισβήτηση των επιβληθέντων ορίων και κανόνων. Είναι δηλαδή, με άλλα λόγια, μια επαναστατική αντιμετώπιση των πραγμάτων που τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα έφερε συνταρακτικές αλλαγές και επηρέασε δραστικά το σύνολο τουλάχιστον της popular μουσικής παγκοσμίως.

Υπό αυτό λοιπόν το πρίσμα, jazz είναι πάρα πολλά πράγματα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο όρος ξέφυγε από το χαρακτηρισμό του αυστηρώς μουσικού αντικειμένου και βρήκε θέση σε εκφράσεις της αγγλικής γλώσσας όπως μιλιέται στις ΗΠΑ.

Κλείνοντας να αναφέρω ότι επειδή αναγκαστικά τα παραπάνω είναι αρκετά αόριστα, προσωπικά κρατώ έναν ορισμό της jazz για μένα: Οπότε jazz είναι να έχεις απόλυτα ανοιχτό μυαλό. Τετριμμένο στην θεωρία, σχεδόν αδύνατο στην πράξη.

 

[LK]

Στιχουργικά είναι στα όρια του αφελούς.

Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια  ;D

1000 φορες με διασκεδάζουν/ψυχαγωγούν/ χαλαρώνουν.... όπως θες πες  το περισσότερο οι στίχοι π.χ του "Autumn in New York", παρά οιαδήποτε άλλη περισπούδαστη  στιχουργική μπούρδα ;D

 

[Jazzjoker]

Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια  ;D

Δεν διαφωνείς, συμφωνείς.

1000 φορες με διασκεδάζουν/ψυχαγωγούν/ χαλαρώνουν.... όπως θες πες  το περισσότερο οι στίχοι π.χ του "Autumn in New York", παρά οιαδήποτε άλλη περισπούδαστη  στιχουργική μπούρδα ;D

 

[LK]

Η αγωγή της ψυχής "ψυχαγωγία" δεν είναι μικρό πράγμα.

Άρα δεν μπορώ να θεωρήσω "αφελή " τη στιχουργική  jazz.

Αντιθετως ο "σοβαρός" "πομπώδης" ενίοτε και "στρατευμενος" στίχος στα μάτια μου (αυτιά μου) ακούγεται /φαίνεται γελοίος. ;D

Εκτός αν μιλας για μελοποιημένη ποίηση,  όπου εκεί υπάρχουν εξαιρέσεις.

 

[Superfunk]

>Εδώ προφανώς αναφέρεσαι στα jazz standards, δηλαδή σε τραγούδια που γράφτηκαν προς τις αρχές του 20ου αιώνα και κατόπιν διασκευάστηκαν και συνεχίζουν να διασκευάζονται κατά κόρον. Όσον αφορά αυτά λοιπόν, έχεις δίκιο. Στιχουργικά είναι στα όρια του αφελούς.

<

Και τα οποια φυσικα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΖΑΖ τραγουδια,ηταν τραγουδια για ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΕΙΣ φτιαγμενα στα ...εργοστασια της Tin Pan Alley.

Οταν γραφτηκαν η τζαζ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ακομα...

 

[Jazzjoker]

Η αγωγή της ψυχής "ψυχαγωγία" δεν είναι μικρό πράγμα.

Άρα δεν μπορώ να θεωρήσω "αφελή " τη στιχουργική  jazz.

Αντιθετως ο "σοβαρός" "πομπώδης" ενίοτε και "στρατευμενος" στίχος στα μάτια μου (αυτιά μου) ακούγεται /φαίνεται γελοίος. ;D

Εκτός αν μιλας για μελοποιημένη ποίηση,  όπου εκεί υπάρχουν εξαιρέσεις.

Καταλαβαίνω πού το πας και συμφωνώ. Αν και το "στρατευμένος" στίχος είναι πολύ ειδικό πράγμα και στην αμερικάνικη μουσική είναι μάλλον πολύ περιορισμένος. Εδώ σε εμάς βέβαια....

Και τα οποια φυσικα ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΖΑΖ τραγουδια,ηταν τραγουδια για ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΕΙΣ φτιαγμενα στα ...εργοστασια της Tin Pan Alley.

Σωστό. Η πλειοψηφία τους ήταν show tunes.

 

[LK]

Καταλαβαίνω πού το πας και συμφωνώ. Αν και το "στρατευμένος" στίχος είναι πολύ ειδικό πράγμα και στην αμερικάνικη μουσική είναι μάλλον πολύ περιορισμένος. Εδώ σε εμάς βέβαια..

Δεν χρειάζεται να είναι "πολιτικά" στρατευμενος. Μπορεί να είναι π.χ στρατευμενος στη λατρεία του Σατανά  ;D

 

[Jazzjoker]

Μπορεί να είναι π.χ στρατευμενος στη λατρεία του Σατανά  ;D

Ε μιλάμε για τον ορισμό του "ειδικού πράγματος" δηλαδή.  ;D

 

[Superfunk]

>Εδώ σε εμάς βέβαια....

<

Ενταξει φιλως πρεπει να βγει και το,κομματικο,μεροκαμματο

 

[Jazzjoker]

Α, να κάνω και μια παρατήρηση που μου ξέφυγε:

κατ'εμέ είναι μια μουσική περιορισμένη σε θέματα ελαφρά όπως έρωτες

Η ερωτική θεματολογία στο στίχο, ανάλογα με την γραφή, μπορεί να είναι από μια εύκολη, ελαφριά λύση γιατί "δε μου ερχόταν κάτι άλλο", μέχρι το πιο βαρύ και δυσάρεστο πράγμα που υπάρχει.

 

[RayDTutto]

Ωραίο θέμα.

Μια γρήγορη παρατήρηση όσον αφορά στα στιχουργικά γιατί έχω δουλειά: να ληφθεί υπόψη ότι πολλή από την τζαζ έχει γραφτεί από μαύρους τους οποίους δεν τους έπαιρνε για πολλά πολλά εκείνη την εποχή ακόμα και στο πεδίο του έρωτα.

Εξαιρέσεις βέβαια υπήρχαν:

Strange fruit in Μουσική & Μουσικοί - Page 1 of 2

(το οποίο φυσικά το έγραψε λευκός)

 

[schreivox]

Οσον αφορά τη συναισθηματική παλέτα της ως γλώσσα και phrasing θα μπορούσα να το περιγράψω ως εξής:

Το να νιώθεις οτι σιγα σιγά σου γίνεται πιο οικείο το περιβάλλον της αφροαμερικανικης αυτης παράδοσης (προφανώς δεν έχω βάλει όλη τη τζαζ εδώ) πέρα απο το αισθητικό πεδίο που σε ειχε κερδίσει ούτως ή άλλως, και να βλέπεις ότι  υπάρχουν συνδέσεις κοινωνικές μιας συγκεκριμένης εποχής (που αναφέρομαι) με αυτή τη μουσική. Κατά πόσο κοντά μπορούμε να τοποθετηθούμε άραγε σε μια τέτοια παράδοση όπως ένας αφροαμερικανός σήμερα. Και με τις αναγωγες στο συγκινησιακό κομματι όπως αυτες προκύπτουν.

Εδω μιλαω βεβαια για συγκεκριμένη εποχή και ακροατήριο. Η αντιπαραβολή του ερωτηματος θα ηταν πως αντιλαμβανεται ενας αφροαμερικανός τα ελληνικά λαϊκά τραγούδια του 60 ισως.

Προφανώς, το τοπικ δεν εχει να κάνει με ορισμούς της τζαζ. Παρ'ολα αυτα δεν είναι απαραίτητο να περιοριστεί εκεί που το εχω θεσει.  Απλα μιλώ για μια παράμετρο της. Δεκτές και οι αλλες προσεγγίσεις εννοείται. Ελπιζω να μπορουν να βγουν ωραια πράγματα απο την κουβέντα και να μην το 'χω κουρασει..