Λοιπόν με ιντρίγκαρε και έριξα ένα γρήγορο διάβασμα στη μελέτη, είναι η παρακάτω btw
Καταρχάς, το κεντρικό σημείο της εργασίας έχει να κάνει με το εξης. Σχεδόν όλες οι μελέτες που κοιτάνε το πως δυνατοί ήχοι/μουσική επηρεάζουν/επιβαρύνουν την ανθρώπινη ακοή (και κατ'επέκταση ορίζουν το όριο του τι είναι ασφαλής έκθεση) βασίζονται λέει στο ότι η κατανομή της ηχητικής ενέργειας στο σήμα που ακούμε είναι (περίπου) Gaussian (equal energy hypothesis). Αυτό για να προσπαθήσω να το θέσω μπακάλικα πάει να πεί ότι έχουμε μια μέση στάθμη έντασης/ενέργειας και σχεδόν όλα παίζουν εκεί γύρω, άλλα λίγο πιο σιγά άλλα λίγο πιο δυνατά, αλλά δεν έχουμε
συχνά ήχους που να είναι
τρομερά πιο δυνατοί ή πιο σιγανοί απο το μέσο. Σαν παραδοχή αυτό έχει μια λογική και μπορεί να θεωρηθεί βάσιμο για τους περισσότερους ήχους που μας περιβάλλουν, συμπεριλαμβανομένης και της μουσικής.
Αλλά αν έχουμε ένα σήμα που είναι διαφορετικό και εχει μη-Gaussiaνά χαρακτηριστικά, τότε έχουν νόημα αυτά τα όρια? Αναφέρει μάλιστα με το καλημέρα στην εισαγωγή ως παράδειγμα ενος μη-Gaussian ήχου τον κρότο ενός πυροβολισμού. Οπότε μπαίνει το εύλογο ερώτημα: αν εγώ "καταναλώσω" ηχητική ενέργεια συνολικής ποσότητας Χ με τη μορφή ενός τραγουδιού (με τα νορμάλ σκαμπανεβάσματα της έντασης του) για 30 δευτερόλεπτα (οπότε ισχύει το equal energy/Gaussian hypothesis) και μετά "καταναλώσω" την ίδια ακριβώς Χ ποσότητα ηχητικής ενέργειας, αλλά αυτή τη φορά αντί για 30 δευτερόλεπτα βόμβου έχω 30 δευτερόλεπτα σιωπής με διάσπαρτους μέσα κρότους/πυροβολισμούς (non-Gaussian), είναι ίδια η επιβάρυνση στην ακοή μου? 'Η αν πάμε στην αντίθετη κατεύθυνση, αν είναι ένας τελείως σταθερός βόμβος 30 δευτερολέπτων με το ίδιο συνολικό ποσό ενέργειας X? Παρόλο που συνολικά το αυτί μου δέχθηκε το ίδιο ποσό ενέργειας Χ εν τέλει φαίνεται ότι η επιβάρυνση δεν είναι ιδια στα 3 σενάρια. Αυτό δεν προέρχεται απο τη συγκεκριμένη έρευνα μόνο, προυπάρχει βιβλιογραφία.
Οι συγραφείς εδώ ουσιαστικά λένε ότι τα μοντέρνα delivery formats, λογω του compression, πάνε την ηχητική πληροφορία της μουσικής απο (σχεδόν) Gaussian σε μη-Gaussian. Δείχνουν μάλιστα πως το compression κάνει την κατανομή των RMS levels αισθητά πιο λεπτοκυρτική. Εν πάση περιπτώση, το ζουμί είναι ότι λόγω του compression τα σημεία του σήματος που ήταν χαμηλά (και στα οποία το αυτί μας θα "ξεκουραζόταν") πλεόν δεν υπάρχουν - ή μάλλον δεν είναι τόσο χαμηλά ώστε να ξεκουραστεί το αυτί το ίδιο. Και ενώ η συνολική ενέργεια μπορεί να είναι ίδια, απ'ότι φαίνεται η υπερ-κομπρεσσαρισμένη μουσική είναι αισθήτα πιο επιβλαβής. Tώρα κατα πόσο και τι ακριβώς δεν κατάλαβα, ξεκινάνε να μιλάνε για κλινικά και MEMRs και κοχλείες και δε ξέρω τι και πελάγωσα, δε ξέρω απο αυτά.
Τελος, επειδή κλασσικά αν ένα άρθρο δημοσιογραφικό περιγράψει άρθρο επιστημονικό με έστω στοιχειώδη ακρίβεια θα επέλθει το τέλος του κόσμου, να σας πω οτι τα χαμστεράκια δεν ακούγανε Adele για μια βδομάδα αλλα υπέστησταν το καθένα 1 listening session των 4 ωρών. Επίσης, ο λόγος που διαλέξανε τα χαμστεράκια (guinea pigs βασικά) είναι επειδή το hearing sensitivity και range τους είναι πάρα πολύ κοντά στο ανθρώπινο (τι μαθαίνει κανείς).
