Ωραίος! Μπράβο ρε Δημήτρη για το πάθος σου!
Ξεπερνάω το ζήτημα χρημάτων, κλπ, κλπ και ελπίζω ΟΛΟΙ να το κάνουν...
Τώρα για το θέμα μελέτης στο πιάνο...
Ως καθηγητής πιάνου, με δίπλωμα, μπλα μπλα, μπορώ νομίζω να δώσω μια κάποια γνώμη.
Έχω λοιπόν την εντύπωση ότι μέχρι ένα σημείο η μελέτη του πιάνου γίνεται σχετικά "γενικά", και εξηγούμε. Πάρε πχ μία σπουδή Czerny 40 που είναι για μέση σχολή (άρα στο επίπεδό σου). Γενικά μιλώντας και με σχετικά κανονική προσπάθεια οφείλει να σου βγαίνει σε 3-4 μαθήματα, ειδικά αν μελετας 3 ώρες την ημέρα. Το ίδιο και όλα τα άλλα έργα (πχ Chopin Mazurkas, μερικα Waltz, κλπ). Είναι και μικρά έργα, άρα μπορείς να τα χωρίσεις σε φράσεις και να λες ότι "κάθε μέρα θα ασχοληθώ με τα μέτρα 1-4". Σε 2 ώρες για 4 μέτρα... ε δε μπορεί να μη σου έχει βγει. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα κομμάτια για μέση (ακόμη και τα δίφωνο, τρίφωνα του Bach) είναι περί τα 30-40 μέτρα max "ξεμπερδεύεις" σχετικά γρήγορα.
Όταν όμως περάσεις το επίπεδο μέσης και μπεις προς την Ανωτέρα τα πράγματα ξαφνικά δυσκολεύουν (τουλάχιστον για εμένα έτσι έγινε). Πήρα στην 1η ανωτέρα τη 3η σπουδή σε E major του Chopin, και για αυτά τα 16 μέτρα στη μέση (τσέκαρε την παρτιτούρα... με τις αυξημένες 4ες) μου έφυγε η ψυχή να βγεί. Το πολέμαγα για 1 και 1/2 μήνα για αυτά τα μέτρα. Το υπόλοιπο κύλησε σε 1 βδομάδα...
Εκεί λοιπόν, τα πράγματα δυσκολεύουν για πολλαπλούς λόγους:
1. Η πολυπλοκότητα της παρτιτούρας αυξάνει. Άλλο ο Czerny που τα patterns είναι φανερά και εύκολα και άλλο ο Chopin ή ο Beethoven, ή ακόμη χειρότερα οι πιο "σύγχρονοι" (Prokofiev, Bartok, κλπ), όπου έχεις και "ασυνήθιστα" πράγματα.
2. Η muscle memory δεν φτάνει. Δε μπορείς να αυτοματοποιήσεις μονάχα τα δάχτυλα να πηγαίνουν μόνα τους. Θέλει πάντα και μουσική σκέψη, ενώ σε παλαιότερα έργα, μπορεί να ήσουν στο αυτόματο.
3. Το μέγεθος των έργων μεγαλώνει ΠΟΛΥ. Άλλο μια σονάτα Beethoven και άλλο μία του Haydn ή Mozart.
4. Πολύ απλά οι απαιτήσεις μεγαλώνουν.
Πώς μελετάς λοιπόν;
1α. Με σκέψη. Χωρίζεις σε φράσεις, σε μέτρα, σε μοτίβα ακόμη, μέχρι να βρεις τι σου γίνεται.
1β. Με σκέψη. Αναλύεις αυτό που παίζεις. Δε παίζεις απλά νότες, αλλά συγχορδίες, αρμονίες, μοτίβα, κλπ. Χρησιμοποίησε τα λοιπόν.
1γ. Με σκέψη. Τι λέει ο συνθέτης; Που βρήκε αυτό που παίζεις εσύ; Μήπως υπάρχει αλλού; Μήπως οι φράσεις είναι διπλές; Μήπως κάποια πράγματα επαναλαμβάνονται;
2. Με τρόπους. Είναι μπακάλικος τρόπος όμως και δε λειτουργεί ουσιαστικά. Αν δε ξέρεις τι είναι τρόποι, ρώτησε. Το πρόβλημα είναι ότι ακριβώς σε πάει στο αυτόματο και δεν υπάρχει έλεγχος.
3. Αργά, αργά, και μετά γρήγορα. Ναι μεν αλλά μην ξεχάσεις τη μουσική. Θα το κάνεις, θα το ξανακάνεις, και πάλι, και ξανά... Αλλά μην ξεχάσεις τη μουσική, έστω και αργά.
4. Με χρωματισμούς, με articulations, με μεθόδους μουσικές. Η μουσική δεν είναι απλά μηχανική. Θέλει ψυχή, θέλει καρδιά, θέλει μυαλό, θέλει ομορφία (όταν την θέλει, τέλος πάντων).
Τι να μην κάνεις
1. Μην τρελαίνεσαι με τις σκάλες. Ναι, οκ, καλές είναι, αλλά αν αναλογιστείς ότι πρόκειται για την προπαίδεια... Πόσο συχνά λες την προπαίδεις πλέον; Απλά την ξέρεις.
2. Μην τρελαίνεσαι για Hannon, Schmitt, κλπ. Και αυτά χρήσιμα είναι, αλλά βέβαια μέχρι ένα σημείο. Όσο μεγαλώνεις πρέπει να μελετάς πιο συγκεκριμένα πράγματα και όχι τον "γενικό μπούσουλα".
Και πάμε στη μουσική τώρα
Τι είναι η μουσική; Ακολουθάμε τις οδηγίες; Υπάρχει κάτι πίσω απ'την παρτιτούρα; Η παρτιτούρα είναι ένα ακριβές αντίγραφο του μυαλού του συνθέτη; Ποιές εκδόσεις προτιμάμε; Γιατί να βάλουμε pedal ή όχι; Πως παίζουμε rubato και σύμφωνα με τι αισθητική πατάμε τα πλήκτρα. Και αλήθεια ΠΩΣ πατάμε τα πλήκτρα; Μπορεί ο κάθε πιανίστας να βγάλει άλλο ήχο από το ίδιο πιάνο (μπορεί...
).
Και αφού το πας για καριέρα
ΣΚΕΨΟΥ...
Πόσοι παίζουν Beethoven/Chopin/Rachmaninov/κλπ.
Τι μπορείς να κάνεις για να βρεις το Niche σου (το σημείο που καλύπτεις ένα κενό, τέλος πάντων);
Μπορείς να είσαι ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ άρχοντας του πιάνου; (πχ Richter, Gould, Horowitz, κλπ); Αν όχι τι μπορείς να κάνεις;
σκέψου τα από νωρίς.
Αν το δικό σου μήνυμα ήταν μακρύ, τι να πω εγώ;
