Πωλητής ή βιρτουόζος;

[Yameth]

Άστα... κι εγώ μαζί σου αλλά δεν είμαστε ο μέσος όρος.?

 

[fusiongtr]

Άστα... κι εγώ μαζί σου αλλά δεν είμαστε ο μέσος όρος.?

Το ξέρω. :classic_wacko:

 

[ez]

Περίπου μέσα δεκαετίας '80 (αν θυμάμαι καλά), σε μια απο τις ελάχιστες κατεβασιές μας στην πρωτεύουσα τότε, μας στέλνει κάποιος φίλος στον "Αμερικάνο", νομίζω στην Ιπποκράτους( η κάπου τριγύρω. Πληροφορηθήκαμε πως υπάρχει πολύ πράμα εκεί, βιντατζ κυρίως αλλά και πολλά άλλα, όντως κάπως έτσι μας φάνηκε, άγουροι και διψασμένοι εμείς, σα να βρεθήκαμε μέσα στην Παναγία των Παρισίων κοιτούσαμε μαγεμένοι. Το αφεντικό, αραχτός στην πολυθρόνα του γραφείου του, κουστουμαρισμένος στην τρίχα, στον τοίχο πίσω του δεκάδες φωτογραφίες με τον ίδιο παρέα με έλληνες και ξένους επώνυμους του χώρου της τέχνης, υπογεγραμμένες με αφιερώσεις.

Κάποια στιγμή βλέπω κάπου ψηλά μια κουφωτή που με κοιτάζει λάγνα, νομίζω πρέπει να ήταν Guild, του λέω, εκείνη η κιθάρα πόσο κάνει; Μπορείτε να την κατεβάσετε να την δω λίγο; Παύση αρκετών δευτερολέπτων, με κοιτάει με ένταση στα μάτια και λέει: "λεφτά έχεις;". Ξαφνιάστηκα, του λέω "έχω", μου απαντά "μπα, δεν έχεις λεφτά". Εκεί κόντεψα να βάλω τα γέλια, λέω μέσα μου τιναφτός ρε, παρόλα αυτά λέω ξανά "έχω, πόσο κάνει;". "Πόσα έχεις;" ξαναρωτάει. "Πόσο κάνει; Έχω χρήματα" ξανά εγώ. "Αφού δεν έχεις" επιμένει. Ε, του λέω κι εγώ μπαϊλντισμένος ένα πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή (που φυσικά δεν είχα τόσα αλλά φουρκίστικα - και ήμουν πρόθυμος να χρεωθώ αρκετές χιλιάδες για κάτι που θα μου άρεζε), ας πούμε κάτι σαν 7-8 χιλιάδες ευρώ σημερινά, ξεκινά μια νέα μεγάλη παύση, κοιτώντας με σταθερά στα μάτια λέει:

"Είδες που δεν έχεις λεφτά;"!

Μέσα μου ξεκαρδίστηκα βέβαια, το γεγονός πάντως είναι πως δεν κατέβασε ποτέ την κιθάρα!

 

[sultan of string]

Γενικα οποτε δοκιμαζω κατι παιζω χειροτερα απο οσο ποτε. Λες κι ειμαι πρωταρης. Ευτυχως αυτα που θελω απο το οργανο τα καταλαβαινω. 

Θυμαμαι ομως τις δυο πρωτες αγορες. Πρωτη το 1971 με τον πατερα μου να παρουμε ακορντεον. Το πρωτο μου οργανο. Αυτο που τωρα εχω στις αγγελιες. Το βγαζει ο μαγαζατορας και μας ριχνει μια εισαγωγη Γαβαλα...εγω με το στόμα ανοιχτό ... Καλα λεει ο πατερας μου για να το δω...και πιανει κατι οτσι τσορνιες και κατι λιλι Μάρλεν...που εφυγε απο διπλα ο πωλητης τρεχοντας. Σου αρεσει μου λεει? Εγω με ενα χαμογελο ναα ...ναιιι.

Ερχεται ο πωλητης ορεξατος και τον αρχίζει ο μπαμπας ενα παζαρι...μα ενα παζαρι ηθελα να ανοίξει μια τρυπα να χωθω μεσα.

5 6 χρονια μετα οπως συμφωνησαμε περναω πολυτεχνειο μου δινει ο πατέρας μου 5000 να παρω κιθάρα. Παω στο ιδιο μαγαζι με ενα φιλο βρισκω μια απομιμιση στρατ. Να τη δοκιμασω λεω. Με μιση καρδια μου τη δινουν. Παιζω το sunshine of your love αψογα σχεδον. Ποσο κανει λεω , 5000 μου λενε. Ωραια λεω , παρε 5000, βαλε ενα σετ χορδες rock n roll, μια ζωνη, μια θηκη και μερικες πενες και ειμαστε οκ.

Ηταν το πρωτο μου παζάρι εβερ.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Θυμάσαι τον Μαλίρη; Τον Δημητριάδη στη Φειδίου;

Πλάκα κάνεις τώρα... Αυτά ήταν τα νιάτα μας.

Και αυτό που περιγράφεις στην έναρξη του thread ήταν για ορισμένα μαγαζιά (και από κάποια στιγμή), τα 80s. ?

 

[Superfunk]

τότε, μας στέλνει κάποιος φίλος στον "Αμερικάνο", νομίζω στην Ιπποκράτους( η κάπου τριγύρω. 

Ω ρε φιλωουζ τι μου θύμισες...Freddy Krugger κανονικός....εφιάλτης στο δρόμο με τις κουκουναρΓιες...

ΝΟΙΚΙΑΖΕ τοτενες και "όργανα "...

ΤΖΑΜΠΑ τα νοίκιαζε...

π.χ. (θα το κάνω σε ευρώ) :

"Αυτήν την stratocaster  ( Gerley φυσικά της συμφοράς όχι Fender) πόσο θα μου την νοικιάσετε για μια ημέρα?"

"Για εσένα φίλε μόνο 300 ευρω αλλά θα σου δώσω και ΖΩΝΗ"

 

[Angelosp]

Γενικα οποτε δοκιμαζω κατι παιζω χειροτερα απο οσο ποτε. Λες κι ειμαι πρωταρης. Ευτυχως αυτα που θελω απο το οργανο τα καταλαβαινω. 

Θυμαμαι ομως τις δυο πρωτες αγορες. Πρωτη το 1971 με τον πατερα μου να παρουμε ακορντεον. Το πρωτο μου οργανο. Αυτο που τωρα εχω στις αγγελιες. Το βγαζει ο μαγαζατορας και μας ριχνει μια εισαγωγη Γαβαλα...εγω με το στόμα ανοιχτό ... Καλα λεει ο πατερας μου για να το δω...και πιανει κατι οτσι τσορνιες και κατι λιλι Μάρλεν...που εφυγε απο διπλα ο πωλητης τρεχοντας. Σου αρεσει μου λεει? Εγω με ενα χαμογελο ναα ...ναιιι.

Ερχεται ο πωλητης ορεξατος και τον αρχίζει ο μπαμπας ενα παζαρι...μα ενα παζαρι ηθελα να ανοίξει μια τρυπα να χωθω μεσα.

5 6 χρονια μετα οπως συμφωνησαμε περναω πολυτεχνειο μου δινει ο πατέρας μου 5000 να παρω κιθάρα. Παω στο ιδιο μαγαζι με ενα φιλο βρισκω μια απομιμιση στρατ. Να τη δοκιμασω λεω. Με μιση καρδια μου τη δινουν. Παιζω το sunshine of your love αψογα σχεδον. Ποσο κανει λεω , 5000 μου λενε. Ωραια λεω , παρε 5000, βαλε ενα σετ χορδες rock n roll, μια ζωνη, μια θηκη και μερικες πενες και ειμαστε οκ.

Ηταν το πρωτο μου παζάρι εβερ.

Το ίδιο βιώνω και εγώ. Όποτε δοκιμάζω όργανο υπό το “επικριτικό” βλέμμα του πωλητή, νιώθω σαν γατάκι και 100% βεβαίως ότι θα έπρεπε να αρχίσω το πλέξιμο αντί του να παίζω κιθαρα. 
 

Βέβαια όλα αυτά είναι στο μυαλό μας, όντας θύματα του επικριτικού μυαλού μας και όχι του πωλητή.

 

[fenderiarhs]

Tι μου θυμισες τωρα.......πρωτοετης φοιτητης στο εξωτερικο πριν 30χρονια, αποφασιζω να μαθω ηλεκτρικη κιθαρα αγοραζοντας καποια φτηνη και εναν ενισχυτακο. Ειχα παιξει κιθαρα ξανα προσπαθωντας να βγαλω τα riff των U2 σε μια κλασσικη του πατερα μου , σε μια χορδη......

Μπαινω στο μαγαζι (εξωτερικο στα 90s, περιπου οπως η Ελλαδα περι το 2004) ηδη φοβισμενος, μεσα στην αγνοια (δεν υπηρχε ιντερνετ τοτε) χωρις καλα καλα να ξερω αν ειναι απαραιτητος ο ενισχυτης για να παιξει η ηλεκτρικη (ναι το ρωτησα και αυτο).  Σκαει πωλητης μαλλιας μεχρι τη μεση καμμια δεκαρια χρονια μεγαλυτερος μου (εγω 18 χρονων ετρωγα το φοιτητικο συναλλαγμα σε κιθαρες.....) μου κατεβαζει μια στρατ μαρκας Clash και τη βαζει σε ενα marshall valvestate 2020 και αρχιζει να κοπαναει διχως αυριο τι malmsteen ti satriani τι VH, oλα παντως ανω των 140 bpm. Δεν κανω καν την αποπειρα να παιξω λεω ενταξει τα πηρα και με βαζει να αγορασω και ενα πεταλι delay (το οποιο δεν εμαθα να το δουλευω ποτε και εναν κομπρεσσορα). Με γλεντησε με λιγα λογια. Ηθικο μηδενικο μεχρι τωρα.

Γυρναω σπιτι με τα συμπραγαλα με περιμενουν οι συγκατοικοι νομιζοντας οτι θα ακουσουν τον οικιακο malmsteen. Aντ' αυτου ακουσαν το ριφ των u2 σε μια χορδη και λακισαν ολοι. Τους ευχαριστω για οσα υπεμειναν τα υπολοιπα 5 χρονια μεχρι που ε κατι κουτσοβγηκε........

 

[Jazzjoker]

Να προσθέσω ότι ένα άλλο κλασσικό σκηνικό είναι την ώρα που θέλεις να δοκιμάσεις κιθάρα, να βρίσκεται στο μαγαζί άλλος όψιμος αγοραστής που δοκιμάζει εκείνη τη στιγμή και παίζει παπάδες. Ο οποίος κλασσικά αποδεικνύεται φίλος του πωλητή/ιδιοκτήτη και είναι εκεί κάθε μέρα για να εντυπωσιάσει όποιον αποφασίσει να μπει στο κατάστημα.

Προσωπικά, παραδόξως, δεν είχα ποτέ θέμα σύγκρισης με βιρτουόζο παρευρισκόμενο. Όταν πάω για δοκιμή δε με νοιάζει τίποτα. Έχω παίξει κατά καιρούς σε μαγαζιά τραγικές παραφωνίες, πρασινίλες και ξεκουρδισιές καπάκι μετά από άλλον που λάμβανε email θαυμασμού από Guthrie Govan (και τον έκλανε).

 

[D'Ailleurs]

εγώ θυμάμαι τέλη 90ς που πήρα την πρώτη κιθάρα, δεν υπήρχε η έννοια το "δοκιμάζω", καθόταν ο πωλητής και σου την έδειχνε (αν θυμάμαι καλά σχεδόν ο ίδιος την επέλεγε κιόλας). Τουλάχιστον αυτό σε πιτσιρίκια όπως εγώ. Αποκορύφωμα η αγορά samick superstrat, που ναι μεν ήταν μια πολύ όμορφη κιθάρα που με συντρόφευε αρκετά χρόνια, από την άλλη είχε floyd rose το οποίο δεν ήξερα (μέχρι τότε είχα το απλό τρέμολο της strat) οπότε και δεν μπορούσα να αλλάξω χορδές. Η πώληση έγινε με κριτήριο "δεν ξεκουρδίζεται" παραλείποντας τα υπόλοιπα (θέλει ειδικές γνώσεις για την ρύθμιση του, δεν αλλάζεις χορδές εύκολα, αν απορυθμιστεί μπορεί να σου πάρει ώρα να το ξαναφτιάξεις κ.α.). 

Το ίδιο και αργότερα με τα πρώτα πεταλάκια που αγόρασα (hot head, death metal, digital delay), καμία επαφή από μένα η επίδειξη έγινε από τον πωλητή. Γενικά αυτό μου άφησε πολύ κακή εντύπωση. 

Τελευταίο πράγμα που αγόρασα από κατάστημα ήταν ο ironhead τον οποίο με άφησαν να δοκιμάσω αρκετή ώρα, μάλιστα είχα φέρει και το ηχείο μου το οποίο και συνδέσαμε. Κατά την γνώμη μου είναι σημαντικό να δοκιμάζει ο υποψήφιος αγοραστής το προιόν, αν μη τι άλλο αυτός θα το αγοράσει, φυσικά υπό τον επίβλεψη του πωλητή, ειδικά για εξοπλισμούς μεγάλης αξίας. Τώρα βιρτουοζικές επιδείξεις είναι αχρείαστες καλύτερα να ξοδέψει την ενέργεια του δείχνοντας το προϊόν (το οποίο δεν το κάνει σχεδόν κανείς).  

 

[gmoukou]

Προσωπικά, παραδόξως, δεν είχα ποτέ θέμα σύγκρισης με βιρτουόζο παρευρισκόμενο. Όταν πάω για δοκιμή δε με νοιάζει τίποτα.

Ευτυχισμένος άνθρωπας λέμε.

Γλυτώνεις και τα λεφτά απο ψυχολόγους για περαιτέρω κιθαριστικές αγορές.

 

[BillTrantos]

Ανεξάρτητα από το αν ο πωλητής είναι βιρτουόζος, δυστυχώς ποτέ δε μπόρεσα να νιώσω αρκετά άνετα σε μαγαζί για να δοκιμάσω κιθάρα με την ησυχία μου. Αυτό έχει οδηγήσει κυρίως στο να μην αγοράσω όργανα βέβαια, παρά να τα αγοράσω για να "τελειώνουμε".

Πιο μικρός ψάρωνα φουλ, πλέον βλέπω ότι ή παίζουνε μπουρμπουλήθρες με ανύπαρκτο vibrato, ή απλά σου δίνουν την κιθάρα.

Εδώ στην Ολλανδία έχουμε εξαιρετικά κιθαρομάγαζα και από πλευράς stock, αλλά κυρίως από πλευράς εξυπηρέτησης. Ας πούμε το Guitarshop στο Apeldoorn είναι πάρα πολύ ωραίο μαγαζί, με γνώστες αλλά καλοσυνάτους πωλητές και πολύ ωραίο vibe. Μέχρι και καφέ έχω δει να προσφέρουν.

 

[D'Ailleurs]

 Μέχρι και καφέ έχω δει να προσφέρουν.

καλά εδώ μόνο αν αγοράσεις καμιά διχίλιαρη custom shop και αν. ?

 

[Yameth]

Κατά την γνώμη μου είναι σημαντικό να δοκιμάζει ο υποψήφιος αγοραστής το προιόν, αν μη τι άλλο αυτός θα το αγοράσει, φυσικά υπό τον επίβλεψη του πωλητή, ειδικά για εξοπλισμούς μεγάλης αξίας. Τώρα βιρτουοζικές επιδείξεις είναι αχρείαστες καλύτερα να ξοδέψει την ενέργεια του δείχνοντας το προϊόν (το οποίο δεν το κάνει σχεδόν κανείς).  

Ο ιδανικός πωλητής πρέπει να ξέρει τι πουλάει. Το όργανο και τις προδιαγραφές του.

Να αναφέρει τα πλεονεκτήματα του και όχι απαραίτητα να τα επιδεικνύει όπως αυτός νομίζει, στο ύφος που νομίζει. Πρέπει να βλέπει  τον πελάτη και να τον κόβει, ηλικία, ντύσιμο (αν είναι ντυμένος στα κατάμαυρα π.χ. ή με φανελάκι ριγέ της λαϊκής) ή όποια χαρακτηριστικά μπορεί να τον οδηγήσουν στο να τον καταλάβει τι καπνό φουμάρει. Σκοπός είναι να πουλήσεις, όχι να εκφοβίσεις. 

Είναι αρχάριος; Κάποιες φορές πουλάει να τον εντυπωσιάσεις.

Μήπως όχι; Απο δυο τρεις κουβέντες σχετικά με το όργανο μπορείς να καταλάβεις αν ξέρει τι ζητάει και να του δώσεις αυτό που περιμένει και να κάνεις τη δουλειά σου εύκολη. Όπως λεπτομέρειες που δεν βλέπει στο ίντερνετ και να τον αφήσεις 2 λεπτά στην ησυχία του να θαυμάσει και να δοκιμάσει.

Και στις δύο περιπτώσεις ο σκοπός είναι να πουλήσεις, όχι να εντυπωσιάσεις ως παίκτης.

Φταίει πάντα ο πωλητής; Συνήθως όχι, καθώς τα παραπάνω πρέπει να του τα μεταφέρει η διεύθυνση του μαγαζιού και να τον κατευθύνει. Να είναι welcoming και να καταλάβει την ψυχολογία του πελάτη και να του δώσει χρόνο να μάθει το στοκ που πουλάει.

 

[mpamps]

Οι εμπειρίες σε γνωστά κιθαρομάγαζα στα μέσα των 90s (στην Αθήνα) που ξεκίνησα το άθλημα δεν είναι και οι καλύτερες. Και σε συγκεκριμένα μαγαζιά δεν πρόκειται να ξαναπατήσω ποτέ.

Βέβαια με τα χρόνια η κατάσταση έχει αλλάξει προς το καλύτερο  (ή ίσως μεγάλωσα και τα βλέπω/με βλέπουν διαφορετικά).

Εγώ από τον πωλητή θέλω να γνωρίζει την πραμάτια του. Να ξέρει τι πουλάει ώστε περίπτωση που χρειαστεί να μπορεί να μου προτείνει ανάλογα με τις ανάγκες μου.

Όσον αφορά τις δοκιμές των προϊόντων, πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχει ειδικός χώρος, στον οποίο θα μπορώ να δοκιμάσω το όργανο με την ησυχία μου και χωρίς να σπάω τα @@ των υπόλοιπων πελατών/εργαζομένων.

Επίσης δε βλέπω το λόγο να μου κάνει ο πωλητής επίδειξη του προϊόντος αν δε το χρειάζομαι.

Την καλύτερη δοκιμή την είχα κάνει πριν πολλά χρόνια στο Bon Studio: μια SG σε ένα Marshall. Με έβαλε σε ένα χώρο (για δοκιμές μου φάνηκε) με τζάμια που προσφέραν και κάποια ηχομόνωση) έκλεισε και την πόρτα και δοκίμασα με την ησυχία μου.

 

[sultan of string]

Αυτό που θυμάμαι επίσης από τα χρόνια εκείνα (μιλάμε μέσα δεκαετίας 70 έως μέσα δεκαετίας 80) ήταν η μεγάλη απροθυμία να επιτραπεί σε έναν νεαρό να δοκιμάσει μια καλή ή ακριβή κιθάρα. Στο στυλ "αυτή είναι πολύ ακριβή για σένα". Κατί που δεν ίσχυε για κάθε λογής tsimpson, bender, diamond, Ibanez (μόλις είχαν σκάσει μύτη), teisco, kumika.

Βεβαια εξαρτάται και από το μαγαζί.

Θυμάμαι πολύ αργότερα πχ 2005 σε γνωστό μαγαζί της Θεσσαλονίκης που παραπέμπει σε σύγχρονο ενεχυροδανειστήριο, να θέλω να δοκιμάσω fender και να μου λένε δεν μπορώ να ανοίξω την κούτα, αν είναι να την αγοράσεις σίγουρα να την βγάλω, να βάλουμε μια πετσέτα να μην κάνει σημάδια η ζώνη σου κλπ....

Κάτι που δεν συνέβη πρόσφατα στον Νάκα, όπου είπα, "έχετε αυτήν την κιθάρα στο site, μάλλον στην Αθήνα, με ενδιαφέρει αλλά για να την αγοράσω πρέπει να την δοκιμάσω" και την έφεραν σε δυο μέρες (βέβαια ήμουν ήδη πελάτης...)

Δυστυχώς η εμφάνιση και το ποιός είσαι μετράει και θα μετράει.

Ανάλογα θυμάμαι γύρω στο 1980 όταν είμασταν γνωστοί σαν γκρουπ και μας είχαν πάει στον Ζοζεφ άλλα παιδιά από την Αθήνα, μόνο υποκλίσεις δεν μας έκαναν. Δοκιμάσαμε τα πάντα και στο τέλος αγοράσαμε...από ένα καλώδιο και φύγαμε!

 

[D'Ailleurs]

Ο ιδανικός πωλητής πρέπει να ξέρει τι πουλάει. Το όργανο και τις προδιαγραφές του.

Να αναφέρει τα πλεονεκτήματα του και όχι απαραίτητα να τα επιδεικνύει όπως αυτός νομίζει, στο ύφος που νομίζει. Πρέπει να βλέπει  τον πελάτη και να τον κόβει, ηλικία, ντύσιμο (αν είναι ντυμένος στα κατάμαυρα π.χ. ή με φανελάκι ριγέ της λαϊκής) ή όποια χαρακτηριστικά μπορεί να τον οδηγήσουν στο να τον καταλάβει τι καπνό φουμάρει. Σκοπός είναι να πουλήσεις, όχι να εκφοβίσεις. 

Είναι αρχάριος; Κάποιες φορές πουλάει να τον εντυπωσιάσεις.

Μήπως όχι; Απο δυο τρεις κουβέντες σχετικά με το όργανο μπορείς να καταλάβεις αν ξέρει τι ζητάει και να του δώσεις αυτό που περιμένει και να κάνεις τη δουλειά σου εύκολη. Όπως λεπτομέρειες που δεν βλέπει στο ίντερνετ και να τον αφήσεις 2 λεπτά στην ησυχία του να θαυμάσει και να δοκιμάσει.

Και στις δύο περιπτώσεις ο σκοπός είναι να πουλήσεις, όχι να εντυπωσιάσεις ως παίκτης.

Φταίει πάντα ο πωλητής; Συνήθως όχι, καθώς τα παραπάνω πρέπει να του τα μεταφέρει η διεύθυνση του μαγαζιού και να τον κατευθύνει. Να είναι welcoming και να καταλάβει την ψυχολογία του πελάτη και να του δώσει χρόνο να μάθει το στοκ που πουλάει.

πολύ όμορφα όλα αυτά, δυστυχώς πολύ ιδανικά. Αυτά γίνονται μετά από σεμινάρια μάρκετινγκ ή άμα ο άλλος έχει φυσικό ταλέντο στις πωλήσεις, κακά τα ψέμματα, τουλάχιστον παλαιότερα, εδώ οι περισσότεροι πωλητές ήτανε άνεργοι μουσικοί που έβγαζαν μεροκάματο λόγω της μικρής κλειστής αγοράς. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω εγώ, μπορεί να κάνω λάθος. Από τότε που κατάλαβαν ότι ό,τι θέλω (όχι εγώ, ο καθένας) το τσιμπάω από εξωτερικό με καλύτερη εξυπηρέτηση φρόντισαν να αναβαθμίσουν λίγο τις υπηρεσίες τους.

 

[sultan of string]

στον Νάκα πλέον πηγαίνω όμως με τα ακουστικά μου κάθομαι και δοκιμάζω ό,τι θέλω με την ησυχία μου

 

[Yameth]

πολύ όμορφα όλα αυτά, δυστυχώς πολύ ιδανικά. Αυτά γίνονται μετά από σεμινάρια μάρκετινγκ ή άμα ο άλλος έχει φυσικό ταλέντο στις πωλήσεις, κακά τα ψέμματα, τουλάχιστον παλαιότερα, εδώ οι περισσότεροι πωλητές ήτανε άνεργοι μουσικοί που έβγαζαν μεροκάματο λόγω της μικρής κλειστής αγοράς. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω εγώ, μπορεί να κάνω λάθος. Από τότε που κατάλαβαν ότι ό,τι θέλω (όχι εγώ, ο καθένας) το τσιμπάω από εξωτερικό με καλύτερη εξυπηρέτηση φρόντισαν να αναβαθμίσουν λίγο τις υπηρεσίες τους.

Ενας πωλητής δεν χρειάζεται να είναι επιστήμονας, ούτε να έχει φιλότιμο.

Οδηγίες συγκεκριμένες και έλεγχο χρειάζεται.

Προϋποθέτει να τις ξέρει και το αφεντικό βεβαια.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Ενας πωλητής δεν χρειάζεται να είναι επιστήμονας, ούτε να έχει φιλότιμο.

Χρειάζεται να τα λέει... "καλά". ?

Τουλάχιστον στο παρελθόν (80'ς), στα μουσικομάγαζα που ξημεροβραδιαζόμασταν αν μη τι άλλο είχαμε ακούσει πολλά "καλά".

Σε κορυφαίο μουσικό μαγαζί εκείνης της εποχής, πωλητής είχε πει αυτολεξεί σε τύπο που κοιτούσε μια μεταχειρισμένη LP: «Αν με αυτή την κιθάρα δεν έχει παίξει ο Clapton, θα κάτσω να με... μπιπ». ?

Δεν θυμάμαι πώς εξελίχθηκε η πώληση αλλά η ατάκα ήταν καλή... πολύ καλή...

ΥΓ: Αυτή την αλήστου μνήμης ατάκα, την θεωρώ καλύτερη και από τη «ρίζα αγριοπασατεμπιάς» ?