Ποια θα θέλατε να είναι η επόμενη? Σε ποια ρίχνετε κλεφτές ματιές κάθε λίγο και λιγάκι? Με ποια θα είναι η συλλογή σας πιο ολοκληρωμένη?? Ποια θα σας κάνει να χαρείτε σαν έφηβοι ξανά?
Μπορείτε να ποσταρετε μέχρι μια, αλλά μη βάλετε πάνω από τρεις....?
Επειδή σαν αρρωστάκι κι εγώ, τα τελευταία χρόνια η συγκεκριμένη ερώτηση υπάρχει στο κεφάλι μου διαρκώς, θα αναπτύξω όλη τη συλλογιστική μου γύρω από την τρέχουσα κατάσταση (σε φάση να τα ακούω κι εγώ περισσότερο).
Έχω μία PRS SE DGT, που είναι ένα όργανο με μεγάλο εύρος, vintage χροιά και χαρακτήρα πάρα πολύ κοντά σε αυτό που θα έφτιαχνα σαν signature κιθάρα για πάρτη μου σε κάποιον κατασκευαστή (μάλλον τα γούστα μου μοιάζουν με του Grissom).
Μία Shergold Provocateur, που είναι η πιο άρτια-ιδιαίτερη κιθάρα κατασκευαστικά που έχω παίξει ποτέ, υβρίδιο Les Paul με Tele, ό,τι πρέπει για να ροκάρει κανείς αβασάνιστα μέχρι τελικής πτώσης.
Μία Fender Player
Stratocaster, στην οποία έκανα όλες τις αναβαθμίσεις που ήθελα και την έχω φέρει στα μέτρα μου από άποψη εκφραστικότητας, ήχου και εμφάνισης.
Και μία FGN Iliad Standard, η οποία είναι μία κλασική Telecaster σε looks και ήχο, με λίγο πιο μοντέρνα χαρακτηριστικά για παικτική άνεση.
Τις 3 από τις 4 κιθάρες τις θεωρώ τέλειες από άποψη κοψιάς/σχεδίου, προσωπικότητας, ήχου και άνεσης στο παίξιμο, και στη μόνη που δεν θα έβαζα δεκάρι είναι η Strat, μόνο και μόνο για το ότι το χέρι κουτουλάει στο ματσούκι από κάτω εκεί που o λαιμός συναντάει το σώμα (είχα καλομάθει από την Sterling by Music Man Cutlass που έχει ένα υπέροχο neck joint και μου κακοφαίνεται).. παρόλα αυτά, θεωρώ τον εαυτό μου καλυμμένο και στο κομμάτι Strat, καθώς το όργανο βρίσκεται εκεί που θέλω από κάθε άλλη άποψη. Οπότε σίγουρα δεν χρειάζομαι άλλη μία Strat, όπως και ούτε άλλη μία Tele.
Αντίστοιχα, η PRS με τους δύο πολύ ισορροπημένους low output humbuckers είναι ένα όργανο που ηχητικά παραπέμπει σε vintage Les Paul, με τη διαφοροποίηση ότι πρόκειται για double cut και με tremolo bridge (άρα μία πιο αεράτη εκδοχή μιας κλασικής Les Paul θα έλεγε κανείς), ενώ η Shergold είναι μία bolt-on LP με Tele bridge, με P90 στο neck και τον αλήτικο Pearly Gates στον bridge. Και τα δύο αυτά όργανα νιώθω ότι με καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό σε οτιδήποτε έχει να κάνει με κλασικά σχέδια
Gibson, μιας και στο παρελθόν είχα στην κατοχή μου και κιθάρες τύπου LP, ES-335 και υβρίδιο LP με SG (Yamaha Revstar συγκεκριμένα), και μετά από κάποιο διάστημα δεν έβρισκα λόγω να παίζω με αυτές εξ' αιτίας των συγκεκριμένων δύο οργάνων.
Με βάση τα παραπάνω, αν έπαιρνα και ένα 5ο όργανο, αυτό θα έπρεπε να συνδυάζει κάποια από τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά που ψάχνω γενικά (π.χ. μικρό βάρος) και ταυτόχρονα ορισμένα χαρακτηριστικά που λείπουν από τις υπόλοιπες κιθάρες. Ποια θα μπορούσαν να είναι αυτά; Wraparound bridge ή Tune-O-matic με Stop Tailpiece, semi-hollow ή chambered body, μαγνήτες Firebird ή mini humbuckers, neck-through κατασκευή, trapezoid inlays, binding στην ταστιέρα, reverse headstock. Ένα όργανο που φαίνεται να συνδυάζει πολλά τέτοια ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, και έτσι να αποτελεί από μόνο του ενδιαφέρουσα εναλλακτική πρόταση σε σχέση με τις άλλες κιθάρες, είναι η
Firebird. Για
Gibson δυστυχώς πρέπει να πάω σε χρήματα που δεν διατίθεμαι αυτή την περίοδο της ζωής μου να δώσω, οπότε ρεαλιστικά μιλάμε για κάποια από τις πολύ value for money Epiphone που κυκλοφορούν.
Αυτό που με κάνει να διστάζω ελαφρώς με την Firebird είναι το μεγάλο της μήκος σαν όργανο και η διαφορετική της εργονομία, η οποία μπορεί να μου αρέσει πολύ, αλλά μπορεί και καθόλου. Οι εναλλακτικές που εξετάζω σε περίπτωση που δεν στραφώ προς τα εκεί είναι οι εξής:
1) Κάποια από τις φτηνές
Gibson (π.χ. Les Paul Special DC), για να έχω την ικανοποίηση ότι έχω και μία
Gibson στη συλλογή, αλλά και γιατί με εξιτάρει το τρομερό upper fret access και η απλότητα ενός τέτοιου οργάνου
2) Κάποια κλασική Les Paul, που να συνδυάζει παραδοσιακό look μιας Standard, εξαιρετικούς μαγνήτες, long neck tenon, one piece body & neck, και βάρος όσο γίνεται κοντά στην κλίμακα των 3,5 κιλών. Αυτή που φαίνεται να πέφτει ακριβώς μέσα σε αυτή την περιγραφή, και να είναι και σε ένα ποσό που θα μπορούσα να ξοδέψω, είναι μία γιαπωνέζικη Edwards που έχω σταμπάρει.
Αυτά. Για την ώρα ενθουσιάζομαι ανά βδομάδα με το ενδεχόμενο απόκτησης μιας Firebird ή μίας εκ των άλλων δύο, και λίγες μέρες αργότερα καταφέρνω να πείθω τον εαυτό μου ότι έχει ό,τι χρειάζεται και να αυτοσυγκρατούμαι.
