Αγγελίες
Πάντως έπιασα το νήμα από τη μέση για να δω κι εγώ επιτέλους ποιος είναι ο καλύτερος Έλληνας κιθαρίστας και έπεσα στα βίδεα του ΜακΛάφλιν και του Πάκο και του Μάλμστιν και σκέφτηκα μήπως κάποιος βαρεμένος έψαξε το γενεαλογικό τους δέντρο και βρήκε ότι έχουν και αυτοί απώτερες ελληνικές ρίζες (όπως όλα άλλωστε και ιδίως τα ένδοξά μας ελαιόδεντρα, πεύκα και πουρνάρια).
Απήλαυσα βέβαια άλλο ένα αυτονόητο του Καταρράκτου. Νομίζω ότι κερδίζει από Φλεβάρη το βραβείο Noiz "Διαφωνώ απολύτως ότι είμαι απόλυτος" 2014.
Ο μόνος τρόπος (ή μάλλον απόπειρα) οριοθέτησης μετρήσιμων κριτηρίων για την τεχνική δεινότητα θα ήταν να βάλουμε δύο παίκτες να παίξουν ακριβώς το ίδιο πανδύσκολο μουσικό θέμα, δίπλα δίπλα, με έναν μαέστρο να προσπαθεί να επιβάλλει πανομοιότυπες συνθήκες εκτέλεσης και ερμηνείας.
Θα ήταν πολύ αστεία βέβαια η απόπειρα και θα ήταν δύσκολο να πάρουμε αυτόγραφο από τον Ραλφ Μάτσιο ανάμεσα σε στίφη από 45άρες που τον γούσταραν όταν ήταν 8χρονες. Ο Βάι ευτυχώς ήταν από τότε άγνωστος στο ευρύ ποιοτικό κοινό.
Κατά τα άλλα δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το δεξί του ΜακΛάφλιν βρωμίζει γιατί χέστηκε για το θέμα ή αν όντως είναι πιο σλόπι από του Μάλμστιν.
Η δισκογραφία δεν κατοχυρώνει τίποτε. Η δισκογραφία έχει σκοπό τη δημιουργία και όχι το διαγωνισμό.
Ως δημιουργία περνάει από το ζεύγος αυτιών εκάστου ημών προσωπικά -και έχει αποδειχτεί ότι διαφέρουμε και στο πώς ακούμε, αλλά και ίδια να ακούγαμε δεν έχουμε όλοι τον ίδιο εγκέφαλο, γιατί δεν έχουμε τα ίδια βιώματα.
Αλλά πώς να το κάνουμε,
σκοπός της μουσικής δημιουργίας είναι να δείξει επιλογές που κάνει ελεύθερα ο δημιουργός από μια τεράστια γκάμα εκφραστικών και τεχνικών μέσων, και όχι αν μπορεί να επιτευχθεί η απόλυτη εξάντλήσή των μέσων αυτών
...όπως προσπαθούν μερικοί χαζογκλέρ τύπου Μπάτιο, τσιρκολάνοι πλήρως αδιάφοροι ακόμη και στους φαν του είδους.
Το ότι ο δημιουργός δεν εξάντλησε τα μέσα του και δεν επέδειξε τα τεχνικά του όρια δεν αποτελεί καμία απόδειξη ότι αν ήθελε δεν θα μπορούσε να επιδείξει ή και να επεκτείνει αυτά τα όρια. Εξάλλου μιλάμε για τέρατα τεχνικής και μουσικής αντίληψης που σε μέρες ή εβδομάδες προσθέτουν νέες τεχνικές στην παλέτα τους, εφόσον το θελήσουν -έλα όμως που δεν θέλουν να παίξουν κάτι άλλο από αυτό που παίζουν.
Ευτυχώς οι ιώσεις περνάνε και μετά συνήθως αφήνουν ανοσία. Βέβαια υπάρχουν και ανοσοκατεσταλμένοι που για θεραπεία λαμβάνουν καθημερινά μαλμστίνη (προτεινόμενη δοσολογία 32ml παρεστιγμένα @2520bpm).
Απήλαυσα βέβαια άλλο ένα αυτονόητο του Καταρράκτου. Νομίζω ότι κερδίζει από Φλεβάρη το βραβείο Noiz "Διαφωνώ απολύτως ότι είμαι απόλυτος" 2014.
Ο μόνος τρόπος (ή μάλλον απόπειρα) οριοθέτησης μετρήσιμων κριτηρίων για την τεχνική δεινότητα θα ήταν να βάλουμε δύο παίκτες να παίξουν ακριβώς το ίδιο πανδύσκολο μουσικό θέμα, δίπλα δίπλα, με έναν μαέστρο να προσπαθεί να επιβάλλει πανομοιότυπες συνθήκες εκτέλεσης και ερμηνείας.
Θα ήταν πολύ αστεία βέβαια η απόπειρα και θα ήταν δύσκολο να πάρουμε αυτόγραφο από τον Ραλφ Μάτσιο ανάμεσα σε στίφη από 45άρες που τον γούσταραν όταν ήταν 8χρονες. Ο Βάι ευτυχώς ήταν από τότε άγνωστος στο ευρύ ποιοτικό κοινό.
Κατά τα άλλα δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το δεξί του ΜακΛάφλιν βρωμίζει γιατί χέστηκε για το θέμα ή αν όντως είναι πιο σλόπι από του Μάλμστιν.
Η δισκογραφία δεν κατοχυρώνει τίποτε. Η δισκογραφία έχει σκοπό τη δημιουργία και όχι το διαγωνισμό.
Ως δημιουργία περνάει από το ζεύγος αυτιών εκάστου ημών προσωπικά -και έχει αποδειχτεί ότι διαφέρουμε και στο πώς ακούμε, αλλά και ίδια να ακούγαμε δεν έχουμε όλοι τον ίδιο εγκέφαλο, γιατί δεν έχουμε τα ίδια βιώματα.
Αλλά πώς να το κάνουμε,
σκοπός της μουσικής δημιουργίας είναι να δείξει επιλογές που κάνει ελεύθερα ο δημιουργός από μια τεράστια γκάμα εκφραστικών και τεχνικών μέσων, και όχι αν μπορεί να επιτευχθεί η απόλυτη εξάντλήσή των μέσων αυτών
...όπως προσπαθούν μερικοί χαζογκλέρ τύπου Μπάτιο, τσιρκολάνοι πλήρως αδιάφοροι ακόμη και στους φαν του είδους.
Το ότι ο δημιουργός δεν εξάντλησε τα μέσα του και δεν επέδειξε τα τεχνικά του όρια δεν αποτελεί καμία απόδειξη ότι αν ήθελε δεν θα μπορούσε να επιδείξει ή και να επεκτείνει αυτά τα όρια. Εξάλλου μιλάμε για τέρατα τεχνικής και μουσικής αντίληψης που σε μέρες ή εβδομάδες προσθέτουν νέες τεχνικές στην παλέτα τους, εφόσον το θελήσουν -έλα όμως που δεν θέλουν να παίξουν κάτι άλλο από αυτό που παίζουν.
;D Αυτό μου θύμισε το άλλο μεγάλο ρητό: το μέταλ είναι παιδική ασθένεια. ;DRemaliFrank είπε:
Ευτυχώς οι ιώσεις περνάνε και μετά συνήθως αφήνουν ανοσία. Βέβαια υπάρχουν και ανοσοκατεσταλμένοι που για θεραπεία λαμβάνουν καθημερινά μαλμστίνη (προτεινόμενη δοσολογία 32ml παρεστιγμένα @2520bpm).
).
